Verjaardag vieren met samengesteld gezin

Wij hebben ons samengestelde gezin best wel gescheiden, al wonen we wel samen. Familie en vrienden van mijn partner komen niet op de verjaardagen van mijn kinderen, wel op verjaardag bij mij en alleen mijn ouders komen op verjaardag van zijn kind en verder eigenlijk geen familie en vrienden van mijn kant. Wellicht dat dit in de toekomst anders zal zijn. Maar voor ons is er wel gewoon onderscheid, familie en stieffamilie is gewoon wel echt anders. En we willen het voor kinderen wel gewoon overzichtelijk houden, we willen niet allerlei mensen laten komen die ze amper kennen/weinig zien.

 

Hier worden de verjaardagen van de kinderen gewoon gevierd, schoonvader is als een echte opa voor de oudste en ziet hem als zijn eigen kleinkind. Hij maakt dus ook geen onderscheid tussen de kinderen, net als zijn tantes die doen dat ook niet. Voor de rest zit er overigens ook niet echt verschil qua bezoek.
Wij vieren onze eigen verjaardag doorgaans niet enkel voor de (schoon)ouders en de kids een drankje met een gebakje of gewoon een borrel.
Maar we maken dus geen onderscheid en diegene die er komen net zo min. We houden sowieso niet van veel drukte dus het is ook zeker niet dat het huis vol zit met een verjaardag.

 

Is jullie samen gestelde gezin nog niet zo lang in deze samenstelling? Sorry dat is een aanname maar ken niemand die het zo doet.

 

Als mijn verjaardag vroeger apart werd gehouden omdat ik geen ‘echte’ familie zou zijn van mijn bonus oma -en de rest- dan zou ik mij totaal afgewezen hebben gevoeld als kind.

Ze zegt altijd dat ik haar bonus kleindochter ben, na meer als 20 jaar komt ze op kraamvisite, op mijn verjaardag, appen en bellen we, komt ze spontaan even langs en dat terwijl ik al vanaf mijn 13e geen contact meer heb met mijn vader. Het is echt fijn om te weten dat je er te doet en ook belangrijk bent voor hun.

 

Inderdaad, Mijn nicht heeft een samengesteld gezin. En het stiefkind van mijn nicht hoort er zeker nu zij en haar nieuwe partner samen wonen ook net zo goed bij (gelukkig niet alleen voor mij maar voor de hele familie) en ik maak geen onderscheid tussen haar en mijn nicht haar echte dochter. Of dat meisje voor mijn tante en oma echt voelt als (achter)kleindochter betwijfel ik. Maar qua kadotjes en aandacht laten ze dit verschil zeker niet merken. En zo hoort het in mijn ogen ook. Hoe kan zo een kind zich anders ooit echt welkom en geaccepteerd voelen?

 

Ik herinner me dat jij moslima bent en je partner ook.
Dus je toekomstige schoonfamilie kan niet op de datum geprikt. Misschien een rare constructie maar waarschijnlijk enkel dit jaar dan als jullie gaan huwen. Laat ze die verjaardag vieren, vier de verjaardag van jouw kind(eren) met jouw familie en vier alle kinderen samen met jou en je partner?

Het klinkt een beetje als te veel vieren maar zo wordt geen enkel kind uitgesloten van hoe je normaal verjaardagen viert. En eenmaal jullie gehuwd zijn dan kan je zeker wel een oplossing vinden.

Dan maar een gek jaar waar de verjaardagen wat ander liepen dan verwacht en nog vele jaren prettige vieringen met zijn allen.

 

@Evanesco is het nog een optie om de verjaardag van jouw kinderen te verzetten naar de datum van je partner zijn dochter? Straks als jullie getrouwd zijn word het toch 1 familie en vier je het hoogst waarschijnlijk samen? En anders je neerleggen bij het feit dat het dit 1 jaar anders gaat maar vanaf jullie huwelijk niet meer.

 

Ik denk dat het bij jou verschil maakt omdat je moslima bent en omdat je niet getrouwd bent. Is dat zo of doe ik nu een aanname?

Bij ons gaat het zo dat iedereen die we uitnodigen voor de verjaardagen voor de kindjes die man en ik samen hebben, ook uitgenodigd worden voor de verjaardagen van de kinderen van mijn man; mijn stiefkinderen.
Door Corona was het al een poosje geleden dat ze er waren en in de tussentijd waren ze beiden jarig (mijn mans kinderen). Toch hebben we het ook gevierd, maar dan ruim 2 maanden later.
Oké met iets minder mensen dan normaal maar dat kwam omdat sommigen niet konden komen en door COVID-19.

 

Dat is zo dat laatste, maar toch; als dat kindje geen toestemming krijgt van haar bio moeder en familie, zal ze zich nooit helemaal familie voelen. Klinkt zwaar, ik weet het en misschien gebruik ik nu de verkeerde woorden maar ik merk het wel aan mijn stiefkinderen en aan andere kinderen uit een samengesteld gezin. Heel erg maar helaas wel waar. Neemt niet weg dat dat voor iedereen geldt inderdaad.
Ik merk het ook een beetje aan mijn eigen stiefkinderen. Hoe wij ons best ook doen, hun moeder zal nooit leuk reageren, zal nooit vragen hoe het was, staat altijd voor de deur te wachten totdat man ze naar naar haar toe brengt om naar huis te gaan, etc. Reageert niet op filmpjes die we sturen bijvoorbeeld als de taart onder luid zingen wordt binnengebracht. En ik kan het mis hebben, (zoontje heeft het één keer letterlijk gezegd) maar ze geven het ook tussen de regels aan; ‘mama vindt het niet leuk dat we het hier ook vieren’

 

Nu 2 jaar, uiteindelijk laten we de kinderen zelf beslissen wie ze uitnodigen en dit is ook gewoon het resultaat. Nu zijn bij ons de kinderen er ook niet altijd tegelijk.
Qua acceptatie voelt iedereen zich prima geaccepteerd. Van ons (En opa’s en oma’s) naar de (stief)kinderen is als ze samen zijn alles gelijk. Onze kinderen hebben alleen hun eigen opa’s en oma’s. En alle opa’s en oma’s doen aardig tegen alle kinderen en geven alle kinderen wel eens een cadeautje. Maar mijn kinderen worden weleens extra verwend als ze alleen bij hun opa en oma zijn en mijn stiefkind wordt extra verwend door zijn eigen opa en oma als ze alleen zijn.
Wij hebben juist zelf tegen onze ouders gezegd dat wij ze daar de ruimte voor willen blijven geven. En niemand van de kinderen komt ook maar iets te kort.
maar omdat de kinderen niet alle tijd allemaal bij ons zijn hoeven ze niet ineens in de helft van de tijd het dubbele aan familie en vrienden te onderhouden.
Wij willen juist niet alles in het leven op z’n kop gooien omdat ze ineens een samengesteld gezin zijn. Een ieder heeft gewoon nog een deel wat vanouds is. Dus momenten dat mijn stiefkind alleen is met mijn partner en dan vaak ook gaan eten bij opa en oma. Momenten dat mijn kinderen alleen bij mij zijn zonder dat mijn partner erbij is. Juist omdat we respect willen hebben voor de behoeften van de kinderen en we niet willen dat ze alles hoeven te delen.

 

Hier behandeld iedereen in elkaars bijzijn ook gelijk, maar gevoelsmatig is het gewoon niet gelijk, een stief(klein)kind voelt anders als een biologisch (klein)kind. En andersom is dat precies hetzelfde voor de kinderen een biologische ouder(Of opa/oma) voelt anders als een stiefouder (of opa/oma)
We zijn allemaal goed voor elkaar én daarnaast zijn er gewoon verschillen. Neemt niet weg dat ik met mijn stiefkind gewoon liedjes zing over dat zijn moeder de beste is! Juist omdat zijn gevoelens voor zijn moeder uiteraard sterker zijn dan zijn gevoelens voor mij en dat mag allemaal.

 

Hier was de moeder van mijn stiefzoon in het begin ook afwijzend. Stiefzoon zei in het begin tegen mij: ‘jij bent stom’ (terwijl hij altijd heel leuk tegen me doet) ik vroeg toen: wie zegt dat? Toen antwoordde hij: mama. Toen vroeg ik: wat vind jij zelf? Toen zei hij: lief. Toen zei ik: weet je wat, dan ben ik lief-stom! En daar was hij tevreden mee. Hij hoefde geen keuze te maken. Het mocht er allebei zijn. En juist doordat we het onderscheid er gewoon laten zijn, komt moeders inmiddels gewoon over de vloer. Wij proberen juist respect te hebben voor een ieders plekje. Hij is haar zoon, niet de mijne. Ik ben niet zijn moeder, maar wel degene die hem het gevoel wil geven dat hij altijd welkom is. Ik wil dat zijn moeder ervaart dat wij respect hebben voor haar eretitel. Haar ouders en de ouders van mijn vriend, hebben een speciale rol in het leven van hun kleinzoon, de eretitel opa en oma. Die speciale rol hoeven ze niet ineens te delen met mijn ouders. Ja mijn ouders geven hun kleinzoon óók liefde. Maar niet als opa en oma, maar als opa en oma van mijn kinderen. En ze mogen als ze willen echt opa en oma zeggen tegen elkaar. Maar het hoeft allemaal niet.
Wij vinden het juist niet afwijzend, maar juist respectvol, open en realistisch. En of ze zich nooit helemaal familie zullen voelen, dat kan je zo zwaar maken als je zelf wilt. We horen allemaal bij elkaar, maar de kinderen horen ook allemaal nog bij iemand anders en dat mag allemaal!

 

Hoe je het beschrijft gaat het er in ieder geval erg liefdevol aan toe. De manier waarop jullie het invullen zou niet mijn voorkeur hebben (maar ik heb geen ervaring dus makkelijk praten) maar voor de kinderen klinkt het wel als heel duidelijk. Ze weten waar ze aan toe zijn.

 

Ik zou niet weten hoe ik het anders zou moeten doen
Maar dat komt misschien ook wel dat onze omgangsregelingen zo zijn dat de kinderen maar 5x per 4 weken tegelijk hier zijn. Verder zijn of alleen mijn kinderen er of alleen zijn kind hier of 1x per week geen kinderen. En de biologische ouder is er eigenlijk altijd zelf in huis als de biologische kinderen er zijn. Zodat er gewoon ruimte is voor het vertrouwde, iets wat er altijd was en ook altijd zal blijven, de kinderen ook de tijd hebben om “elkaar te missen” en er niet gevochten hoeft te worden om tijd met je eigen ouder. Juist door documentaires over samengestelde gezinnen en stiefkinderen te kijken leek dit ons de beste methode. 2/3 van de samengestelde gezinnen gaan weer uit elkaar. Wij willen zo veel mogelijk doen om a) te investeren om dat niet te laten gebeuren, maar ook b) voorkomen dat alles zo door elkaar gaat lopen dat er een kans bestaat dat ze (weer) zo veel verliezen en bij een eerste scheiding verliezen kinderen dat hun ouders samen zijn en ze samen naar familie en alles gaan, maar bij een tweede scheiding zouden kinderen eigenlijk een hele stieffamilie kwijt zijn en met intense intensieve contacten is dat verlies zoveel zwaarder. En in die 5 dagen per 4 weken dat ze samen zijn, kan je de kinderen ook niet helemaal op laten nemen in het leven van alle (Stief)familie en contacten die buiten ons gezin staan, daar is gewoon geen tijd voor, want we genieten dan meestal gewoon met zijn 5.
Hoeveel kinderen in samengestelde gezinnen zeggen: ik heb eigenlijk nooit tijd alleen met mijn eigen vader of moeder. Kinderen die altijd maar iemand erbij hebben. Papa/mama/opa/oma/huis/spullen altijd moeten delen. Kinderen kiezen er niet voor om in een samengesteld gezin terecht te komen. Dat kinderen hun vertrouwde dynamiek helemaal verliezen. Dat wilden wij niet