Wij verwachten onze tweede zoon. Onze eerste zoon heeft als tweede naam de naam van de vader van mijn man, die anderhalf jaar voor de geboorte van onze eerste is overleden. Maar wat gaan we als tweede naam voor onze tweede zoon kiezen? De naam van mijn vader? Maar dat vind ik ook ergens gek, want mijn vader leeft nog... aan de andere kant, hij heeft natuurlijk het eeuwige leven. Oh ja, en de combinatie is niet zo mooi: mijn vader heeft een Latijnse naam en de eerste naam die we onze zoon willen geven is een Hebreeuwse naam. Dus bijvoorbeeld Nathan Hendrik. Wat vinden jullie, of nog andere ideeën?
Vernoemen naar iemand die leeft kan prima. Je kan ook de naam wat aanpassen of bv van 2 namen 1 nieuwe naam maken. Ga je de 2e naam ook als roepnaam gebruiken? Zo niet dan maakt het niet zoveel uit dat het niet helemaal goed klinkt.
Ik zou het dan nu naar jouw vader doen en op internet heb je ook vaak namen maar dan in een andere taal bij bijv hendrik dan henry.
Waarom pas vernoemen als iemand overleden is ? Je vader zal vast trots zijn! Dat is toch mooi! Ik vind nathan Hendrik ook niet zo raar klinken. Al weet ik de echte namen niet .
Wij hebben onze kindjes ook vernoemd door de naam van een overleden of levend familielid als 2e naam te geven. Soms ook de naam een beetje passend gemaakt naar ‘onze smaak’ of naar ‘geslacht’, maar wel zo dat de naam van t familielid herkenbaar blijft (bijv. van Max > Maxime maken).
Mijn kinderen zijn naar onze ouders vernoemd. Juist een eer voor hen om mee te maken. Je hebt ook Hebreeuwse namen met een H, zoals Hosea of Hennes.
Hier ook vernoemd naar de levende opa's en oma's Nathan Hendrik vind ik ook noet gek, zeker niet als nathan de roepnaam is en Hendrik alleen bij officiële dingen erbij
Het is niet zozeer dat het vernoemen naar een in leven zijnde persoon mij twijfels geeft, maar het feit dat de vader van mijn man is overleden en mijn vader niet. Doet dat dan niet afbreuk aan het eerbetoon van de vernoeming naar de overleden vader, is wat mij twijfels geeft. @Suuzan : de naam (Franciscus) valt niet echt te ‘verhebreeuwsen’, en dan zou het ook zo onherkenbaar zijn dat van vernoeming nauwelijks meer sprake zou zijn. Te meer omdat onze eerste als tweede naam exact de voornaam van mijn man’s vader heeft. Het wordt sowieso niet de roepnaam. Dus misschien is het ook niet zo heel belangrijk. Maar ik vind vernoemingen altijd zo precair, als mijn man’s vader niet overleden was, had ik nooit aan vernoemen gedaan.
Ik vind t geen afbreuk doen.. wij hebben vernoemd naar familieleden die ons dierbaar zijn, of ze nou zijn overleden of niet. Maar zo heeft misschien ieder zijn reden om t wel of niet te doen!
Nee het doet geen afbreuk aan het eerbetoon. Het gaat om de personen en niet of zij nog in leven zijn of niet. Wat vaak wel zo is/zo voelt is dat een vernoeming naar een overleden persoon meer emotionele lading heeft. Maar dat doet geen afbreuk aan het bijzondere van vernoemen. Sowieso heeft niemand het eeuwige leven. Stel dat jouw vader over 2 jaar overlijdt (hoop het niet voor je) zou je dan spijt hebben van het niet vernoemen? Als vernoeming zou ik de volledige naam gebruiken (die ik trouwens mooi en bijzonder vind).
Mijn dochter is vernoemd naar mijn opa die is overleden en mijn oma die nog leeft. Mijn oma vond het geweldig om de naam van haar man en haar eigen naam terug te zien
Je kan het dan ook andersom zien. Is jouw vader het dan niet waard om vernoemd te worden omdat hij niet dood is? Mijn kind heet ook naar zijn nog levende opa. En mijn vader is stiekem hartstikke trots. Natuurlijk doet het niets af aan het "eerbetoon" (als je het zo wilt noemen) feitelijk zijn beide zoons dan toch vernoemd naar mensen die je dierbaar zijn(geweest).
Onze beide kinderen zijn vernoemd. En beide personen leven goddank nog gewoon Als je volgens traditie vernoemt, hoeft iemand niet persee overleden te zijn . Dan vernoemd je je eerste zoon naar de vader van de vader en je tweede zoon naar de vader van de moeder. Onze zoon is volledig, met beide namen, vernoemd naar mn man zn vader. Onze dochter is, tegen traditie in, vernoemd naar míjn vader (1 naam heeft hij) en mn oma (wel overleden) haar tweede naam hebben we zelf bedacht omdat mn vader geen tweede naam heeft.
Ik vind het helemaal niet gek. Mijn broer en ik zijn allebei vernoemd naar onze opa's en oma's. Dus [mijn voornaam] [naam oma 1] [naam oma 2] en bij mijn broer dus de namen van de opa's. Ook onze kinderen zijn in 1 van de drie namen vernoemd naar (nog levende) familieleden. Zij voelden zich vereerd toen ze de naam te horen kregen.
Die laatste vraag vind ik een goede voor TO om over na te denken Hier de oudste (3e naam) vernoemt naar beide opa's, waarvan één levend en de ander helaas niet meer. We hebben wel de mazzel dat onze ouders dezelfde naam hebben, maar toch Dochter is vernoemd (3e naam) naar beide oma's die beiden alive and kicking zijn. Als mijn vader nog geleefd had, hadden we de kindjes ook vernoemd. Ik vind het juist mooi dat opa's/oma's/evt. ander iemand met een bijzondere band bij leven zoiets mogen meemaken Ook ik zou het liefst de volledige naam gebruiken in dit geval. Maar weet niet wat de andere naam is waar ie volgens jou TO niet bij past? Onze vernoemingen zijn beiden een klein tikkie anders. Bij zoon één letter toegevoegd, bij dochter één letter veranderd. M.n. omdat het zo zo wél mooi klinkt bij de twee andere namen. Maar ook omdat we de namen van opa's/oma's een tikkie gedateerd vinden