Dag dames, Even naar adem happen voor ik dit begin in te tikken, want het onderwerp is niet zo vanzelfsprekend. Ik ben via Google op dit forum terecht gekomen. Blijkbaar zitten er hier een aantal dames die (net als ik) vaginisme hebben en nadenken over een eventuele kinderwens. Mijn naam is Hellen, ik ben 24 en getrouwd met een super knappe en lieve man. Alhoewel ik sinds mijn zestiende al behoorlijk wat heb geëxperimenteerd met jongens, ben ik pas op mijn 19e voor het eerst naar bed geweest met iemand. Of beter: een eerste poging gedaan, want het lukte niet. Om het even bot te schetsen: hij ging er niet in. Het deed ook ongelofelijk veel pijn. Ik dacht dat het toen lag aan het feit dat ik gespannen was, zeker toen ik hoorde dat er een aantal vriendinnen ook pijn hadden die eerste keer. Kort nadien raakte het uit en heb ik het de eerste keer erna pas weer geprobeerd met mijn huidige man. Ik was tot over mijn oren verliefd, wou echt ongelofelijk graag met hem vrijen, maar ook nu lukte het niet. Het deed zoveel pijn dat ik het uitgilde, echt! Ik hield het echt niet uit. Niet normaal. Ik had klachten over mijn huidige pil en heb tijdens een gesprek hierover met mijn huisarts ook het pijnprobleem naar boven gehaald. Hij hintte toen al op vaginisme en ik herinner me dat ik er destijds wat dingen op internet had over opgezocht. Maar intussen hadden we zelf al een manier gevonden om er mee om te gaan. We hadden seks bij de vleet, net zoals andere jonge koppels, alleen zonder dat éne dingetje. En zo slecht vonden we dat niet, eerlijk gezegd. Mijn man wist dat ik misschien vaginisme had, bracht daar superveel begrip voor op en net omwille van het feit dat het in bed zo goed ging, is hij er ook maar zelden zelf weer over begonnen. Maar hoe waardevol ik die "alternatieve" seks ook vond, met het zicht op een huwelijk en een eventutele kinderwens vond ik het toch belangrijk(er) om er iets aan te proberen doen. Dus ik heb een doorverwijzing gevraagd bij de huisarts. Zo kwam ik bij een bekkenbodemspecialiste uit. Ik ben intussen langsgeweest voor een eerste gesprek. Ze heeft me uitleg gegeven over de therapie maar ook heel eerlijk gezegd dat het voor veel van haar patiënten al een overwinning is om überhaupt tot penetratie te kunnen overgaan. De meeste patiënten blijven pijn houden, slechts een klein aantal raakt er volledig vanaf. Ik zit in een Facebook groep rond vaginisme en daar lijkt het ook zo te zijn dat de winsten die geboekt worden door de therapie erg variëren. Soms is er blijvend geen penetratie mogelijk, soms kan het wel maar blijft het pijnlijk (in alle gradaties), soms raakt iemand er echt van af. De therapie kost best wel wat tijd en moeite en je moet er ook oefeningen voor doen thuis. Het is echt een hele opgave. Als alles dan resulteert in wel penetratie maar nog altijd pijn, dan twijfel ik. Ons seksleven is nu prima en ik mis de penetratie op zich zelf niet, ik zou het enkel doen voor mijn man (die anders misschien zijn hele leven lang nooit heeft gevoeld wat dat precies is). In de Facebook groep zit een vrouw van over de 50 en zij en haar man hebben nog nooit penetratie gehad in hun hele leven - dat vind ik dan zelf zo sneu om te lezen. Plus het lijkt het me dan ook weer niet zo evident om zwanger te worden met zelfinseminatie - laat staan bevallen met vaginisme. Ik huiver al bij het idee van al die onderzoeken die daarbij komen kijken. Dus ik zit nu zo'n beetje in dubio. Zijn er hier nog dames die de keuze hebben gemaakt tussen wel of geen therapie? Wat waren de voor- en nadelen? Hielp het? Helemaal of een beetje? Wie zet er even de voor- en nadelen op een rij?
Er zitten inderdaad een aantal dames met vaginisme op het forum, ik denk dat die je beter kunnen informeren dan ik. Ik wou toch even toevoegen dat seks ook prima kan zijn zonder penetratie. Voor mij persoonlijk voegt het niet zoveel toe, ik voel er weinig van en ik kan er ook geen orgasme van krijgen. Als je besluit om er niks aan te doen, hoeft dit dus zeker niet te betekenen dat je iets gaan missen.
Ik heb hier laatst een film over gezien. Ook een stel met dit probleem. Hij is op netflix te zien. Ik zal niet vertellen wat zij hebben gekozen. Ik vond het een mooie manier uiteindelijk en snapte de keuze helemaal. Misschien heb je er iets aan om het te zien. Titel film: My Husband Won't Fit
Hoi Hellen! Ik heb niet helemaal dezelfde ervaring, maar wilde er toch graag wat van delen. Bij mij is vaginisme pas langzaamaan ontstaan terwijl penetratie eerst wel ging, dus anders beginpunt. Maar 7 jaar lang is het geheel niet mogelijk geweest. Ben bij een seksuoloog onder behandeling geweest en kreeg ook oefeningen (met een plastic dilatatieset). Totaal onromantisch om te oefenen en kostte wel doorzettingsvermogen. Geen pijn, maar soms hadden we er ook gewoon een paar maanden geen zin in omdat we gewoon van elkaar wilden genieten. En dan op gegeven moment pakten we het weer op, want ik had wel het idee dat er vooruitgang in zat (en ik wist al wat penetratie was en miste het, dat hielp natuurlijk ook mee). En na die 7 jaar is het compleet opgelost, maar dan ook echt helemaal compleet. En wellicht is die kans groter als t ooit eerder al wel kon, dat weet ik niet. Maar vroeger was t altijd al wel gevoelig, dus nooit zo goed geweest als nu. Wij wilden het ook graag opgelost hebben voordat we aan kinderen begonnen en misschien was dat zelfs extra motivatie. Met wel in t achterhoofd dat inseminatie ook had gekund natuurlijk. Anyways, ook al was mijn begin anders... een succesverhaal delen kan nooit kwaad toch? Ik zou zeggen.... nee heb je en ja kan je krijgen. Begin gewoon met de oefeningen en kijk of je over bijv een half jaar vooruitgang hebt geboekt, al is dat dan ietsiepietsie. En blijf wel met elkaar praten, dat t je niet meer gaat kosten dan dat t oplevert. Dat je wel van elkaar blijft genieten zoals je nu ook doet, dat is het belangrijkste toch! Stoppen kan altijd nog als je het oefenen niks vindt! Heel veel succes!
Zelf geen ervaring mee maar door mn beroep wel. En ik zou Idd de bekenbodemtherapie een kans geven. Maar ook zeker een verwijzing naar seksuologe vragen, deze combo is het beste en eerlijk ik heb hen nog nooit zo pessimistisch over vaginisme gehoord! Dus die optie zou ik ook nog proberen. Verder qua bevalling zou ik me als ik jou was daar geen zorgen over maken want dat gaat eigenlijk altijd zonder problemen!
Ik heb ook vaginisme en ik heb toevallig vanavond mijn intake gepland bij de bekkenfysio. Ik vind het heel spannend maar ik hoop heel erg dat het iets gaat opleveren. Ter info, ik ben getrouwd met een vrouw en ik ben ook nooit met een man samen geweest dus mijn situatie is wel anders. Maar het probleem op zich ben ik dus helaas wel bekend mee en ik hoop heel erg dat ik er vanaf kan komen en dat hoop ik voor jou ook! Voor mij hangt mijn behandeling er ook vanaf, we hebben nu 15x kunstmatige inseminatie gedaan zonder resultaat en de vervolgstap zal waarschijnlijk IVF worden maar dat kan nu niet omdat ik geen inwendige echo's kan hebben Ik voel dus ook heel erg de druk dat het beter moet worden anders hebben we geen plan B.
\Ik ken jullie verhaal niet, maar zou je vrouw evt kunnen proberen zwanger te worden? Of is dat geen optie? TS: heel veel succes! En vriendin van mij is er vanaf na therapie.
Nee dat kan helaas niet (door meerdere omstandigheden).. anders was dat zeker een goede plan B geweest
Oh wat naar zeg, die druk helpt niet mee natuurlijk! Naast (of i.p.v.) bekkenfysio kan ik je evt ook een seksuoloog aanraden, zoals hierboven al is gezegd, daar had ikzelf baat bij!
Ik heb vaginisme “overwonnen” meerdere therapieën gehad en uiteindelijk een juiste bekkenfysiotherapeut in combinatie met een psycholoog waar zij veel mee samenwerkte. Ik ben eerder bij een seksuoloog en andere bekkenfysio’s geweest en dat was niks, die klik is enorm belangrijk en hun aanpak moet bij je aansluiten. Het is heel intensief, maar ja ik vind het het waard. In eerste instantie deed ik het meer voor mijn man proberen, dat werkte dan ook niet. Uiteindelijk kwam de motivatie echt voor mezelf.. ik wilde gewoon weten hoe het voelde.. een keer meemaken.. eigenlijk alleen al die eerste keer was het me allemaal waard. Zo’n euforisch gevoel na al die jaren! Ik vind penetratie niet het belangrijkste, maar ik kan er wel echt van genieten. Niet altijd, denk inderdaad dat het klopt dat afhankelijk van de oorzaken van je vaginisme je niet elk moment pijnloos penetratie zult hebben. Meestal merk ik dit trouwens al tijdens het vrijen, dat het hem gewoon niet gaat worden. Mijn man kan er heel goed mee omgaan en dat is dan ook prima. Soms is het wel beetje pijnlijk in het begin, maar dat ebt opgeven moment weg dus vind ik het ook niet erg. moeder natuur is ergens wel super, want rond de eisprong was het altijd geheel pijnloos! Wij zijn begonnen met altijd zelfinseminatie, wij wilden niet wachten met onze kinderwens om af te wachten of ik van mijn vaginisme af kwam. En heel eerlijk dit was voor ons ook de beste beslissing. Want de therapie had voor mij niet kunnen slagen, als ik daar ook nog eens de druk op ging leggen dat ik zwanger wilde worden. Ik was ook nooit bang voor de bevalling, omdat bevallen met vaginisme geen enkel probleem is. Eruit is heel anders dan erin en tijdens de bevalling neemt alles in je lichaam het over. Maar ik snap die vrees wel. Het toucheren is trouwens ook vaak niet nodig, al zou de verloskundige dat liever wel doen (in enkele gevallen is het misschien noodzakelijk) Er zijn andere manieren om te weten hoe ver je bent. Dus aankaarten is wel belangrijk. Uiteindelijk lukte het om penetratie te hebben, maar was het echt nog wel even oefenen/zoeken waar de pijn minder door werd. Uiteindelijk hebben we penetratie en zelfinseminatie afgewisseld en inmiddels eindelijk zwanger. Penetratie deden we vooral als we de tijd hadden, het doet zeer of lukte niet als we even snel wilden. Toen dus gewoon ook besloten dat we het echt leuk willen houden. Zelfinseminatie was voor ons wat dat betreft echt ideaal voor beide, de druk was er vanaf daardoor. het is een hele persoonlijke afweging en er is geen fout of goed. Het is een therapie waar je je hele leven nog aan kan beginnen. Het is intensief en soms ben je er klaar mee.. mocht je nog vragen hebben of iets je kan me altijd pb sturen. Ik ben een open boek