Goedemiddag allemaal, Heb al veel topics hierover geleden (en op andere websites) maar wil toch graag nóg wat meer ervaringen/tips vinden van mensen die dit ook meegemaakt hebben en wellicht tips hebben voor me! In het kort: We hebben 2 prachtige zoontjes van bijna 2 en bijna 1. De 2e was een stuk sneller dan 'gepland', maar wilde graag een 2e alleen nooit gedacht dat het zó snel raak zou zijn! Ben een gezegend mens, en ben dan ook heel dankbaar voor hun. Echter heb ik zó een erge wens voor een derde, nu al! Voor mijn gevoel is m'n gezin nog niet compleet en heb ik nog zo veel liefde over om te geven, en kan ik me gewoon niet indenken en wordt ik diep en diep verdrietig als er nooit meer een kindje zou komen. Mijn man zei eigenlijk al meteen nee, en dat hij het bij 2 wil houden. En dan allemaal rationele redenen; financiën, ruimte in huis, drukte etc etc. Terwijl ik denk; ruimte vind je altijd en ook financieel hebben we niets te klagen, maar ja een extra kindje is natuurlijk extra kosten. Heb 2 zware bevallingen gehad en hersteltijd was erg lang waardoor m'n man veel op zich heeft genomen, dus ik snap hem wel dat hij er niet om staat te springen, maar ik kan het gewoon niet naast me neerleggen. HEt idee dat hij de deur zo dicht zet vind ik gewoon lastig, kijk een jaartje oid wachten vind ik niet zo erg (ben 27 dus heb theoretisch gezien nog even), al heb ik ze liever wat sneller op elkaar omdat je 'dan lekker in de sfeer zit' en het als automatisch gaat (heb ik zo ervaren van 1 naar 2). . Ik weet zeker dat wanneer er toch een derde zou komen hij het met volle liefde zal omarmen, alleen die Ratio !! altijd maar objectief redeneren, maar gevoel is heeeeeeul wat anders. Nog meer die dit herkennen? En zijn jullie dan uiteindelijk wel voor een derde gegaan (oftewel hoe hebben jullie je vent meegekregen haha). Groetjes
Mijn man is exact hetzelfde. Wij hebben momenteel nog maar 1 zoontje. Met een tweede wil hij alsnog akkoord gaan (hoewel hij eigenlijk maar 1 kind wil). Ik heb altijd gezegd dat ik 3 kinderen wil, maar ja, je bent met twee hé... Mijn man heeft het wel moeilijk gehad na de geboorte van ons zoontje. Het aanpassen was héél zwaar voor hem. Daarom heb ik alle zorgen op mij genomen de eerste 4 maanden. Mijn man moet 's nachts nooit opstaan. Ik denk dat hij misschien 10 keer op een jaar eens is mee opgestaan omdat ik wat hulp kon gebruiken. Maar dat is dan samen met mij. Ik vind het ook enorm spijtig dat ik nooit 3 kinderen zal hebben. Maar heb nu soms al bang hoe hij gaat reageren als ooit ons tweede kindje wordt geboren. Ik hoop dat hij het dan niet zo moeilijk heeft als deze keer. Dus laat staan dat het derde een ongelukje moest zijn... Hij lacht daar soms over, omdat wij ook 4 slaapkamers hebben. Hij zegt dan al lachend: ach we hebben ook nog ons ongelukjes kamer. Maar hij zou zo enorm hyperventileren... Maar als ik dan begin over: waarom laat je je niet steriliseren na de geboorte van ons tweede kindje... dan wordt hij al asgrauw en wilt hij dat absoluut niet. Dan maar liever risico op een derde kindje of dat zijn vrouw haar hele leven aan de hormonen moet... Ik heb het al vaker gezegd en ik blijf het zeggen: mannen... ze zijn soms echt niet te begrijpen.
Geen vergelijkbaar verhaal. Maar om je toch een btje hoop te geven… wij hebben op die manier anticonceptie gedaan tussen de tweede en de derde voor vier jaar en daarna actief aan de slag gegaan voor de derde. Na nummer drie dus op die manier weer anticonceptie gedaan en om de eerdere ervaring nooit verwacht zwanger te worden. Maar na 2,5 jaar heel onverwacht toch zwanger. Het kan dus wel degelijk ook al denk je dat dat bij jou niet gebeurd. Dus de kans dat je een x alsnog zwanger raakt is best wel aanwezig! Verder geef ik als redenering altijd dat jou wens voor een derde net zo belangrijk is dan de wens voor geen kindje meer. Jouw kleintje is nog echt heel klein. Ik zou zeggen geef het wat tijd! Mijn man wilde de eerste 1 a 2 jaar na de geboorte ook echt niet meer, maar na die twee jaar ging het toch weer kriebelen bij hem. Dus wie weet!
Ik zou denken, geef het even de tijd. Mannen ervaren het vaak heel anders dan vrouwen en 2 kinderen in iets meer dan een jaar tijd kan dan best veel zijn. Mijn man heeft ook meer moeite met het aanpassen, ritme meer vinden, minder vrije tijd etc. Tijdens een zwangerschap komt er toch ook meer op zn bordje terecht en waar een vrouw na de bevalling vaak zegt, een kindje maakt alles goed, geld dat voor mannen vaak anders. Hier best vlotte bevallingen, maar allebei onverwacht thuis waardoor mijn man ongeveer de rol van kraamzorg kreeg, zeker bij de laatste en daarna bij allebei alsnog door naar het ziekenhuis. Hier is de jongste nu net 4 en gaat mijn man er nu sinds een paar maanden weer voor open staan. Nu moet ik eerlijk zeggen dat er in de tussentijd ook wel het 1 en ander gebeurd is, maar het eerste jaar na de geboorte van de jongste hoefde ik hier echt niet mee aan te komen. Door omstandigheden stond mijn wens voor een 3e ook een poosje aan de zijlijn, maar nu alles weer in rustig vaarwater is, we ook even hebben mogen genieten van de groter wordende kids, niet altijd flesjes, luiers, kinderwagen etc mee en rekening hoeven houden met slaapjes, is de wens weer gaan groeien. Ik slik deze pilstrip nog af en dan gaan we wel zien hoe het loopt.
Ik snap best dat als je herstel zo lang was en je man veel op zich heeft genomen dat hij nu absoluut niet meer hoeft. Hij heeft net eindelijk even rust na 2 zwangerschappen en 2 baby’s laat het voorlopig nog een jaar met rust zou ik zeggen en gooi dan eens een balletje op
@Eli05 Poeh wat vervelend zeg dat je je herkent in mijn situatie. Mannen zijn inderdaad soms echt niet te begrijpen! Ik hoop dat de overgang van 2 naar 1 voor je man een stuk makkelijker gaat verlopen (je bent nu inmiddels ervaringsdeskundige) en in die zin heeft je man zich nu natuurlijk al aangepast aan een leven met kinderen, dus ik heb goede hoop dat met de hopelijke komst van een tweede dit makkelijker zal gaan! (Dit was bij ons in ieder geval wel zo). @yakuzi oh haha! Dat is dan mooi meegenomen! (heb inmiddels mijn intro bericht wat aangepast, vond er te veel details in zitten, heb ook vriendinnen en kennissen die op dit forum zitten en ineens dacht ik chips dat zou vervelend zijn haha). Maar ik lees overal dat dit dus volstrekt onmogelijk is mits optijd teruggetrokken, maar schijnbaar toch nog mogelijkheden?! Dank voor het delen! @Olifantje1991 Oh wat spannend, succes! Ja het is ook nog wat vlot maar het is gewoon mijn gevoel die zo hevig aanwezig is. Ik moet het ook tijd geven, dank voor je berichtje hoor. Ben alleen huiverig dat wanneer ze beide uit de luiers zijn hij er helemaal geen zin meer in heeft vanwege de toegenomen vrijheden enz.
Misschien tijd om te stoppen met eindeloos topics openen en luisteren naar je man. Hij heeft tal van zeer goede redenen om het niet te willen. En al had hij dat niet? Hij mag dat vinden en nee is nee. Bij een kind kan je het niet een beetje doen of een compromis sluiten. Hou op hem over te halen en respecteer zijn beslissing.
Dit is voor zover ik begrijp haar eerste topic hoor, de rest is door anderen geopend. @Melike1920 wat een rottige situatie! Zoals eerder is is gezegd, jouw wens voor nog een kindje vind ik net zo 'zwaar wegen' als de wens voor geen kindje bij je man. Heb weinig tips, behalve het bespreekbaar houden. Misschien eens de voor en nadelen op papier zetten? (plus evt oplossingen?) Helpt soms om het eea wat overzichtelijker te maken. Succes!
Dankjewel, is idd mn enige topic en ook de reden om hier een account aan te maken dus een beetje jammer zulke reactie. Maargoed, fijn dat jij het wel goed hebt gelezen (En wat ik begreep is een forum om mening en gevoelens bespreekbaar te maken) Een lijstje is idd wel een goed idee, heb het al voor mezelf een ker gemaakt maar nog niet met zn tweeen, wellicht geeft dat wat meer inzicht voor hem ook. Dank voor het meedenken!
Ik zou het voor nu even laten rusten en genieten van de vrijheden die je gaat krijgen nu de kinderen iets ouder worden. En kijk over 1 a 2 jaar hoe jij erin staat en hoe je man erover denkt. Hij heeft natuurlijk ook 2x veel zorgen gehad. Even beide op adempauze komen is niet meer dan gezond. Ook voor jou en je lichaam
Gevoelens zijn prima. Maar je man overhalen om nog een kind erbij te krijgen (terwijl hij dat duidelijk niet wil om tal van redenen) is wat anders. Soms moet je respect hebben voor de duidelijke grens van een ander. Je kunt toch niet tegen de zin van een ander een kind op de wereld zetten? Draai het eens om als de man van TO er bij haar op had aangedrongen een kind te willen terwijl ze dat niet zou willen. Dan zou de wereld hier te klein zijn.
Er staat "voor de 100 ste keer" en "ik heb al diverse topics hierover geopend". Wat wil je dan nog meer horen? Of wellicht is dit een nieuw account van een bestaand forumlid dat opnieuw reacties wil (positief nadat ze eerder mindere reacties kreeg). En nu moeten wij tips geven om haar man over te halen? Hij.wil.niet. Ze hebben te weinig ruimte in huis, financieel kan het niet en hij maakt zich bezorgd over de gezondheid van TO (en wellicht het kind) na twee eerdere ervaringen. Daarnaast zit hij er niet op te wachten opnieuw alles te moeten doen terwijl er 2 andere jonge kinderen rondlopen die tijd en aandacht nodig hebben. Meer dan genoeg redenen om naar je partner te luisteren. Die kent haar echt en wij niet. Dus aan tips van onbekenden heb je weinig. Die kennen de situatie niet zoals je eigen partner.
Misschien ben ik gek hoor, maar dat staat nergens? Volgens mij is het vrij duidelijk dat “geleden” eigenlijk “gelezen” moet zijn. Dat is iets anders dan zelf meerdere topics over het onderwerp aangemaakt hebben. En al heeft ze dat wèl gedaan: maakt het wat uit? Er zijn een triljoen topics meermaals aangemaakt. Denk aan slowcooker recepten, airfryer tips, de beste zwangerschapstesten, etcetera. Hoe het ook zij: lijkt me niets mis met je mening wat vriendelijker overbrengen en aannames over dat het een ander lid is niet zonder fundering rond te strooien. Deze - bijna vijandigheid - van je lijkt me niet nodig. Want, je zegt het zelf al, wij kennen TS en haar situatie niet.
Dit dacht ik ook inderdaad. Kan voor niemand kwaad om even een adempauze te hebben volgens mij. Sowieso voor jouw lichaam, maar ook voor je man. En mijn ervaring is dat ik de jongste nu veel bewuster op zie groeien omdat ik haar nu vaak alleen thuis heb, wat ik met de oudste alleen de eerste 1,5 jaar gehad heb. Dat is ook best veel waard. En als jullie het samen zien zitten, zou ik je niet per se afraden om er weer zo snel voor te gaan, maar gezien je man zijn gevoel hierbij zou ik het wel even een jaar of een paar jaar op zijn beloop laten. Wie weet hoe jullie er dan weer in staan.. Al weet ik ook wel dat het heel frustrerend kan zijn als je heel graag wilt en je partner doet de deur echt dicht. Misschien kan je dit ook met je man bespreken? Of hij wil overwegen om het niet meteen helemaal definitief af te kaarten, maar om er samen over een jaar ofzo nog eens op terug te komen?
Hier was het voor mijn man ook klaar na 2. Ik heb het af en toe aangekaart en uiteindelijk kon hij steeds meer wennen aan het idee van een groot gezin. Dit was pas nadat de toen jongste zindelijk en zelfstandiger was en er weer meer ‘ruimte’ was. Mijn advies: niet te veel er over ‘zeuren’ (tussen aanhalingstekens, want je zeurt er vast niet over maar voor je man kan het zo wel overkomen). Ik heb het onderwerp echt lang laten rusten. Mijn man wist van mijn wens, ook zonder dat ik er steeds over begon. En mijn tweede advies: probeer zeker te genieten van wat je nu hebt. Want ook al zie je hier allemaal ervaringen bij wie er toch dat extra kindje is gekomen, wil dat niet zeggen dat het bij jullie ook zo zal zijn.
Weet niet of mijn verhaal exact met het jouwe overeenkomt, of deels wel, maar toch wil ik m wel delen met je Ik riep na m'n jongste gelijk ik wil er nog 1! Tussen mijn 2 dochters zit 8 jaar.. andere partner, en mmm traject om zwanger te worden, anders had t wellicht 4 jaar ertussen gescheeld maar helaas. Even terug naar het verhaal, ik wilde dus direct nog een kindje, dat kon zowiezo niet want heb geplande keizersnedes gehad, dus ik moest een jaar wachten zowiezo.. nou ik dacht, prima, dan gooi ik dan nog een balletje op, kijken hoe hij erin staat, en ik liet het rusten. Want mijn vriend zei resoluut nee! Uiteindelijk blijkt onze dochter dus een complete ramp te zijn qua slapen, al vanaf dag 1, ondanks dat kriebelde het bij mij na een half jaar nogsteeds, en na een jaar ook.. dus na dat ons meisje een jaar oud was, gooide ik het op tafel, en weer resoluut een nee! Want hij wilde geen 2 kinderen in ons bed, of op onze kamer in eigen bedjes (snap ik, ik liever ook niet). Dus ik heb t wederom weer gelaten.. weer een half jaar later toen we dachten dat eindelijk ze door zou slapen (niet dus), had ik het weer gevraagd hoe hij erin staat, maar dit keer vroeg ik alleen; zou je ooit überhaupt nog een kindje willen? En wat lijkt jou nou het beste leeftijdsverschil? Toen opende dus ineens een hele andere deur! Hij begon te praten, het was geen resolute nee meer. Ik kreeg als antwoord terug dat hij t een goed idee vond om erop terug te komen alsde kleine 4jaar was, ik zei gelijk nee, dat vind ik te lang.. en daar eindigde ons gesprek dus weer.. ik heb er 2 dagen en nachten goed over nagedacht, en toen heb ik hem gevraagd hoe hij t zou vinden, na haar 2de verjaardag, toen kreeg ik een ja prima! Dus ik was helemaal blij en heb t ziekenhuis gebeld, want we hebben cryo's van onze ivf over in de vriezer.. Afspraak gemaakt voor de 1e intake, die had ik in maart dit jaar. Ik kreeg te horen dat we direct mochten beginnen, en toen heb ik eigelijk nadat ik het ziekenhuis uitstapte gelijk gebeld met mn vriend (die kon vanwege z'n werk niet mee, en geen oppas voor onze kleine meid, die mocht er niet bij zijn). Ik vertelde dat we in april al konden beginnen met een cryo terugplaatsing, en toen kwam het.. hij zei ik wil nu niet, het is te snel.. de grond zakte onder m'n voeten vandaan. Ik heb de reis terug naar huis gemaakt en savonds ben ik best boos geworden, want ik heb onderzoeken gehad waar ik heel veel moeite mee heb door trauma's, en dat was allemaal voor niets.. Nu zijn we i de maand dat we eigelijk hadden willen starten, ik ben volop bezig om met mn ptss en depressie om te leren gaan, samen met ggz, en onze dochter? Die slaapt nogsteeds ruk! En nu ben ik degene die er niet aan moet denken dit nog eens mee te moeten maken.. we hebben al geen tijd voor elkaar nu, misschien verander ik nog van gedachte, maar ik trek t niet nu om nog een baby op te voeden. Toevallig liet m'n vriend eergisteren nog aan me weten dat hij graag een zoontje zou willen, maar pas als onze dochter 4 jaar is en op de basisschool zit.. Ik ben nu 31, en hij 29, ik wil voor mn 35e de definitieve keus gemaakt hebben, als ons meisje 4 jaar is gaan we samen kijken waar we staan, en of er nogsteeds die vurige wens is voor nog een kindje of niet. Maar ik nijg heel erg naar nee, omdat ik bang ben dat t net zo een moeilijke slaper word als onze jongste. Dus word vervolgd denk ik Ik denk dat je het voor voorlopig dus even moet laten rusten
Lastige situatie. Ik had al een oudere zoon en met mijn huidige man heb ik na lang proberen via IVF nog een zoontje gekregen vorig jaar. Dit was onze tweede cryo (ingevroren embryo). We hadden nog één cryo over en ik was eigenlijk wel degene die een balletje opgooide. Mijn man wilde eerst niet, maar na een tijdje wel. We besloten deze embryo een kans te geven en als het niet zou lukken dan lieten we het zo. We wilden absoluut geen nieuw traject in. En wonder boven wonder bleef ook deze cryo zitten en verwachten we nu een dochter. Ik heb nu dus misschien makkelijk praten. Het lastige is met een kindje dat je geen compromis kan sluiten; je wilt het of je wilt het niet. Jouw gevoelens mogen er ook zeker zijn. Maar uiteindelijk weegt een 'nee' toch zwaarder dan een 'ja'. Je wilt tenslotte ook niet dat hij het wel wil maar alleen om jou een plezier te doen, dit gaat ten koste van jullie relatie. Moeilijk hoor. Misschien het nu even laten rusten. Een lijstje maken met voor en tegens is inderdaad ook een optie, en die met hem bespreken. Zou hij daar wel voor openstaan of zou hij dan geïrriteerd reageren?