Vraagje voor de mama's die ook 3 kinderen (of meer) hebben. Hebben jullie ook de indruk dat het middelste kind er een beetje tussenvalt? Mijn jongste is pas 9 maanden dus ervaren we dit nog niet zo erg, maar ik heb soms de indruk dat mijn middelste van 3 van alle kinderen het minste aandacht krijgt. Ik vind dit heel kwalijk, want uiteraard wil ik dit niet. Maar ze gaat zo makkelijk mee met alles. Ze trekt zich heel erg op aan haar grote zus van 6, ze doen bijna alles samen. Maar ze heeft natuurlijk ook een heel eigen karakter. Ik probeer haar 1 op 1 aandacht te geven, net als alle kinderen, maar dat is soms niet eenvoudig. Ik hoop maar dat ze straks zich niet uitgesloten voelt...
Dat zal denk ik aan haar temperament liggen. Onze jongste die straks de middelste is zie ik niet snel minder aandacht krijgen. Het is een pittige kerel die gedreven is om te krijgen wat hij wil. Terwijl de oudste veel rustiger en braver gaat spelen. Ik zal juist bij hem extra op moeten letten. Zorg dat je alert blijft en die tijd blijft pakken samen.
Ik ervaar dat totaal niet zo. Onze middelste krijgt evenveel aandacht als de oudste en jongste (maar de jongste is nog maar 6 maand). Misschien zelfs soms wel iets meer aandacht (wat ik ook niet wil. 1 op 1 aandacht krijgen de oudste 2 allebei. Al is onze oudste het daar niet altijd mee eens. Ik ga elke dinsdagmorgen met de middelste naar de dreumesgroep, daar kan ze 1,5 uur spelen zonder dat haar zus haar steeds zit te plagen. De oudste zit die ochtend op de peuterspeelzaal.
Ja, ik herken het heel erg. Bij de oudste is alles nieuw en spannend en bewust of onbewust focus je daar toch soms meer op. De tweede hobbelt daar dan een beetje achteraan, omdat het allemaal makkelijker gaat omdat je alles al eens meegemaakt hebt. En de baby is ook weer erg aandachtseisend nog. Gewoon omdat die nog veel afhankelijker is. Als het karakter van je kind dan ook nog "meewerkt", gebeurt het snel dat die wat minder aandacht krijgt. Aan de andere kant werkt datzelfde karakter ook mee om dat dan weer niet erg te vinden, voor mijn gevoel. Juist omdat mijn middelste zo meegaand is, ziet ze zelf niet (denk ik!) dat het soms wat scheef is. Sterker nog: de oudste vindt vaker dat ze onderbedeeld wordt terwijl dat objectief gezien echt niet zo is. Maar zij focust dus vooral op wat haar zus meer heeft dan zij, terwijl de middelste veel sneller blij is met wat ze heeft. Ik las ooit eens: eerlijk is niet dat iedereen evenveel krijgt, maar dat iedereen krijgt wat ie nodig heeft. Als je jezelf dat voorhoudt hoeft de aandacht misschien ook niet precies 1/3, 1/3, 1/3 verdeeld te worden, maar alleen zo dat iedereen genoeg heeft.
Ik heb soms wel het gevoel dat ik onze middelste tekort doe. Onze kids zijn 1,2 en 3 nu. De meiden (oudste en middelste) zijn veel samen, de middelste loopt als een hondje heel de dag achter de oudste aan en kan zich moeilijk alleen vermaken. De jongste is echt high maintenance, i.t.t de meiden op deze leeftijd is hij echt aanwezig, eist aandacht op en is onwijs driftig. Als hij erbij is is het echt lastig soms om me ook op de meiden te richten. De oudste heeft tussen 13-15 uur tijd met mij samen dan liggen de andere twee in bed. De middelste heeft dus weinig tijd met mij, alleen 2x per week een uurtje als de jongste in de ochtend slaapt en de oudste op de psz is. Maar de middelste gaat 16/5 ook starten op de psz dus dat valt straks ook weg voor haar. Ik merk wel aan haar dat ze vecht voor haar aandacht en dat ook met regelmaat op negatieve manier zoekt, ze luistert ook erg slecht. Doe echt mijn best om ze eerlijk verdeeld allemaal aandacht te geven, maar merk dat ik daar de laatste echt wel in ‘faal’ met momenten. Maar misschien is dat ook een gevoel wat in mij zit, een angst. Omdat ze haast ‘zelfstandiger’ is dan de oudste, een stuk socialer en minder angstig. Wat natuurlijk ook positief is en kan zijn maar ik vraag me wel eens af of ze iets bij mij mist komt dat ze nu al zo is. Anyhow ... ik begrijp wel wat je bedoeld. Het is echt lastig verdelen, mede omdat je naast de kids nog meer dingen te doen hebt.
Totaal niet. Ook niet toen de jongste baby was.ze zijn nu 5-7-9. Toen ze kleiner waren was het voor iedereen drukker. Nu trekken de oudste 2 veel samen en valt de jongste er buiten. Die mag nog niet alles. Maar dat is met vlagen. Ruziemaken kunnen ze alledrie als de beste. Altijd iemand om boos op te worden blijkbaar
Ik herken het nog niet. Maar wij proberen bewust elke week een activiteit met een kind te ondernemen en daarnaast is de oudste naar school en de baby best makkelijk. Wat ik wel gemerkt heb is dat de komst van de baby voor de middelste best moeilijk was. Niet alleen vanwege de leeftijd maar vooral (denk ik) omdat de positie binnen ons gezin echt veranderde. De oudste bleef gewoon de oudste maar de peuter werd van nestkuiken ineens sandwich-kind.
Ik heb bij ons juist het idee dat de jongste er bij inschiet. Hij is gewoon nog net te jong om leuk mee te doen. Onze middelste is een pittige tante. Al zou ik die ‘vergeten’, dan eist ze echt zelf haar plekje wel op.
Ja en nee. Ik ben zelf de middelste, dus ik ben er wel alert op, maar ik merk dat ik bij beide jongste dat gevoel nogal eens heb. Ik heb ook vaak het gevoel dat de jongste er bekaaid vanaf komt. Bij uitjes houden we eigenlijk alleen rekening met haar in de vorm van, zorgen dat ze niet in gevaar komt. De vraag of het echt leuk voor haar is, komt bijna nooit ter sprake. Terwijl dat voor de andere twee wel geldt. Tegelijkertijd krijgt de middelste de minste alleen tijd, hij hobbelt vaak met 1 van de andere twee mee. Het grappige is dat de oudste er het meest alert op is dat hij niet te kort komt, maar mogelijk is dat vooral leeftijd. Ik denk ergens ook dat goed ouderschap betekent dat je gewoon regelmatig aan jezelf twijfelt. Zaken heroverweegt, nieuwe keuzes maakt. Ik denk echt niet dat er 1 te kort komt, maar loop echt wel eens tegen de beperkingen op van 2 ouders en 3 kinderen.
Ja ik herken dat wel. De oudste en jongste zijn pittige jongens , de middelste is een rustig en makkelijk meisje. Waar de andere 2 hun aandacht wel opeisen, moeten we bij haar er echt op letten dat ze die krijgt. Denk zelf wel ook dat het meer een karakterdingetje is.
Bedankt voor alle reacties! Ik ben dus niet de enige die hier tegenaan loopt. En ook goed om te lezen dat anderen dit helemaal niet zo ervaren. Er is dus hoop Ik vind het fijn om te lezen dat aan jezelf twijfelen als ouder alleen maar goed is. Diep van binnen weet ik dat ook, maar ik zie rondom mij alleen maar van die perfecte, zelfverzekerde ouders die precies weten wat ze doen. Natuurlijk is dat ook maar schijn, maar zo lijkt het soms neit. @Elmyra ik herken heel erg wat je schrijft. Soms doet de middelste opeens iets en dan denk ik: waar komt DAT nu ineens vandaan? Terwijl ze al heel lang aan het aandacht zoeken was. En dat zie ik dan niet eens Maakt me wel verdrietig soms.
Eens, en het kan ook ineens omdraaien, degene die het meest aandacht nodig heeft. Onze toenmalige middelste, eigenlijk gewoon de tweede maar is 7 jaar de middelste geweest, is altijd de makkelijkste baby, peuter, kleuter geweest, daarmee bedoel ik de minste begeleiding nodig. En vanaf haar 8e is dat omgeslagen. Eigenlijk is ze doorgeslagen in haar zelfstandig zijn. Hele mooie eigenschap voor later, maar voor nu gevaarlijk. We hebben flink grenzen moeten trekken. Helaas. Ook op school hetzelfde. En zo zullen er meer fases komen vermoed ik.
Het scheelt bij ons wel dat de middelste een meisje is tussen 2 jongens. Ze is ook echt een meisje-meisje, en haar broers echte jongens. Ze is het liefst veel aan het tekenen, kleuren en knutselen. Ze valt daardoor wel minder op, maar doordat ze dus het enige meisje is, doe ik best wel eens meisjesdingen met haar (nagels lakken, winkelen etc). Ze is ook nog eens de enige kleindochter van mijn ouders, tussen 4 kleinzoons, dus een apart plekje heeft ze daardoor wel. Bij ons valt de oudste vaak een beetje 'buiten de boot'. Hij is heel erg makkelijk, vermaakt zich goed, vraagt bijna nooit aandacht. Bij hem zijn we er heel erg bewust van dat we soms iets met hem 'moeten' ondernemen, maar nu hij ouder wordt gaat dat wel makkelijker. Hij houdt van bepaalde musea, we spelen regelmatig samen met hem Ticket to ride, en met mijn man schaken of stratego. Daardoor krijgt hij toch ook zijn aandacht wel. De jongste krijgt hier de meeste aandacht, omdat die daar de hele dag om schreeuwt (niet altijd negatief hoor ) Hij is de minst makkelijke en tja, helaas krijgen die meestal de meeste aandacht.
Hier met de 2e van de 4. Wat wij nu willen is elke maand 1 op 1 een dagje weg. Oudste is met papa geweest, 2e met mij. In mei is de 3e aan de beurt. Jongste doet nog niet mee zo hebben ze nu 1x in de 3 maanden een dagje alle aandacht van 1 ouder. Natuurlijk betekend dat niet dat ze voor de rest geen aandacht nodig hebben maar het voelt voor ons goed om echt bewust 1 op 1 te zijn en iets doen wat het kind leuk vind + wat eten savonds. Even gooed broertjes/zusjes die tussendoor aandacht vragen of huishouden etc
Mijn middelste heeft een 'bijzondere' positie, omdat ze niet de oudste is, maar zich wel als oudste 'moet' gedragen. Zij is diegene die het meeste zelf kan doen, het meeste weet, het meest zelfstandig is, 'het beter zou moeten weten', het beste kan wachten, begrip kan tonen etc. Ook heeft zij het meest volgzame en rustige karakter. Er zijn tijden geweest dat zij ernstig aandacht te kort kwam, tussen een speciale broer met veel probleemgedrag en een pittige baby (en vooral daarna peuterpuber). Daar was ik me absoluut van bewust, maar niet goed bij machte om het bij te sturen omdat we het als gezin gewoon heel zwaar hadden. Dat heeft ook zijn gevolgen gehad bij haar, speelde duidelijk een rol in de fase dat zij zelf overspannen is geweest. We hebben met vallen en opstaan (en meer hulp voor oudste) onze weg in gevonden en het voor haar kunnen verbeteren. Ik denk dat we nu meer balans hebben hierin. Soms klaagt ze nog wel over oneerlijkheid omdat niet 'alle kinderen hetzelfde krijgen', maar ik hoop dat ze met ouder worden wel steeds meer gaat begrijpen dat dit niet perse 'oneerlijk' is omdat het idd kwestie is van wat heeft een kind nodig. Ze begint ook wel steeds meer voordelen te zien van haar rol als 'oudste/meest wijze' kind, ze mag veel meer dan haar broer en zus.
hier juist een hele andere ervaring dan jou ts. hier is de middelste juist het meest tempramentvolle en aandachteisende van alle (nu nog) 3. ze doet alles liefst in negatieve vorm..