Vandaag, 15 weken ver. Mijn vriend 'mag ik het zo nog noemen'? heeft me verlaten door een hevige ruzie laatst. Althans, zijn woorden waren "zwanger of niet, je bent teveel problemen, ik stop". Ik ga niet liegen door te zeggen dat we nooit ruzie hebben gehad, in tegenstelling, wij waren 3 jaar samen en sinds het begin hebben we regelmatig ruzie waarvan ik vaak op het punt stond hem te verlaten, appartement gevonden, tot hij op laatst moment wanneer ik bijna de deur uit ben, zegt 'verlaat me niet'. Zo zwak, jawel voor hem, bleef ik steeds. EN dan het mooiste in mijn leven, ik geraak zwanger. Uiteindelijk na een zware, eerste maand nemen we de beslissing samen om het kindje te houden. Ik had eerst een abortus gepland omdat we in het begin een ruzie kregen omdat hij direct 2e dag na de test en het te weten komen zijn broer wou zeggen dat hij peter werd. TE VROEG voor mij, ik was helemaal niet klaar om het al zo snel bekend te maken! En de eerste grote ruzie ontstond. Anyway.. Het ging niet al te gemakkelijk, en toch dat ik ergens dat het normaal is de ruzies, zowel voor hem als voor mij door het nieuwe en onzekere. De laatste ruzie, ik had een woede uitbarsting (van mezelf ben ik heel temperamentvol), 2x in dezelfde week. 1e was omdat hij niet goed gezind was en het op mij uitwerkte en niet positief over mij papa sprak, dit was enorm voor mij, geen respect noemde ik het. Woede uitbarsting 1: gooien met alle mogelijke voorwerpen en schreeuwen! Daar kreeg ik een paar klappen in mijn gezicht van hem, dit had me direct gekalmeerd. Paar dagen niet gesproken, ik was nog steeds woedend maar deed vriendelijk uit beleefdheid. Hij deed 'weer verliefd' Ik kan dat niet zo snel mij helemaal geven. Neen niet dit keer. Woede uitbarsting 2: omwille zijn gedrag dat ik niet aanvaarde sprak ik erover met hem, maar het leek hem niet te interesseren hoe ik me voelde. Hij zei dat het maar weer een gek gedachte van me was (waar hij me wel vaker voor uitmaakt, mentaal gestoorde). Ben ik nog zo vriendelijk en maak ik eten voor ons klaar, ik stelde voor om wat te communiceren met mij, hij had niet zin om te praten, zijn gedrag was vreemd. Hij stond op en begon de tafel af te ruimen terwijl ik nog at. Daar vlogen weeral voorwerpen rond langs mijn kant. En weer de rake klappen in mijn gezicht. Hij belde vervolgens zijn mamatje lief op om mij zwart te praten. En daar waren zijn fameuse woorden. Sinds die avond heb ik een haat gevoel voor hem, wil hem niet zien, geen zin om met hem te praten, thuis negeer ik hem, ik kook voor mezelf. Heb hem geblokkeerd op mijn telefoon. Paar vrienden zeggen hem te verlaten, ik wil maar ben ergens geblokkeerd. Waarom? Ben ik bang omdat ik zelf ben opgegroeid met gescheiden ouders sinds een zeer jong leeftijd? Ik wil niet dat mijn kindje hetzelfde meemaakt als mij. En toch ergens al weet dat het zo zal zijn. Ik durf dit niet aan mijn ouders te vertellen, ze hebben me gewaarschuwd voor dit, ik schaam me. Het vreemdste is dat ik me helemaal niet verdrietig voel maar vooral woedend ! Of ik ga stiekem toch ergens kapot van verdriet. Ik wil mijn kindje beschermen tegen het kwade en tegen een agressieve vriend die mij verlaat door een woede uitbarsting dat merendeels met mijn hormonen te maken heeft. IK hou me enorm sterk, ik kan hem niet meer verdragen. Maar toch zal ik misschien sterker worden door hulp van jullie reacties? Of zal dit toch goed komen, en ga ik door met hem in deze relatie? Sterk maar hopeloos.
Je agressieve vriend? Zo te lezen kun jij er ook wel wat van. En een abortus plannen, omdat hij te vroeg wilde vertellen over de zwangerschap? Ik denk dat je zelf een groot aandeel hierin hebt.
Dit. Jullie zijn allebei zo gek als een deur. Wat een asociaal en kinderachtig gedrag. En daar moet een baby in geboren worden?! Vreselijk.
Volgens mij moet je kind niet alleen tegen je vriend beschermd worden maar ook tegen jou. Woedeuitbarstingen en gooien met alle mogelijke voorwerpen? Je weet zelf hopelijk ook wel dat dat niet normaal is, ook al heb je hormonen in je lichaam. Een abortus plannen omdat hij het eerder wil vertellen dan jij. Okkkkkk
Hallo zeg, lekkere genuanceerde reacties weer op TS. Ja, waar twee vechten hebben twee schuld en TS beschrijft dat zij en haar vriend allebei een aardig temperament hebben, maar dat verandert niks aan het feit dat ze nu dus alleen staat, op het punt om haar relatie te verbreken, en dat je weg mag willen uit een relatie waarin de ruzies fysiek worden. Ongeacht eigen aandeel. TS, het klinkt alsof jullie niet bepaald het beste in elkaar naar boven halen. Jij wordt er ongelukkig van, je vriend is niet happy en je wilt je kind niet op laten groeien in zo'n relatie. Ik zou me eens goed bezinnen op wat je redenen zouden zijn om wèl bij hem te blijven, want ik lees ze hierboven niet. Dus wat belemmert je om je beslissing te nemen? Succes en sterkte!
Dit idd.. Heftig.. en zoals mothermary al zegt; maak een lijstje waarom je wel bij hem wil blijven. Fysieke ruzies kunnen ècht niet, hormonen of niet. Daarnaast vind ik het persoonlijk nogal wat om voorwerpen richting je zwangere vriendin te gooien. Had uit mezelf geloof ik al opgestapt.
Sorry maar als ik dit zo lees, denk ik dat je niet in staat bent om voor een baby te zorgen. Ik zou eens goed nadenken als ik vn jou was ... Mss is een abortus of adoptie op zn plaats. Ik zou ook niet teveel met de vinger naar 'je vriend' wijzen want vn wat ik lees maak je er je eigen potje van
Sorry hoor maar hoe oud zijn jullie??? Hij slaat jou, jij gooit spullen naar hem?? Je plant een abortus omdat hij het al wilde vertellen en jij nog niet?? En je zegt daarboven op ook nog dat jullie eigenlijk al vanaf het begin van de relatie ruzie hebben en nu ben je zwanger... Zielig hoor een kindje wat op moet groeien tussen 2 'volwassenen' met aggressieproblemen. Ik zou zeggen: ga allebei aan jezelf werken, jullie zijn allebei even erg.
Moet het maar met de mantel der liefde bedekt worden? Dit kind krijgt geheid te maken met jeugdzorg. Het is in en intriest. En het maakt me boos dat iemand dit zo durft te beschrijven, de schuld bij haar vriend legt en zichzelf het slachtoffer lijkt te vinden. Er komt een baby in deze situatie! En ts lijkt de ernst niet te begrijpen. Als ik wist wie ze was had ik bij voorbaat het AMK gebeld. Dit is waanzin.
Ik ben het volledig met je eens. En een relatie die vanaf het begin al vol met ruzie zit, zit dan toch sowieso al niet goed? Kan verder alleen maar horen dat ts iemand is die zich stierlijk verveelde en een verhaaltje heeft verzonnen
Ik heb het niet over met de mantel der liefde bedekken en zeggen 'ach, komt wel goed schatje'. Dat lijkt me niet aan de hand. TS beschrijft een situatie die me vreselijk giftig lijkt voor haarzelf, haar vriend en bovenal hun ongeboren kindje. Maar de situatie is nu zo: ze voelt zelf óók dat dit niet goed is, maakt zich zorgen om haar kindje en om zichzelf (terecht, lijkt me, als je partner je slaat en dingen naar je hoofd gooit. Ook al doe je er zelf aan mee, dan kan het nog wel gevaarlijk zijn). Ze wil dit niet, maar vindt het ook moeilijk een relatie van jaren achter te laten. Kunnen wij nu wel hard roepen: 'niet janken, het is je eigen schuld', maar daar heeft niemand wat aan. Mensen gaan over het algemeen niet verstandigere beslissingen nemen als ze een schuldgevoel wordt aangepraat. Iemand die aangeeft in een ongezonde situatie te zitten waar ze zelf uit wil, kun je óf verwijten dat ze daar uberhaupt terecht is gekomen óf helpen nu een verstandige beslissing te nemen. Ik kies het laatste.
Dat je zwanger bent eventjes buiten gelaten hè. Je klinkt alsof je wel wat hulp kunt gebruiken. Volgens mij ben je ook temperamentvol zonder al die extra hormonen en al die agressie is nergens voor nodig. Maar dat komt wel ergens vandaan die woede, wellicht uit je verleden. Dat je je laat slaan Door een man is ook niet oké!! Wat als hij later het kindje gaat slaan? Ik zou professionele hulp gaan zoeken. Laat je ook asjeblieft inlichten over de mogelijkheden die er zijn. Denk hierbij aan het belang van het ongeboren kind! Kun je een veilige situatie aanbieden? Heb je de financiële middelen? Maar in jou geval: hebben jullie een stabiele emotionele basis?????
Hallo allemaal.. Ik zie dat er veel verschillende reacties zijn. En ik stel me niet op als slachtoffer of ik ga me hierin niet verdedigen. Het raakt me dat jullie me als gek zien, misschien heb ik mijn verhaal niet duidelijker vertelt maar als ik alles tot in de puntjes moet vertellen van in het begin waarom de reden voor een abortus was, kort samengevat: Mijn ex vriend had geroepen dat hij mij en mijn kind niet moest hebben dat ik maar best een abortus zou doen!! En dat hij mijn kop zou inslaan. Hij maakte me bang! Dus als een stommerik ben ik voor hem geweest (niet voor mezelf) maar inmaal in de stoel met de therapeut van het kliniek werd tot me doorgedrongen dat ik er zat voor iemand anders en niet iets was dat ik wou, ik had al teveel LIEFDE voor mijn baby. Sommigen van jullie zeggen dat ik mijn kindje moet afstaan, daar word ik boos van. Neen ! NOOIT ! Ondanks deze problemen in de relatie, ben ik er zeker van een zeer goede mama te zijn en alles ervoor over heb. Ik ben in therapie (wekelijks) .. Ik kom van ver ! Ik verdien het om gelukkig te zijn, maar in deze relatie zal ik niet gelukkig zijn, dat besef ik met de dag meer en meer. Als jullie maar eens weten hoe vaak hij me uitmaakt, en me kleineerde. Hoe ik mezelf sterker en sterker heb gemaakt om dit te slikken. Sorry, maar denk dat ik op bepaalde moment ontplof en dat niet meer aankan ! Eerste ruzie van de geweldige week: Hij wordt kwaad op mij omdat hij met mij mee moet terug reizen (weekendje bij zijn ouders in het zuiden) omdat de vlucht geannuleerd was en de trein moesten nemen van 10u lang. Hij wou blijven, mijn treinticket was geboekt om alleen te reizen want moest voor werk in Parijs zijn 's andersdaags. Ik had geen keuze, hij komt mee, en dan is hij kwaad op mij en begint hij mijn vader uit te maken dat hij geen goede vader voor mij. ZO OPEENS !! Me aanvallen met wat mij gebeurd is in het verleden die ik verwerkte en achter me liet tijdens de therapie sessies.. Och, ik kan hier vanalles schrijven. Maar doe geen moeite meer. Spijtig. Jammer van jullie reacties. Ik heb mijn verhaal niet goed verteld, en jullie nemen het hoe jullie het willen. Vrij voor mening uiting. Ik zal de sterkte in mezelf moeten zoeken en zoals 'MotherMary' schrijft, zal ik moeten uitzoeken/schrijven waarom ik wel bij hem zou blijven. Dank je! Hetgeen wat me belemmert, we waren beste vrienden voordien. 8 jaar, beste vrienden. We kennen of kenden elkaar door en door. 3,5 jaar hebben we een relatie. Ik zal niet alleen een liefde verliezen maar ook mijn (dacht ik) beste vriend
Kiki, je schrijft zo verwarrend en met slechte zinnen dat het gewoon niet duidelijk te lezen is. Je gaat van de hak op de tak. Dit maakt het voor mij, en ik denk ook andere, heel lastig te lezen en daarom lees je de zinnen naar hoe degene het zelf denkt/leest. Je hebt vast en zeker veel meegemaakt en zit daarom ook in therapie neem ik aan. Maar lees eens na wat je zelf schrijft. Als buitenstaander zit er zoveel verwarring, woede en verdriet in dat het voor mij, denk ook meerdere, zon raar verhaal is wat een meid heeft geschreven met veel innerlijke pijn en opgekropte woede. Praat erover in je omgeving, met de mensen waar je van houdt. Houdt de therapie aan en misschien kun je vrage om een assertiviteits training of training om je woede tegen te gaan. Succes
Goh ts wat een vervelende situatie en ik ben het volledig met mothermary eens. Ik las in je begin post ook niet dat je jezelf als slachtoffer zag. Je bent een zwangere vrouw met hormonen en emoties en je wilt voor je kindje de beste keuze maken. Ik begrijp heel goed dat je hoopte dat dat bij je partner was. Helaas is jullie relatie daar niet geschikt voor. En is het beter voor jullie allebei dat er een punt achter is gezet. Vreselijk als iemand anders voor je bepaalt dat je een abortus moet nemen. Goed dat je al in therapie bent. Ik weet zeker dat als je nu voor jezelf kiest en voor je kindje dat je straks een sterke moeder zal zijn. Maar wel zonder deze man. Maar dat had je al geschreven. Heel veel sterkte en succes. Wat ik zorgelijk vind is dat er hier op het forum allerlei aannames worden gedaan. Je had in je begin post nergens aangegeven waarom je dat plande en ze nemen maar aan dat dat is omdat hij het al gelijk wilde vertellen en jij niet.
meid vertrek daar zoek een eigen plekje en voed je kindje alleen op. overduidelijk ghebben jullie geen goede invloed op elkaar is mishandelen jullie elkaar zo ongeveer geestelijk en lichamelijk. ZOek een eigen plekje en concentreer je op jezelf en je kindje daar worden jij en je kindje echt beter van!! werk aan jezelf. zoek uit wat je wil en vecht daarvoor maar je moet niet in een relatie blijven zitten waarbij jullie het slechtste in elkaar naar boven halen.. succes!
Meid, mn vriend en ik hebben ook wel eens ruzie. Of een woordenwisseling eigenlijk. Omdat we het niet altijd met elkaar eens zijn. Maar ik kan mij zo niet vinden in jouw situatie.. Je wou abortus plegen, om wat?! Toe even zeg! Bespreek de dingen.. als je er met praten niet meer uit komt, dan moet je bedenken wat het beste is! Sorry maar als ik lees, dat jullie elkaar te lijf gaan?! Jij gooit spullen, hij slaat.. In wat voor situatie moet jullie babytje opgroeien? En dat je bang bent om hem te verlaten, omdat je zelf uit een gebroken gezin komt.... Denk niet aan jezelf of aan hem. Denk aan je kindje. Een kindje kan het beste opgroeien bij beide ouders, maar als deze mogelijkheid dr niet in zit. Moet je nadenken. Wat wil Je? Wat wil je echt? Wat wil je voor je kindje. Een gebroken gezin? Maar wel een pappa en een mamma die hem/haar alles en alle liefde geven? Want dat zullen jullie ongetwijfeld doen, Maar niet samen! Of wil je dat je gezin bij elkaar blijft? En je kindje in een klote situatie en heftige situatie opgroeit? Meid denk na! Denk na over wat voor je kindje het beste is! Als dat een gebroken gezin Is, omdat pappa en mamma elkaar niet meer lief vinden, dan is dat zo. Open je ogen meid