Hallo allemaal, Ik heb eerder een topic hier geplaatst, over sexueel misbruik in de fam. Het is nu alweer een half jaartje geleden dat ik soort van gebroken heb met m'n ouders. Ik heb heel weinig contact met ze, en eerlijk gezegd hoeft het ook niet van mij. Ik ben 1 x naar de psycholoog geweest, daarna brak de corona uit en ben ik niet meer geweest. Inmiddels mogen ze weer mensen ontvangen, alleen ik vraag me af wat hun nou echt voor je kunnen doen... Ik heb zelf in die paar maanden voor me eigen een aantal dingen op een rijtje gezet, hoe ik ook nu met m'n ouders veder wil. Als ik ze op straat tegen kom wil ik gewoon "hoi" zeggen, al doe ik dat meer ook voor m'n zoontje. Ik heb er absoluut geen behoefte aan dat ik ze voor de gezelligheid ziet. Hij vraagt er namelijk af en toe naar. Dat vindt ik zo sneu. Ook dat wordt moeilijker , m'n zoontje vraagt dan waarom we wel naar de ene opa en oma gaan en niet naar de andere. Ik merk dat ik er dagelijks mee zit.. als ik iets lees of ziet op tv wat daarmee te maken heeft vindt ik dat best moeilijk. Me moeder is schijnbaar jaloers op m'n broer dat hij nog wel contact met mij heeft. Me moeder had namelijk gevraagd aan m'n broer of hij nog wel contact had met mij. Toen had m'n broer gezegd: ja hoor! Haar antwoordt was: dat weet ik heus wel hoor. Ik twijfel dus of ik nu nog naar een psycholoog moet gaan. Ja: omdat ik niet precies weet waar zij mij nog mee kan helpen. Het misschien een plekje geven Nee: omdat ik in die paar maanden m'n eigen keuzes heb gemaakt, en niemand gaat die keuzes veranderen. Ik heb trouwens een brief geschreven, heb er veder niks mee gedaan..
Als jij praten vind helpen of tips wil zou ik wel contact opnemen met de psycholoog. Misschien dat je voor je zoon een keer kunt afspreken dat hij met een oom/tante mee gaat naar zijn opa en oma? Of in een speeltuin etc. afspreken dat hij ze wel ziet maar jij ook in de buurt bent? Dit soort dingen zijn altijd lastig, ik kom nog wel bij mijn ouders maar ik voel niet een band meer met ze. Het is voor mijn kinderen dat ik er kom.
Je moet natuurlijk doen wat jezelf goed lijkt, maar praten met een psycholoog kan nooit kwaad. Ze kunnen helpen de dingen net iets beter op een rijtje te krijgen, verwerking, en wat ik vaak erg fijn vind is dat ze net wat andere inzichten kunnen geven. Sterkte met alles!!
Nog een keer op gesprek gaan kan natuurlijk nooit kwaad. Vind je t niets dan was dit de laatste keer. Hoewel je t ook wel een paar keer moet geven hoor is mijn ervaring. Maar het kan je zeker helpen. Ze hebben diverse methoden ontwikkeld die echt bewezen kunnen helpen. Gewoon je hart luchten kan ook al heel fijn zijn.
Ik denk dat het lastig word om zinvolle gesprekken met een pyscholoog te hebben als je niet een echte hulpvraag (meer) hebt. Wat is de reden dat je de eerste keer bent doorverwezen naar de psycholoog? Welke hulp had je toen nodig?
Ik zou de psycholoog toch een kans geven. Je hebt niks te verliezen. Waarom? Misschien kunnen ze net dat ene zinnetje zeggen of kun jij even lekker spuien zonder dat er wordt geoordeeld? Als het klikt met een psycholoog, kan het echt heel fijn zijn om tegen een vreemde aan te kunnen zwetsen zonder dat er een oordeel aan hangt. En ook soms eens een frisse kijk op de situatie te geven. Of gewoon om te zeggen dat je het goed doet. Ik snap echt dat het lastig is met je zoontje, tja, hoe leg je dat uit? Hoe oud is je zoontje? Anders misschien proberen uit te leggen dat mama een beetje verdrietig is en boos is op opa en oma...? Snap dat je je kindje daar niet naartoe wil brengen, zeker niet zonder dat je er zelf bij bent. Als hij op een leeftijd is dat hij het snapt, zou je meer uit kunnen leggen. Maar dan is het misschien wel te begrijpen voor je zoontje. Afhankelijk van zijn leeftijd uiteraard... Lastig lastig!
Dankjewel voor jullie reacties! Ik heb gebeld vanmiddag naar de psycholoog om een afspraak te maken. Over 2 weken mag ik er heen. Ik wil gewoon m'n verhaal doen, en kijken hoe het gaat
M'n zoontje is 5 jaar. We gooien het tot nog toe op de corona, maar eens is dat ook over. Het is en blijft lastig
Wat goed van je! Ik wilde nog ingaan op dat je zei ‘ik merk dat ik er dagelijks mee zit’. Ik weet niet of je het dan over hetgeen hebt wat er is gebeurt of juist tov je zoontje. Maakt ook niet uit in zekere zin als het gaat over je vraag (wel of niet gaan). Maar wilde zeggen dat het me daarom alleen al goed lijkt wel te gaan. Met als hulpvraag om dat ‘dagelijks mee zitten’ kwijt te raken. Of in ieder geval een stuk verminderen. heel veel sterkte!
Ik bedoelde eigenlijk dat ik er dagelijks mee zit dat het is gebeurd. En ik geen antwoordt zal krijgen... M'n andere broer waar het ook ooit bij is gebeurd, heeft ooit tegen mij gezegd: jij bent overal de dupe van. Ik was nog heel jong toen hij dat zei tegen me, en ik dacht dus wat bedoeld hij daarmee. Dit dus allemaal. Waar ik me ook boos om maak is , ik en m'n 2 broers hebben er levenslang wij zitten er mee. Terwijl m'n oom gaat vrolijk veder, zonder hulp te krijgen... want tja... er is gepraat en hij zal het niet meer doen. Ik vindt het ook erg fijn dat ik hier elke keer m'n verhaal kan doen.
ik denk dat hier een aantal zaken in staan vermeld waar een psycholoog je mee kan helpen. Een goede manier vinden om ermee om te gaan dat jullie levenslang hebben, het feit dat je oom vrolijk rond loopt... zij kan je ook handvatten geven hoe met je ouders om te gaan tav je zoontje. Ik zou het toch weer oppakken.
maar jij bent toch niet misbruikt? Hoe ben jij er dan de dupe van als je het vergelijkt met je broers? En ook hebben je broers in die zin levenslang , jij toch niet? Niet met het trauma zelf althans , ervan weten is natuurlijk ook erg heftig! Ik kan me voorstellen dat je hart breekt voor hun en wat zij hebben meegemaakt als kind, ik wil je gevoel niet wegzetten als minder belangrijk, het valt me alleen wel op dat je jezelf bijna op dezelfde plek zet of zelfs erboven want ‘jij bent altijd de dupe’? Of begrijp ik dat verkeerd? Ik vind het goed dat je je zoontje niet meer alleen laat bij je ouders , ze kunnen zijn veiligheid niet garanderen dus moet jij dat doen. Hoe verdrietig ook. Sterkte!
Ik zelf ben niet misbruikt, maar ik weet er wel van. Voor m'n broers is het het ergste, maar ik zelf zit er ook best mee.. Er is nog veel meer gebeurd in onze familie helaas, en daardoor ben ik ook de dupe...
Ik zit af en toe nog wel eens de appjes van m'n moeder die ze stuurde te lezen, en ik vind dat zo heftig. Daarin schrijf ze dat ze het niet begrijp dat ik amper contact wil. En dat er zeker hele goeie gesprekken zijn geweest tussen m'n ouders,broer en oom. Want tja... het is allemaal niet zo heftig en daaarover lacherig doen. Hoe kan ik dan nog normaal met ze omgaan??
Hoi hier nogeen berichtje van mij! Ik heb een brief geschreven gericht naar m'n ouders. Op zich hoef ik hem niet persee aan m'n ouders te laten lezen.. want ze weten hoe dat ik erover denk, en ik heb ook geen zin meer in discussie. Hun blijven toch hetzelfde denken Ik denk dat ik hem uitprint en gewoon goed op berg. Of hebben jullie daar andere ideeën over?
Als ik je een tip mag geven, zou ik echt een psycholoog of maatschappelijk werker oid zoeken om je goed te helpen bij dit proces.. uiteindelijk zijn wij hier ook geen professionals en het zit je duidelijk heel hoog. Ik denk dat zo iemand je ook kan helpen nadenken of het je bijvoorbeeld wat oplevert dat je oude nare berichten terug gaat lezen etc. Niet dat ik je wil veroordelen. Maar ik denk dat het belangrijk is dat iemand met jou samen kijkt wat je gaat helpen om juist verder te kunnen!
Hoi allemaal, Ik ben gisteren naar de psycholoog geweest. Ze heeft me advies gegeven, ze wilt eigenlijk dat ik een gesprek met haar aan gaat. Op zich begrijp ik haar, maar als m'n ouders al 25 jaar of langer zo denken... ga ik niet met een gesprekje van een half uurtje hun gedachten veranderen. M'n ouders weten inmiddels heel goed hoe ik er over denk. Ik had ze alweer een tijdje niet gesproken/gezien.... dus ze stuurde me eergisteren een appje: waarom ik nou echt geen contact wil, en of ik gelukkig met m'n vriendin bent? En ze het niet begrijp. Ik heb haar een appje terug gestuurd: dat ik er heel erg mee zit dat hun nog steeds met die persoon omgaan. Krijg ik weer een appje terug: dat ze niks meer van d'r eigen laat horen, ik zal haar niet meer zien. Ik heb gewonnen samen met m'n vriendin???? Ik heb niet eens een vriendin??? Ik zou 2 personen kunnen bedenken waarvan zei denk dat het een vriendin van me zou kunnen zijn, m'n schoonzus m of een moeder van school. Ik luister ook niet naar haar met wie ik contact heb, dus waarom zou zei dan wel naar mij luisteren?? Ik vondt het zo'n gemeen appje dat ik niks heb terug geschreven. 2 uur later kreeg ik weer een appje: ze had iets te snel gereageerd, sorry Of m'n vriendin het nu goed speelt bij me, en wat ik nu wil, contact of niet. Ik moet eerlijk zeggen tegen d'r.
Dan zou ik persoonlijk wel eerst even willen weten wat en wie ze bedoelt met ‘die vriendin’, want dit is vreemd. Zo kan je, zelfs als je dat dan zou willen, nooit tot een deftig gesprek komen met je ouders. Ik zeg trouwens niet dat je dat per se moet willen, dat gesprek, maar mezelf kennende zou ik dergelijke vorm van communicatie niet goed kunnen verdragen en op zijn minst willen weten wat ze bedoelt, wat ze zich inbeeldt, waar het - buiten de misbruikkwestie - nog verder misloopt,...