Ik ben nu zwanger van ons 5e* kindje. De eerste weken was ik afgezien van de misselijkheid dolgelukkig. Bij X* heb ik mij erg ziek gevoeld, het gevoel alsof ik zware griep had en eindeloos overgeven. Als ik mijn berichten van toen teruglees zie ik duidelijk dat ik niet mezelf was. Ik ben sowieso iemand die snel aan haar eigen gevoelens twijfelt en laat me snel leiden door wat een vk of arts zegt. In dit geval dachten ze dat ik wellicht depressief was bij X*. Maar na de geboorte was het alsof het licht ineens weer aanging ondanks het immense verdriet. Op de een of andere manier denk ik dat mijn lichaam heeft aangevoeld dat het niet goed zat ondanks dat ze geen aantoonbare oorzaak voor zijn overlijden hebben gevonden. Bij deze huidige zwangerschap was ik er van overtuigd dat het een meisje was. Bij de geslachtsbepaling bleek het een jongen te zijn en ik merk dat ik sindsdien erg angstig ben. Ik voel me nog steeds misselijk en met vlagen ziek, hetzelfde gevoel als dat ik bij X* had. Nu deze baby een jongen blijkt te zijn kan ik het moeilijk los van elkaar zien. De controles tot nu toe zijn allemaal goed en los van zwangerschapsdiabetes verloopt het allemaal voorspoedig. Bij de zwangerschap van S. vorig jaar had ik 0,0 klachten dus het geslacht lijkt er los van te staan. Zijn er meer vrouwen die in hun zwangerschap een "voorgevoel" hadden dat het niet goed zat? Bleek dit uiteindelijk ook zo te zijn of heb je een levend kindje gekregen? Het is lastig om te achterhalen of het echt een voorgevoel is hier of dat het mijn trauma is dat komt bovendrijven en ik door het zieke gevoel automatisch uitga van het ergste.
In mijn eerste zwangerschap heb ik tot te bevalling het gevoel gehad dat het niet goed zat en het fout zou gaan, maar mijn prachtige 4-jarige zit nu op school. Ik heb niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt en kan me dus niet helemaal verplaatsen in jouw situatie. Ik kan je alleen mijn ervaring vertellen over een slecht voorgevoel. Ik denk dat dit bij mij ook is voortgekomen uit trauma door veel verliezen in het verleden en hierdoor een kleine angststoornis, maar zeker weten doe ik het niet. Ik wens je sowieso veel sterkte deze zwangerschap, en hoop dat alles toch goed mag gaan ondanks je voorgevoel ♡
Bij mijn MA had ik gevoel dat niet goed was. Helaas klopte dat ook. Bij R had ik tegen einde van hij groeit niet goed en duurt te lang klopte. En bij mijn ZOL ook gelijk dat niet in baarmoeder zat. Dus helaas voel ik het idd wel goed aan, ik hoop natuurlijk dat anders is voor jou bespreek je angsten met je de vk/gyn. Dat je dit gevoel hebt en eventueel meer controles wilt ect? Knuff ❤️
Vervelend dat je, je zo voelt! Ik heb wel in mijn zwangerschappen gehad dat ik bang was dat het mis zou gaan. Ik denk dat jouw angst ook logisch is met wat jullie mee hebben gemaakt. Is ook niet zomaar wat. Je gevoel voorleggen bij de verloskundige en misschien wat vaker controle ter geruststelling?
Bij mijn eerste zwangerschap had ik van begin een naar voorgevoel en dat is uiteindelijk een MA geworden op 10 weken ik denk persoonlijk dat de stil geboorte enorm bij jou heeft ingehakt en nog steeds een enorm groot trauma is. misschien een proberen met iemand erover gaan praten en zeggen wat je angsten zijn Met wat jij hebt meegemaakt is het niet abnormaal dat je zo voelt . En misschien zit er ook er ook ergens de teleurstelling dat je gevoel qua geslacht niet juist zat en je nog weinig vertrouwen hebt in je gevoel?
Over het algemeen werkt het zo dat mensen zich bevestigd voelen in hun angstige gevoel op het moment dat het uitkomt ("zie je wel"), maar er ook vaak een voorgevoel is dat onjuist is en dat minder vaak onthouden wordt. Dan is de uitkomst goed en herinneren ze zich niet meer dusdanig dat ze eerst een ander onderbuikgevoel hadden. Dat maakt dat de reacties hier niet per se representatief zijn. Bij mijn 3e was ik de hele zwangerschap zo angstig dat ik pas in de bevalkamer echt realiseerde dat er een kindje bij kwam. Ik hoop dat je gevoel vooral angst is. Bespreek het vooral.
Bijzonder hé dat je zoiets toch aanvoelt op de een of andere manier. Zo ontzettend verdrietig wat jullie hebben moeten doorstaan! Ik heb het besproken met de gynaecoloog en ze bieden inderdaad meer controles aan vanaf 20 weken alleen aan de andere kant zorgt dat ook voor meer spanning omdat ik steeds opzie tegen echo's omdat we er op die manier achterkwamen dat X was overleden.
Snap ik helemaal, Bij R ook zo erachter gekomen.. ik had bij H ook veel controles en ondanks dat ik hem voelde was de eerste sec van echo vreselijk als ik beweging of hartje zag kon ik wat ontspannen. Maar ik had wel goed gevoel over de zwangerschap maar hij was ook veeeeel actiever dan zijn broer
Hier had ik met onze eerste een naar voorgevoel. Letterlijk gezegd dat ze gezond zou zijn maar het toch niet zou redden. Ze is spontaan geboren met 21 weken zwangerschap. Kans op herhaling was erg groot. Daarna nooit meer onbezorgd zwanger geweest. Heel medisch circus. Veel paniek momenten gekend, maar uiteindelijk wel drie voldragen, gezonde kinderen gekregen. Als je zo'n klap in je zwangerschap te verwerken hebt gekregen, denk ik niet dat je ooit nog onbezorgd zwanger kunt zijn. Maar dat zegt niets over de uiteindelijke uitkomst. Mocht je er zoveel last van blijven houden, kun je misschien een paar afspraken maken bij een medisch maatschappelijk werker, dat heeft mij destijds echt wel goed geholpen.
Ja ik denk dat daar inderdaad ook zeker wat zit. Ik heb EMDR gehad en loop nog steeds bij de psycholoog. Het gekke is ook dat ik mij altijd voor mij zag met twee dochters en twee zonen, waarvan eentje helaas niet fysiek bij ons. Nu ineens komt daar een derde zoon bij en daardoor voelt X* weer ineens een stukje verder verwijderd. De psycholoog zegt dat het ook te maken heeft met weer opnieuw uitvinden wat X* zijn rol is binnen ons gezin en dat in combinatie met mij niet lekker voelen door de hormonen maakt dat ik uitga van het slechtste.
Ja daar heb je gelijk in. Echter als ik terugkijk naar de uitspraken die ik bij X* heb gedaan tegen vriendinnen maar ook tegen mijn man, ging dat echt wel verder dan wat angstig zijn. Ik hoop oprecht dat het nu inderdaad wel gewoon angst is.
Die eerste seconden zijn inderdaad slopend, vooral als het echobeeld nog wat wazig is en de gynaecoloog niet direct zegt dat het goed is, pff. Daar kun je zoveel emdr-sessies tegenaan gooien, toch blijft dat een trauma. Als ik nu terugkijk heb ik bij S. ook direct een goed gevoel gehad, maar ik weet niet of ik dat objectief bekijk of dat dat is met de wetenschap dat hij hier nu gezond naast me zit. Ik hoop dat ik de baby snel ga voelen en dan ook meer de connectie voel.
Ja hoop ik ook voor je, hier scheelde dat enorm. En we deden elke zondag als ik hem voelde met doppler eventjes samen luisteren.
Wat ontzettend verdrietig dat jullie dochter is overleden. Ik vind het zo bijzonder dat vrouwen dit toch kunnen aanvoelen. Het is natuurlijk nogal een taboe om dat soort uitspraken te doen in je zwangerschap. Terwijl je dus echt vaak hoort dat ze iets hebben aangevoeld. Heb je deze gevoelens ook gehad in je andere zwangerschappen? Of dat je twijfels had over een goede uitkomst?
Ik heb bij al mijn volgende zwangerschappen echt paniek momenten gehad met dat het niet goed zou komen. Vaak tot tranen aan toe. Voor onze tweede was ik in gedachten zelfs al met de crematie bezig. Was ook niet geheel onterecht, ik had een preventieve cerclage en de kans dat ik het daarmee toch niet zou redden was 20 procent volgens de professor. Maar ze zijn toch alledrie levend en wel op de wereld gekomen.
Eens met wat @JupitR zegt. Denk dat als je angst uitkomt je hierin bevestigd wordt en denkt: zie je wel ik voelde het aan. Zelf ook hele zwangerschap angstig geweest en gevoel gehad dat het mis ging. Nu gewoon een gezonde zoon van 2 maanden. Als het mis was gegaan had ik zeker gedacht: zie je wel mijn voorgevoel kloptje. Nu denk ik alleen maar: wat had ik een angsten zeg, zonde!
Bij mijn zoon had ik vanaf 10 weken zwangerschap een groot hematoom onder de vruchtzak zitten (10x8 cm)waardoor ik constant bloed verloor tot een week of 22. Omdat ik bij mijn eerste dochter al eens te vroeg bevallen ben met 29+6 wk was ik er heilig van overtuigd dat mijn zoon het niet zou redden en mijn vliezen zouden breken voor hij levensvatbaar was. Ik was extreem angstig en depressief de hele zwangerschap lang. Ik was echt overtuigd dat hij dood zou gaan en durfde niks te kopen voor hem. Ook nadat de levensvatbaarheid ruimschoots behaald was qua zwangerschap was ik nog steeds bang. Want er zou vast wel iets gebeuren waardoor hij dood zou gaan, dacht ik. Hij is kerngezond geboren met 39 weken (langste zwangerschap van de 3) en momenteel alweer 6 jaar. Het is met jouw voorgeschiedenis heel logisch dat je zulke gedachten hebt. Ik had ook een slecht voorgevoel maar dat betekent niet dat dit ook uitkomt. Mijn gedachten kwamen echt voort uit angst en niet uit voorspellende gevoelens of intuïtie.
Ik heb het ook gehad met mijn jongste. Toen ik een goede 20-weken echo had gehad, voelde ik voor het eerst die zwangerschap even rust. Helaas voor mij dook mijn oudste een dag later onbenullig op mijn buik waardoor ik harde buiken en pijn kreeg. De eerste controle-echo was ook niet helemaal goed. Dus de angst was volop terug, ondanks dat iedere extra echo en controle daarna wel gewoon goed waren. Ik had wel bij het minste en geringste harde buiken toen. Maar ik denk dat het bij mij (deels) gevoed werd doordat we heel lang over mijn oudste hebben gedaan, inclusief 2 miskramen. De jongste was ronde 2 raak, dus het voelde heel onrealistisch. Daarnaast had mijn zusje kort voor mijn positieve test vroegtijdig gebroken vliezen en is haar kindje met 30 weken geboren. Dat zal ook niet geholpen hebben omdat zoiets dan ineens heel dichtbij komt. Maar uiteindelijk bleek mijn angst toch hartstikke onterecht. Ik heb hier een kerngezonde bijna 2-jarige rondlopen nu. Wel heb ik de eerste maanden moeite gehad met me aan haar te binden. Ik was mezelf continu aan het voorbereiden dat ik los zou moeten laten, dat die knop omzetten echt wel even duurde.
Ik heb ook de hele zwangerschap een gevoel gehad dat het verkeerd zou aflopen. Ik denk door ons traject en de miskramen dat die angst er in zat. Ook in de eerste weken regelmatig bloed verloren en twijfel bij de 20 weken echo (Alles bleek later goed) heeft mijn vertrouwen toen flink beschadigd. Uiteindelijk gelukkig een gezond kindje gekregen.