De afgelopen maanden is ons dochtertje erg ziek geweest, het hele traject heeft er voor gezorgd dat ze absoluut niet meer in haar ledikantje wil. Zelfs niet gewoon even in spelen overdag, zodra ik haar erin zet krijst ze de hele boel bij elkaar. Momenteel ziet het er naar uit dat ze langere tijd thuis zal zijn, eerder was dat niet zo, dus niks mee gedaan en gewoon gedaan wat op dat moment het beste werkte. Momenteel slaapt ze bij ons in bed. Ze valt in ons bed in slaap en we laten haar nu dus maar liggen. Voorheen legde we haar als ze diep genoeg sliep vaak over, maar dat werkt inmiddels ook niet meer. Als ze eenmaal in ons bed diep slaapt kunnen we wel wegsluipen. Ze ligt nu bijvoorbeeld in ons bed te slapen en ik houd haar via de babyfoon met camera in de gaten. 's Avonds kruipen wij er naast als we zelf naar bed gaan, maar ik slaap gewoon niet lekker met zo'n kleine woelwater tussen ons in en ik zie het niet zitten dat dit nog maanden zo gaat blijven. Wat wij al gedaan hebben... Er is een peuterbed voor haar onderweg, die komt zaterdag als het goed is en dan willen we haar daaraan gaan laten wennen. Maar ik durf nu al te zeggen, zij gaat daar nooit uit zichzelf in slapen, hoeft ook niet, maar ik ben op zoek naar welke weg we gaan bewandelen om haar te leren dat dat nieuwe bed haar veilige plekje wordt, want dat is het probleem. Ik zit er zelf nu aan te denken om samen met haar in het peuterbed te gaan slapen en dan weer weg sluipen als ze diep slaapt, maar hoe bouw je dit verder uit naar uiteindelijk weer zelf in slaap vallen? Dat hoeft van mij echt niet binnen een paar dagen, maar misschien zijn er moeders die deze stap ook gemaakt hebben en hun ervaring willen delen, ik ga er vanuit dat het echt wel weken nodig heeft, maar hoop dat het uiteindelijk loont. Ze slaapt met een speen en meestal een knuffel, maar heeft niet echt een voorkeur. Voor ze ziek werd ging ze vaak met een fles naar bed en viel daarmee in slaap, al begonnen de problemen al wel voor haar ziek zijn. Toen hebben we ook avonden op haar kamertje gezeten totdat ze ging slapen, achteraf gezien heeft ze toen misschien al pijn of ongemak gehad Dus wat ik eigenlijk wil, is M. in haar eigen bedje krijgen op een liefdevolle manier, zonder teveel tranen. Op internet vond ik het bedtijd olifantje. Een knuffel met een lichtje en een muziekje erin, toevallig ook iemand die hier ervaring mee heeft? Dacht om die aan te schaffen en haar tegelijk met het peuterbed te geven, zodat ze zich daar hopelijk aan gaat hechten en iets minder aan papa/mama. Ben benieuwd naar jullie reacties.
Die fase van peuterbed gaat bij ons nog komen maar ik zit er ook al over na te denken ondat ze gelijktijdig van kamer gaat wisselen. Haar betrekken bij uitkiezen van dingetjes als een dekbedovertrek of vloerkleedje bijv. Matras ernaast leggen in t begin (kan je nog omswitchen en leert ze toch dat je dichtbij bent, naarmate ruimte t toelaat kan je dat verder verschuiven) Standaard muziekdoosje die je laat afspelen met naar bed gaan (die van ons draait al een tijdje mee)
Ja, hier had ik vorig jaar mezelf ook voor gek verklaard om d'r met 1,5 al over te doen, de oudste ging met 2,5 over, maar ik zie nu even geen andere oplossing. Een bed met hoge hekken wil ze gewoon echt niet meer, terwijl ze in het bed van onze oudste zo gaat liggen (voor de lol dan, ze zal er vast niet gaan slapen). Matrasje van het ledikantje komt ernaast (precies tussen bedje en commode in), ook voor het geval ze toch probeert over het hekje te klimmen en groter is de kamer niet. Als ik van dat matrasje afschuif zit ik bij de deur ongeveer, ze heeft een hele kleine kamer. Muziekje heeft ze hier nooit nodig gehad en is de afgelopen maanden nooit goed geweest, dus twijfel nu of ik het zal aanschaffen, maar zag deze en dacht misschien gaat het wel werken. Deze is het: https://www.bol.com/nl/p/bedtijd-olifantje-roze/9200000103272060/
Oei moeilijk te voorspellen, denk dat t echt gewoon een kwestie van proberen is. Deze heb ik op t forum ook nog niet voorbij zien komen. Wel die projector met lichtjes en geluidjes of dat white noise slaapschaap, beiden worden voor baby's ingezet maar soms ook oudere kindjes. Wij hebben destijds een nachtlampje op de kast gezet die automatisch uit ging in de vorm van een kat. Was t helemaal, na verloop van tijd keerde dat. Toen ging er juist luid gebrul af omdat ie uit ging, dus bleef hij maar weer uit en was t geen probleem. Zou ik die olifant aan me dochter geven dan hoor ik de hele nacht die 15 minuten of t gebrul dat ie t ineens niet meer doet (ruststand). Maar goed dat is een party animal, geef dr de kans te spelen en die valt eerder bovenop dr knuffels in de hoek in slaap dan dat ze in dr bed gaat liggen. Die heeft geen angst alleen te slapen, de enige angst die zij geloof ik heeft is dat er te weinig tijd in een dag zit.
Wellicht is het een idee om eens met de orthopedagoog of psycholoog die vaak verbonden is aan de poli kindergeneeskunde in het ziekenhuis te overleggen. Ik vermoed dat het hele traject van ziek zijn en opgenomen zijn geweest een enorme impact heeft gehad op haar gevoel van basisveiligheid. Vandaar dat ze jullie nu zo hard nodig heeft. Heel goed dat jullie hier zo bewust mee omgaan. Bij haar gaan slapen is een goed idee. Wellicht past er een extra luchtbed in haar kamer? Omdat je ook schrijft dat haar kamer klein is. Met onze jongste hebben wij ook heel wat stappen moeten doorlopen voordat hij in zijn eigen bed in slaap viel en doorsliep. Overigens hielp bij ons een inslaaplampje heel goed, met zo een zonnetje en een maandje. Alleen was onze zoon niet zo ziek. Dus ik zou ook echt even kijken of je met iemand hierover kunt sparren die hier veel kennis van over heeft. Over dit onderwerp is vast ook wel het een en ander bekend. Je kunt deze vraag ook bij jullie kinderarts neerleggen dan kan hij of zij jullie doorverwijzen naar de juiste persoon. Wel heel heftig hoor. Ik kan mij voorstellen dat dit traject ook veel invloed heeft gehad op jullie als ouders en de opvoeding (en nog steeds). Je gaat toch dingen anders bekijken. Niet makkelijk. Ik wens jullie veel succes.
Ik zou een matras voor jezelf naast haar op de grond leggen. Als ze het eng vindt om te gaan slapen, kun je dan gewone daarnaast gaan liggen en haar hand vasthouden.
Ons zoontje van 8 maanden wou ook niet meer in zijn eigen bedje slapen, omdat hij het zo gewend was tussen ons in. Wij hebben een Lulla doll gekocht, een pop die 8u lang hartslag en ademhaling nabootst. Hier word hij rustig van en slaapt zo langer/beter! + een slaapcoach op bezoek laten komen die ons veel goede tips gaf en een slaapplan op zijn maat heeft gemaakt. Sinds een dikke week slaapt hij de dutjes overdag en de héle nacht in zijn eigen bed. Terwijl hij daarvoor overdag NIKS sliep (Buiten in mijn armen of buggy/maxi cosi even) en 's nachts altijd tussen ons in na veel drama in zijn bed. Hij viel ook altijd bij ons in slaap, maar sinds een week kunnen we hem wakker erin leggen.
Wat voor onze zoon goed werkte (door oorontsteking, eczeem ook lange tijd tussen ons in gelegen) was een ledikant (co sleeper, gullliver ikea) aan ons bed maken. Dus dan lag hij wel naast ons maar op eigen plekje (daarvoor sliep hij tussen ons in). Uiteindelijk ging hij vanaf de co sleeper naar zijn eigen kamer in 1 persoon bed en bleven we dan bij hem liggen tot hij slaapt. Nu zijn we zover dat we wachten tot hij rustig ligt en lopen dan al weg om iets te doen. Ik zou proberen met kleine stapjes te beginnen zodat je ook tegemoet komt aan haar veiligheid en jullie eigen slaap.
Wij hebben de chicco beer met licht projector erin. Mijn zoon viel ook moeilijk in slaap zonder ons. De beer staat in zijn bed en hij zet hem zelf aan. Word er enorm rustig van en valt snel in slaap. Regelmatig word ik snachts wakker en hoor ik het melodietje. Dan zie ik op de babyfoon de projector aan staan en hij ligt in diepe slaap. Hij is dan een keer wakker geworden en drukt dan zelf op het knopje. Het gaat nog niet helemaal zoals we willen want regelmatig ligt ie snachts toch weer bij ons. Maar hij valt wel weer zelf in slaap. Voorheen zat ik gerust 2 uur lang naast zijn bed.
Vandaag bij controle vroeg de arts ook specifiek hoe het nu met slapen gaat, dus in het kort uitgelegd en ze zei inderdaad dat het idee dat we nu hebben een goed idee is, maar als we er hulp bij nodig hebben kunnen we dat inderdaad aangeven. Wil het nu met het nieuwe bed eerst zelf proberen en anders kunnen we het inderdaad bij controle een keer aangeven en vragen of er iemand met ons mee kan denken. Bedankt voor je tips!
Wat fijn dat hij nu zo goed slaapt! Zo'n plan wordt denk ik voor elk kind apart gemaakt of kan je er enkele handige tips uit geven? Wij stellen onszelf in op een traject van meerdere weken, zo niet maanden, vind het ook niet erg als we de komende maanden nog bij haar moeten blijven tot ze slaapt, als ze maar weer in haar eigen bedje wil.
Ja goede tip, zo deden we het in het ziekenhuis ook, ik deed 1 kant van haar bedje naar beneden en dan schoof ik haar bedje tegen mijn bed, ging prima. Helaas hebben wij op onze kamer geen plek voor een ledikantje naast ons bed, de wieg was 1,5 jaar geleden al een onhandige bedoening, vandaar dat ze dus bij ons in bed is beland.
Wat fijn dat hij weer lekker zelf in slaap valt! Hoe is bij jullie dat proces verlopen van 2 uur naast z'n bedje zitten tot zelf in slaap vallen? Ik ben namelijk bang dat dit bij ons ook gaat gebeuren. Denk namelijk dat we wel consequent moeten zijn. Inderdaad prima als ze soms 's nachts nog bij ons beland, maar toch graag eerst een paar uur in d'r eigen bed als het kan.
Vanaf dat we die beer hadden ging dat best snel. Een week of 2? Elke keer als die begon te huilen ging ik even naar hem toe. Knuffelde even gaf en kusje en vertelde hem dat het tijd was om te slapen en dat ie zijn beer moest aanzetten. Soms was het ineens stil en een andere keer ging die na een paar minuten weer huilen.. Ik herhaalde constant die stap.
Wat goed! Denk inderdaad dat dat heel belangrijk is, herhalen tot je een ons weegt en daar niet van afwijken, nog even m'n potje geduld bijvullen en dan kunnen we aan de slag. Ik ga denk ook maar iets met een lichtje en een muziekje erin bestellen, hopelijk kan dat d'r op den duur dan ook troosten.
Onze dochter (wordt in mei 3) heeft vanaf oktober ook een pittig ziekenhuistraject achter de rug. (hele maand oktober in het ziekenhuis verbleven en 4x geopereerd, nu zijn we nog iedere maand 3 dagen in het ziekenhuis en heeft ze ook nog een sonde en continu extra zuurstof nodig.) vooral de operaties en het onder narcose gaan zijn zeerheftig geweest voor onze dochter. 'S nachts wordt ze vaak in paniek wakker of wil ook niet alleen slapen. Wij hebben heel wat nachten op een matras naast haar gelegen en op een gegeven moment was het voldoende als we ernaast lagen en vertelden dat we er wel waren. Momenteel slaapt ze eerst wel zelf in haar eigen bed maar wordt na een tijd overstuur wakker. Leggen we haar dan bij mij in bed slaapt ze zo zonder probleem verder. Ml slaapt dan verder op het logeerbed. Omdat ze zo in paniek is en ook dingen roept als 'mij niet alleen laten' hebben we op advies van de arts contact gezocht met de psycholoog. Ik verwacht dat zij volgende week contact met ons opneemt. Ik ben heel benieuwd waarmee zij komt en welke tips we krijgen.
Hoop het ook! Geduld is echt de sleutel naar de oplossing. En jezelf constant herhalen. Ze leggen dan al snel de link. N gaat nu naar bed en zegt zelf al, beer aanzetten. En gaat daarna liggen. Hopelijk lukt het m om zich snel weer vertrouwd te voelen in der eigen bedje.
Jullie hebben dus ook een heftige tijd achter de rug! M. is inmiddels ook ruim 20x onder narcose geweest, maar juist dat gaat elke keer beter. Waar ze eerst echt een uur compleet in paniek was (nadat ze eruit kwam) is ze nu eigenlijk rustig zodra wij bij d'r zijn en een filmpje aan hebben. Het lastige is dat ik het natuurlijk niet zeker weet, ze is pas 1,5 en kan het niet echt aangeven. Zodra ze de anesthesisten ziet weet ze al wel hoe laat het is, maar verder geen angst voor het ziekenhuis. Met alle dokter, verpleegkundige en wie dan ook is ze de beste vrienden, zelfs als ze met mondmasker voor binnenkomen. Inderdaad toen ze in het ziekenhuis naast mij lag en even wakker werd, zei ik ook, mama is hier, ga maar weer lekker slapen, dan ging ze 9 van de 10x liggen en weer slapen. Nu bij ons in bed slaapt ze dus wel praktisch de hele nacht door, maar ik slaap gewoon amper. Dan een knuffel in m'n gezicht, dan een trap in m'n buik, dan weer in m'n rug. Mijn streven is ook niet van 19.00-7.00 in eigen bed, maar een paar uurtjes zou toch wel erg fijn zijn, zodat ik zelf ook een paar uur kan slapen. Goed dat jullie contact hebben gezocht met de psycholoog, had ik in jullie geval denk ik ook gedaan, juist omdat jullie dochter het zo duidelijk aangeeft. Hopelijk kan zij jullie wat verder helpen. Sterkte ook voor jullie!
Oef lijkt me ook heel erg pittig op die leeftijd, heftig. Hopelijk binnenkort een passende aanpak en met de tijd dat de angst een plaatsje krijgt.