@Eikeboompje Thanks voor de tip. Heb al op hun site gekeken en wellicht is het wel een idee om er aan mee te doen. @MaritS Ook thanks voor je tip. Lief dat je dit deelt. Voor mij is geen zwangerschapsvitamines geen optie ivm het vele overgeven en eerder kindje mer groeiachterstand, zou voor mij voelen alsof ik er niet alles aan doe om voor het beebje te zorgen. Maar wellicht is het voor een ander wel een optie. @Mila27 Ook ik ken niemand in mijn omgeving die een prenatale en/of postnatale depressie heeft gehad. En zoals je zegt, dat draagt echt niet bij aan een goed gevoel. Nu ik met aantal vrienden mijn gevoelens hierin gedeeld heb, hoor ik ook ineens een vriendin die enkele jaren een depressie heeft gehad, zonder dat ik daar uberhaupt wat van gemerkt heb. Maar goed, ik herken dan ook weer wel bij mezelf dat ik ook niet de hele dag met een treurig gezicht zit te kijken, maar ook maar geregeld een lach opzet en doe alsof er niks aan de hand is. Zo hadden we zaterdagavond bezoek hier..heeft me zoveel energie gekost om te doen alsof ik me oke voel, dat ik er gisteren enorm veel last van heb gehad. Nu de kinderen op school (en wat ben ik blij dat ze weer naar school kunnen.. wederom schuldgevoelens..) en ff niks. Moet om 10u gaan rijden naar de afspraak met de bedrijfsarts.. Toch spanning voor.
@Lesliefje Ik woon in Limburg, dus totaal andere regio. Morgen naar de huisarts en ga wel aangeven dat er wat moet. Persoonlijk denk ik ook dat hetgeen nu speelt te complex is voor een praktijkondersteuner. Dat ga ik ook aangeven. Morgen 14 weken zwanger...ik ga het niet nog op deze manier 25 weken volhouden (rond 39 weken uiterlijk ks)..
Dat is inderdaad wel uit de richting! Goed van je! Ik vind het echt bizar dat er zo'n wachtlijst is voor psychische hulp. Je moet ook daadwerkelijk iets ondernemen om sneller geholpen te kunnen worden. Ik heb helaas van dichtbij meegemaakt dat hulp te laat kwam. Nee snap ik! Mag ik vragen waarom je een ks krijgt? Bij mijn dochter moest ik gewoon wachten tot het natuurlijk op gang kwam. Dat was dan 'gelukkig' met 40.5. Maar ik zie dat absoluut nu niet gebeuren. Ik hoop dat volgende week bij de 20-weken echo met de vk te bespreken. Hopelijk mag ik daar gewoon blijven lopen en word ik niet overgedragen naar een hun. Ik vind dat zo onpersoonlijk en dat wil ik er echt niet ook nog bij hebben.
De wachtlijsten binnen de GGZ zijn echt van de zotte. Kom net terug van de bedrijfsarts, ook hij kon niks betekenen..Gaf aan dat ze "vroeger" aan wachtlijstbemiddeling deden, maar dat zij dit nu ook niet meer doen omdat er tegenwoordig aan "wachtlijstweigering" wordt gegaan. Hij gaf an dat ik idd maar flink bij de HA moest benadrukken dat dit niet zo kan. Deelde ook mijn mening dat praktijkondersteuner waarschijnlijk te "min" zal zijn. Moet volgende week ook starten met werken. 2x 4 uur per week. Mag bijna niks (geen stress, werkdruk,deadlines,reisafstanden), maar is wel om binding te houden met de werkvloer. W.b.t. ks.. Ik heb inmiddels 2x een ks gehad en mijn jongste had groeiachterstand <P3 en geen vruchtwater meer met 36 weken. Val wat dat betreft ook in een "risicozwangerschap".
@L0nneke, nou jij hebt ook al een pittige ochtend achter de rug. Op zich snap ik dat een bedrijfsarts door alle bureaucratie niets meer kan doen, maar dat je nog wel moet werken vind ik best pittig. Dat is 2 dagen lang een masker opzetten. Tenminste dat is hoe ik het doe. Ik zit in de ziektewet vanwege de HG en hoef ook niet te werken, maar heb onderling met mijn leidinggevende afgesproken 4 uur per week naar kantoor te komen. Voor mij bijna niet te doen, ook vanwege het reizen. Morgen ga ik weer, aan de ene kant wil ik graag, aan de andere kant zie ik op tegen de klap die erna komt. En dan woensdag nog eens die intake bij de psych, dat worden echt 2 slopende dagen. Pff. Een risicozwangerschap is natuurlijk ook weer een extra factor zeg bij dit alles!
@Lesliefje en @Mila27 we schrijven samen in het uitgerekend in juni topic, en stuitte per toeval op dit topic. Wat moet het zwaar voelen voor jullie, en voor @L0nneke natuurlijk ook. Het lijkt me heel rot om iets wat je zelf zo gewenst hebt nu als een last, of jezelf als last te ervaren, heel veel sterkte meiden! Ook bij het vinden van psychologische hulp, die wachtlijsten zijn vreselijk.
@L0nneke hoe is het gesprek met de ha gegaan? Voel je je een beetje gehoord? @Mila27 hoe gaat het met jou? Ik ben vandaag gaan werken, van half 9 tot 12 uur en nog voor ik thuiskwam helemaal ingestort. Maar ik wilde zo graag dat het zou lukken. Morgen spannende dag voor de intake, dus ben benieuwd. @Phloxie Dankjewel voor je berichtje! Met hulp kan het nu alleen maar beter gaan hoop ik
@Lesliefje hier vandaag weer een dagje alleen thuis en merk toch dat het meteen weer minder gaat... heb ook echt gewoon niks anders gedaan dan wachten tot ik mijn zoontje weer uit school kon halen misselijkheid was ook meteen weer een stuk meer aanwezig... gelukkig geen nare gedachtes gehad over de baby en de zwangerschap vandaag... is net alsof ik er nu wel wat meer rust mee heb omdat het nu groter is... denk ik... maar die lusteloosheid... blegh... Jammer dat het werken toch nog niet zo goed ging. Ik herken wel wat je zegt... maar ik voel me op het werk best oke, leuke collega’s, gezelligheid... maar zo gauw ik naar buiten stap, stort ik gewoon in en ben ik 2/3 dagen doodop.. kost me onbewust toch enorm veel energie en daarom werk ik ook even niet op dit moment... besteed mijn weinige energie liever aan mijn zoontje... Hier ook morgen het eerste gesprek met de therapeut! Ben erg benieuwd....
@Mila27 Hoe is je eerste gesprek gegaan? Als je nog niet bent geweest, succes! @Lesliefje Succes met de intake en als je hem al gehad hebt, hoe ging het? Werken wil het wel proberen, maar ben wel benieuwd hoe het me vergaat. We zullen het volgende week zien. Gesprek huisarts was wel heel fijn, maar kreeg wel de indruk dat zijn beeld heel erg gekleurd is door zijn eigen ervaring vanuit scheiding en kinderen. Legt dan ook daar meer de nadruk dan bij de gevoelens die ik nu heb bij de zwangerschap. Verder wel goed gesprek en komende week weer afspraak. Hij schrok erg van het feit dat ik op dit moment nergens plezier uit haal.
@L0nneke, lastig als iemand inderdaad al het gesprek met een bepaalde visie ingaat. Goed dat je het benoemt hebt, hopelijk heb je zijn ogen kunnen openen. Mijn gesprek verliep redelijk goed. Het was ook daadwerkelijk gericht op zwangeren en na de bevalling. Ze spraken van een zware depressie en zijn er van overtuigd dat alleen antidepressiva zijn werk gaat doen. Dat een behandeling met een psycholoog weinig zin heeft. Vanwege de wachtlijst, maar voornamelijk omdat het te lang duurt voor hier resultaat uit te halen is. Wanneer je een zware depressie hebt, zijn gesprekken met een psycholoog vaak alleen maar moeilijker omdat je ook geconfronteerd kan worden met andere eventuele onderliggende elementen. Ik ben voor nu echt ontzettend tegen antidepressiva. Ze zeggen dat het veilig is en de ontwenningsverschijnselen bij de baby verwaarloosbaar zijn. Ik heb alleen al genoeg troep in mijn lichaam gehad (Emesfane,primperan en Zofran) dat ik er wel een beetje klaar mee ben. Ik ga het met de ha en vk bespreken wat zij ervan vinden. Mijn partner ziet het ook niet zo zitten als ik aan de antidepressiva zou moeten..
Hier bij de therapeut geweest maar weet niet of de klik er is. Ze is erg op zoek naar onderliggende oorzaken, maar die zijn er naar mijn idee niet. Ik ben er van overtuigd dat ik niet goed reageer op de hormonen... en zij dacht meteen dat er van alles is gebeurd in mijn verleden of zelfs in het verleden van mijn moeder of oma, waardoor deze klachten zich nu openbaren bij mij... en ze begon nog over mijn zoontje, aangezien ik zei dat hij zo lief en zorgzaam is, dat dit ook gedrag van hem kan zijn omdat hij mij wil beschermen enz, dat ie dingen aanvoelt... waardoor ik alleen maar onzeker ben geworden en me daar ook nog schuldig over ga voelen... volgens mijn man en moeder grote onzin, want zo is mijn zoontje altijd al, en ik ben zelf ook erg zorgzaam dus zo raar is dat niet... maar toch vreten zulke dingen aan je, en eigenlijk heb ik helemaal geen zin om nog meer dingen op te gaan halen die hier in mijn ogen weinig mee te maken hebben.... ze begon al over emdr enz.. nou doei heb geen trauma....
@Lesliefje ik snap dat je liever geen antidepressiva neemt, voor mij zou dat ook echt een hele moeilijke stap zijn.... maar als het echt niet meer gaat, is het soms wel beter... veel meiden hier op het forum nemen het ook tijdens de zwangerschap....
Dat meen je niet! Mijn verleden is ook wel naar voren gekomen, maar omdat ik echt wel kan onderscheiden met hoe ik me toen voelde en nu zou ik precies hetzelfde hebben gedacht. Ik heb ook gewoon benoemd dat als ik niet zwanger zou zijn dit niet zou gebeuren. Wat dat betreft echt een heel fijn gesprek gehad. Echt niet jezelf onzeker gaan voelen! Of twijfelen aan dat wat je voelt. Als er geen klik (en/of begrip) is, altijd voor jezelf kiezen!
Zoals ik er nu in sta wil ik gewoon geen antidepressiva. Ik heb het al zo lang volgehouden, dan red ik het die andere weken ook wel zonder. Misschien heel naïef, maar ik ben gewoon ook bang dat ik er misschien te afhankelijk van wordt ofzo. En ik heb van dichtbij gezien dat niet altijd de juiste antidepressiva wordt gegeven met nog grotere gevolgen..
Ik heb niet alles gelezen dus als ik dingen dubbel zeg, dan excuus. Maar ik zou even bellen met je zorgverzekeraar. Vaak weten ze wel waar je snel terecht kunt. Bijv HSK (erg goed in depressie behandeling, maar niet specifiek voor pre/postnataal) heeft een wachttijd van 2-3 weken.
En wat vindt je partner er van? Persoonlijk denk ik dat een oplossing niet ligt in antidepressiva. Ik zou het dan ook niet gaan gebruiken.
Hmm het lijkt er op dat het groter wordt gemaakt dan dat het is. Jammer, want dat lijkt me het gevoel te geven van wat onbegrip. Hoe sta je er nu tegenover en kijk je er op terug, nu er wat tijd over heen is gegaan?
Ja had erg het gevoel alsof ze uitging van het standaard geval prenatale depressie aangezien volgens haar vrouwen vaak een pd krijgen omdat ze iets in het verleden hebben meegemaakt wat de pd triggert. Kan natuurlijk best bij andere vrouwen zo zijn maar ik ben 99% zeker dat het bij mij ligt aan de hormonen, omdat ik van mezelf al een verstoorde hormoonhuishouding heb. Denk dat ze daar te weinig kennis van had en er daardoor dus ook aan voorbij ging. Sowieso om het meteen over hypnoses en emdr te hebben, vind ik echt veel te ver gaan... ik zocht gewoon iemand om mee te praten en om tips te krijgen voor de zware momenten.... Dus heb wel definitief besloten dat ik niet verder ga met deze therapeut.. Weet ook nog niet of ik uberhaupt wel verder hulp ga zoeken... ik praat nu veel met mijn man en heb erg veel steun aan hem, overdag ben ik ook actiever en probeer zo min mogelijk alleen te zijn, en merk dat het nu al wel een stuk beter gaat... dus twijfel tussen nog even aankijken of toch een andere therapeut/psych zoeken...