Hoi iedereen .... Ik wil bijdeze even mijn verhaal kwijt en hoop mensen te ontmoeten met hetzelfde probleem ... (of eigenlijk ook niet hoe minder mensen dit onder gaan hoe beter) Met de 20 weken echo hebben wij het slechte nieuws gehad dat er iets ergs aan de hand was met onze baby.. hij was ernstig te klein alle ledematen verschilde van leeftijd. 3 dagen later op maandag 3 february naar het Radboud voor bloed test echos en vruchtwaterpunctie auwauwauw.... en 2 dagenlater al de uitslag Triploidie... pff wat een hel. ons ukkie had 1 hele set chromosomen te veel en dit was niet met het leven verenigbaar. Het was uberhaupt al enigzins zeldzaam dat ukkie 22 wkn is geworden in mijn buik. maandag 10 feb werd ik opgenomen en begonnen ze met het afbreken van deze zo gewilde zwangerschap. en 11 febraury is onze super zoon Celio (hemels) geboren wat waren we trots!! We wouden hem niet loslaten maar toen zijn huid losging moesten we wel dit is de laatste x dat we onze uk konden aanraken. afgelopen zaterdag crematie gehad ... pff ons 2 jaar oude zoontje was er bij en godzijdank begrijpt er helemaal niks van !! Ook frustrerend wel voor hem want ja waarom huilt mama zoveel waarom komt ze nauwelijks de bank af en why duurdt het zo lang voor ze eens uit bed komt en waarom speelt ze niet meer zo veel ?! en waarom knuffelt ze me zo veel en dan al die zoenen ... (bah) Ik krijg het gewoon niet meer voor elkaar.... maar doe wel enorm mijn best er weer boven op te komen afgelopen zondag manlief jarig vandaag ik... we hebben niks gevierd omdat er gewoon niks te vieren valt ... Hoe gaan jullie om met jullie verdriet?! Ik weet het niet meer !! Onze peutermag niet de dupe van mijn verdriet worden Ben deze zw al depresief ingegaan (overgehouden van vorige zw) en dit is zo een enorme klap Ons engeltje zo gewild zo geliefd het is onwerkelijk dat ik hem never nooit meer kan vasthouden het voelt zo klote nu al mn oude kleding weer aan te kunnen En het doet zon zeer het lege kamertje met nieuwe kleertjes te zien.. Nou sorry voor dit stukje maar moet ergens mijn ei kwijt en liever bij lotgenoten dan bij iemand die zegt ja ja ja en hoe voel je je daarbij he ja oneerlijk meid...
Ik kom zo af en toe voorbij dit topic en nu werd ik naar jou verhaal getrokken. Ik heb het zelf nooit meegemaakt maar ik wilde je even een knuffel geven. Ik hoop dat je hier iemand kunt vinden waar je mee kunt praten en die je kan helpn dit enorme verdriet te dragen! gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje!
Jeetje wat heftig ook! Helaas weet ik hoe het voelt om een zoontje te moeten verliezen.. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Blijf er over praten met dierbaren of hier op het forum en geef jezelf vooral de tijd om dit verdriet te verwerken en het een plekje te kunnen geven.
Beste mamielove, Gecondoleerd met het verlies van jullie kindje. Ik weet uit eigen ervaring wat voor hel je doormaakt. Zelf is in oktober 2012 mijn 2e kindje overleden. Met 40 weken bevallen en slechts 4 dagen oud geworden. Hij is gezond met mij uit het ziekenhuis gekomen na de bevalling en hebben 2 fijne dagen thuis doorgebracht. Hij is overleden aan iets waarvan ze nog steeds niet zeker weten wat. Mijn eerste kindje was destijds ook 2 jaar en begreep maar al te goed wat er aan de hand was. Vooral alles heel duidelijk uitleggen en hem overal in betrekken. Nu anderhalf jaar verder heb ik er een prachtige dochter bij van nu 12 weken, wat geweldig is maar ook bijzonder moeilijke momenten wat ik allemaal met mijn 2e kindje niet mocht meemaken. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen en adviseren er op je eigen manier mee om te leren gaan. Veel mensen zeiden waaronder m'n eigen man dat ik in een neerwaardse spiraal bleef zitten. Mijn 1e kindje heeft er eigenlijk voor gezorgd dat ik er weer ben en er nu (nog steeds met tranen) redelijk over kan praten. Je zult toch elke dag voor je 1e kindje uit bed moeten komen en eten en spelen enz. Nooit zul je je kindje vergeten, op een bepaalde manier zal je je kindje altijd met je meedragen. Ik ben trots zijn moeder te mogen zijn, ook al was het maar voor even. Jij zult daar ook trots op zijn. Sterkte. Dikke knuffel van mij.
Ik wil gewoon zeggen dat ik je verhaal heb gelezen.. Heel veel sterkte gewenst en hele mega dikke knuffel!!
Heel veel sterkte toegewenst. Helaas weet ook ik hoe dit voor jullie moet voelen. Ons zoontje had trisomie 18 en ook bij ons was het vrij uitzonderlijk dat hij er nog was. Normaal gesproken hebben kindjes met trisomie18 ook vaak hartproblemen.... onze Y* had juist een uitzonderlijk sterk hartje. Blijf vooral praten met je partner, een ieder verwerkt zijn/haar verdriet op een andere manier, er is geen "juiste" manier om dit grote verdriet te verwerken. Sterkte
Heel veel sterkte met dit verlies! alleen mensen die zelf die onmogelijke keuze hebben moeten maken voor hun kindje weten hoe dit voelt. Ook wij hebben deze keuze moeten maken.. Ik begrijp je gevoelens dus heel goed.. De komende tijd zal het een tijd van overleven zijn.. Luister naar je hart en zorg goed voor elkaar..
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje wat een mooie naam hebben jullie uitgekozen, hadden jullie die al of is het speciaal gekozen? Ook wilde ik jullie condoleren met dit verlies. Heel veel sterkte.
Heel veel sterkte! Toen wij onze dochter verloren was mijn zoontje 1,5 jaar oud. Ook te jong, dachten wij, om dit te begrijpen. Hij heeft zijn zusje ook niet gezien. Ik heb me wel 'sterk' opgesteld voor hem en de dag zo normaal mogelijk doorgegaan, iedere dag. Het ritme wat wij hadden met hem, bleven we zo houden, dit is ook belangrijk voor zo'n kleintje maar niet altijd even makkelijk. Je moet jezelf bij elkaar rapen voor je peuter. Wij zijn nu (iets meer dan een jaar later) in een moeilijke fase gekomen, hij begint vragen te stellen over zijn zusje. Ik heb als tip het boek 'mijn zusje is een sterretje' gekregen en dat is voor kinderen van 1,5 tot 6 jaar. Misschien is dit ook iets om aan jouw kindje voor te lezen zodat hij de situatie misschien wat meer begrijpt? Verder heb ik dus een album gemaakt met alle herinneringen aan de zwangerschap van onze dochter, de geboorte, foto's etc en gedichtjes en dat heeft mij enorm door de moeilijkere tijden heen gesleept. Dat was voor mijn gevoel iets 'tastbaars'. Ook heb ik een kistje laten schilderen zoals haar geboorte/rouwkaartje en daar wat spulletjes in bewaard, zoals het kledingsetje (2xbesteld) wat ze aan had etc. Zoek tastbare herinneringen aan je zoontje, dat is echt belangrijk bij het verwerkingsproces.