Verhaal kwijt

Wat een moeilijk verhaal.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik jullie beide kanten wel herken. Het doet mij wat denken aan ons verhaal.

Vooral de derde zwangerschap was erg pittig en spannend. Heb eigenlijk de gehele zwangerschap bloedingen gehad, rond een week of 16 waren ze bang dat ik zou gaan bevallen. Heb heel veel plat gelegen, zodra ik bijv. ging lopen dat begon ik alweer te bloeden. Uit eindelijk wel helemaal uitgedragen, zelfs over de 40 gegaan. De bevalling ging verder prima. Na de bevalling kreeg ik nog kraamvrouwen koorts, er was een stuk placenta blijven zitten. Daar nog een aantal dagen voor opgenomen toen, toen eenmaal weer thuis kreeg ik nog een enorme nabloeding. Na al dat ben ik nog zeker wel driekwart jaar bezig geweest om mij weer wat beter te voelen.

Toen bleek ik in december per ongeluk zwanger, dat ging vroeg mis. Toen was m’n kinderwens weer aangewakkerd. Mijn vriend gaf toen ook aan dat hij erg bang was dat ik het niet zou trekken, ook omdat ik na de 2e een postnatale depressie heb gekregen waarvoor ik nog steeds onder behandeling ben. Na veel praten over en weer zijn we er toch voor gegaan en ben ik nu zwanger vd 4e.

Ik vind het een heel goed idee dat je een gesprek aangaat met een professional om te kijken of jouw lichaam nog een zwangerschap aan kan. Zodat jullie daarna samen een besluit kunnen nemen.

 

Ik weet natuurlijk niet wat je klachten waren in de zwangerschap, maar als je al 2 zware zwangerschappen achter de rug hebt, en je zou het nu weer zwaar hebben, kun je dan nog een leuke moeder zijn voor de 2 kinderen die je al hebt?
En hoe was je herstel na de tijd?

Met een professional samen om tafel is een goed idee, die zou je vast meer informatie kunnen geven hierover.

Wij hebben dit ook gedaan. Ik wou graag 3 of 4 kinderen, maar had ook 2 mega zware zwangerschappen, en de gynaecoloog had gezegd dat als ik weer zwanger zou worden ik de hele zwangerschap in een rolstoel zou komen.
Tja, dan kan ik er niet zijn voor de kinderen die ik al heb, dus is het voor ons afgelopen. Man heeft zich ook direct laten steriliseren zodat we niet over een paar jaar weer deze discussie hebben.

 

Tja, ik vind dat je het beiden echt moet willen en dat het anders ophoudt.

 

Het is ook een stukje verwachtingsmanagement denk ik. Hij denkt we gaan kijken of het kan en wat de risico's zijn en daarna kunnen we beslissen. Jij denkt als het nu groen licht is, gaan we ervoor. Dat zijn wel twee verschillende dingen.

Daarnaast verwacht ik dat je man gewoon bezorgd is. Om jou.. wat gaat een volgende zwangerschap fysiek en emotioneel vergen en hoe kom je eruit. Om het gezin dat hij nu heeft.. als het met jou niet goed gaat heeft dat weerslag op jullie huidige kinderen. Om zichzelf.. want wie moet het allemaal dragen en opvangen.

Blijf goed samen praten

 

Hier ben ik het mee eens.
Vooral omdat je nog niet zwanger bent en een keuze hebt.
Je partner wilt voor nu nog niet, hij is bang en trekt zich terug als jullie intiem zijn.

Pijnlijk voor jou, maar erg duidelijk dat hij het (nog) niet ziet zitten.

 

Het blijft spannend. Wat voor mij zou meewegen is de ernst van problemen (is er serieus gevaar voor blijvende schade voor jezelf of problemen met kindje?). Een zware zwangerschap waarbij het aannemelijk is dat je na bevalling redelijk goed en vlot weer hersteld is wat anders dan als er dingen 'onherstelbaar' kapot zouden gaan en voor beperkingen zou zorgen.

Ik heb ook zware zwangerschappen gehad, maar toen we voor de derde gingen stapten we daar heel anders in (verwachtingen). Ik ging ervan uit dat ik meteen in ziektewet zou komen en dat mijn leven 9 maanden 'on hold' moest. Toen dat ook gebeurde, was dat niet fijn, maar beter te handelen dan de extreme teleurstellingen die ik (vooral in 2e zwangerschap) had gehad (omdat ik telkens zo veel hoop had dat iets beter zou worden en dan toch niet). We waren er als gezin op ingesteld. Voor mij gold: wat zijn 9 maanden op een mensenleven? Te overzien.

Daarna heb ik altijd geroepen dat het heel heftig was, maar als ik echt nog een kind wilde dan zou de hyperemesis mij niet tegenhouden. De bekkeninstabiliteit wel. Dat is na de derde nooit meer helemaal goed gekomen, dus daar zou ik echt niet risico willen lopen op meer problemen/klachten.

Blijf goed praten met elkaar en idd, wellicht kan professional ook goed beeld scheppen van risico's. En dan samen beslissen wat je over hebt voor je kinderwens... Veel succes!