Onze dochter is prematuur geboren en het eerste jaar sliep ze heel veel en huilde nagenoeg nooit. Ze was heel geduldig en makkelijk. Vanaf haar ca. 1e begint ze echter meer te huilen en jengelen. Ze huilt echt vaak en wil met haar 2,5 nog steeds s nachts 1 of 2 keer een flesje en is ontroostbaar. Ook is ze snel van slag (ook snel weer goed gelukkig). Het lijkt wel, in mijn ogen althans, dat de babytijd en dreumestijd zijn omgedraaid qua gedrag. Ze is verder best zelfverzekerd, open, kan goed communiceren met en aangeven wat ze wel of niet wil. Toch vind ik het huilen echt wel een dingetje. Is dit typisch voor een prematuur?
Mijn zoontje heeft dit ook gehad maar was geen prematuur. Hij heeft tot 2,5jaar een nachtfles gehad en heeft/had moeite om zijn emoties te reguleren. Inmiddels is hij 3 en gaat het beter maar kan nog steeds verdrietig zijn om de kleinste dingen. Hij wil caak ook meer dan hij emotioneel aan kan.
Ik herken het van mijn dochters, beide niet prematuur. Maar wel erg (prikkel)gevoelig, die hebben veel gehuild omdat ze (te) veel prikkels overdag hadden gehad. Dat kwam er in avond en nacht uit. Zijn pas echt goed gaan doorslapen tegen de tijd dat ze 4 jaar waren, hebben een tijd nachtangsten gehad (extreem huilen en overstuur tijdens slaap, lijken wakker maar zijn het niet). Veel behoefte aan geborgenheid en veiligheid en veel intense emoties, snel van slag. Veel, heel veel op schoot gehangen. Mijn oudste dochter heeft met ouder worden goed grip gekregen op prikkels en emoties en heeft grote groei hierin doorgemaakt tot een erg zelfstandige, zelfverzekerde jonge dame. Mijn jongste dochter niet, maar zij heeft dus onderliggende ontwikkelingsstoornissen.