Halllo mede zsp- leden! Ik zit ergens mee en wil dit gewoon even van mij afschrijven. Ten eerste wil ik erbij zeggen dat ik een ENORME hypochonder ben. Ik ben niet 24/7 bezig met elke pijntje en auwtje, maar als ik iets voel/merk/zie dan sta ik volgens mezelf en Google al met één been in het graf. Ik wordt er zelfs misselijk van en loop dan de hele dag met een niet zo leuke humeur.. vreselijk toch? Maar ik kan er simpelweg niets aan doen. Ik loop wel bij de psycholoog voor PTSS en angststoornis. Erover praten is makkelijk, maar in de praktijk... Maar goed, even mijn verhaal. Precies vorige week zondag lag ik in bed en ging onbewust met mijn vingers langs mijn sleutelbenen. Je kent dat wel, even hier en daar een puistje weg krabben etc etc. Prompt stuite ik op een "verdikking" ruim onder de rechtersleutelbeen en ietsje ruimen boven de borst. Mijn hypochonder stak de kop op en voordat ik wist, voelde ik eraan en probeerde ik erachter te komen wat het nu was. Het is geen knikker wat weg schiet onder mijn huid. Deze verdikking is een soort van strengetje a miniheuvel van denk 1 cm in totaal. Ik voelde uiteraard aan de andere kant en daar kon ik dus niets voelen. En toen sloeg de angst echt om. Ik bleef maar voelen en voelen alsof ik zelf een diagnose wilde stellen. Het is "weg te duwen" dus als de de verdikking een zetje geef dan voel ik dat de verdikking meegaat. Het is glad en soms voel ik onregelmatigheden. (Of dit laatste zit tussen mijn oren.) Het gekke is dat als ik mijn arm langs de zij houdt ik kan voelen wat ik wil, maar dus echt niets voel, maar zodra ik mijn arm aan die kant omhoog houdt of op mijn achterhoofd voel ik het dus wel. Soms voel ik het sterk aanwezig en soms ook weer niet. Wat me dan enigzins toch iets geruststeld. Eind 2016 had ik al een keer een mammo gehad en daar was niets uit gebleken. Dit ivm pijnlijke oksel en borst aan precies die kant. En ook dat de halfzus van pa, borstkanker had. Ik heb natuurlijk een afspraak gemaakt met de huisarts. Die heeft ernaar gekeken en het eerste wat ze zei (wetende dat ik een freaking hyochonder ben) was meteen "ohh maar dit is niet kwaadaardig toch. Dit voelt niet zo. Dit voel zacht en ik denk aan een lipoom". Hoe dan ook ze heeft me op het hart gedrukt dat het niets was, maar.... als het groter wordt, moest ik wel langs voor een echo. En daar brak mijn klomp. De doem vragen kwamen de kop op steken zoals, "Waarom een echo als ze er zo zeker van is dat het niet kwaadaardig is?". Ze zei zelfs dat als ze echt had gemerkt dat het foute boel was, me meteen zou doorsturen. Allemaal geruststellende woorden. Ook moest ik er niet zoveel aanvoelen. Dit zou het triggeren volgens HA. Maar toen kwam ik thuis en ging ik uiteindelijk googlen. Ik kwam op sites terrecht die over borstkanker gingen en ik rilde gewoon van binnen. Ook andere hadden zoiets als ik en bleek het toch fout te zijn. Of een huisarts die het niet helemaal aan het goede einde had. Nou zulke berichten allemaal. En ik weet het, Google is nou eenmaal niet je beste vriend in zulke periodes. Ik heb daarom de HA gebeld en wilde door verwezen worden. Zo stoer als ik was eiste ik een echo (zoals de HA dat al aangaf) want als er dan toch een echo na twee weken moest komen, waarom dan niet meteen? De assistente was lief en begripvol en volgende week dinsdag staat er dus een afspraak gepland. Ik dacht het wordt een echo. Aangezien de "verdikking" niet echt op de borst zit. Maar volgens de radioloog ben ik 30+ en dan moeten ze wel een mammo maken van beiden borsten. Het werd me toen een beetje teveel. Stel dat ze iets in die twee borsten van me vinden? (En ik heb al een aardige cupmaat, 85H!) Een echo zou eventueel ook nog daarna kunnen om een beter beeld te verkrijgen. Ok, ik heb mijn zin. Zo stoer als ik was krijg ik as dinsdag een mammo en hoogstwaarschijnlijk een echo. Alleen nu knijp ik 'm! Ik ga letterlijk dood van binnen van de spanning. sterker nog ik denk erover om hem af te bellen, zooo'n vreselijke hyochonder ben ik. De verdikking voel ik nog steeds, maar soms lijkt ie weg te zijn zijn soms is ie daar weer.... De uitslag krijg ik ook niet meteen, dus dat wordt een aantal dagen flink zweten en nagelbijten... Jullie kunnen al merken aan mijn superlange tekst hoe zwaar mij dit valt. Ik wilde het van me afschrijven alleen en het lucht in ieder geval wat op...
Ik herken het, maar gewoon dinsdag heen gaan. Ik ben in november ook voor een mammografie geweest. Had ineens veel pijn en allerlei bobbels (als je echt gaat voelen voel ik overal wel wat). De huisarts dacht ook dat er niks was, maar belde later terug dat ik toch voor een mammografie moest ivm voorgeschiedenis van mijn moeder (eierstokkanker). Pff. Nou kon nergens anders meer aan denken natuurlijk en had mijzelf al ten dode opgeschreven (hier ook een angststoornis). Niet druk maken is leuk gezegd, maar totaal zinloos. Dinsdag heengaan, is nog maar 1.5 dag. Het is vaak zelfs zo dat je diezelfde dag al uitslag hebt en dan kun je verder. Ik kreeg zelfs gelijk al te horen dat alles goed was en ik hoefde geen echo meer en mocht naar huis. Mammografie zelf vond ik een eitje (heb wel grote borsten, dat schijnt makkelijker te zijn).
Borsten zijn klierig, bobbelig en hormonaal. Je hebt een aardig stel ook, met je 85H en je oppervlak is groot dus er is veel te voelen en te bespeuren. Wat goed dat je gaat. Dat is eigenlijk het enige juiste. Hypochondrie of niet; je maakt je zorgen en je hebt aanleiding om te gaan. Probeer het bij de dag te bekijken. Plan elke dag een activiteit. Taartje bakken, iets met je handen doen.. zoek iets om "uit je hoofd te ontsnappen" en probeer je te bedenken dat het pas mis is als er een verkeerde uitslag komt. Dat is nu nog niet. Nu heb je zorgen, maar het ís nog niet fout. Zet hem op, ik hoop dat je een goede uitslag krijgt en je tot die tijd de dagen een beetje doorkomt. Zet hem op hoor!!
Ik heb ook een keer een mammografie gehad en een echo. Verschil was dat bij mij de huisarts het wel meteen een reden vond om me door te sturen. Bij mij was het verhard klierweefsel, dus niets aan de hand, na mijn tweede zwangerschap en borstvoedingsperiode is dat klierweefsel weer soepeler geworden gelukkig, want ik vond die knobbels best gevoelig, vooral rond mijn menstruatie. Mijn borsten waren toen trouwens niet zo groot (zijn bij elk kind 2 cupmaten gegroeid, dus nu heb ik wel een 70 F/G) en de mammografie was wel best een beetje vervelend, ik denk dat ik 35 was. Mijn moeder heeft/had trouwens 2 zussen die allebei voor hun 50e borstkanker hadden (maar geen brca genmutatie) Het is goed om gewoon toch te gaan denk ik, hopelijk ben je daarna gerust gesteld, als je niet gaat, denk ik dat je blijft voelen en je zorgen maken. Ik denk dat ook vrouwen, die geen hypochonder zijn in dit geval hier last van zouden hebben.
Niet druk maken is inderdaad eigenlijk niet te doen. Misschien dan maar proberen te accepteren dat je je druk maakt? En dat dit op zich ook logisch is. En weet je, die stress gaat pas weg als je een uitslag hebt. En daarvoor heb je nou eenmaal dat onderzoek nodig. Dus gaan dat moet je sowieso doen. Want dat heb je nodig om iets te weten te komen, zo simpel is het dan wel weer.
Ik ben daar mss wat anders in maar als mijn huisarts zou zeggen dat ik een vetbol heb, zou ik mij dus geen zorgen maken. Maar ik weet ook wel dat mijn huisarts bij de minste twijfel doorstuurt, dat is mss bij uw arts anders, dat weet ik natuurlijk niet. Verder gewoon naar uw afspraak gaan. Zelfs als je niet veel meer voelt, want je gaat wss nooit echt gerust zijn anders.
Al schrijvende van dit topic ben je in ieder geval niet letterlijk dood gegaan van binnen Even doorzetten nog vrees ik. Anders blijft het je vast bezighouden.
Ik herken de spanning heel goed! Lijkt me ook echt niet meer dan normaal hoor, dat je dit heel spannend vindt. Wat ik altijd doe voor zoiets spannends is bedenken wat ik daarna ga doen, iets om mezelf te trakteren, bv iets nieuws qua kleding of een fijn nieuw boek, of gewoon iets lekkers voor ‘s avonds op de bank. Daar ga ik me dan op richten, ipv op die afspraak. Makkelijker gezegd dan gedaan hoor, maar het helpt me dus wel iets. Plus, als je niet naar die afspraak gaat, hou je je zorgen over ‘wat is het?!’ - als je wel gaat, weet je wat het is (en of je er iets aan kan/moet laten doen). Procentueel is de kans dat het volkomen onschuldig is het grootst, maar ja, probeer daarmee je zorgen maar eens weg te rationaliseren Mij lukt dat nooit... Het kan je wel wat houvast geven voor die afspraak.
Lieve dames, Zo bedankt voor jullie berichten! Ik weet dat ik het gewoon moet doen. Opzich is een mammografie niet eens een big thing. Ik heb het al twee keer mogen meemaken op mijn 27ste en 32ste. De redenen hiervan was dat ik op mijn 27ste ineens met een vreemde bult aan de zijkant bij de dokter kwam. Maar het apparte was dat ik er heel chill onder was. Zo van, oh een mammografie dat doen we wel even en de dagen erna wachten op de uitslag was ook een geen big deal. Ik was er nogal relaxed onder. En op mijn 32ste had ik toevallig bij dezelfde borst ineens een pijnlijke oksel, rare vorm van de borst, gewoon best bijzonder. Ik kon de dag erna meteen naar de mammapoli. Ik werd eerst al twee keer onderzocht door twee huisartsen die geen "vreemde" knobbels of hobbels konden vinden, maar ik moest willens en wetens erachter komen wat die pijn nu veroorzaakte. Bij de mammapoli zeiden ze dat ik me nergens bang hoefde te maken. Ik had amper spatjes kalk in de borsten, happy me! Ik was toen ook ontzettend bang! Plus het feit dat de halfzus van mijn vader (dochter van stiefmoeder vader) borstkanker bleek te hebben. Dat hakte er ook meteen in. Maar nu heb ik dit en zijn die hypochonder sprieten weer omhoog gekomen. De uitslag zal me meer nekken dan het geplet van de borsten. Hopelijk kan de echoscopist of radioloog iets kwijt als ik klaar ben. Ik heb vernomen namelijk dat de uitslag eerst naar de huisarts gaat.. daar gaan dan een paar dagen over..
Dat zei de huisarts bij mij ook en zo stond het ook op de site, maar zo ging het in de praktijk helemaal niet. Toen ik werd opgeroepen voor de mammografie kreeg ik gelijk te horen dat als ze het verder wilden bekijken er een echo werd gemaakt en daarna eventueel nog een punctie. Toen de mammografie klaar was moest ik even wachten en kreeg toen gelijk te horen dat er niks te zien was en dat een echo niet nodig was. Alles zag er goed uit en bij twijfel gewoon weer langs komen. De officiële uitslag kon ik idd nog bij de huisarts opvragen, maar die was toen gelukkig al duidelijk.
Had jij dat via de ziekenhuis laten doen? Ik doe het namelijk via een kliniek (daar kon ik namelijk het snelst terrecht zeg maar) eigenlijk zou ik alleen voor echo moeten gaan, zoals de huisarts dat aangaf op de verwijzing en later werd ik toch gebeld door de kliniek dat ze bij vrouwen boven de 30+ altijd een mammo laten maken. Ik vond dat best wel appart en ik mag eigenlijk hopen dat de mammo ook weer de plek meeneemt waar ik dus de verdikking heb. Anders vraag ik wel om een echo, ik neem aan dat ze eerst willen voelen en zien waar het plekje zich bevind.
Ik ben anderhalf jaar terug in het ziekenhuis geweest voor een mammografie ivm knobbel in de borst. Ze wilden eerst voelen, zodat ze extra op kunnen letten welk gebied goed op beeld moet komen te staan. Na de mammografie moest ik wachten, ze moeten beoordelen of hij helder genoeg is en een eerste inschatting maken of er iets zichtbaar is. Bij mij was er dus wel wat te zien en moest ook een echo. Ze maken al een echo bij een lichte twijfel, om alles uit te sluiten. Bij de echo had ze gelijk de plek goed in beeld, daar was ze dan ook heel lang bezig. Ik hoefde geen punctie, dus werd naar huis gestuurd zonder dat ik wist wat ze hadden gevonden. Na 2 dagen kon ik bij de huisarts de uitslag opvragen. Helaas voor mij was die vrijdagmiddag nog niet binnen, dus heb een weekend in de zorgen gezeten. Het wachten was het ergste! Bij mij was het gelukkig een onschuldige cyste. Dat wachten... tja... dingen gaan doen, soms even jouw momentjes nemen om de emoties (tranen?) eruit te gooien, erover praten met iemand of alles hier typen... Dat zijn de dingen die ik deed en wat voor afleiding zorgde.
Ik heb het tijdens een van mijn zwangerschappen gehad. Toen een echo gehad en kreeg ook gelijk de uitslag mee: verdikte melkklier. Iets waarvan de huisarts had gezegd dat dat het in elk geval niet was . In mijn hoofd was ik al 30x dood gegaan ongeveer. Maar gelukkig viel het uiteindelijk enorm mee. Sterkte en dapper dat je gaat!
Sorry! Ik was helemaal vergeten te reageren. Nou op de echo zagen ze dus gelukkig niets! Volgens radioloog was een spier of vetweefsel. Gelukkig maar! Dank je wel voor het vragen! ❤