[FONT="]Hi allemaal, Ik denk dat dit de perfecte stuk is voor mij... Ik ben 2 weken geleden erachter gekomen dat ik zwanger ben... In eerst instantie was ik geschrokken... mijn vriend inmiddels ex deed de test samen met me aan de telefoon.... ik kom zelf uit Rotterdam en hij uit Eindhoven.... vandaar aan de telefoon, op een vrijdagochtend. Toen bleek dus dat ik zwanger was.. Ik had het hem dus verteld en hij geloofde het eerst niet... Daarna tjah hij moest wel.. Ik moest in eerst instantie huilen niet uit verdriet maar ook niet uit pure blijdschap. Omdat ik wist dat mijn ex inmiddels geen kinderen wil. Zucht... nou... ik heb toen eigenlijk meteen de keus gemaakt om het te houden... Omdat ik eerder 2x abortus heb gepleegd. 1x in 2002 toen was ik 15 jaar meer dan logisch dat ik dat overwoog... En de 2de keer in 2008 toen was ik 21 jaar.. ik ben nu inmiddels 23 jaar. Ik woon nog thuis en zit op school... ik ben nu mijn MBO niveau 4 aan het afronden en wil hierna verkort HBO maatschappelijk werk en dienstverlening doen 3 jaar. Maar ja... dan komt dit. Mijn ex is een man van 38 jaar... wij hebben al 7 jaar een relatie... hij heeft het vaker uitgemaakt... Omdat mijn liefde teveel is voor hem heb ik mezelf ooit verlaagd door hem te smeken bij me te blijven... dat was zelfs kort geleden... een dag voor valentijn.. Toen bleef hij dus en zei hij dat hij geen spijt had dat we weer wat hadden, en dat hij van me hield en gelukkig was met me etc. Nu ben ik dus zwanger van hem en wilde hij met me praten... Die vrijdag toen we hier achter waren gekomen zei hij... Ik heb zitten nadenken en misschien is het goed dat je bij me komt wonen en dat je hier op de hoge school gaat, hier vrienden maakt etc. Het leek me best leuk.. hij liet me in ieder geval niet in de steek. Dat weekend (2 weken geleden) ben ik bij hem geweest en toen zaten we in een kruiwagen in de tuin (zat best lekker + het mooi weer) en toen zei hij dat het hem fijn leek om samen met me te wonen maar dan zonder een kind... Dat zetten me aan het denken maar toch wilde ik mijn kind niet aborteren... ik heb nog iedere dag veel verdriet van de andere keren... vooral als het de dag zelf is dan zak ik echt door de grond. Nou ik zei dat ik graag bij hem wilde wonen in Eindhoven maar wel met mijn kind... Hij heeft een top baan, een koop woning goed salaris, ruimte zat en hij zit al op de leeftijd om kinderen te hebben. Maar toch bleef het moeilijk. Woensdag verleden week is hij naar Rotterdam gekomen om met me te praten.. we zijn toen naar een park gegaan. En toen begon hij met... Ik wil heel graag met je praten, over alles, ik was bereid te luisteren... tot hij begon over de keren dat hij het had uitgemaakt, dat hij dat meende, dat hij bij me was omdat ik hem gesmeekt heb. Hij is niet altijd eerlijk geweest naar me, hij heeft nooit echt van me gehouden zoals ik van hem en dat hij daar eerlijk in had moeten zijn maar bang was me te kwetsen. toen hij zo begon wilde ik niet meer luisteren... Mijn hart was echt in stukjes... Moest meteen aan mijn kindje denken die ik zo graag op de wereld wil zetten... (sorry ik moet zo huilen op dit moment).. ik wilde toen weg lopen, verdwijnen, doodgaan... Maar hij liet me niet gaan... Uiteindelijk hebben we niet meer gepraat... Donderdagavond een dag voor Koninginnedag ben ik naar hem toe gegaan in Eindhoven.. Ik zei tegen mijn moeder dat hij ziek was en ik naar hem moest... Mijn moeder vond het maar raar.... Anyways, ik ben toen gegaan... en daar aangekomen (hij wilde weer met me praten trouwens) zaten we in het donker in de woonkamer... en toen zei hij, ik ga pas praten als je niet meer boos bent... Nou, de werd die dag dus niet, want ergens bleef ik weigeren met hem te praten ondanks dat ik er was.. Op Koninginnedag bleven we dus heel de dag in bed.. en toen begon hij weer met die kwetsende woorden... En toen zei hij ook nog, wat als ik in de toekomst een andere vriendin wil/heb... hoe zie je dat voor je?..... Dat ging me zo door het hart... hoe kan hij zo tegen me praten terwijl ik zwanger ben van hem... hij kwetste me zo erg he.... :'( ik liep automatisch naar het raam en stond er ineens op ik sprong echt bijna naar beneden... zoveel verdriet had ik... En zo ging mijn weekend door... ik mocht niet weggaan van hem, hij had ook mijn autosleutel verstopt zodat ik niet weg kon. Ik heb daarna gezegd dat ik hem nooit meer wilde spreken en dat ik een andere sim ging nemen en dat hij mij en mijn kind met rust moest laten... en hij bleef zeggen Nee het is niet jou kind het is ons kind etc... dat gaf me weer hoop... ik was overigens alleen aan het bluffen... Vandaag heb ik hem rond 21 uur gebeld en toen zei hij dat we nog lang niet uitgepraat waren... en toen begon hij over het feit dat hij nu beseft dat ik mijn kind echt zal houden en dat hij dus waarschijnlijk vader word... als alles goed gaat... hij zei dat hij niet weg zal lopen voor zijn vaderlijke verantwoordelijkheden omdat hij ook niet wil dat ik een alleenstaande moeder word... Hij zei dat hij later als het kind geboren is, hem/haar wil erkennen als zijn kind en alimentatie wil betalen enzo... Met andere woorden... we zullen nooit samenwonen, hij ziet geen toekomst met me maar hij zal er wel zijn voor het kind. Ik heb toen opgehangen... en sinds dat moment heb ik zo een verdriet... Ik zit nu zelfs te denken om toch het kind alsnog te aborteren... ik had namelijk gehoopt dat hij ons beide in huis zou nemen zoals hij de alle eerste keer zei... Maar dat word hem niet.. ik zal dus wel een alleenstaande moeder worden al zegt hij dat het niet zo is omdat hij zijn kind erkent... Ik woon nog thuis en mijn moeder weet het niet eens dat ik in verwachting ben... Mijn grootste angst is het om haar te vertellen omdat zij zo kwaad zal worden op me... en me zelfs misschien het huis uit zet... waar moet ik dan heen.. ik sta nergens ingeschreven voor woningen... dacht altijd ooit te gaan samenwonen met hem... illusies... alleen maar illusies... ik weet het even niet meer.. hebben jullie misschien tips voor me? voel me rot op dit moment.. plus misselijk en ik besef nog niet dat ik hem niet meer heb... Degene waar ik ziels veel van hou... ineens over en uit... alleen door mijn wondertje... (tranen... die niet gauw zullen ophouden) veel liefs, damiana. [/FONT]
Oh meissie wat herkenbaar allemaal! Als eerst wil ik zeggen dat ik het echt enorm sterk van je vind dat je ondanks alles, wat hij ook tegen je zegt, zo duidelijk voor je kindje kiest! Hoewel het echt een enorme klootzak is snap ik hoeveel pijn het allemaal moet doen.. Heb je geen goede band met je moeder? Dat je bang bent dat ze boos wordt enzo? Zelfs als ze je het huis uitzet, er zijn genoeg instanties die je kunnen helpen! Je kunt het je nu misschien totaal niet voorstellen, maar ik weet zeker dat het allemaal goed gaat komen en dat jij het absoluut gaat redden! Mocht je ooit prive willen praten; PB maar!
Wat verschrikkelijk allemaal. Ik weet niet goed wat ik tegen je moet zeggen. Maar wil je heel veel sterkte samen met je kindje wensen. En er zijn hier meiden zat die waarschijnlijk erg genoeg je verhaal een beetje herkenen. En je dus kunnen helpen. Hou je taai.
meis......ik zit dit gewoon met een brok in me keel te lezen wat heb jij al veel meegemaakt zeg en je bent nog zo jong 23 vind ik niet te jong om moeder te worden hoor laat ik dat voorop zetten!! maar het spijt me verschrikkelijk maar wat een lul is hij zeg!!! hij denkt zeker een lekkere jonge meid te hebben voor de buiten wereld maar zodra je over een toekomst begint wat heel normaal is op jou leeftijd haakt ie af. ik snap heeeel goed dat je hem wilt en het kindje maar als iemand zo min tegen jou doet moet je je echt af gaan vragen of er niet meer geweldige mannen op deze wereld rond lopen die jou alle liefde en steun kunnen bieden die je verdient hebt!!!! ik heb echt respect voor jou dat je voor je kindje kiest het komt echt wel op zijn pootjes terrecht. en waarom ben je zo bang voor je moeder?ik neem aan dat ze ook weet dat hij al 38 jaar is??dat lijkt me een veel grotere schok dan dat je zwanger bent meis!! ik wil je heeeeel veel sterkte wensen en hoopdat je ons op de hoogte houd hoe het verder gaat ik leef erg met je mee. en onthoud meis probeer toch van je zwangerschap te genieten en probeer aan jezelf te denken en laat je niet gek maken door al die stress das echt niet goed voor jullie beide dikke knuf
Wat een nare situatie meis Maar ik denk niet dat je moeder boos wordt hoor als je het haar vertelt. Denk eerder dat ze wel even schrikt maar het daarna wel accepteerd, je bent en blijft haar kind. Geniet in ieder geval van je wondertje in je buik, hou er van, dat voelen ze.. ze voelen het als ze niet welkom zijn. Wat hem betreft.. sja die weet niet wat hij wil, hij wil jou wel maar zonder kind, sorry maar hij was er bij toen het kind verwekt werd.. je hebt het toch echt samen gedaan, dus moet je er samen uitkomen. Laat je niet om praten naar een abortus, dan heb je straks weer zoveel verdriet. Zeker omdat je er al 2 hebt moeten plegen Praat met je moeder (als je een goede band hebt), leg haar de situatie uit maar vertel er wel bij dat je eerst je verhaal wilt doen en dat ze daarna pas haar mening of advies mag geven. Je moet het eerst van je hart en dat lucht zo op als je moeder echt naar je luistert.. Tuurlijk zal ze eerst schrikken, lijkt me logisch maar jullie komen eruit. Heel veel succes en sterkte gewenst!
Wat een sukkel! Meis hoe hard het ook klinkt, hij heeft nooit met je samen willen wonen, dat hele laat het kind weghalen dan gaan we samen wonen is onzin, als hij van je houdt had hij dat nooit voorgestelt, het was gewoon een lokkertje om jou je kind weg te laten halen. En toen dat niet werkte dan maar op een andere manier. En of hij nou financieel ondersteunt of niet, je blijft een alleenstaande moeder tot je een partner hebt die jou aan alle kanten ondersteunt, geld kan je ook van instanties krijgen, en dat maakt een persoon niet tot aan vader hoor. Als een man op die leeftijd nog steeds dit soort spelletjes speelt is het gewoon een groot verwend kind, en ik kan me voorstellen dat het voor een 23 jarige moeilijk is tegen een man van 38 op te boksen, ik denk dat je dat gewoon niet moet willen en door moet zetten, hij wil blijven praten en hij blijft met trucjes komen die jou verdrietig maken, laat hem gaan, kies voor jezelf (ook als je een abortus zou willen) en in de toekomst komt er vanzelf een leuke man op je af die jou wel wilt en die echt van je houdt. En praat met je moeder, moeders zijn zelf ook zwanger geweest en begrijpen veel meer dan jij denkt.
Hoi lieve mensen, Echt dank je wel voor jullie reacties... Dat steunt me echt heel veel... Ik ben wat aan de late kant met reageren omdat ik vannacht echt heel slecht heb geslapen.. heb eigenlijk meer muziek geluisterd (zachtjes) en gehuild dan dat ik geslapen heb... dus ik zit hier achter mijn pc met dikke ogen te typen.... Ik heb nog niets gehoord van hem... Hij heeft niet nog eens gebeld... Ik heb ook besloten niets meer tegen hem te zeggen... Tjah... ik heb een poos zitten nadenken over hoe ik het mijn moeder ga vertellen... en ik heb hele goede tips van jullie echt super dank je wel voor alles... Die angst zit zo geprint in me... Dat komt echter door de 2de keer dat ik zwanger was... toen was ik constant aan het overwegen en toen zei mij moeder je weet donders goed waarom je zo misselijk bent... want dan kun je alvast je spullen pakken en wegwezen... dat was in 2008. Terwijl mijn zus thuis zat en 6 maanden zwanger. Sinds deze uitspraak heb ik een diepe angst. Ik heb ook nagedacht om het in een brief te doen.. en die onder haar kussen te stoppen... zodat ze die kan lezen als ze naar bed gaat... Maar het liefst wil ik ergens anders zijn.. waar ze niet meteen naar me kan... Ik denk dat ik me inderdaad erg opgelucht zal voelen als zij het weet. Lieve Angiebaby, ik heb inderdaad erg veel meegemaakt.. en ik heb steeds het gevoel dat geen enkel kind van me welkom is... Terwijl ik zelf altijd wel blij mee ben... Ik heb de echo van mijn andere kindje uit 2008 nog bewaard waar ik soms op kus en vaak vraag me te vergeven dat ik toen ook uit angst voor mijn moeder en vriend het weg heb laten halen. Mijn ex weet inderdaad niet wat hij wil... maar ja nu is het wel duidelijk. Hij wil mijn kind erkennen maar een wij is er niet meer. Hoe kunnen mannen nou zo wreed zijn na 7 jaar en dan dit... Lieve Corina83, een goede band met mijn moeder.. ik moet er wel even over nadenken hoor. Ik ben het middelste kind, dus.. degene die altijd overal de schuld van krijgt. Degene die al het gezeur dagelijks moet aanhoren... degene die eigenlijk geen fouten mag maken omdat dat als slecht wordt ervaren en daarom ook een reden om weer kwaad op me te worden. Maar als ze niet boos is praat ze wel gewoon met me enzo tjah gewoon als mijn moeder. Maar niet de moeder waar ik over alles kan praten helaas. vandaar dat het zo moeilijk is voor me. Mijn zus was in 2008 ook zwanger en woonde thuis.. zij is toen naar mijn moeder gegaan en heeft het toen verteld. Mijn moeder sprak 2 weken lang niet echt met haar maar daarna was het alleen maar zij, zij en nog eens zij. Zelfs toen mijn zus bevallen was zei mijn moeder dat ze zolang thuis mocht blijven als ze wou... maar ja.. mijn zus is denk ik toch haar lieveling op mijn broertje na... Ik word vaak buitengesloten... ik krijg alle woede naar me... keer op keer weer. Ik probeer zeker te genieten van mijn wondertje.. ik aai ook vaak over mijn nog onzichtbare buikje... en vertel mijn nog zo klein wezentje dat ik ziels veel van haar/ hem hou.. nu al... krijg weer tranen... en dat ik hoop dat ze ondanks alles toch net zo welkom is als de kinderen van mijn zus... (zij woont inmiddels met haar partner en is heel gelukkig). In maart 2010 is ze bevallen van een jongen. Hoop van harte dat ze inderdaad alleen zal schrikken maar dat de boosheid meevalt.. waar ik niet vanuit ga. Lieve Angiebaby mijn moeder zei eigenlijk niets over de leeftijd van mijn ex... gek genoeg.. en mijn fam. kennen hem en zijn fam mij. Beide families hebben zich tegenover ons niet afgevraagd waarom zo oud en waarom zo jong... echt heel raar ging dat. Ik denk dat zwanger zijn toch echt veel erger is dan de leeftijd, in de ogen van mijn moeder/ fam. De kans dat ze me eruit schopt is 80% omdat zij ook weet dat hij een huis heeft een goede baan en salaris. En ik ben vaak in Eindhoven. Ze zei eergisteren nog toen ze op de calender zag staan (zaterdag/ zondag eindhoven) je kunt beter meteen bij hem intrekken... toen zei ik dat dat niet doorging... stond eerder wel in de planning voor het nog niet uit was. Lieve Shadixxx, ik hoop van harte dat ik het zal redden... het wordt wel heel zwaar. Met mijn studie erbij.. Maar ik denk dat als ik thuis mag blijven gedurende mijn studie... dat ik het wel zal redden.. heb het een en ander al in mijn hoofd over hoe ik het ga aanpakken. Lieve Sanka, ook jij bedankt voor de reactie... alles is goed ik heb ook wat aan je steunt... Nou mensen, Ik hou jullie zeker op de hoogte van mijn drama situatie. Hoewel ik er zelf om gevraagd heb. Veel liefs allemaal. Damiana.
Hoi silvia29... Je hebt hem door... ik zag dat ook als een lokkertje... En ik zei ook tegen hem... je denkt dat je door me te kwetsen bereikt dat ik mijn kind weg haal.. nou dat gebeurt mooi niet... En inderdaad dan komt hij weer met iets anders... en toch krijgt hij voor elkaar dat ik me zo diep ongelukkig voel... en bijna dingen overweeg te gaan doen zonder dat ik daar volledig achter sta... maar ik merk wel dat deze forum me meer helpt... jullie met zn allen geven me zoveel kracht en wil... dat ik steeds en steeds meer in mezelf geloof... Vandaag had ik een baby shower van een vriendin die aankomende maand gaat bevallen en zelfs daarheen ga ik niet eens meer denk ik, voel me zo ellendig... Het lijkt erop dat alleen mijn baby in mijn omgeving niet welkom is door de mensen waar ik het meest van hou. veel liefs. Damiana
Echt dank je wel voor jullie reacties... Dat steunt me echt heel veel... Ik ben wat aan de late kant met reageren omdat ik vannacht echt heel slecht heb geslapen.. heb eigenlijk meer muziek geluisterd (zachtjes) en gehuild dan dat ik geslapen heb... dus ik zit hier achter mijn pc met dikke ogen te typen.... Ik heb nog niets gehoord van hem... Hij heeft niet nog eens gebeld... Ik heb ook besloten niets meer tegen hem te zeggen... Tjah... ik heb een poos zitten nadenken over hoe ik het mijn moeder ga vertellen... en ik heb hele goede tips van jullie echt super dank je wel voor alles... Die angst zit zo geprint in me... Dat komt echter door de 2de keer dat ik zwanger was... toen was ik constant aan het overwegen en toen zei mij moeder je weet donders goed waarom je zo misselijk bent... want dan kun je alvast je spullen pakken en wegwezen... dat was in 2008. Terwijl mijn zus thuis zat en 6 maanden zwanger. Sinds deze uitspraak heb ik een diepe angst. Ik heb ook nagedacht om het in een brief te doen.. en die onder haar kussen te stoppen... zodat ze die kan lezen als ze naar bed gaat... Maar het liefst wil ik ergens anders zijn.. waar ze niet meteen naar me kan... Ik denk dat ik me inderdaad erg opgelucht zal voelen als zij het weet. Lieve Angiebaby, ik heb inderdaad erg veel meegemaakt.. en ik heb steeds het gevoel dat geen enkel kind van me welkom is... Terwijl ik zelf altijd wel blij mee ben... Ik heb de echo van mijn andere kindje uit 2008 nog bewaard waar ik soms op kus en vaak vraag me te vergeven dat ik toen ook uit angst voor mijn moeder en vriend het weg heb laten halen. Mijn ex weet inderdaad niet wat hij wil... maar ja nu is het wel duidelijk. Hij wil mijn kind erkennen maar een wij is er niet meer. Hoe kunnen mannen nou zo wreed zijn na 7 jaar en dan dit... Mijn moeder zei eigenlijk niets over de leeftijd van mijn ex... gek genoeg.. en mijn fam. kennen hem en zijn fam mij. Beide families hebben zich tegenover ons niet afgevraagd waarom zo oud en waarom zo jong... echt heel raar ging dat. Ik denk dat zwanger zijn toch echt veel erger is dan de leeftijd, in de ogen van mijn moeder/ fam. De kans dat ze me eruit schopt is 80% omdat zij ook weet dat hij een huis heeft een goede baan en salaris. En ik ben vaak in Eindhoven. Ze zei eergisteren nog toen ze op de calender zag staan (zaterdag/ zondag eindhoven) je kunt beter meteen bij hem intrekken... toen zei ik dat dat niet doorging... stond eerder wel in de planning voor het nog niet uit was. Veel liefs (sorry voor het dubbele verhaal ben hier nieuw moet alles nog uitzoeken).... damiana
Hoi hoi, zie mijn reactie op alle mailtjes eigenlijk anders word het allemaal zo dubbel... heb namelijk ook gereageerd op jou schrijven... Thanks echt heel lief.
Hoe rot ik het ook allemaal voor je vind, want ik gun iedereen een stabiele liefdevolle relatie, ik heb het idee dat je hem aan je wil binden door een kind. Ik snap alle bovenstaande reacties niet zo goed. wees blij dat hij duidelijk aangeeft niet met jou verder te willen maar er wel voor jullie kind te willen zijn. Aan duidelijkheid heb je veel meer. Ik kan zijn onrust wel begrijpen, jij hebt alle macht. hij moet maar afwachten of zijn kind geboren gaat worden en zo ja of hij het mag zien en of hij het mag opvoeden. Als ik een man was in zo'n positie zou ik ook gekke sprongen maken veel succes in elk geval en ik hoop echt niet dat je het kind gaat houden om hem een hak te zetten/aan je te willen binden
Hoi, Ik vind het heel naar dat je zegt dat ik mijn kind neem om hem aan me te laten binden. En dat heb ik hem ook verteld trouwens dat hij dit niet moest denken. Ik had er ook voor kunnen kiezen om het kind weg te halen en het kan nu nog. Maar ik doe het niet omdat ik al 2 keer een abortus heb gepleegd. Ik kan het eigenlijk niet een 3de keer doen. En hij heeft zijn keus toch al gemaakt. Hij wilt ervoor zorgen en het is inderdaad aan mij of ik het wel wil of niet. Als ik ervoor kies dat hij zijn kind niet mag zien dan wil ik hem zeker niet aan mij binden. Mijn kind is niet schuldig voor wat er allemaal gebeurt. En ik kan niet abortussen blijven plegen alsof het allemaal heel gewoon is. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ziels veel van hem hou. En het liefst zou ik met hem mijn kind opvoeden. Maar ja als hij dat liever niet heeft en het alleen/ apart wil doen dan bind ik hem niet aan me vast omdat ik ervoor kies mijn kind te houden. Met andere woorden als hij het niet wil dan moet ik maar abortus plegen? Ik zou hem pas verplichten als ik tegen hem zei dat als hij mij en zijn kind niet in huis neemt dat hij zijn kind kan vergeten. Vind het eigenlijk heel erg om zo een mail te lezen, zeker omdat ik me heel erg klote voel vandaag... Tjah iedereen heeft zijn mening en zo mag jij je mening ook geven. Het enige wat ik doe is deze keer voor mijn kind kiezen en niet voor een ander zoals ik dat eerder in 2008 heb gedaan. En natuurlijk was er hoop dat ik bij hem mocht blijven... omdat hij zelf met het voorstel kwam... in eerst instantie Mijn boosheid richting hem is echter omdat hij eerst iets zegt en dan weer wat anders en dan weer iets anders etc. Binden speelt geen rol in mijn situatie. Anders verbreek ik het contact niet als ik dat nodig vind. En wat ik eigenlijk bijna van plan ben.. Aan zulke reacties heb ik op dit moment helemaal niets aan. Want zoals jij het ziet.. zo ziet het niet in elkaar... Succes.
Dit stukje snap ik niet helemaal, ik dacht dat jij en je vriend 7 jaar samen waren? Dus dan was die abortus in 2008 van iemand anders? of ook van je vriend?
Zal niet de hele geschiedenis van mijn vorige relatie hier neerzetten maar daaruit voortgekomen heb ik een TIP voor je: KAPPEN!!!! Echt!!!! En je moeder zal misschien eerst onbegrip hebben maar zal ze je daarna ook laten vallen? Voor je eigenwaarde is het echt beter dat je alleen en wellicht straks met iemand die onvoorwaardelijk van je houdt! Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd, ik weet (excl. zwangerschap) wat je doormaakt, ben blij dat ik ooit de stap wel heb genomen. Maar ozo moeilijk! Mocht je er behoefte aan hebben iid PB maar.
Best gwen81, Nee mijn abortus in 2008 was van dezelfde man... Maar toen heb ik voor hem gekozen... toen heb ik gezegd ok ik haal het kind weg... zonder dat ik daar achter stond. ik heb daarna enorm zitten balen dat ik voor die keus ben gegaan.. in die tussen tijd is erg veel gebeurt tussen ons. Maar ook hebben we hele leuke tijden met elkaar gehad.... Maar anyways, En nu kies ik dus niet meer voor hem maar voor mijn kind. Dat bedoel ik zeg maar. veel liefs....
Jeetje wat een rot situatie zeg Maar wat ik niet begrijp (is absoluut niet aanvallend bedoeld), je hebt in 2008 abortus laten plegen.. Zo uit je verhaal te lezen heb je daar niet achter gestaan toendertijd anders had je er nu geen spijt van gehad. Heeft hij je toen dan ook verplicht tot abortus? Of was dat echt jouw eigen keus.. anyway, ik zou lekker voor je kindje kiezen.. Stop met die gast.. Laat hem gewoon met zijn kind omgaan (Hij is en blijft de vader die er voor wil zorgen) maar verder niks.. Zodra een man je gaat verplichten je/jullie kindje weg te halen is hij niks waard.. Weg met die kerel dus.. En wat betreft je moeder. Als ze boos word, ja jammer dan.. Tuurlijk zal ze schrikken en/of boos zijn, maar grote kans dat je alsnog thuis mag blijven.. Je kan wel zeggen dat niemand in je omgeving (jou en) je kind wilt, maar niemand weet er nog iets vanaf.. Niet op de zaken vooruit lopen dus. Word de situatie straks met je moeder en thuis onhoudbaar, zijn er genoeg instanties waar je bij terecht kan voor financiële hulp.. Zeker als je straks je studie hebt afgerond en een leuke baan hebt zal het steeds makkelijker worden..
Bedankt voor de uitleg. Ik vind het goed van je dat je deze keer niet voor hem kiest maar voor je kindje. Al snap ik dat het heel moeilijk is, zeker omdat je nog gevoelens voor hem hebt. Maar ik zeg je eerlijk meid, deze man is je verdriet niet waard als ik het zo lees. Wat een ...:x! Het zal de komende tijd niet makkelijk worden maar het zal het zeker waard zijn. Succes!! Liefs Gwen
Lieve Roeltje, In 2008 heb ik het gedaan puur omdat hij meteen toen hij de eerste 2 streepjes zag op de test zei IK WIL NIET, HAAL HET WEG. Terwijl er een glimlach in mijn gezicht te zien was omdat ik zo ontzettend blij was zwanger te zijn, die al gauw tranen werden. In de abortuskliniek, vroeg zo een vrouw die er werkte wat de reden was dat ik opnieuw het kind wilde aborteren, en toen zei ik.. Hij wil niet... Die blik die hij ontving van die mevrouw was zo erg he, dat ik op dat moment het even zielig vond voor hem en toen zei ik meteen, en ook omdat ik op school zit en het komt nu gewoon even niet goed uit.. Daarna deed ze weer normaal.. Ik heb het voor hem gedaan omdat ik hem niet kwijt wilde... Omdat hij mij zijn liefde had beloofd... beloofd had bij me te blijven.. hij had zelfs een vakantie geboekt naar Turkije... waar we toen ook naar toe zijn gegaan 4 weken na mijn abortus. Daarna is het eigenlijk alleen maar goed gegaan... hij zei steeds vaker tegen me dat hij van me hield dat ie gek op me was... en het maakte me allemaal desondanks heel gelukkig. Maar ja... (daarvoor zei hij alleen ik geef om je nooit echt ik hou van je) Hij is toen in 2009 met 4 vrienden naar Australia gegaan... toen hij terug kwam ben ik hem samen met de vriendin van zijn beste vriend gaan ophalen in Brussel op het vliegveld... Onderweg ondervroeg ze me heel veel... ik vond dat erg frustrerend omdat ik me zo erop verheugd had hem weer te zien na 5 weken en dan zo een heks naast me die me weer ongelukkig liet voelen... En hoe wist ze in godsnaam dat ik een abortus had gepleegd?? vroeg ik me af... Natuurlijk, wat ze me vertelde kwam eigenlijk uit de mond van mijn eigen vriend inmiddels 1 week ex. Ze vroeg me wat ik voor hem voelde en of ik een toekomst met hem zag... en ik zei uiteraard van wel.. en ik zei dat ik dacht dat hij dat ook wou... Toen zei ze dat hij dat niet met me zag en daarom ook geen kinderen met me wou, ow wat een ouwe heks was dat toch ze zei Erwin is een hele vrije jongen die niet echt van relaties houd, ach ja ik ken hem eigenlijk niet zo goed, maar zoals ik hem zie etc... Wat maakte me dat boos, zij wist nog meer van mijn relatie af dan ik zelf bij wijze van... toen we hun hadden opgehaald eenmaal thuis bij hem vroeg ik hem of dat klopt wat ze zei en hij zei van niet dat hij wel een toekomst met me zag. Ik vroeg hem nog meen je dat? en toen zei hij ja. Vervolgens na een tijd maakt hij het weer uit... Uit liefde heb ik mezelf vaak verlaagd door hem te smeken... bij me te blijven heb het eigenlijk 2x gedaan.. omdat ik mijn leven gewoon niet zonder hem kon voorstellen.. Maar ja... het blijkt nu dus allemaal een leugen te zijn en het blijkt dus dat die vriendin dus gelijk had hoewel hij dat heel lang heeft ontkent. Nu ben ik zwanger en nu wilt hij me niet meer.. ik heb zelfs een reactie waarin tegen me wordt gezegd dat ik hem aan me wil vast binden... door een kind van hem te houden... Tjah.... en aangezien ik heel gevoelig ben blijf ik me afvragen of dat zo is... totaal niet... ondanks mijn liefde voor hem... Ik wil niet dat mensen dat denken en het is daarom misschien beter om hem totaal niet te betrekken... Ik ben ook bang dat mijn liefde voor hem op die manier nooit weg zal gaan... En als hij straks een nieuwe vriendin heeft die ook voor mijn kind zal oppassen... OMG ik zie dat echt niet gebeuren... Mijn moeder is nu mijn enige hoop nog... alleen moet ik het nog vertellen en alles aanhoren wat ze te zeggen heeft... Hopelijk accepteert ze het op den duur.. en gaat ze ook van mijn wondertje houden. Veel liefs en bedankt voor alles, Damiana
Tja, ik snap haar reactie aan de ene kant ook wel. En als je hier een verhaal post (niet alleen jij hoor, maar iedereen) dan kan en mag je niet verwachten dat iedereen het met je eens is. Ze is in ieder geval eerlijk en als jij tegen jezelf kan zeggen dat je het kindje puur voor jezelf houdt, omdat JIJ dat wilt is het goed toch? Wat ik niet begrijp is dat je bij hem bent gebleven na de abortus in 2008. Ik ben van mening dat als je onverwachts/ongepland zwanger raakt van je vriend ook hij verantwoordelijk is.. Je hebt twee mensen nodig om zwanger te raken. Wel de lusten maar niet de lasten. Nu heb ik makkelijk praten natuurlijk aangezien ik niet in jouw situatie zit. ik zou in elk geval geen keuzes meer maken waarvan jij denkt dat het in zijn ogen de juiste keuze is. Lekker voor jezelf en je kindje kiezen, dat is het belangrijkste. Je zal het toch een keer aan je moeder moeten vertellen. En misschien zegt ze na twee weken (bijvoorbeeld) dat je gewoon thuis mag wonen samen met je kindje, desnoods tot je zelf een woonruimte hebt gevonden of alles op de rit hebt. Het blijft afwachten maar zolang je haar niks verteld weet je niet hoe ze gaat reageren.
Tjah, Dat vroeg mijn vriendin toen ook waarom ik toen geen eind heb gemaakt na de abortus... Nou eigenlijk heel simpel, omdat ik gewoon niet zonder hem wou... hoe moeilijk ook om met iemand te zijn die geen kind wil... Maar ja... Het is gebeurt... nu hang ik met de consequenties en het is zoals het is... Zucht nu mijn moeder nog.............. veel liefs...