Hallo allemaal, Ik wil ook graag mijn verhaal eens van mij afschrijven, kan er moeilijk met iemand over praten. Denk dat het een heel verhaal wordt, hopelijk niet zo erg? Heb vier kinderen uit mijn vorig huwelijk, mijn ex heeft me verlaten voor een ander nu net drie jaar geleden. Heb het daar heel zwaar mee gehad en soms nog. Ik heb ondertussen mijn nieuwe vriend leren kennen, ongeveer nu een 20 maanden. En natuurlijk hielp mij dat om mijn scheiding te verwerken, voelde me weer gelukkig. Tot vorig jaar rond deze tijd. Nadat ik onvruchtbaar was verklaard nam ik dus geen pil of iets anders, en bleek plots twee maanden zwanger te zijn, vorig jaar november. Natuurlijk enorm geschrokken en mijn vriend bleef aandringen op abortus, maar dat wilde ik niet, en hij legde zich bij mijn besluit neer. Maar kreeg in december een miskraam, waarschijnlijk de stress, alcohol, antidepressive, want mijn officiele scheiding was ook net uitgesproken waar ik het nog zwaar mee had. En ik wist niet dat ik al zwanger dus. Ik kreeg een curretage, en vanaf die dag is er iets weggeebt in me. Ben een gevoelsmens en ik voelde dat er iets fout was. De nacht dat ik door moest brengen in het ziekenhuis zat hij met een ander te chatten, te flirten, ik heb het gesprek terug gelezen, hij zou naar haar toe zijn gegaan als ze niet zo ver van hem afwoonde om lekker te sexen. Dat heeft mijn hart gebroken. Maar toch kon ik het niet aan om hem de deur te wijzen en weer alleen achter te blijven. Heel dom misschien, ik dacht ach na 15 jaar ben ik plots zwanger geworden dat is maar eenmalig want ik ben onvruchtbaar verklaard. Dus 7 maanden verder, blijk ik opnieuw zwanger te zijn. En dit keer ging er ik vanuit, wat hij ook wilt ik ga voor mijn baby, ik hou het of hij nu gaat of niet. Maar hij ging akkoord en is nog steeds bij me. Alleen merk ik nu dat ik er toch alleen voor sta. Hij verzwijgt het voor de meeste mensen, alleen zijn goede vrienden verteld hij het met een diepe pffff achter. Hij vindt zich namelijk te oud. Daar kan ik ook inkomen, maar toch had ik wat meer steun van hem verwacht. Ben nu 20 weken, en ik verlang naar een streling over mijn buik, eens een gesprekje over de baby, maar niks komt spontaan. Dat doet me enorm zeer. Ik voel me plots niet meer zo belangrijk. Toch zegt hij dat hij er altijd voor me zal zijn en wel zal zien wat er gebeurt als de kleine er zal zijn. Daar moet ik mij maar mee troosten? Ik weet het echt niet meer. Ik hunker naar aandacht van hem, en ik krijg het niet of ik moet er achter vragen. Vanaf januari zullen we gaan samenwonen, maar de vraag is, doe ik er wel goed aan? Hij woont veel verder van me, en kan ik het maken dat hij bij mij intrekt, wat als het dan fout gaat? Heeft hij al zijn spullen weg gedaan en alles voor mij achtergelaten. Ben echt radeloos. De ene moment denk ik, van ach komt wel goed als de kleine er is, maar langs de andere kant benauwd het mij. Ook nog dat ik het niet meer goed met zijn zoon kan vinden die heel onbeschoft en steeds negatief is, ik kan het niet meer verdragen. Ligt het aan de hormonen? Grrr voel me zo hopeloos en alleen. Ik ben zwanger en ik voel het soms niet, ik voel me niet zweven op die roze wolk, en toch kijk ik uit naar ons, mijn kindje. Mijn oudste kinderen zijn er wel gek van en verlangen er ook naar, dus zij zijn wel een grote steun voor mij op dit moment. Sorry dat het mss een verwarrend verhaal is geworden maar ik moest het even van me afschrijven
Jeetje wat een verhaal. Hoop dat het van je af schrijven al een heeel klein beetje oplucht. Snap dat je je rot voelt, maar denk toch dat je echt zelf een keuze moet maken. Al is dat nog zo moeilijk. Als je niet met hem verder wilt is het, naar mijn idee, het best er op tijd een punt achter te zetten. Nu woont hij nog op zichzelf. Misschien ook een idee om er met iemand "neutraals" (die je niet kent)over te gaan praten. Een psygoloog of zo.(niet dat je gek bent, maar deze kunnen je vaak wel weer met beide benen op de grond zetten, heb ik zelf ook gehad) Maar wat je vooral moet doen is je hart volgen. Ik wens je veel succes met het nemen van deze hele moeilijke beslissing. Sterkte meid!!
wat een verhaal meid. Ik sluit me aan bij het verhaal van petrab. Het is toch jouw keus, maar wat blijkt uit je verhaal is dat je totaal niet gelukkig bent en in je hart deze beslissing al hebt genomen. Sla de juiste weg in, want zoals ik het nu lees is dit geen goede basis voor een kleine uk! Volg je hart. Succes Liefs
Jullie hebben gelijk, ik moet een keuze gaan maken. En inderdaad voel ik mij niet gelukkig, en dat heb ik hem ook al aangegeven, dat ik niet happy in mijn vel ben nu. Hij beweert ook dat hij echt wel met me inzet en de baby echt aanvaard heeft, hij vindt dat ik spoken zie, zei hem al dat ik vind dat hij het niet aanvaarden wil. Hij blijft herhalen, ik ben er nu voor je en ik zal er ook altijd voor je zijn. Misschien ligt het ook wel aan mijzelf, ik ga vergelijken met mijn ex-man die er in de tijd wel altijd voor me was, eens over mijn buik strelen, vragen of ik nog iets gevoeld heb enz. Zelfs nu vraagt mijn ex af en toe hoe het met me gaat, of mijn vriend wel goed voor me zorgt? Dan denk ik waarom moet het van hem komen en niet van mijn vriend? Ach dit weekend zijn mijn kinderen naar papa en dan hoop ik eens een heel open en eerlijk gesprek met hem te hebben, gewoon al mijn gevoel eens uitgooien, want nu krop ik het grootste deel gewoon allemaal maar op. Ik zie ook wel aan hem dat hij stiller is geworden en zich doodpiekerd, hij merkt wel dat ik met vele vragen rond loop. Maar thx voor jullie steun
Denk de aankomende paar dagen na over wat je echt wilt. En denk aan jezelf. volg je hart. Heel veel sterkte aankomend weekend, meid.
HOi Petrab, Ik heb een tijdje een psychologe gehad, die mij door de scheiding heen trok. Maar voelde mij er niet meer goed bij, omdat ze het zelf moeilijk vond om mij te helpen, ik ben een hooggevoeligheidsmens. Dus ik voel dingen heel sterk aan van andere mensen, dus normaal gezien zou ik altijd op mijn gevoel moeten afgaan volgens de psychologe. Maar is niet altijd simpel. Ik voel dus heel sterk aan dat hij bij mij blijft omdat hij geen andere weg opkan financieel, en het echt niet ziet zitten nog een kindje erbij. Ook al zegt hij van wel. Snap je wat ik bedoel? Mijn gevoel laat mij nooit in de steek. Het enige wat mij kan helpen is yoga dat ik een innerlijke rust krijg, dat ik alleen mijn eigen gevoelens heb en dat ik daar dan iets mee kan doen. Ik zeg het toch ben een verwarrend mens haha Maar moet toegeven door hier op de site gaan lezen en contacten te leggen via het forum voel ik mij gelukkig al een heel stuk beter.
Lincy ik zei het al (in een ander topic) volg je gevoel meid! Als dat ook werkelijk de reden zijn waarom je vriend bij je zou blijven (geld en het kindje eigenlijk niet zien zitten) zou ik al zeker niet met hem gaan samenwonen (als ik jou was hé).. dan lijkt het alsof hij je gebruikt! Je kunt het vast ook alleen (samen met de kinderen, die je steunen). Zorg dat je gelukkig wordt! Ik zou eens aan hem vragen: waarom hij graag met je wilt samenwonen. Zolang jij twijfelt, zou ik niet gaan samenwonen, want je gevoel zegt dat er iets niet goed is.. als je twijfelt! Fijn dat je hooggevoelig bent. Ik denk dat je er wel uit komt Liefs Puella
Meid, ik zou helemaal je gevoel volgen. Als jij het niet ziet zitten dat hij met zijn zoon bij jullie in komt, zou ik het niet doen. Denk dat je ongeboren kindje hier weinig aan heeft, aangezien het heel wat spanningen voor jou en je andere kinderen op kan gaan leveren. Als je nog wel van hem houdt, zou ik op dit moment persoonlijk voor een lat relatie gaan en dan over een tijdje nog eens kijken hoe het gaat. Bedenk goed dat je niet alleen een keuze voor jezelf maakt, maar ook voor jouw kinderen en die van hem! Aangezien je 4 kids het helemaal leuk vinden om er een baby bij te krijgen, denk ik dat jullie het heus wel gaan redden.
Hoi meiden, Thx voor jullie lieve berichtjes. Van het weekend is mij veel duidelijk geworden. Ik heb even van mij af gereageerd. Even mijn gevoelens los geslagen. Maar ik had een andere houding verwacht. Mijn vriend was echt aangeslagen, het deed mij zelfs pijn, en ik kreeg medelijden, ik dacht pfff waar ben ik toch mee bezig. Zelfs toen ik mijn zoon moest gaan halen, die liep helemaal over zijn vader te vloeken en te tieren, en hij liet mij weten hoe goed dat we het nu hebben samen met mijn vriend. Toen dacht ik hallo, ik moet dringend mijn ogen gaan opentrekken. Als mijn kinderen wel merken dat het goed zit waarom ik dan niet? Ik ging alles heel anders bekijken, en ik besefte dat ik teveel het verleden aan het oprakelen was, teveel aan het vergelijken enz. Hij overdonderde mij ook plots. Ik had het niet gehad met hem over de baby meer over hoe ongelukkig dat ik mij voelde. En die avond in bed wreef hij plots over mijn buik, vroeg of ik nog wel leven voelde, vroeg mij toch aub te minderen met roken ( ja helaas lukte het me deze keer niet om te stoppen) Hij was echt bezorgd, gisteren samen een kinderwagen gaan uitzoeken. Het was voor mij echt een ommezwaai, ik voel me plots vol energie, ik voel mij oh zo zwanger. Dan denk ik nu echt, lag het nu allemaal aan mijzelf? Moet ik hem proberen te bekijken met een ander oogopslag en geloven dat hij echt veel van me houdt en zich zorgen over ons maakt? Ik moet het een kans geven, en ja ik wil de stap wel zetten met hem samenwonen, alleen eerst een goed gesprek op voorhand over zijn zoon, dat zijn houding dringend moet veranderen, en of het niet beter zal zijn dat hij ergens een klein appartementje voor hem kan huren? Ik hoop dat ik niet terug herval en dat dit gevoel nu zal aanblijven houden. Het samenwonen zou pas voor het begin van komend jaar zijn, dus heb nog twee maanden om het aan te zien, of het nu aan mijn hormonen lag of??? Jullie horen het wel Misschien denken jullie nu wel,weet ze wel wat ze wil en kan ik jullie geen ongelijk in geven
het enige wat ik denk is ik ben blij dat je de dingen nu met andere ogen bezie. en dat je het de tijd heb gegeven en geen overhaaste beslissing heb genomen. Ik hoop werkelijk dat je heerlijk genieten van de rest van je zwangerschap.En er samen goed uit komen. Hopelijk is er ook een goede weg te vinden wat betreft zijn zoon. vergeet niet veel te praten. sterkte.
Hoi meiden, Nog even van mij laten horen. Ik moet toegeven dat het nu echt wel veel beter gaat tussen ons. Hij praat er nu ook openlijker over. Ik vond het steeds vreemd dat hij nooit mee wilde kijken bij de babykleertjes, maar zaterdag zei hij onverwachts, ik laat het liever aan jou over, ik heb er toch geen verstand van, weet dat jij er wel voor zult zorgen dat hij er goed uit zal zien. Hij kwam er zelfs mee af wat zijn keuze van namen zijn. Euh toegevend dat ik het maar niks vond, en ik al lachend zei dat ik de namen zelf wel zal kiezen. Gisteravond bij het slapengaan weer spontaan een hand over mijn buik, vond ik zo zalig, met mijn hand op de zijne zijn we in slaap gevallen.
Heeel erg fijn dat het beter gaat! Alle mannen zijn niet hetzelfde. en ze moeten ook nog eens met onze zwangere hormonen rekening houden. tis ook niet echt makkelijk voor ze geniet er van meid. en blijven praten!
hoi lincy, ook ik heb je verhaal gelezen en ben blij dat je je nu beter voelt. Ik ben zelf een kind van ouders die TE lang bij elkaar gebleven zijn en die beter eerder hadden kunnen scheiden want heb elke dag de spanningen onderling gevoeld en de ruzies gehoord etc....wat ik wil zeggen is dat je niet voor een kind bij elkaar moet blijven maar omdat je relatie goed is en van elkaar houdt..dat is het belangrijkste..dan komt het ook wel goed met het samen opvoeden en verzorgen van een kindje! Heel veel wijsheid en sterkte toegewenst en een fijne zwangerschap natuurlijk! probeer ook te genieten van dat kleine mensje binnen in je buik! (ps en succes met het stoppen met roken) Groetjes Claudia
Ik ben blij dat je het nu anders ziet en het nu het "uitgesproken" is een stuk beter gaat. Vergeet alleen niet dat hij de eerste keer heeft aangedrongen op een abortus, dat hij de nacht dat je in het ziekenhuis lag zat te chatten met een ander. Ik wil geen spelbreker zijn maar pas op, hou dit in je achterhoofd. Ik heb helaas van heel dichtbij meegemaakt (mijn beste vriendin) dat een relatie die er zag als sprookje van de een op andere dag veranderde in een nachtmerrie. Zij wilde hem niet loslaten en ging steeds met hem het gesprek aan en steeds na het gesprek, ging het super en zei ze, zie je wel?! Ineens toch onverachts stonden ze op staat en kwam het echte verhaal naar boven. Ik hoop dat dit bij jou niet het geval is maar helaas heb ik door dit alles (terwijl ik er niet echt persoonlijk bij betrokken was) een flinke klap gekregen en heb een soort antenne ontwikkeld die gaat die al erg snel gata ratelen (soms wel wat te snel)
Sorry dat ik nu pas reageer, kom af en toe nog eens kijken op deze site, beetje druk in huis. @Claudia2oo8 Ik snap je heel goed wat je wilt zeggen. Het is zeker niet gezond als de relatie niet goed zit bij mekaar te blijven voor de kinderen. Daar ga ik zelf nu ook vanuit. Maar momenteel gaat het echt wel beter, er komt meer aandacht voor onze baby, een dochter trouwens. Hij had inderdaad wel meer tijd nodig dan mij, maar nu hij mijn buik ziet groeien en de echo's meemaakt, komt het vadergevoel meer en meer op. Dus ik blijf hopen dat het nog beter meevalt als ons kindje er zal zijn. @Twinkle star Ik vergeet echt niet wat er toen gebeurd is. Het komt ook soms terug in mijn gedachten. Hij heeft na die tijd wel tranen gelaten en vertelde me dat hij mij geen pijn wou doen, dat hij niet wist dat ik er zo onderleed. Het is toen heel stormachtig geweest, geloof me maar. Ook omdat hij wist hoeveel pijn en verdriet ik gehad heb, mijn ex-man heeft mij bedrogen met een toenmalige vriendin. En zoiets vergeet je niet, dus ik zag het een tweede keer gebeuren, ook al was er geen fysiek contact. Maar toch bleef het hangen. Sindsdien laat hij het wel met andere dames te chatten, en hij weet dat ik gewoon alles aanvoel als hij mij zou bedriegen, zo ben ik er in de tijd ook achtergekomen, gewoon door dat ik het voelde wat er gebeurde toen ik in het ziekenhuis lag. Daar is hij natuurlijk ook van geschrokken. Maar ik blijf inderdaad allert, en hij weet ook, 1 misstap en het is het einde. Ik laat mij geen tweede keer bedriegen. Maar ik probeer het nu positief te bekijken, hij is nu goed voor me, en ik krijg meer aandacht van hem, zijn zelfs bezig met de doopsuiker, samen. Een spontane streling over mijn buik enz. Dus ik ga er vanuit dat het echt wel beter zal gaan. Maar in mijn achterhoofd zal ik altijd allert blijven, dat krijg je zowiezo als je eenmaal bedrogen bent geweest.