Eind deze maand wordt onze dochter 1 jaar, rond haar verjaardag was ik uitgerekend van *Brusje. Uiteraard kijk ik uit naar de verjaardag van m'n meisje, maar ik kan niet loslaten dat ze voor haar verjaardag een broertje of zusje had moeten krijgen. Dat ze samen (nagenoeg) dezelfde verjaardag zouden hebben leek me zo bijzonder. Gelukkig ben ik snel opnieuw zwanger geraakt maar daardoor is Brusje nog meer naar de achtergrond geraakt voor iedereen. Natuurlijk ben ik blij dat onze kleine meid toch nog snel grote zus zal worden, maar ik ben nog steeds heel verdrietig. Ik wilde niet zomaar een kindje, ik wilde Brusje, een kindje met een uitgerekende datum rond de 1e verjaardag van onze dochter. Zodra mensen horen dat ik zwanger ben krijg ik continu de opmerking "jij laat er geen gras over groeien", dit van zowel mensen die weten van mijn MA als die het niet weten. Ik laat er geen gras over groeien, dat weet ik, maar toch ben ik nu 4 maanden later uitgerekend dan ik had gedacht en moet ik toch een kindje missen. Mijn man doet zijn best om er voor me te zijn maar hij voelt het gemis niet dus voel ik me toch alleen in m'n verdriet. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, maar ik moest het denk ik even van me af schrijven en misschien zoek ik ook wel (h)erkenning.
Ik snap je heel goed.. Het is en blijft je kindje. Veel mensen snappen het gewoon niet en denken niet na voordat ze iets zeggen. Heel veel sterkte. Dikke knuffel
Elke miskraam is verdrietig. Als moeder voel je al liefde voor je kind zodra je een positieve test in de handen hebt(tenminste zo heb ik dat al wel 3 keer ervaring, terwijl ik maar voor 1 kindje mag zorgen). Mijn uitgerekende datum was afgelopen september en ik was blij dat die maand voorbij was. Het niet meer denken aan hoe het nu zou zijn met 2 kindjes. Dikke knuffel en geniet van je nieuwe zwangerschap!
Ik herken je verhaal eigenlijk niet en verbaas me daar dan weer over natuurlijk wat hormonen al niet met een vrouw doen. Ik heb mijn drie miskramen sinds deze zwangerschap niet meer aangevoeld als dat ik dat kindje had gewild, ik wil DIT kindje. Ik ben ondertussen ook mijn drie uitgerekende data voorbij en eigenlijk had ik het enkel de eerste keer moeilijk en zelfs toen kwam dat besef pas een paar dagen later, was zo verward door alle hormonen en de behandeling en de operaties dat ik het noorden een beetje kwijt was Ik wil je wel heel veel sterkte wensen! Je verhaal komt heftig op mij over en doet me weer eens beseffen dat iedereen anders in verlies staat! Om met een dooddoener af te sluiten, richt je op je dochter en het kindje dat eraan komt en probeer daar je kracht uit te halen!
Voor jou bestaat Brusje, en je hebt er al veel voor gevoeld. Denk dat de rest dat gewoon niet heeft, die kunnen zich daar waarschijnlijk weinig bij voorstellen. Ik herken het wel, hield ook al van m'n uk, maar voor anderen betekent het gewoon niet zoveel. Kan het wel veel beter een plekje geven nu we opnieuw een kleine verwachten, maar merk ook dat de uitgerekende datum van toen me toch wel veel doet. Heel veel sterkte ermee, je mag voelen wat je voelt, niet negeren hoor.
Dank voor jullie lieve berichtjes! Het zal nog een zware maand worden (niet dat Brusje daarna vergeten is). De echo met een knuffeltje dat we al hadden gekregen staat ingelijst midden in de woonkamer en zal niet worden vergeten. Ik haal gelukkig veel geluk uit mijn dochter. Mijn nieuwe zwangerschap beleef ik toch heel anders dan bij mijn dochter. Toen was ik me wel bewust van risico's maar er veel minder mee bezig. Ondanks dat Brusje nooit verder is gegroeid dan 6+5 heb ik nu met ruim 20 weken nog steeds zoiets van "eerst dat jongetje maar eens zien en dan geloof ik het pas echt". Over de bevalling wil ik zelfs helemaal niet nadenken, bij mijn dochter was al geen makkie, bij Brusje zo ver leeg gebloed dat er geen bloeddruk meer waarneembaar was dus zie er niet echt naar uit om weer te bevallen. Toch blijft vooral de gedachte heersen dat ik eind deze maand al mama van 2 had kunnen zijn en het verdriet dat dat niet het geval is.
En dan is het vandaag zo ver, de verjaardag van onze dochter. Ik ben zo trots op onze kleine (stiekem toch al best wel grote stoere) meid, maar oh wat doet het pijn dat ze nu nog geen grote zus is. Haar verjaardagscadeau had *Brusje moeten zijn, nogal een verschil met een doos Duplo... En steeds maar weer de opmerking "ach je bent toch weer zwanger, je tweede kindje komt er toch al aan?". Nee mijn tweede kindje is niet meer (ook al was het nog zo pril), mijn derde kindje is onderweg. Maar het is als boksen tegen een muur.
Ik kan me niet inbeelden hoe het voelt om een kindje te verliezen.. Ik heb het geluk mogen ervaren om snel zwanger te mogen worden en dat het kindje is blijven hangen. Ondertussen ben ik morgen 38 weken zwanger en wachten wij vol ongeduld op de baby. Om de een of andere reden wou ik toch reageren op je verhaal. Mensen kunnen zo cru zijn en dat vind ik echt jammer! Als jij daar verdriet aan hebt (wat ook begrijpelijk is) dan is dat zo en moeten ze daar respect voor hebben en zeker geen commentaar over het feit dat je weer zwanger bent (proficiat trouwens ). Ik kan me wel ergens voorstellen dat het voor jou je 3de kindje is. Het is niet omdat je 2de kindje niet leeft, dat het geen kindje is hé! en dat vergeten de mensen soms!! Ik wil je veel sterkte wensen! En ik hoop dat je het ooit een plaatsje kan geven in je hart!