Zoals de titel al zegt, ik zit enorm in de put en in de knoop met mezelf. Ik heb een zware jeugd gehad (enorm gepest, geen fijne thuissituatie, misbruik) waardoor ik een laag zelfbeeld en faalangst heb ontwikkeld. Op basis daarvan eigenlijk steeds verkeerde keuzes gemaakt wat betreft werk onder mijn niveau, verkeerde mannen en als ik dan een oprechte en lieve man tegen kwam wist ik me daar geen raad mee en duwde hem weg. Ik vertrouw met name mannen niet en ook al heb ik daar een aantal jaar geleden een goede therapeut voor gehad, het lukt me nog steeds niet. Mijn ex is tijdens mijn zwangerschap vertrokken en dit heb ik alleen moeten doen, zware bevalling gehad, huilbaby en de verantwoordelijkheid alleen (ook al heb ik een fijn netwerk) maakte dat ik 1,5 jaar geleden in een burn-out terecht kwam. Tijdens die burn-out is mijn moeder erg ziek geworden, daarna ikzelf (ivm herkenbaarheid wil ik niet teveel kwijt, maar mijn zicht is behoorlijk aangetast) en heb ik een zwangerschap moeten laten afbreken. Ik ben op de automatische piloot door gegaan, weer te snel aan het werk gegaan omdat ik vond dat dat moest en voelde me schuldig dat ik thuis zat. Daarna kwam ik erachter dat mijn nieuwe vriend vanaf dag 1 heeft gelogen, over zijn vreemdgaan, over zijn werk en een verslaving waar ik niets vanaf wist. Gelukkig heb ik mijn zoontje hier nog buiten gelaten, ik wil voor hem zoveel mogelijk stabiliteit. 2 Maanden geleden besloten om een switch te maken naar een werkveld wat ik altijd heb willen doen en ik heb het daar heel erg naar mijn zin. Maar nu kom ik mezelf tegen, het bedrog van de zoveelste die ik toe heb gelaten is de genadeklap geweest en ik kan alleen maar huilen. 2 Vriendinnen en mijn moeder weten dat het niet goed met me gaat en ook heb ik via de huisarts een doorverwijzing gekregen naar een psycholoog waar ik over 3 weken mijn eerste gesprek mee heb. Er is dus hulp in zicht, maar ik voel me zo ontzettend rot. Alle ellende van de afgelopen jaren, maar ook daarvoor komt nu naar boven en heb 's nachts de ene nachtmerrie na de andere. Ik heb me vanmorgen ziek gemeld en nu voel ik me daar ook schuldig over, ik wil zo graag, maar kan niet meer. Ik kan me niet meer groot houden. Mijn zoontje is momenteel mijn enige lichtpuntje en de reden dat ik 's ochtends mijn bed nog uit kom. Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil, misschien gewoon van me af schrijven, of misschien herkent iemand dit gevoel en kan me wat tips geven om die 3 weken door te komen.
Klinkt als een heftige depressie. Goed dat je naar de psycholoog gaat. Om de tijd te overbruggen is het goed om de mensen om je heen te laten weten wat je doormaakt en je zoveel mogelijk laten helpen. Ik heb helaas ook een depressie meegemaakt en het is verschrikkelijk moeilijk.
Ik weet niet of je "goed zit met geld". Reken 3000 of 4000 euro. Mocht je dat hebben dan zou ik een sportschool bellen een wat duurdere met ruimere ervaring en vragen of ze weleens mensen hebben met depressie en burn out klachten. Als ze hier positief en niet twijfeld op reageren zou personal training evt kunnen helpen. Het enige waar je een moed voor moet verzamelen is tas pakken en gaan. De rest aan doorzetten komt dan van die trainer. Dat heeft mij destijds uit een depressie getrokken maar kost enorm veel geld. Had nog geprobeerd om aan werk te vragen mee te betalen omdat het ook voor mijn gezondheid was maar helaas. Het is te duur maar mocht je het kunnen betalen zou ik het aanraden. Verder zo rot zo ondraaglijk. Ik hoop dat je steun krijgt van je werk zodat je jezelf niet schuldig hoeft te voelen. Zie het als overleven. Meer kun en hoef je nu niet. Verwacht nu minder van jezelf zonder je schuldig te voelen. Ga je trouwens naar een particuliere psycholoog of bij een ggz?
Heftig Het is goed dat je je ziek gemeld hebt, misschien is het ook iets dat je de werkgever laat weten wat er aan de hand is? Ik weet niet of je dat al gedaan hebt, maar mijn ervaring is dat ze dat erg fijn vinden en vaak dan ook met je mee willen denken. Jij gaat nu voor, werk draait wel door. Heel veel sterkte❤️
Knuffel! Het is echt zwaar om je zo ongelofelijk rot te voelen. Je hebt nogal wat meegemaakt en je ziet welke weerslag dat op je heeft. Het feit dat je dat ziet en erkent is een hele positieve stap. Dat gaat je ook helpen in de gesprekken met de psycholoog namelijk en helpt je er sneller weer uit te krabbelen. Voor nu mag je je denk ik focussen op rust en herstel. Het is heel begrijpelijk dat dit op een bepaald punt in je leven tot zo' uitbarsting komt. Je bent waarschijnlijk al jarenlang (deels) aan het onderdrukken. En nu is de maat vol... Dat is enorm pittig, maar kan juist ook een kantelpunt betekenen. Sta jezelf toe je rot, depressief en hopeloos te voelen. Daar is niets mis mee namelijk, en zegt niets over de persoon die je bent. Het is een uiting van alles wat je in je verleden hebt meegemaakt, niets meer en niets minder. Het kan een lange weg zijn om er echt helemaal uit te krabbelen. Inclusief meerdere terugvallen. Neem je je voor dat dat waarschijnlijk zo is, zodat je daarop kunt teruggrijpen als dat daadwerkelijk zo is. Houd vol... want het is echt mogelijk alles een plek te geven en je eigenwaarde terug te vinden.
Je hebt heel veel doorgestaan. Dit gaat je ook lukken. Je kleintje heeft je nodig. Ik zeg altijd werk is maar werk he. Het gaat om jou en je kind, wat ertoe doet. Komende tijd: geen mannen, neem je rust (maar blijf niet de hele dag in bed liggen), zorg voor je kleintje en laat je kleine kring om je heen toe. Probeer toch te blijven praten. Desnoods toch via je huisarts totdat je terecht kan bij je psycholoog. Sporten helpt wel, bij oa burn out. Met bewegen maak je hoofd leeg. Dat kan ook met wandelen of fietsen.
Och meid, wat herkenbaar. Ik voel je, en weet exact wat je doormaakt. Hier 8 maanden geleden totaal uitgevallen. Maar dan ook helemaal. De meest enge gedachten gieren door m'n hoofd, ben op, dagen huilen en niet meer willen. Afgelopen week een intake gehad voor dagbehandeling. Daar kwam uit dat dit niet een postnatale depressie is, wat ze eerst dachten, maar idd dat er veel veel meer aan de hand is. Ook verleden, misbruik, enorme onzekerheid en nog meer. Op dit punt kan ik je nu niet veel positiefs brengen, ik moet namelijk zelf nog in behandeling en leef dag bij dag, met veel angsten en inmiddels een hoge dosis antidepressiva en oxazepam. Dat 't zover kan komen he? Weet je wat ik hoop voor ons? Dat we hier misschien volgend jaar wel terug kunnen kijken, en denken : zo, die diepe put zijn we maar wel ff doorgekomen. Ik hoop 't. Voor nu erg moeilijk te geloven. Sterkte. Veel liefs.
Ik heb geen tips, maar vind het wel heel dapper en sterk dat je hulp hebt gezocht. Wil je dan ook heel veel sterkte wensen.
Wauw, wat een lieve berichtjes allemaal, ik ben er echt van onder de indruk. Iedereen bedankt voor alle tips, steun en interesse. Excuses voor mijn late reactie, maar ik had het even zwaar. Ik heb vorige week geprobeerd om weer te gaan werken omdat ik me ontzettend schuldig voelde, maar ben weer uit gevallen en gisteren mijn leidinggevende verteld wat er ongeveer aan de hand is. Ik ben niet in detail getreden, maar wel gezegd dat het momenteel niet goed gaat. Ik heb een gesprek met mijn vader gehad, in eerste instantie gaf hij aan dat ik niet moest opgeven qua werk omdat het dan weer een flop zou zijn, maar toen ik in huilen uitbarstte begreep hij ook dat ik niet zomaar gestopt ben. Mijn ouders en een aantal vriendinnen weten inmiddels dat het niet goed gaat, hoewel mijn vriendinnen niet alles weten. Ik probeer op de dagen dat ik met mijn zoontje ben echt te genieten van hem en daar kracht uit te halen. Ik zit nu dus thuis, vandaag begonnen met een fitnessschema voor thuis en dat was even lekker. Maar het blijft overleven, ik slaap slecht, heb constant nachtmerries waardoor ik me nog ellendiger voel dan wanneer ik naar bed ga en kan dat gevoel overdag moeilijk van me afschudden. Ik voel me enerzijds rot, anderzijds verdoofd, alsof ik niet meer bij mijn gevoel of bij mezelf kan ofzo. Klinkt raar misschien, maar kan het moeilijk uitleggen. Over 2 weken kan ik terecht voor mijn intakegesprek bij de GGZ en daar probeer ik me maar aan vast te houden
Wat goed van je dat je anderen hebt ingelicht over je situatie. Ze hoeven echt niet alles te weten om je te kunnen steunen. En als je je rot voelt kan je altijd naar dit forum komen. 1 van ons is altijd wel hier om naar je te luisteren.
Heb je mensen in je omgeving die voor wat afleiding kunnen zorgen? Een kopje thee drinken bij vrienden ofzo? Afleiding is geen wondermiddel maar kan wel helpen om de dagen wat door te komen. Weet niet in welke regio je woont?
Wat goed dat je je toch hebt ziek gemeld en anderen hebt ingelicht! Het gaat helaas ook niet ineens weg, houd je vast aan dat er inderdaad hulp komt. Ontzettend vervelend om je zo te voelen.. ik hoop echt dat het met de tijd steeds wat beter gaat. Je hebt echt al goede stappen gemaakt! Nog steeds veel sterkte! ❤️