Mijn zwangerschap loopt vanaf het begin af aan al niet van een leien dakje. Meteen had was ik erg misselijk en extreem duizelig (kon soms nauwelijks op mijn benen staan) en was mijn bloeddruk veel te hoog. Daarnaast was ik ook erg moe en had ik nauwelijks energie. Met een kindje in huis van nu net 1 jaar in huis was dat best pittig en had ik erg het gevoel dat ik hem tekort deed. Maar ik had goede hoop dat het na een aantal weken beter zou gaan. Nu gaat het sinds een aantal weken ook wel iets beter met de duizeligheid en veel beter met de misselijkheid, maar de vermoeidheid houdt onverminderd aan (wordt eerder erger) en sinds ruim twee weken heb ik last van harde buiken en moet ik het van de gyn nog rustiger aan doen. Het huishouden daar kom ik eigenlijk niet tot nauwelijks aan toe (het kleine beetje energie die ik heb gebruik ik liever ten behoeve van mijn zoontje), mijn man doet dus bijna alles (gelukkig springt mijn moeder ook af en toe bij). Ik heb het gevoel dat ik mijn zoontje te kort doe. Lekker op de grond samen gaan spelen of een wandelingetje maken zit er niet in ivm de grote kans op hele erge duizelingen die lang aanhouden na het opstaan en na het wandelen. Wel speel ik met hem op niveau (aan de tafel, op de bank of op schoot) en lees ik boekjes en zing ik voor hem. Ook merk ik dat ik door alle omstandigheden wel veel met de zwangerschap bezig ben (kan ook eigenlijk niet anders als je er door je lichaam constant aan herinnert wordt), maar dat ik vergeet om echt stil te staan bij het kleine kereltje die in mijn buik aan het groeien is. Klinkt misschien lekker vaag, maar ik vergeet gewoon vaak te genieten van mijn zwangerschap en ook daar voel ik me dan weer schuldig over tegenover de kleine. Dat, terwijl ik toch echt heel erg blij ben met de zwangerschap en heel erg naar dit kleine wondertje uitkijk. Erg dubbel allemaal, maar waar het nu eigenlijk op neer komt is dat ik me schuldig voel tegenover mijn zoontje dat ik niet alles met hem kan doen (en alles wat ik wel met hem doe in de laagste versnelling gaat), ik me schuldig voel tegenover mijn man omdat hj nu nog meer in het huishouden moet doen (terwijl hij ook druk is met het verbouwen van een kamer en de babykamer ook nog af moet) en ik me schuldig voel tegenover het wondertje in mijn buik dat ik niet meer geniet van de zwangerschap en niet bewuster met hem bezig ben. Verstandelijk gezien weet ik dat ik doe wat ik kan en dat het niet anders is, maar gevoelsmatig ligt dit toch wel een stukje anders. Mijn excuus voor het lange en misschien wat onsamenhangend verhaal, maar zijn er dames die dit herkennen en hoe gaan jullie hiermee om?
Hee Ster27, ik herken je verhaal niet, maar wilde toch even reageren. Wat vervelend dat je zwangerschap zo moeizaam gaat, maar vergeet niet dat het jouw lijf is dat dit met je doet. Iedere zwangerschap is anders en ieder mens reageert anders op een zwangerschap, dus de zwaarte hiervan kun je jezelf niet verwijten. Schuld is iets wat je kan voelen als je iets gedaan hebt waar je je slecht over voelt. Jij hebt niks gedaan, jou overkomt dit ook en je probeert er op de best mogelijke manier mee om te gaan. Probeer jezelf dat voor te houden, want je óók nog druk maken over de manier waarop je zwangerschap gaat, maakt je zwangerschap niet prettiger en is ook niet goed voor je kindje. Sterkte!!
Ik herken het maar al te best. Ik heb zelf daarbij ook nog heel erg geworsteld met hoe de buitenwereld erop reageerde. Op sommige momenten dat ik het zwaar had en behoefte had aan een luisterend oor, werd er dan gezegd "maar je moet wel genieten, hoor". Daardoor werd mijn schuldgevoel versterkt... want genieten doe ik om sommige momenten niet. Ik kan het nu wel iets beter loslaten. Op de momenten dat ik mij onzeker en schuldig voel, bel ik met de mensen die er wel begrip voor kunnen opbrengen. Op de goede dagen, probeerde ik als een malloot te compenseren voor de slechtere dagen. Ging ik én boodschappen doen én koken én de was én stofzuigen. De volgende dag was ik weer een zombie. Nu heb ik afgesproken met mijn man dat ik op goede dagen 1 ding extra doe ipv 10: Dat kan iets huishoudelijks zijn, maar ook bijv. even iets leuks halen voor de baby. De rest van de energie stop ik in bewuste aandacht voor het kindje: Even lekker op de bank de baby voelen of even in bad. Mijn man vindt dit ook wel plezieriger. Tuurlijk komt er nu meer op hem aan, maar zoals het nu gaat ben ik een stuk stabieler, gezelliger en voorspelbaarder. Heb ik slechte dagen: so be it. Ik probeer het toch maar te hebben. Ik heb bij de zwangerschapsgym een aantal ontspanningsoefeningen geleerd, die me op de moeilijke momenten ook helpen.
Ik kan me wel een beetje voorstellen wat je bedoelt. Ik vond de eerste weken door de misselijkheid ook niet leuk. Pas na een week of 17/18 kon ik zeggen dat ik me stukken beter voelde. Nog steeds erg moe hoor... Waardoor ik ook weinig energie heb voor ons zoontje soms. Maar ik denk dat het ook een voordeel is dat je kindje nog zo klein is. Hij zal er weinig van merken als je niet met hem op de grond zit, maar gewoon aan tafel te spelen. Het is allemaal nog niet zo bewust. Daarbij moet je de zwangerschappen, het genieten en ermee bezig zijn misschien niet te veel vergelijken. Je hebt er namelijk nog eentje in huis die veel directer aandacht nodig heeft dan de baby in de buik. Ik denk dat alle moeders wel kunnen bevestigen dat je op een heel andere manier (misschien minder) met de 2e/3e/4e zwangerschap bezig bent. Voel je niet schuldig meid! Dat is misschien nog wel slechter voor de baby. Probeer te doen wat je kunt, op te tijd aan je rust toegeven, huishouden maar ff laten en je dag zo indelen dat het het meest haalbaar is voor jezelf.
je moet je niet schuldig voelen t.o.v. de baby, alleen heb je misschien zelf spijt dat je er zo weinig van genoten hebt. Al kan ik mij voorstellen dat het heel moeilijk is als je je zo voelt. Ik zou proberen qua huishoudelijke dingen die je man niet kan doen alleen het hoognodige, de rest komt wel weer en 1 moment per dag, als je zoontje op bed ligt, even bewust bezig te zijn met je buik en baby, al is het maar 5 minuutjes. En dat is echt voor jezelf, anders kijk je er straks met zo n rotgevoel op terug en dat zou jammer zijn.