hoe kan ik trouwens vergeten om te vermelden wat hier DE truc is?! Ik maak geen takenlijstjes meer want dat frustreert me enorm. Ik schat iedere keer verkeerd in hoeveel ik op een lijstje kan zetten waardoor het lijstje alleen maar langer en onoverzichtelijk wordt. Ik deel alles op in uurtjes. Ik moet van mezelf van 17.15 uur tot 18.15 uur even opruimen. Ik beslis dus niet dat ik dan de was gedaan wil hebben, de vaatwasser en alle zooi om me heen opgeruimd. Nee, ik ruim een uur op. Dat daagt me uit om dan zoveel mogelijk in dat uur te doen. Om 18.15 heb ik 5 minuten pauze. Dan begin ik om 18.20 uur met 1 uur administratie. Niet alles hoeft af maar wederom de sport om te zien hoeveel ik af krijg binnen dat uur. Daarna heb ik 1 uur de tijd om bij mijn oma op bezoek te gaan en een lamp bij mijn ouders af te geven. (geloof me, het klinkt hard maar 1 vol uur bij mijn oma is een hele uitdaging). Vervolgens heb ik 1 uur om wat werkmails te beantwoorden en te rapporteren en dan vind ik het goed geweest voor vandaag. Morgen: 2 uur poetsen (we kunnen zaterdag niet) 1 uur opdrachten opleiding 2 uur mijn zus helpen met de administratie 2 uur eigen administratie 2 uur werk. Ik zal lang niet alles afkrijgen wat ik moet doen maar dit is voor mij wel efficient anders ben ik met 20 dingen tegelijk bezig en heb op het einde van de dag de hele tijd wat op dit forum gezeten
Ik heb echt weinig zelfdiscipline. Als kind/puber was t op zijn ergst. Zo erg dat ik dus ook geen stress om deadline ervaar. Blijven zitten, straf, slechte cijfers... ach lekker boeiend. Resultaat geen middelbare school diploma’s. Terwijl ik het echt wel gemakkelijk kon. Had er gewoon geen zin in. Lijstjes maken... ach als ik aan t einde van de dag 1 van de 10 taken heb afgevinkt vind ik t ook allemaal wel prima. Ik krijg wel vaak ineens drang. Dan ruim ik het hele huis op en sorteer alle kasten opnieuw. Maar daar zit ik dan meestal al weken tegenaan te hikken. Met andere dingen, die ik echt wil of leuk vind lukken mij ook. Zo heb ik tijdens mijn zwangerschap met 8 maanden mijn diploma gehaald en met de kleine meid nog een vervolg opleiding van een jaar gedaan. En dat met 2 vingers in mijn neus. Werkstuk? Binnen paar uur was t af waar andere weken bezig waren. Als ik t interessant vind dan leer ik ook makkelijk. Geen idee waarom ik zo in elkaar zit vind t wel vreselijk irritant en zou dit graag anders willen zien. Wellicht is het gewoon stukje karakter ofzo. Ook heeft het wel te maken met hoe ik op dat moment in mijn vel zit. Als ik mezelf ergens niet toe kan zetten (huishouden oa) dan zit meestal mijn hoofd gewoon te vol of emoties te hoog. Opgeruimd heb ik wel altijd nodig anders word ik echt ongelukkig. Voor t oog dus vooral. De kasten moet je niet willen open trekken. Daar is meestal de chaos in mijn hoofd goed in terug te zien
Ik maak ze alleen wanneer het te gortig wordt. Vandaag en morgen. Als ik morgenavond klaar ben dan heb ik weer een boel op orde wat ik anders niet zou hebben. Dan kan ik er weer een tijdje tegen aan totdat het opnieuw de spuigaten uitloopt en dan lassen we weer zo'n dagje 1 a 2 in
Ik heb weer nagedacht over dit onderwerp en volgens mij heeft het ook met plannen te maken. Vandaag had ik bijvoorbeeld een strakke planning op mijn werk: Twee gesprekken in de ochtend, twee overleggen smiddags. Tussendoor net tijd om mn boterham te eten. S’ochtends kan ik al gestressed worden van zo’n schema. Mijn favoriete weekend is er een met 1 of hoogstens 2 geplande activiteiten en daarnaast veel ruimte om te doen waar ik op dat moment zin in heb. Dus of sporten, lezen of socializen. In ieder geval dat ik zelf de keuze heb. Als ik iets krijg opgelegd ga ik sowieso in de weerstand . Volgens mij zei jij dat ook Imoeder? Zo’n gevoel van: Ik bepaal zelf of ik iets doe of niet doe. Dus ik moet het me eerst eigen maken: Wat wil ik ermee? En dan kom ik in beweging . Herkenbaar voor andere uitstellers?
Ik vind dit echt briljant en zo werkt het bij mij ook. Als ik denk 'opruimen' dan gebeurt er weinig. Als ik er een sport van maak om binnen een kwartier zoveel mogelijk op te ruimen dan is ineens toch de hele kamer opgeruidm
Echt? Ik vind het heerlijk juist! Elke keer ergens een streep doorheen zetten en zien dat je lijstje korter wordt. En als ik dan alles klaar heb (of tenminste voldoende, want ik schuif dingen ook rustig door naar een andere keer op een nieuw lijstje als ik het niet red) Voel ik me ongelofelijk 'braaf"..... Dat heb ik ook als ik heel veel boodschappen heb gedaan, mijn koelkast vol, mijn kasten vol. Ik wordt daar echt heel gelukkig van, hahaha.
Wil toch even reageren. Misschien dat iemand dit bij zichzelf ook herkent of misschien lucht dit bij mij op als ik het van me af schrijf. Chaos in mijn hoofd is chaos om mij heen. Maar de chaos in mijn hoofd krijg ik na jaren niet opgelost. Psychische hulp werkt niet, misschien even en dan heb ik er weer geen vertrouwen in. Sociaal netwerk opbouwen; geen vertrouwen. Angst om mensen te verliezen etc etc.... Oke misschien moest ik dit pas achteraf zeggen, maar ooit is mij door een psycholoog verteld dat de chaos om mij heen (mijn kamer, kleerkast enz) komt door de chaos in mijn hoofd. Echter krijg ik geen van beide geordend. Misschien voor een dag en dan is het weer zo ver. Ik schaam me er heel erg voor, dat ik soms heel erg depressief kan raken, niks meer wil doen, mijzelf afsluit en het nut van het leven niet meer inzie. Bij mij is het misschien wel echt heel extreem. Maar het beinvloed wel mijn leven en mijn gezin. Ik ben nooit voor onverwachts bezoek voorbereid, komen mijn schoonouders? Dan zit er een onwijs grote spanning op mij omdat het huishouden niet bij te houden is. (Administratie idem, maar even het zichtbare) Word er onverwachts aan de deur gebeld? Dan maak ik niet open en wil ik dat het thuis muisstil is, zodat ik niet hoef open te maken. Gelukkig krijg ik soms hulp van mijn moeder die dan met alles helpt tot het huis er weer tiptop uit ziet. Maar ik kan het gek genoeg niet bijhouden. Voorbeeld: Al een aantal dagen probeer ik mezelf aan te zetten om te stofzuigen. Oke, nadat ik deze bericht heb gepost, oke nadat ik het toilet heb bezocht, oke weet je? Morgen kan ook. Even tot rust komen en dan ga ik echt beginnen, stofzuiger erbij pakken en dan: ik heb wel zin in een boterham. En zo blijf ik uitstellen. Het lijkt wel een ziekte. Mijn man is ook van het uitstellen, maar doet alles toch nog op e laatste moment. Ook niet aanmoedigend voor mij. Maar kan het hem niet kwalijk nemen natuurlijk. Het is ook een enorm grote schaamte van mij. Die ik niet me naasten durf te delen. Bij mijn man verzin ik altijd wel dat ik ergens last van heb en het niet bij kan houden (hij werkt fulltime, is gek om hem ook nog het huishouden te laten doen en koken terwijl ik elke dag niks doe) en van mijn moeder hoor ik elke keer dat ik, nou ja, laat me dat maar voor me houden. Maar het lijkt net of niemand kan begrijpen dat dit een serieus probleem is waar ik mee zit. Ik dacht dat ik gewoon een chaotisch persoon ben. Maar aan de reacties te lezen zijn er meerdere die veel uitstellen. Misschien dat het probleem niet bij iedereen net zo diep ligt, maar het is wel een probleem. Ik hoop dat iemand afkomt met een gouden tip. Dit is iets waar ik het emotioneel zwaar mee heb en niet echt serieus word genomen door naasten, die zien het meer als lui. Wat een lange klaagbericht van mij, maar het is er eindelijk een keer uit. En nu poging 92648204726174 om te stofzuigen. (Ja kan er hele nachten van wakker blijven...)
Zó herkenbaar, jouw hele verhaal. Ik reageer straks nog wat uitgebreider, maar m'n pb staat open, mocht je verder willen praten erover
@LolaBloem Jou verhaal klinkt herkenbaar en bij mij is vorig jaar de diagnose ADD vastgesteld. Medicijnen geprobeert, maar voel me daar toch niet echt prettig bij. Vooral niet bij de langwerkende variant die ze me voorschreven. De kortwerkende pak soms om bergen te verzetten, deze werken maar 2,5 uur bij mij, maar in die tijd is het wel veel makkelijker om te focussen en krijg ik wel klussen geklaard.. Moet eerlijk zeggen dat het weten alleen al rust gaf. Ik ben 43 en loop al heel mn leven tegen dingen aan, waarvan ik nu weet dat ik daar in principe niets aan kan doen. Het weten geeft ook iets meer discipline op 1 of andere manier..
Ik heb ook ADD en mijn huis is ook altijd een enorme zooi. Ik zie hier wel eens foto's voorbijkomen van prachtige woonkamers en dan wil ik dat ook. Ik heb niet eens zoveel spul, maar netjes houden lukt me niet. De rommel om mij heen reflecteert heel vaak hoe druk ik het heb en hoe druk het in mijn hoofd is. Ik heb ook vaak van die projecten: huishoudroosters, minimalisme, project wardrobe, bullet journallen, noem het maar op. Ik houd het altijd maar kort vol. Gisteren vroeg een kindje aan mijn dochter waarom het zo'n rommel was bij ons. Want dat was toch vies... Tsja... Ik krijg ook wel eens onverwachte visite, de meesten zijn het gewend. Heb ook wel eens gevraagd of iemand alsjeblieft nog even een kwartiertje in de straat wou wachten, maar dat wouden ze niet. Ik heb de oplossing nog niet gevonden. Ik maak maar gebruik van elke keer dat ik wel zin heb om op te ruimen en te ordenen en probeer altijd eerst voor mezelf te zorgen, mentaal en lichamelijk. Overigens heb ik last van dat uitstelgedrag in alle aspecten van mijn leven.
Ik heb volgens mij ook ADD. Ben zo enorm snel afgeleid. Kon vroeger ook makkelijk 3u aan mijn bureau zitten, niks doen, en me niet eens vervelen. Gewoon in gedachten vanalles aan het dromen. Echt erg eigenlijk