Onze zoon van 14 maanden lijkt (weer) last te hebben van verlatingsangst, heeft dit tijdens zijn vorige sprong voor het eerst gehad. Werd dan midden in de nacht wakker, wilde niet terug gaan liggen begon dan hard te huilen en komt weer rechtop, zodra we hem oppakken houdt hij ons stevig vast en viel toen alleen dicht tegen ons aan in slaap. Ook als we overdag de ruimte verlieten was het huilen. Nu heeft hij dit de laatste paar dagen weer, soms midden in de nacht in paniek wakker, dan tussen ons in als een blok in slaap vallen, huilen als we de kamer uit lopen. hebben jullie tips hoe hier mee om te gaan? Wat we al doen: - geen strijd ervan maken, werkt averechts in mijn ogen (& met #2 op komst ook geen energie voor snachts) - vertellen wat we gaan doen, waar we heen gaan en dat we terug komen. - afleiden
Accepteren en er voor hem zijn. Hoe eerder hij doorheeft dat jullie er altijd zullen zijn hoe sneller de fase voorbij zal gaan. Ik heb ook een mannetje in deze fase (12 maanden) en poeh, wat kunnen ze brullen he? Maar het is ook zo zielig want hij voelt zich echt achtergelaten en bang. Dus knuffelen en lekker bij je in bed nemen hoor! Hier gaat het de goede kant op. Overdag slaapt hij weer (bijna) goed en ik kan hem de rug toe keren zonder dat er direct dikke tranen in zijn ogen staan. S nachts, vooral met inslapen, heeft hij nog wel moeite.
Poeh ja heel hard huilen, dikke tranen en groot geluk wanneer je terug komt. We hebben de fase indd rond de 12 maanden gehad en toen ging het snel voorbij. Hopelijk deze periode ook! Bedankt voor je reactie