Verdrietig

Het zal voor iedereen anders zijn hoe je daar mee om ‘moet’ gaan, ik kan je dus geen tips geven, ik kan enkel zeggen hoe ik er mee om ben gegaan/mee om ga. Ik richt me op wat ik wel heb en op het feit dat ik wil dat een kindje door beide ouders even gewenst is. Als mijn man er niet volledig achter staat, vind ik dat voor een derde kindje niet eerlijk. Dit is iets wat ik niet kan en wil forceren, met het risico dat het kindje minder gewenst is door een van ons (al geloof ik absoluut dat hij er vol voor zou gaan als er toch nog een kindje zou komen). Ik heb jaren gehoopt dat hij van mening zou veranderen, maar inmiddels geloof ik niet dat dat nog zal gebeuren.

 

Ik heb het er ook erg moeilijk mee gehad, maar ik denk dat ik het inmiddels wel een plekje heb kunnen geven. Ik vind het nog steeds jammer, maar ik lig er niet meer wakker van oid. Heb er ook niets aan om er over in te blijven zitten en te blijven sippen om ‘wat niet is’ en daardoor ook niet kunnen genieten van ‘wat wel is’. Als ik er verdrietig om zou blijven heb ik dus van beide kanten het slechte: èn geen derde kindje èn niet genieten van de twee die er wel zijn. Daar heeft dus niemand wat aan.

 

kost denk ik een beetje tijd.. en ik denk ook ergers dat wij vrouwen vaak lang dat gevoel houden. Ook na een 3e,4e, ect
Mijn man vind het ook goed zo, sterker nog hij heeft zich al laten helpen begin vorig jaar. Ik vond het ook goed zo maar nadat ik totaal niet heb kunnen genieten van de laatste en hij allerlei medische problemen heeft, we elke week in het ziekenhuis zitten ect. Voelt het een soort van niet afgesloten voor mij.
Als of ik 10 maanden gemist heb.. kan het niet zo goed verwoorden maar ik heb het daar ook wel eens moeilijk mee (gehad).
Ik hoop maar dat het gevoel ooit verdwijnt of dat mijn man het ongedaan laat maken, haha grapje .. hij is 40 nu en dat zie ik allemaal niet gebeuren.

Geef je gevoel de ruimte het mag er zijn en geniet van wat je wel hebt. Twee mooie gezonde kinderen <3

 

Ik ook.. alleen wij schelen dud een hoop
Denk het ook... en hoop voor jou dat het nog veranderd

 

Herkenbaar... Hier ook zo'n man. Zelf een sterke wens voor een derde. Man vind het wel goed zo. We praten er nog wel over en dus is het nog niet definitief nee maar het neigt er wel naar. Ik vind dat ook erg moeilijk.
Dus ik herken het een weet ook nog niet hoe ik ermee om moet gaan ..

 

Ik snap je wel. Wij hebben 1 kindje en mijn vriend wil er niet meer. Vanwege onregelmatig werk(tijden) en veel moeten reizen van ons allebei zie ik wel een hoop bezwaren voor nog een kindje, maar ik zou het zo graag willen. Nog een keer zwanger zijn, zo’n heel kleintje aan de borst... een brusje om mee te spelen voor ons kindje.
Het heeft heel lang geduurd voor ik zwanger werd van ons zoontje , en ik probeer me eraan vast te houden dat we super dankbaar en blij zijn met ons boefje, in plaats van verdrietig dat er niet nog eentje komt (waarschijnlijk).
Ondertussen sla ik wel het show je buik topic over want dan wil ik ook.......