Lieve dames, Ik wil jullie er ook even van op de hoogte stellen, ik weet niet goed hoe het te verwoorden.. Afgelopen dinsdag zouden wij gaan voor onze tweede echo, ik was 11 weken zwanger.. Helaas, er klopte geen hartje meer.. Met een gebroken hart zijn we naar huis gegaan.. Het is niet te bevatten.. Zo klein, zo pril en we waren al zo aan onze turbo (zo hebben we hem/haar genoemd) gehecht.. ik heb nu tabletten gekregen om in te brengen, zodat turbo mijn lichaam kan verlaten.. ik vind het zó moeilijk, en ik kan er zo slecht mee omgaan.. verwerken van iets wat je nooit meegemaakt hebt, het is lastig ik voel me zo leeg, zo alleen.. en weet niet wat ik met mezelf aanmoet.. ik wil absoluut niet zielig doen, maar het doet zo'n pijn.. lieve turbo, we hebben je nooit leren kennen maar papa en mama zullen altijd van je houden <3
Het is ook zo lastig! Je gevoelens gaan alle kanten op. Je hebt al een beeld voor je hoe het gaat zijn en dan dit. Neem vooral de tijd om het verdriet en je gevoelens een plekje te geven. Veel sterkte!
Oh Patty, je verhaal is zó herkenbaar. Mijn eerste zwangerschap verliep hetzelfde als de jouwe. Toen heb ik ook met de medicatie het zo gewenste vruchtje mijn lijf moeten laten verlaten. Afschuwelijk idee, het liefst wil je het toch houden al weet je dat het niet gaat. Ben je al begonnen met de medicatie? Ik heb het destijds in het ziekenhuis afgewacht, zou je dat niet prettiger vinden? Nou ik leef enorm met je mee! Liefs Lin
Heel erg veel sterkte! Je doet absoluut niet zielig!. Zoiets doet gewoon hardstikke veel pijn. Geef het even wat tijd