Hallo allemaal. Vorig jaar juni besloten om voor een tweede kindje te gaan. Bij de eerste was het gelijk raak en het kindje is gezond. In januari van dit jaar testte ik positief. Na 8 weken (met 7 weken een kloppend hartje gezien) is het toch een miskraam geworden. Dit met behulp van cytotec tabletten. Dat was voor mij een nare ervaring. Toen we het te horen kregen was ik compleet van slag, verdrietig enz. Dit heeft weken aangehouden. Na 6 weken was het bloedverlies gestopt en gingen we voor een nieuwe poging. Ik was gelijk zwanger! Helaas vanaf de 6de week al bloedverlies. Nu zelfs 2,5 week achterelkaar. Ik baalde elke keer. Ik mocht gelijk komen voor de echo en die was goed! In week 7,8,9 een echo gehad en die waren ook goed! Het vruchtje bleef groeien en hartje kloppen. Ondanks het bloed verlies. Het bloedverlies stopte in week 8. We hebben toen twee weken later weer een echo gehad, in week 11. Helaas zag ik op het scherm al gelijk dat er geen hartje was... ik was verdrietig... heb de hele ochtend gehuild. We mochten gelijk naar het ziekenhuis. Daar besproken dat ik twee dagen later al de curettage zou krijgen. Smiddags had ik 2 doktersafspraken en die heb ik doorlaten gaan... savonds een etentje met een vriendin. Even een paar tranen. En vanaf dat moment was het klaar met huilen en verdrietig zijn.... Na de curettage ook geen traan gelaten... ik maak me zorgen. Waarom ben ik niet zo verdrietig als de vorige keer? Heb ik mezelf beschermd? Wil ik onbewust geen tweede? Wordt dit een postnatale depressie? Ik weet het niet maar ik vind het eng... wie herkent dit?
Bescherming. En ik denk dat het verdriet nog wel komt, maar dat kun je nu nog niet aan waardoor je hoofd het afsluit. En meis, dat is voor nu helemaal prima. Het komt wanneer het komt en omarm het wanneer het komt. Ik wil je een hele dikke knuffel geven. Wat een verdriet bezorgd moedernatuur jou, dat verdient niemand! Als je behoefde voelt om erover te praten dan mag je me altijd een berichtje sturen!
Dapper dat je hierover durft te praten! Het is erg herkenbaar voor mij. Tijdens mijn eerste miskraam was ik volledig ingestort, ben een week niet komen werken en ik kon alleen maar huilen. Dit verlies zit nog steeds behoorlijk diep bij mij, was een jaar geleden gebeurd. De tweede miskraam (missed abortion) was kort erop en werd ook een curretage. Ik ben er toen die week zelf wel wat ontdaan van geweest, maar ik wist mezelf best snel weer te herpakken. Wel zorgde het voor erge angst rondom de eerste echo's van mijn huidige zwangerschap (die dus helemaal voorspoedig gaat). Ik mis ergens toch het allereerste kindje nog vreselijk, ik kan er soms nog steeds heel erg verdrietig om zijn. Dit gevoel ervaar ik niet bij de tweede keer dat het misging.. Ik had toen ook heel erg vaak het gevoel dat ik niet zwanger hoorde te zijn die tweede keer, maar dat ik liever de eerste nog had gehad. Ik ben toen recht achter elkaar zwanger geworden zonder cyclus ertussen, ik had me nog helemaal niet afgesloten van de eerste zwangerschap. Misschien komt de klap later alsnog, misschien niet en blijf je hetzelfde voelen. Voel je in elk geval niet naar erover. Je gevoelens mogen er zijn en je kan er hoe het ook went of keert echt niets aan doen. Ik hoop dat je gauw blijvend zwanger bent en dat drie keer ook voor jou scheepsrecht is. Dikke knuffel!
Herkenbaar. Wij hebben net onze 3e miskraam achter de rug. Tussendoor gelukkig een mooie meid gekregen. Na 3 weken begint de klap pas te komen bij mij. Van te voor deed ik net alsof het niks voorstelde. Heb immers al een mooie meid. Dus niet zo erg. Komt allemaal wel goed. Tot ineens een paar dagen geleden het besef kwam dat we nog zo'n mooi meisje of jongetje hadden kunnen hebben. En daar kwamen de tranen en boosheid. Het gaat nu redelijk met ups en downs. Maar het verlies moet nog zeker een plekje krijgen. Wanneer dit gevoel bij jou komt weet ik nie. Wie weet komt het niet of ervaar jij het straks anders. Maar probeer het niet te verdringen, want het komt denk ik vanzelf een keer en misschien op een moment dat je het niet verwacht.
Ik heb na 5 miskramen ( tussendoor een dochtertje) hulp gezocht. Ik stortte volledig in. Al t verdriet van de afgelopen jaren kwam eruit....
Dankjewel voor jullie reacties! Vervelend dat t herkenbaar is maar ik voel er wel steun in. Morgen proberen te werken. Ik mag zelf weten hoelang. Dus dat is al fijn. Ik heb voor alsnog geen behoefte om thuis te blijven. Dus we gaan t zien. Nogmaals bedankt voor het reageren
Dat laatste is echt zo lastig. Ben echt onredelijk tegen mijn man. Dat merk ik op t moment zelf niet. Maar voel wel heel veel boosheid
Boosheid is ook onderdeel van een rouw en verwerkingsproces. Zeg tegen je man: als in onredelijk reageer, weet dat het vanuit verdriet komt en dat het niet om jou is. Ik heb alle kussens van de bank naar mijn man gegooid rond de uitgerekende datum, ik voelde mij zo onbegrepen en zo boos op alles. En mijn man? Die liet het toe. Liet mij even uitrazen. Daarna vreselijk gehuild. En hulp gezocht bij de psycholoog. Ik wist niet meer hoe ik vooruit moest. 2 sessies later en ik had mijzelf weer gevonden. Had weer energie en zin om leuke dingen te doen. Was voor mij ergens goed dat deze zwangerschap op zich liet wachten, heb de ellende hiervoor goed kunnen verwerken. De ergste klap kwam bij mij echt rond de uitgerekende datum toen ik nog niet zwanger was. Had dat in mijn hoofd en toen ook dat feest niet doorging stortte in.
Ik denk zelfbescherming. Ik had na mijn miskramen een BBZ. Heb daar misschien 1x om gehuild (na de operatie, 2 minuten in de badkamer) Verder niet. Maar denk dat dat komt omdat het na elke miskraam moeilijker wordt om je (direct) te hechten. Ik heb echt gemerkt dat bij mijn zoontje (die na meerdere miskramen, een BBZ én zijn tweelingbroertje verloren) kwam, ik mijn hart niet volledig durfde te geven tijdens het eerste deel van de zwangerschap. Dat heb ik echt vanaf de 20e week moeten leren. Vertrouwen moeten krijgen. Je houdt er onbewust misschien al rekening mee dat het mis gaat. Blijf erover praten wanneer je daar de behoefte aan hebt. En schrik niet als het verdriet later pas komt. Sterkte!
Herkenbaar , je word ineens geleefd en je raakt in zo sleur van ziekenhuis bezoeken en afwachten .. bij mij kwam de klap later toen alles achter de rug was , mijn laatste miskraam van foute echo tot alles achter de rug was heeft bijna 3 maand geduurd vreselijk .. na dat alles achter de rug was wist ik niet of ik het nog weer aandurfde , alles even op zijn beloop gelaten een aantal maanden en toen alles een plekje had kon ik pas weer verder
Hier 3 miskramen gehad achter elkaar in verschillende stadia. Tuurlijk een traan om gelaten maar dat was het dan ook wel weer. In de ochtend miskraam en daarna gewoon naar het werk. Zo ging het een beetje tot de laatste miskraam. Deze moest met cytotec dus moest het wel vertellen op het werk omdat ik niet wist hoe het verloop zou zijn. Uiteindelijk een week thuis moeten blijven omdat ik veel bloed verloren had en daardoor bijna steeds flauwviel. Emotioneel ging het prima. Bij terugkomst ook aangegeven dat ze er niet dramatisch over hoefden te doen. Na 3,5 jaar eindelijk een goede zwangerschap en kwam mijn Dochter. Nooit verwacht maar toen kwam pas het verdriet on de miskramen. Heel raar, maar vast ook getriggert door hormonen. Iedereen is anders erin denk ik.