Een beetje in navolging van het topic emotioneel wil ik weleens weten hoe makkelijk jullie affectie tonen? Ik heb er soms best moeite mee en dit zal ook komen omdat ik dit vanuit huis niet gewend bent. Ik kan echt jaloers zijn op mensen die liefdevol een arm om iemand heen slaan om te troosten maar ik vind het ook lastig om affectie te ontvangen. Het voelt vaak een beetje onhandig maar aan de andere kat vind ik het ook heel fijn. Mijn jongste dochter knuffel ik nog heel vaak maar mijn oudste kinderen zelden. Die zitten daar natuurlijk ook niet echt op te wachten al geef ik ze weleens een aai over de bol in het voorbijgaan Volgens mij vinden ze het stiekem best wel leuk Hoe makkelijk zijn jullie in genegenheid tonen? Ik voel me soms echt weleens een ijskonijn die met haar gevoelens geen kant op kan.
Ik ben van huis uit geen knuffels gewend. Mijn ouders knuffelden mij nooit.. Maar ik denk niet dat ik het toen echt gemist heb. Nu ben ik zelf best knuffelig en knuffel ik vaak als ik een vriendin zie of met bijv mijn schoonmoeder. Ook mijn 2 jarige nichtje ontkomt er niet aan helaas met corona is het toch allemaal anders en stiekem mis ik die knuffels best wel.
van huis uit totaal niet meegekregen. Is iets wat ik heel erg miste. Als ik nu getroost word vanuit mijn ouders voelt het ook niet "echt". Ik heb mezelf wel aangeleerd door vrienden / vriendinnen dat een knuffel een kneepje of welke aanraking dan ook vaak heel positief voelt van beide kanten. Ook een voornemen voor de kleine knul in me buik die ga ik blijven knuffelen tot hij t stront vervelend vind ! Liever dat hij denkt pff niet weer dan dat hij niet weet wat hij er mee aan moet...
Binnen mijn eigen gezin, naar mijn man en kinderen, doe ik het heel makkelijk, we knuffelen eigenlijk allemaal vaak en graag. Daarbuiten ben ik ook meer type ijskonijn. Ik vind het lastig om een arm om iemand heen te slaan en voel me er ook ongemakkelijk bij als iemand het bij mij doet. Knuffelen doe ik buiten mijn gezin helemaal niet.
Van huis uit ook nooit knuffels of een hou van jou gehad. Had ik pijn moest ik me niet zo aanstellen want gaat wel weer over. Bij vriendinnen geef ik vaak ook geen knuffel. Zelfs als ze huilen en in paniek zijn. Vaak bedenk ik me achteraf dat ik die persoon misschien een knuffel of een kneepjes had moeten geven. Mijn man en kinderen echter, daar zit ik aan vastgeplakt tot vervelends aan toe "maar ik moet plassen.. Nu!" "maar mama wil je gewoon een knuffel geven, ah toe?!"
Ja en nee. Naar man toe niet. Ik vond het altijd vreselijk als mijn ouders elkaar knuffelden dus denk ik dat ik mij snel opgelaten voel als ik mijn man knuffel. Ik vond het ook vreselijk ongemakkelijk om bij het huwelijk elkaar de kus te geven, zie je ook op de foto. Kids knuffel ik plat en ik voel ook goed aan wanneer iemand even hand op bv arm nodig heeft ter steun/troost: ook bij onbekenden (Mijn ouders en met name pa knuffelden ons als kinderen en volwassenen graag)
Hier in huis zijn we allemaal knuffelaars. Van huis uit heb ik het niet meegekregen (sterker nog, ik kan me niet herinneren dat mijn ouders tegen mij als kind zeiden dat ze van me hielden). Mijn man heeft het me geleerd en daar ben ik erg blij mee. Naar vriendinnen toe ben ik ook 'warm'. Pre-coronatijd was de begroeting vaak een kus gevolgd door een knuffel of alleen een knuffel.
Ik kan het ook heel slecht..behalve bij mijn kinderen en man. Er wordt heel wat geknuffeld hier in huis. Maar bij anderen vind ik dat heel moeilijk. Het ontvangen ook.
Ik dacht altijd dat het reuze meeviel, maar nu met corona valt het me echt op hoeveel affectie ik toon(de). Even een arm om iemand heen, kort moment de schouder pakken, bemoedigend klopje, knuffels, ik deed het echt bizar veel. Ik mis het ook echt! Kussen daarentegen vind ik echt naar. Dat doe ik alleen met vriend en kindjes. Ik vind de verplichte 3 zoenen al vreselijk, en die mis ik ook echt niet Binnen ons gezin vind ik het btw niet erg, dus wij zoenen nog wel. Even de kids een kus op het hoofd, man een zoen bij thuiskomst en weggaan enz. Maar bij anderen vind ik hoofd-tegen-hoofd echt vervelend
Om mezelf een heel verhaal te besparen... Precies als jij eigenlijk. Maar ik weet niet of dat komt omdat ik het vanuit huis niet meegekregen heb of omdat ik het op de een of andere manier (vooral het ontvangen) echt niet fijn vind dat gefriemel aan me
Ik sluit me aan bij @Anouk2005 en @Vaasje. Ben niet zo fysiek ingesteld en meer een 'blijf van me af' type. Mijn zoontjes knuffel ik heel graag, en mijn man ook. Familie en goede vrienden krijgen buiten corona-tijden ook wel eens een knuffel. Zomaar een arm om iemand heen slaan, of aangeraakt worden zonder goede reden, daar ben ik niet van.
Ik heb die affectie nooit van huis uit meegekregen. Ik heb geloof ik nog nooit "Ik hou van je" van mijn ouders gehoord. Dat is ook de reden waarom ik dit zo graag anders wil voor mijn kinderen. Dus wij knuffelen en kussen erop los. En er gaat geen dag voorbij dat ik geen Ik hou van je zeg. Niet alleen om het zeggen maar uiteraard omdat dat echt zo is - Duh!
Nope hier ook niet. Van huis uit niet meegekregen. Dochter is ook niet zo van het knuffelen enzo dus ben bang dat het doorgeven word.
Ik toon heel makkelijk affectie, geef snel en veel kusjes, knuffels etc Maar alleen aan mensen die ik goed ken en lief heb. Met onbekenden ben ik een ice queen en kan het soms jaren duren voordat ik iemand echt toelaat. Ik vind het eigenlijk prima zo! Wil er niks aan veranderen.
Ook hier heen veel herkenning! Aanvullinkje, naar mn vriend toe gaat het prima maar niet in t openbaar. Één(2?3?) Zoen(en?) Bij hoi en doei is ook prima.
Binnen ons gezin ja maar ik zal nooit de grootste knuffelbeer en kusser worden. Ik ben eerder het knipoog, duuwke, high five type. Buiten ons gezin totaal niet en ook geen behoefte aan
Binnen het gezin zeker wel! Op mn werk ook (ben kleuterjuf): zet vaak een kind even op schoot om te troosten, even over de rug wrijven. Bijna alle kinderen vinden dat fijn en ik heb het idee dat ik ze dan veiligheid kan bieden op dat moment. Naar vrienden en andere familie toe alleen bij begroeten en afscheid. Vind het prima zo.
Grappig, ik merk dus door Corona dat ik het helemaal niet mis. Handen niet schudden, niet zoenen helemaal prima, en aanrakingen deed ik nooit dus mis ik ook niet, ook niet dat mensen dat bij mij doen. Binnen gezin knuffel ik wel veel, maar oudste dochter wil dat meestal niet meer. Dus jongste dochter is de sjaak.