Gewoon omdat het fijn is om steun te krijgen wanneer je je verdrietig voelt. ❤️ Gewoon eens je hart wilt luchten zonder iemand in de ogen te moeten kijken.❤️ Je verdriet een plekje wilt geven of wat de reden dan ook mag zijn dat je hier je verdriet wilt delen. ❤️ Het forum is er voor leuke momenten te delen maar ook voor je verdriet. Omdat het verdriet nu vaak tussen de berichten van alledag verdwijnen hier een plek om samen te zijn en te delen.
@GroeneBomen nogmaals heel veel sterkte. Heb zoveel aan je gedacht. Wat moet het een groot verlies zijn.
Zonder op al te veel details in te gaan; ik word verdrietig van het feit dat we al jaren in een zwaar hulpverleningstraject zitten met zoon en dat het nog steeds geen vruchten afwerpt. Dat hij het zwaar heeft op school. Dat het thuis altijd zwaar is en wij door alle stress en zorgen te weinig tijd en liefde aan onze dochter kunnen geven die dat echt tekort komt. Dat ik nooit een moment voor mezelf heb en dat man en ik elkaar kwijtraken zo.
Door jou berichtje even gekeken bij @GroeneBomen .. Jeetje want ontzettend heftig lieverd. Een enorm dikke knuffel en heel veel sterkte toegewenst met dit grote onverwachte verlies van je lieve papa. ❤️❤️ Ik denk aan je!
Fijn topic dit. Laatst getwijfeld.mijn eigen topic over mijn situatie te openen, maar voelde toch niet zo goed. Dit wel. Ik ben verdrietig omdat ik altijd pijn heb door een hele stomme ziekte. Medisch gezien zijn er bijna geen opties meer en dat betekend dat ik dit de rest van mijn leven zal hebben. Hierdoor word ik binnenkort naar alle waarschijnlijkheid arbeidsongeschikt verklaard en moet ik wellicht afscheid nemen van het werk dat ik zo ontzettend graag doe/deed. Al ruim anderhalf jaar kan ik mijn functie al niet meer uitoefenen.. Ook ben ik niet meer de moeder en vrouw die ik was en dat doet soms pijn. Ik weet dat we hier een modus met elkaar in gaan vinden en we zijn er over het algemeen niet zwaarmoedig, hebben nog steeds onze humor en we kunnen vaak ook kijken maar wat wel lukt , maar af en toe ben ik wel even (heel erg) verdrietig om alles wat ik in moet leveren en afscheid van moet nemen.
Dat moet inderdaad heel pittig zijn. Veel kracht toegewenst om deze zware periode door te komen. Als ik naar mijn gezin kijk hebben we hier ingevoerd dat we ieder jaar 1 dag iets met 1 kind alleen doen. Dus man neemt er 1 mee en ik 1. Zo hebben ze echt een leuke 1 op 1 dag waar kind van geniet en ikzelf veel energie uithaal. Wie weet is zoiets haalbaar voor jou en je dochter.
Wat naar dat er medisch geen opties meer zijn om beter te worden. Heel erg veel sterkte. Zelf ben ik jaren geleden ook ziek geworden en ook bij mij is er geen verbetering meer mogelijk en heb ik moeten leren leven met pijn. Het afscheid nemen van je gezonde werkende leven is echt heel zwaar. Het is een soort rouwproces waar je doorheen moet. Wat verdriet, boosheid, onmacht enz met zich meebrengt. Deze gevoelens mogen er zijn. Bij mij zijn ze er na 7 jaar nog steeds af en toe. Maar wat goed dat je ook kan relativeren en met humor door het leven gaat!
Mijn vader is 2 maanden geleden overleden. Het doet me pijn dat ik zo weinig van sommigen van m’n vriendinnen hoor terwijl het steeds moeilijker wordt.
Gecondoleerd met het verlies van je vader. Lijkt me zwaar en ik snap dat je je graag gesteund zou voelen door je vriendinnen, juist door je vriendinnen. Sterkte met het verwerken van alles!
Dank je wel. Mag ik vragen hoe je dit gedaan hebt, hoe je ermee om hebt leren gaan? Ik herken al zoveel in wat je in je berichtje schrijft.
Ja wij krijgen wel begeleiding ook hoor, maar soms kost dat meer energie dan dat het echt hulp biedt, al die afspraken, werkuren schuiven, oppas regelen, vragenlijsten invullen, verslagen lezen, weer nieuwe onderzoeken, weer nieuwe hulpverleners in de hoop dat dit dan écht beter aansluit.
Jemig wat heftig! Dat moet echt een zwaar proces zijn om te accepteren dat dit zo is, heel veel sterkte!
Dank je wel, het gaat met ups en downs, maar uiteindelijk komen we er wel. Ik vind het moeilijk om mijn nieuwe standaard te bepalen, wie ben ik nu en wat kan ik nu. Dat is nog zoeken. Maar we knokken verder.
De berichten hiervoor zijn best heftig dus ik durf bijna niet mijn gezeur te delen, but here we go: Ik ben soms heel verdrietig om mijn moeder die niet meer de oude is. Een jaar geleden heeft zij een meltdown met flinke psychose gehad waarna ze twee weken is opgenomen. Sindsdien is ze een totaal ander mens. Op sommige gebieden is dit positief maar ik mis nog wel de moeder die ik ooit had. Onze band is nu veranderd in cliënt/hulpverlener en dat valt me soms zwaar. Het voelt als een soort rouw maar niemand lijkt dat echt te begrijpen.
Helemaal geen 'gezeur' hoor. Is toch heel begrijpelijk dat je hier verdrietig om bent. Het is wel je moeder en ook al is ze nog in je leven, jij mist een deel van haar, van de band die jullie ooit samen hadden.. veel sterkte!
Levend rouwen noemen ze dat en ja het is moeilijk te begrijpen als je het niet meegemaakt hebt. Dikke knuffel, het is niet helemaal hetzelfde als wat wij hadden maar ik herken t wel. Ik denk dat je veel herkenbaarheid zult hebben bij partners en betrokkenen van mensen met niet aangeboren hersenletsel. Mijn vader "overleed" (klinkt keihard maar gevoelsmatig is het gewoon voor ons zo) in t buitenland tijdens een vakantie, de persoon die terugkwam was de verpakking maar andere inhoud. Herseninfarct en ondanks revalidatie trajecten blijvend forse schade. Schim van zichzelf, zachtere kanten erbij gekregen maar heel veel blijvend verloren van functies/motoriek/taalvermogen tot aan karaktertrekjes. Mn moeder was ineens getrouwd met een "vreemde". En heel heel af en toe zagen we een glim van hoe hij was voor t herseninfarct, helaas duurde dat nooit lang. Maar wel vaak de hoop gehad dat hij dit (wat t ook was) dan wel blijvend mocht houden. Het is levend rouwen, je rouwt om de persoon die het was en niet meer is terwijl je hoopt op herstel al is die hoop soms ongegrond en zoekt tegelijk een manier om deze "nieuwe persoon" een plek te geven met al diens facetten/hulpvraag. Voor alle duidelijkheid mijn vader is inmiddels ook echt overleden overigens, niet gerelateerd aan t hersenletsel wat de laatste 7 jaar van zn leven veranderde in een piepklein wereldje.
Het gaat er volgens mij niet om in dit topic dat het verdriet groot of klein moet zijn om het te kunnen plaatsen. Als je je om wat voor reden verdrietig voelt, mag je dat zeggen. Het is heel begrijpelijk dat je je verdrietig voelt over je moeder. Het is ook nogal wat. Ze is niet meer de persoon die ze was, het is niet meer de vertrouwde situatie en er is ook best wat gebeurd. Ook dat de rollen zo veranderd zijn, kan ingewikkeld zijn. Omdat het zo plotseling is gegaan heb je je er ook niet op kunnen voorbereiden, zoals meer gebeurd als een ouder door het ouder worden zorg nodig heeft.