Hoi, Een uitwisseling en daardoor herkenning en een beetje steun aan elkaar. Ik zelf zag niet heel erg op tegen de bevalling, wel spannend. Mijn bevalling heb ik als zeer traumatisch ervaren. Het is nu een half jaar geleden, maar over praten vind ik nog steeds moeilijk. Na 51 uur en 20 minuten is onze lieve schat geboren met 35 weken. Na meer dan 2 uur persen, 2 keer inknippen, 2 soorten vacuumpompen en binnen 7 minuten tot slot spoedkeizersnee onder narcose. Het was emotioneel zwaar, lichamelijk en hormonaal. Ik zal het moeten verwerken. Nu een half jaar later voel ik lichamelijk steeds iets beter. Maar mijn lichaam heeft wel een klap gehad. Mentaal ook. Van schuldgevoel, machteloosheid, naar vastzitten in mijn bekken(emoties). Met onze kleine gaat het goed. Wat zijn jullie bevalling ervaringen en wat hebben jullie gedaan om de bevalling te verwerken? Liefs
Ik heb een pittige bevalling gehad, maar wil het niet als traumatisch zien(24 uur met uiteindelijk spoedks). Nu, bijna 8wkn na de bevalling krijgt het allemaal steeds meer een plekje. Wel veel gesproken met vk over mijn bevalling en aanbod gekregen om bij een eventuele volgende zwangerschap/wens voor kinderen begeleid te worden door een vk met specialisatie op traumatische bevallingen. Zij raadde mij, mocht ik er last van houden, het boek "perfecte bevallingen bestaan niet" aan, wellicht heb jij daar ook wat aan.
Wat een heftig verhaal.. Dat ze zo laat pas hebben ingegrepen.. Mijn tip: vraag professionele hulp. Ik heb een gentle sectio gehad bij mijn zoon ivm stuitligging, maar op het moment dat mijn zoon uit de buik werd gehaald zakte het verdovingsblok weg en voelde ik praktisch alles. Ze hadden me op dat moment onder narcose moeten brengen, maar dat is niet gebeurd. Tijdens de kraamweek heeft de kraamverzorgster haar zogen geuit bij de vk en zo is het balletje gaan rollen. Ik ben bij een klinisch psycholoog geweest waar ik emdr therapie heb gekregen. Dit heeft mij heel goed geholpen, na de emdr sessies kon ik erover praten zonder te huilen. Het is nu dik 4 jaar geleden en het zit er natuurlijk nog wel, maar ik kan wel zeggen dat het een plekje heeft gekregen. Heel veel sterkte en mocht je meer willen weten over de emdr, dan mag je me altijd een pb sturen!
Mijn bevalling was niet traumatisch, de nasleep wel. De klinisch verloskundige in het ziekenhuis is ‘vergeten’ 1 scheur te hechten. Gevolg: ik kreeg steeds meer pijn van onder, maar trok niet aan de bel omdat ik dacht dat het erbij hoorde. Ik was tenslotte nog nooit bevallen. Toen ik wél aan de bel trok was het al te laat. Mijn schaamlip was al volgelopen met bloed, en was 3x zo dik als normaal. Ik moest naar de OK om het opnieuw te laten hechten. Helaas was het druk op de OK en duurde het 1,5 uur voordat ik aan de beurt was. Die 1,5 uur bleef er maar bloed in mijn schaamlip sijpelen, en bleef de druk dus maar opbouwen. Ik heb gesmeekt om me al onder narcose te brengen, maar helaas kon dat niet. Toen ik eenmaal geopereerd werd hebben ze 1,5 liter bloed uit 1 schaamlip gehaald. Ik heb daarna 48 plat gelegen, en mocht na 3 dagen het ziekenhuis verlaten. Ik kon helemaal niks met mijn pasgeboren baby’tje. Ze was misselijk van het poepen in het vruchtwater, maar als ze moest spugen kon ik haar niet eens op haar zij draaien. Nu, 1 jaar later, kan ik er gelukkig wel goed over praten. Maar toch ben ik wel bang voor een eventuele 2e x bevallen bijvoorbeeld.
Inderdaad de tip ook al werd gegeven: vraag professionele hulp. Pas toen ik de tweede keer zwanger werd, merkte ik wat die eerste bevalling met me had gedaan. Je zou ook bij een vriendin of je moeder een afspraak kunnen maken dat je graag nog je verhaal kwijt moet en over je bevalling wilt praten. Begrip en erkenning nemen al een groot deel van het trauma weg. Zeg dit wel vooraf zodat ze je niet willen troosten of het trauma willen oplossen, dat het puur om het praten en het begrip gaat.
Hier ook een (achteraf gezien) zeer traumatische bevalling. Bevalling begon goed met al enkele dagen voorweeen en uiteindelijk gebroken vliezen zoals in de film. Plons! Direct weeen om de 5 minuten, 3 cm ontsluiting en mogen blijven in het ziekenhuis. Maar na 2 uur zat ik nog maar op 4. Dus toen het bad in, wat ik vreselijk vond, maar dat schijnbaar goed is voor de ontsluiting. Weer het bad uit, want ik trok het niet meer het was zo’n klein bad en ik kon de weeen niet opvangen. Raar, voor mijn gevoel zat ik 10 minuten in dat bad in werkelijkheid was dit ongeveer een uur wel 7 cm ontsluiting nu. Ongeveer een 2 uur later had ik 9 cm en spraken ze van een klein randje dat er nog zat. Toen stagneerde de weeën en kreeg ik weeën opwekkers. Uiteindelijk hielp dat na een twee uur en heb ik nog bijna twee uur geperst. (Ik dacht korter, maar schijnbaar is besef van tijd gewoon een beetje weg) Hij was een sterrenkijkertje en kreeg het op een gegeven moment zwaar. Zijn hartslag herstelde niet meer goed en ik kreeg mee hoe de communicatie tussen kinderarts, Gyn en verloskundige etc. ging. Ik was zo bang om hem kwijt te raken, zo bang voor een keizersnede. Zo bang.. Ook de CTG deed extreem veel pijn. Mijn buik reageerde heftig. Ik heb de draadjes uit zijn hoofd getrokken, per ongeluk die moesten dus ook opnieuw. En het katheteriseren WANT DIE BLAAS MOET LEEG deed echt veel pijn!! Dus ben tweemaal geknipt en uiteindelijk een vacuüm verlossing/hulp. Maar wel op eigen kracht! Ik ben wel trots op ons! Helaas heb ik nu wel angst/depressie klachten.
Hier ks gehad mijn grootste angst,. Na geboorte ging mijn dochter direct weg en mijn partner ook Lag daar in mijn uppie, geen idee hoe het ging. Igg niet goed anders kwam ze op mijn buik te liggen. Daarna ellendige nasleep op de Neonatologie 25 hartdipjes in 40 min enzo Ik dacht haar echt kwijt te raken, of dat ze er een enorme handicap aan over ging houden.. Inmiddels kern gezonde dochter trouwens Ik heb emdr therapie gehad
Ik heb een traumatische bevalling gehad. Eigenlijk ging er meteen al dingen mis. Mijn vliezen werden gebroken en er kwam minimaal vruchtwater maar wat er kwam was groen. Vk besloot toch af te wachten op meer vruchtwater. (???) Weeen kwamen erg snel en heftig. 2 cm pas. Na een uur richting zkh voor pijnbestrijding. Dat ging helaas niet. Diegene was op de ok. Ctg liet matig beeld zien. Strak hartslagje.. normaal moet dit varieren van lager naar hoger. Uiteindelijk bleef mijn wee in de piek hangen en zakte niet meer af.. (uiteindelijk bleek mn baarmoeder op scheuren te staan).. Na in totaal 5 uur ineens paniek en werd ik naar de ok gereden voor een spoedkeizersnede. Mn zoontje had geen hartslag meer en werd gereanimeerd. Dit lukte na een paar minuten. Hij en ik zijn naar een academisch zkh gebracht en daar heeft hij bijna 3 dagen gevochten voor zijn leven. De artsen konden niks meer voor hem doen. Hij is nu de mooiste ster aan de hemel. Ikzelf veel complicaties erbij.. uiteindelijk na een bloedtransfusie en curretage ben ik lichamelijk snel opgeknapt. Dit is nu bijna 3 jaar geleden. En nog iedere dag hebben we verdriet. Maar we hebben ons leven opgepakt. Samen met mijn man kom ik er wel
Jeetje wat een heftige verhalen. En wat een sterke vrouwen. Ik ben idd van plan om hulp te zoeken. Zelf zat ik er ook al aan te denken. Maar ik wou door, voor de kleine, man, net een nieuwe baan. Maar sinds een paar dagen steeds erger last an kwaaltjes. Ontzettend nekpijn. Ik ga hiervoor al naar de fysio. En veel huilen. Piekeren. Gevoel van falen. En nog wil ik doorgaan. Want als ik stop dan komt er een berg verdriet omhoog. Vandaag besloten met mijn man dat we hulp inschakelen. Gelukkig heb ik zo'n steun aan hem. Bedankt voor alle reacties.
Hier bij de eerste een spoed sectio vanwege HELLP. En een echte spoed sectio. Mijn man moest helpen met het bed duwen, rennen door de gangen, ze konden niet meer wachten op hulp van transport. De anesthesist kwam je tegemoet rennen en heeft me op de gang al weg gemaakt. Mijn dochter was prematuur, dysmatuur en heb ik pas in de avond gezien. Dat weet ik omdat er een foto van is, ik kan het me niet herinneren. De volgende dag kwam de gynaecoloog op zijn vrije dag langs en hij zei letterlijk: Ik ben zo blij u hier aan te treffen want ik wist niet of u de nacht zou overleven. Ik ben 10 dagen in het ziekenhuis gebleven en er in een rolstoel uit gegaan want kon nog niet lopen. Ik heb 4 maanden moeten herstellen. Toch heb ik pas beseft hoe heftig het was toen bij de geplande sectio van mijn derde een verpleegkundige mijn stem hoorde en vroeg of ik 4 jaar daarvoor met HELLP was bevallen. 4 jaar na dato, in een ziekenhuis waar ze zo'n 20 bevallingen per dag doen, en ze herkende me aan mijn stem! Het was het ergste geval dat ze ooit mee hadden gemaakt. Gek genoeg geen trauma over gehouden.
Ben jij mij? Zelfde verhaal hier: 3 weken ziekenhuis, hellp, intensive care, kritieke nacht, spoedkeizersnede met 30 weken en ze woog 1290 gram.
Ik heb ook een traumatische bevalling gehad. Zowel de beschikbaarheid van een verloskundige (die vastzat bij een andere bevalling), het niet doorzetten van ontsluiting en uitgeput raken, in een weeenstorm belanden door wee-opwekkers om vervolgens een totaalruptuur op te lopen. De perst waarop die kleine geboren werd heb ik met zoveel angst beleefd omdat ik wist dat mijn lijf aan het kapotgaan was. De eerste uren lag ik op de ok en kon ik dus niet bij mijn kindje zijn. Het herstel was pittig. Bij mij hielp veel praten, goede nagesprekken met de vk en gyn en het boek perfecte bevalligen bestaan niet. Emdr is ook een optie als je er last van blijft houden of andere professionele hulp. Sterkte!
Dankje voor alle lieve woorden. En voor het delen van jullie verhaal. Stapje voor stapje ga ik vooruit. Nu ook met hulp. Liefs