Hoi Lieve meiden, Ik heb een vriendin die ik zo nu en dan zie. We zijn geen beste vriendinnen, maar eens in de zoveel tijd gaan we samen uit eten. Het is een lieve vrouw, een beetje maf op een soms awkward manier maar dat vind ik juist wel leuk aan haar. Het was ooit een collega en we hebben altijd contact gehouden. Ze is veel ouder dan dat ik ben (bijna het dubbele van mijn leeftijd) maar dat heeft nooit in de weg gestaan. Eigenlijk altijd al is de verdeling in de vriendschap een beetje...scheef. Eerlijk gezegd gaat het altijd over haar. Ik sta voor haar klaar (mentaal gezien). Andersom haal ik geen steun of energie uit m'n contact met haar. Ze is zich er wel van bewust dat zij eigenlijk altijd degene is die haar problemen en leuke verhalen over mij uitstort en dat ze daarmee 'mijn tijd' om ook iets te vertellen opslokt. Ze zegt dan bijvoorbeeld "oh sorry nu ben ik de hele tijd aan het woord geweest, nu ben jij!" of "nu ga ik m'n mond houden en mag jij aan het woord", maar dat werkt voor mij niet. Ik kan niet op commando opeens het praatstokje overnemen, en vaak ben ik al best moe van de energie die ik in haar verhaal heb gestoken (advies, begrip, interesse tonen etc.). Als ik dan wel een keer m'n verhaal vertel, dan neemt ze eigenlijk al heel snel weer het woord door alles op zichzelf te betrekken. Als ze na zo een avond vraagt of ik het niet erg vond, zeg ik altijd nee, omdat ik niet zou weten hoe we dit anders zouden moeten aanpakken zonder haar te veranderen. Het heeft dus zeker ook met mij te maken. Laatst was echter wel een beetje de druppel denk ik. Ik vertelde haar dat ik zwanger ben (joepie!). Ze reageerde heel lief, knuffelde en feliciteerde me. Toen ze na de knuffel weer ging zitten, begon ze direct weer over zichzelf "Maar waar ik het over wilde hebben met je...". En toen volgde er een heeeel ander onderwerp. Even ter verduidelijking: zwangerschap, baby's, kinderen etc. is voor haar geen pijnlijk onderwerp dus dat kan de reden niet zijn. Aan het eind van de avond zei ze wel iets van "o jeej, nu hebben we het helemaal niet over jouw zwangerschap gehad, had je dat gewild?" Ze keek wel wat schuldig en ze dwong me bijna om alsnog te beginnen met vertellen door honderd keer sorry te zeggen en te zeggen dat ik nu alle tijd mocht nemen. Toen heb ik gezegd dat ik dat wel had gewild maar nu te moe was om het daar alsnog over te hebben. Ze zag dat ik wat geïrriteerd was maar ik wilde haar ook laten stoppen met sorry zeggen dus ik heb haar gerust gesteld. Meiden, wat moet ik hiermee... Ik denk enerzijds dat het wel duidelijk is wat ik zou moeten doen, maar anderzijds zou ik het ook een raar en moeilijk idee vinden om haar uit m'n leven te zetten ofzo. Daarbij komt dat ik kort geleden ook al met een andere vriendin (wèl m'n beste vriendin) heb gebroken. Om andere redenen, dat wel. Ik ben bang dat ik te hormonaal ben nu waardoor ik verkeerde drastische keuzes maak, maar aan de andere kant weet ik dat dit precies ook al speelde voordat ik zwanger was... Bedankt voor het lezen van dit lange verhaal. Wie weet hebben jullie nog ideeën. Liefs, RobinBird.
Zij kan haar gang gaan omdat jij dat mogelijk maakt! Het probleem zit niet alleen bij haar maar juist ook bij jou. Wat je moet doen is 1. bij haar aangeven (vooraf) dat dit je stoort. En 2. Haar monologen onderbreken " oh ja maar ik ga volgende week naar de verloskundige etc of "weet je al dat.... " Bedenk zelf onderwerpen waar je over wilt praten of haak aan bij wat zij zegt. Nu lijkt het of jij afwacht tot zij jou ruimte geeft. Die komt er niet! Die moet jij zelf nemen. En bewaak je grenzen. Neemt ze het van je over dan begin je weer opnieuw.
Als ik het zo lees gaat alles qua energie maar 1 kant op en dat breekt jou weer op. Als je niet oppast ga jezelf eraan onderdoor. Zelf persoonlijk ben ik bijna twee jaar geleden begonnen met mensen uit mijn leven te gooien wat mij teveel energie koste en er niks voor terug kreeg. Ik heb die mensen wel eerst gezegd wat ik dacht om hun de mogelijkheid te geven om iets te veranderen of samen iets te veranderen. Dat is bij vele niet gelukt wat heel jammer is, maar voor mij wel een stuk rust geeft. Ik denk soms echt wel hoe gaat het nu met die of die, maar dat is het dan ook.
In elke vriendschap zal er verschil zitten tussen iemand die veel praat, of juist wat minder, extravert/ introvert. Maar als ik dit zo lees, lijkt je "vriendin" niet echt oprecht geïnteresseerd in jou en jouw leven. Dan ben je, wat mij betreft, dus geen vriendin. Iedereen gaat weleens door een periode waarbij de één wat meer aandacht nodig heeft dan de ander, maar dit klinkt niet als een gelijkwaardige vriendschap. Daar zou ik dus klaar mee zijn.
Ik heb ook zo'n vriendin a, waarbij het vooral om haar draait. Altijd is het bij haar erger dan, zwaarder of juist weer beter. Het draait altijd om haar of weet het op zichzelf te betrekken. Laat maar lullen, soms neem ik wat afstand. (lees hier boven trouwens wel fijne tips ) Toch hebben we het ook heel gezellig, zou ik der voor geen goud willen missen. Maar ik heb mijn verwachtingen wel bijgesteld met haar. En is onze vriendschap op sommige fronten wat oppervlakkig.. Zo stond vriendin B na mijn ks en dochter op de neonatologie direct naast mijn bed. Vriendin a kwam weken later pas langs omdat ze het moeilijk vond dat ik zwanger was Op dat moment had ik er dus niks aan .. Maar dagje uit, gezelligheid geneuzel over koetjes en kalfjes en veel lol wel. Bij vriendin B is onze vriendschap veel gelijkwaardiger. Staan voor elkaar klaar en delen veel meer privé zaken.. Omdat we echt naar elkaar luisteren.
En wie neemt het initiatief om elke keer weer af te spreken? Als dat bij jou ligt, zou je ook eens kunnen afwachten of zij de volgende keer het voortouw neemt. Zo had ik dat ook bij een vriendin en afspreken kwam altijd van mij uit. Ik had het idee dat zij de vriendschap niet zo belangrijk vond en anderen altijd belangrijker. Heel jammer maar uiteindelijk dus ook doodgebloed. Ik blijf niet achter iemand aanlopen en er energie in steken...
Lang geleden heb ik ook zo een vriendin gehad. Ja gehad.... het ging altijd om haar en contact kwam eigenlijk altijd van mij af omdat ze altijd druk was met van alles. Ik heb voor mezelf eens gekeken voor mij de meerwaarde was aan de vriendschap. Klinkt lullig maar waarom kwam het contact altijd van mij af? Ik heb daar met haar over gesproken en ze snapte het probleem niet zo.... Ik heb daarna voor mezelf besloten om een periode geen contact met haar op te nemen en te zien wat er zou gaan gebeuren. Niks dus. Toch weer contact opgenomen en nogmaals besproken waarom het van mij af kwam met als voorbeeld de afgelopen weken waarin we geen contact hadden gehad, en ze zag het probleem echt niet. Gevolg ik heb helemaal geen contact meer opgenomen en zij ook nooit meer, het is alweer ruim 15 jaar geleden dat ik haar gezien heb hierdoor..... Jammer, natuurlijk, maar als het echt alleen van mij af komt en zij het probleem dus niet ziet mist ze het voor mijn gevoel ook niet. En tja dan houd het voor mij op Niet helemaal hetzelfde, maar mijn advies is eigenlijk vraag jezelf af wat voor jou de meerwaarde van de vriendschap is, en praat er met haar over waar je precies mee zit. Als je dat niet doet, zal zij ook niet doorhebben wat er voor jou speelt...
Vriendschap moet van twee kanten komen.. Dat is nu niet echt het geval. Je moet haar duidelijk vertellen wat je dwars zit. Wat jammer is, is dat de vriendin in kwestie weet dat ze jou geen ruimte geeft om je verhaal te kunnen doen, en daar niets mee doet Mocht het kwartje na een volgende afspraak nog niet gevallen zijn, zou ik het afkappen. Succes
Ik heb verschillende vriendinnen/kennissen die zo zijn. Bij de 1 stuur ik regelmatig het onderwerp terug, bij de ander vind ik het leuk om te luisteren en 1 ben ik inmiddels wel beu. Maar ik heb ook wel vriendinnen gehad waarbij ik veel prate omdat ik daar alles eruit moest trekken. Met de op vind ik het lastig om in te schatten hoe die verhouding ligt. In hoeverre probeer jij op momenten de leiding in gesprekken te pakken?
Ik heb dat zelf ook. Ik kan uren doorpraten en dat is vaak omdat als ik iets echt vraag ik een reactie van 2 zinnen krijg en dan valt het stil, ik vraag nog iets en dan 2 of 3 zinnen en dan stil.. tja weetje dan ga ik we praten en kijken of je dan vanzelf mee klept. Bij 1 vriendin is het zo dat ik altijd veel meer praat als haar in het begin, ze moet even loskomen en op een gegeven moment begint ze gewoon te praten . Top dan hou ik mijn snater. Het beste werkt inderdaad om gewoon simpelweg door haar heen te gaan praten,na 2 woorden gaat ze echt wel stoppen met praten. Afwachtend zitten heeft geen zin bij zo iemand.
Even een andere kant antword,Ik kan zelf weleens zo een vriendin zijn omdat ik dan zoveel wil vertellen en ik eigenlijk vaker wil afspreken en dat dan de verhouding weer recht word getrokken en ik voel me ook echt rot achteraf als het om mij heeft gedraaid .Maar denk je dat het veranderd als je vaker zou afspreken en anders moet je toch echt duidelijk zijn en hetzelfde als wat je hier zegt gewoon tegen haar vertellen.
Dit inderdaad, ik heb verschillende soorten vriendschappen. Kan met de 1 veel leuke dingen doen en lachen terwijl ik met een andere vriendin goed kan praten, toch wil ik ze beide niet missen. Voor mij is dit oké, zij is zo en dat neem ik voor lief. Als jij wil dat ze minder over zichzelf praat en meer geïnteresseerd is in jou zou ik duidelijk tegen haar zijn.
Nu is de tijd om aan jezelf te denken en jezelf voorop te zetten, grote kans dat het uit zichzelf doodbloed mensen die zo op andere leunen. Je kan het contact minderen omdat je nu wat meer rust moet pakken en geen energie hebt om tijdens zo een avond leeg gezogen te worden waardoor er dan een grote kans is dat het contact vanzelf dan opdroogt omdat je geen tijd voor haar issues hebt. Een vriendschap moet van 2 kanten komen en tuurlijk kan het zo zijn dat iemand door een rot periode gaat waardoor ze de aandacht naar hun zelf trekken maar dat moet niet alleen maar zijn.
Ik denk dat het goed moet voelen het contact en niet perse wie er meer praat.. als beide moeite stoppen in de vriendschap dan is het toch goed? Niet iedereen is hetzelfde. Maar je moet je goed voelen bij de persoon!
Ik zou het aangeven zodat zij de kans krijgt er iets mee te doen. Als het dan niet verandert zou ik voor mezelf kiezen. Een vriendschap moet me wel energie geven en niet alleen maar kosten. Er moet een balans zijn.
Ja! Deze mensen bestaan... en dan is dit nog iemand die zelf het besef heeft. Ik zou het gewoon toch eerlijk zeggen. Maar ik vraag me af of het werkt. Als het niet werkt kun je er wel met meer vrede een punt achter zetten.
Ik had zo’n vriendin de druppel was na 12 jaar vriendschap dat ik een ernstig ongeluk kreeg en ze huilend (een week later) bij me was en zei “ Ja sorry dat ik niet naar het ziekenhuis kwam, maar ik moest zo huilen!” Waarop ik zei “ dat geeft toch helemaal niet, wat lief dat jij je zorgen maakte om mij. ” Waarop zei antwoorden “ Ja ik moest zo huilen omdat ik opeens aan mezelf moest denken, het kwam zo dichtbij. “ Terwijl ze echt niet zoiets had mee gemaakt, maar ze wilde tegenover iedereen weer even haar momentje van aandacht hebben. En zo gingen ook altijd al onze gesprekken, dood vermoeiend.
Qua vriendschappen en kennissen ben ik eigenlijk heel simpel ingesteld: soms stappen er mensen bij je in de bus en soms stappen ze er weer uit. Sommigen blijven zitten, maar omdat je leven en die van hen verandert, kan je uit elkaar groeien. Dan merk je dat je weinig meer met elkaar gemeen hebt en kosten zij jou meer energie dan dat ze je opleveren. Hoe je ook met elkaar kunt lachen en het gezellig kunt hebben, als je je van je energie gedrained voelt na elkaar te hebben gezien, dan wordt het echt tijd om ze bij je uit de bus te laten stappen.
Het lijkt me allereerst al niet goed dat je het gevoel hebt dat ze jouw energie leeg trekt. Je moet juist energie krijgen van elkaar, gewoon door een leuk, luchtig of diepgaand gesprek. Om er echt een oordeel aan te hangen vind ik lastig, ik heb ook wel eens een tijdje dat het even wat minder loopt in vriendschappen, maar dan even wat rustiger aan en daarna is dat gevoel weer verdwenen. Hangt er een beetje vanaf, bij mij is in ieder geval de grens wanneer ik me niet meer prettig voel bij het contact voor langere tijd. Dan is het heel duidelijk.. Ik snap wel dat je uit angst misschien niet zomaar weer een vriendschap wilt opdoeken, maar bedenk wel dat het ook weer ruimte biedt voor nieuwe vriendschappen. Dat heeft ook soms even tijd nodig, maar kiezen voor jezelf is een goede eerste stap. Kies je voor jezelf en straal je dat uit, dan merk je dat je ook sneller mensen aan trekt die like-minded zijn. Veel leuker én makkelijker om gesprekken mee te voeren. Hoeft echt niet alleen maar leuk te zijn, soms is een vriendschap ook even wat minder, maar het lijkt me duidelijk dat wanneer een vriendschap je echt zoveel energie vreet er in de basis iets niet goed zit.
Ik heb ook zo’n vriendin,eerst ging het 2 jaar over haar relatieproblemen,toen gingen ze uit elkaar en ging het over alle ellende daar omheen,nu over het daten en ik luister,help haar en vind het echt wel gezellig maar ze weet eigenlijk niets over mij,en wat je zegt dat ze dan opeens zegt van ‘en nu gaan we het over jou hebben’ dan klap ik dicht en weet ik gewoon niets te vertellen meer,mede omdat ze me het uur er voor al helemaal leeg gezogen heeft met haar verhalen. Het erge is dat ik nu vaak niet op neem als ze belt of niet af wil spreken,te laf om er iets over te zeggen.