Ik kan maar beter duidelijk zijn: ik heb een vreselijke schoonfamilie. Er zitten wel een paar aardige mensen tussen maar de meerderheid niet. Het ergste: roddelen achter onze rug om, en met elkaar samen klieken waarin ze ons dan zwart maken. De ergste zijn mijn schoonzus en haar man. Het lijkt wel of die het nodig hebben om lelijke dingen over ons te zeggen om daar zelf beter van te worden. Helaas zuigen ze daarbij ook dingen uit hun duim. Op een of andere manier trapt de hele familie er wel in en gaat volledig mee in hun verhaal. Iedereen keert zich dus steeds meer tegen ons. Vooral schoonmoeder gelooft haar eigen dochter meteen en vraagt niet eens meer naar onze kant van het verhaal. Super vervelende situatie en ik heb er al geruime tijd geen zin meer in. Mijn man eigenlijk ook niet meer. Een paar weken geleden was er weer iets gepland om met elkaar te doen. Zitten ze de hele tijd met elkaar te klieken en wij zitten er voor nop bij. Continu worden er weekendjes en dagjes weg georganiseerd waar wij dan niet voor worden gevraagd (niet dat ik zou willen, maar bespreek het dan niet in ons bijzijn denk ik dan). Nu passen opa en oma geregeld op en ik weet niet meer of ik dat nog wel wil. Als iemand mij niet mag, moeten die dan wel bij mijn kinderen zijn? Ze doen ze niks aan en de kinderen vinden hen wel leuk, maar toch voelt het niet goed. Iemand tips voor deze situatie?
Een keer een heel open gesprek voeren. Waarin jullie aangeven wat er speelt en hoe jullie je daarbij voelen. Lijkt me echt de enige oplossing. Wel heel naar.
Ai dat klinkt heel vervelend.. kan me goed voorstellen dat je twijfelt over de oppasdag. De vraag is alleen of je de kinderen erin wil betrekken. Ik weet niet of zij iets van de spanningen meekrijgen. Maar als het voor hun gewoon een leuke opa en oma zijn en ze hebben er beide plezier van, zou ik dit toch blijven doen. Wat mij beteft staat de band tussen jullie los van de band tussen grootouder en kleinkind.
@shart86: We hebben inderdaad gesprekken gehad maar die lopen niet echt op iets uit. Ze kunnen allemaal goed vertellen wat wij allemaal niet goed doen, maar als zij kritiek krijgen is de wereld te klein. @Mammie87: Denk dat je gelijk hebt en dat ik dat moet proberen los te zien. Wel moeilijk vind ik om mijn kinderen achter te laten bij iemand die mij zo veel pijn doet steeds.
@Olakidee Dat kan ik me goed voorstellen hoor! Het is ook altijd makkelijk praten als je niet zelf in zo’n situatie zit. Al moet ik zeggen dat wij zo nu en dan ook flinke spanningen hebben in onze (schoon)familie. Super vervelend en zo onnodig..
Ik ga mee met Shart. Al zou ik wel nog eens nadenken over een vaste oppasdag. God weet wat ze je kinderen allemaal op de mouw spelden over jullie.
Al is het maar voor je eigen gevoel, nog een keer praten. En als het kwartje dan nog niet ‘valt’ dan zou ik idd mijn conclusies trekken. En voor de oppasdag iets anders zoeken.
Ik denk misschien wat zwart witter als de rest. Maar mijn man, ik en de kinderen zijn samen 1. Als iemand niet het fatsoen heeft aardig en normaal tegen mij en mijn man te doen dan zie ik geen reden om mijn kinderen daar wel nog te laten komen.
Dit heb ik ook, komt ws ook omdat ik zo'n soort situatie van een vriendin ken. Kindje is pas laat gaan praten en volgens mij dacht oma dat ze het ook niet begreep wat er gezegd werd. Van de 1 op de andere dag kletste ze ineens honderuit en kwam ze thuis met: oma zegt dat jij een trut bent. Sindsdien ben ik iets terughoudender met: ach als ze goed voor de kleinkinderen zijn
voor mij zou het klaar zijn ik zou daar niet eens bij gaan zitten als ze zitten te "klieken" dan zou ik mijn spullen pakken zeggen toedeloe ik zou ook gewoon vermelden dat ze niet meer oppassen en dat ze zelf wel kunnen invullen waarom
Ik breng mijn kind alleen bij mensen die ik vertrouw, en die zich ook houden aan de dingen die wij belangrijk vinden in de opvoeding/verzorging etc. Dus, afhankelijk van wat er precies speelt, kan je dan heel makkelijk je conclusies trekken
Ja uuz daar hen je gelijk in, stuk makkelijker op die manier. Zelf denk ik ook zo en zijn er ook echt andere dingen in opvoeding die ik graag anders bij haar zou zien. Maar ik hou me dan maar voor dat de kinderen er vast niet slechter van worden en dat het maar een dag per week is. Mijn man wil niet graag veranderen heb ik t idee. Zijn familie is helaas vaak onderwerp van gesprek hier en dat geeft veel wrijving tussen ons. Ik begin er dus maar liever niet teveel over, en probeer ermee te dealen.
Ik heb zo'n schoonmoeder, we hebben nog contact omwille van de kids en om haar vader (mijn man zijn opa, een fantastische man). Maar hier is ze niet meer welkom en onder geen beding dat de kinderen er zonder mijn man heengaan. Oppassen gebeurt dus absoluut niet, ze heeft al zoveel lelijke en gemene dingen gezegd of gedaan (en dan heb ik het nog niet eens over opa die alcoholist is en beschuldigd van misbruik, zij is erger). En of de kinderen er geen schade door oplopen betwijfel ik, maar dat komt door mijn ervaringen met mijn man. Die is zijn hele jeugd zo de grond ingeboord, dat komt nooit weer helemaal goed ben ik bang.
Mijn ex schoonfamilie was ook zo vreselijk! Echt gemeen en konden alleen maar kritiek hebben. En die passief agressieve opmerkingen waarvan je niet zeker was of het nou een belediging was of niet.... heeeeeeelijk! Ik ging steeds sarcastischer reageren... daar konden ze helemaal niet tegen dus was ik al snel de schoondochter/zus from heel... Mijn schoonzusje spande de kroon! Jaloers mokkel dat dat was.... heeft mij toentertijd een miskraam gewenst. Omdat ze niet als eerste zwanger was. En de rest van de familie vond dat normaal!Dat was voor mij het moment om ze zo veel mogelijk links te laten liggen.... Ondertussen gescheiden en vanaf het moment naaf voren kwam dat ik niet meer wilde die mensen dan ook nooit meer gezien! Top Nu trouwens een hele leuke schoonfamilie
Ik zie al dat ik niet de enige ben... Mijn schoonzus is zo’n type van beter beledigen dan beledigd worden, beter buitensluiten dan buitengesloten worden, etc. Heel fijn. Zij en haar man voelen zich steeds zielig en het slachtoffer. Daar kan ik sowieso niet tegen. Mijn schoonmoeder is helaas volledig op haar hand. En maar blijven zeggen dat alle kinderen en kleinkinderen gelijk zijn voor ze, yeah right.. wij zijn duidelijk minder belangrijk. Voelt heel onprettig.
Ik denk dat het belangrijk is eerst met je man op 1 lijn te komen en dan conclusies te trekken. Krijgen je kinderen dit zelf ook mee dat er verschil gemaakt wordt?