Alvast sorry voor het langen verhaal. Ik merk dat ik moeite heb met het loslaten van onze kindjes. Vooral onze oudste. Mijn grootste angst is hun kwijt te raken. Ik zal even bij het begin beginnen. Er zijn nooit harden diagnose's gesteld. Ben wel naar de praktijk ondersteuner en medische psycholoog geweest. Maar beiden vonden dat ik gewoon door moest gaan hoe ik het deed aangezien ze mij juist vooral sterk vonden overkomen en ik met mijn 'ziekte' en verleden moet dealen zoals het voor mij het besten voelde. Echter heb ik het idei dat ik mijn eigen rugzakje en die van onze zoon niet los kan laten en daar door soms anders in het leven staat. Waar door ik onze zoon te veel in bescherming neem. Korte uitleg, mijn vader had al jong een hart aandoening als kind kreeg ik gelijke klachten, zeurde er over dat mijn hartje gek klopte. Werd niet serieus genomen zou mijn vader naar praten. Dit werd alleen erger. Uit eindelijk toen ik 17 was flinke ritmestoornissen en hartstilstand in het ziekenhuis waar voor gereanimeerd. Later bleek ik de zelfde ritmestoornissen als mijn vader te helpen ben hier 6 keer aan geopereerd 'ablaties' 2 Efo's en een ICD aangezien ik ook als enigste een bepaald syndroom heb. Mijn vader heeft deze niet maar wel ook een anderen nog weinig bekende gen afwijking die ik ook draag. Hier naar ging het eigenlijk wel. Ik ben heel lang door gegaan met werken in de zelfde week als mijn hartstilstand stond ik al weer te werken. Want ik wilden vooral ' door gaan'. Uit eindelijk bleken mijn ritmestoornissen niet te behandelen en werd er vast gesteld dat door fysieke inspanning en stress mijn ritme nog sneller van slag is. Ik werkte en sliep verder kwam ik niet meer en ben ik 100% afgekeurd. Ik ben door oa de hartstilstand ook een stuk werk geheugen kwijt wat heel erg lastig is. En extreem hypermobiel met de hier bij behorende lichamelijke ongemakken. Nu verder zonder mijn ' geklaag' Naar onze trouwerij had ik een van de ingrepen 2014. En vertelde de arts dat als wij kindjes wilde we niet te lang moesten wachten ivm verslechtering van de hartfunctie en er ooit een tijd zou komen dat het niet meer mogelijk zou zijn. Dol blij waren we dus ook toen onze oudste geboren werd. Deze roze wolk werd een donder wolk toen met 32 weken mijn vliezen braken en op een van de ctg zijn hartje nauwelijks meer klopte. Vanaf dit moment heb ik veel heel erg diep weg gestopt. Als ik ga graven kan ik momenten terug halen maar ik laat het deurtje dicht. Al heb ik soms flash backs van het moment dat ze mij naar beneden reden met een dopler op mijn buik en het letterlijk wachten was tot het hartje niet meer klopte. Gelukkig bleef dit ons bespaard. Maar werd het vanuit dit punt alleen maar erger. We kregen te horen dat als hij de eerste 24 uur haalden het goed zou komen. Zijn longetjes deden het niet de longblaasjes opende niet. Waar op hij op dag 3 door het Sophia opgehaald werd. Hij kreeg nog op de afdeling een drain ivm een klaplong. Maar had achteraf hier al een halve dag mee gelegen de waardes waren zo slecht dat er per direct actie ondernomen moest worden en ons eigen ziekenhuis kon dit soort dingen niet. Weer werd ons verteld dat als we evt nog foto's wilde maken we het nu moesten doen en er geen geranties waren dat hij de rit zou overleven. Hier naar kwamen we op de 'nicu' hier hebben ze iets heel moois wat anderen 'nicu' oudere ook kennen een wekelijks overleg met de specialisten. Ons werd verteld dat onze zoon een cyste had hier niks aan te doen was ze zijn drain wilde gaan afbouwen net als de beademing. Gelukkig lukte dit. Maar kregen ook te horen dat we geen geranties harden voor de toekomst kwa ontwikkeling. Hier naar kwam hij terug naar het streek ziekenhuis en uit eindelijk kregen we een bundeltje liefde mee, die heel ongelukkig was ' huilen overstreken altijd knorrend ademhalen etc'. We zijn met hem altijd blijven aan modderen al zagen we altijd dat hij anders was. Maar nu krijgen we eindelijk een kind onderzoek wat ook emoties los maakt bij ons. Voorlopige vermoeden is ass icm verbalen ontwikkeling dyspraxie & een motorische ontwikkelings achterstand Maar meden door bovenstaande hem altijd goed in de gaten gehouden. Uit eindelijk kwam hij in 2018 in het ziekenhuis terecht met een dubbelen longontsteking en insulten. Dit is het knak punt geweest voor mij. En sinds toen kan ik hem dus ook niet meer loslaten. Ik heb contenu de neiging een helicopter moeder te zijn. En hem te willen beschermen voor de buitenwereld voor de kwetsbaarheid die we als mens hebben de dood is altijd zo dichtbij. Ik heb na onze zoon zijn geboorte hulp gezocht omdat ik paniek aanvallen kreeg. Door bliepjes van kassa's kon ik helemaal in paniek raken. ' monitor maakt ongeveer het zelfde geluid' ik kreeg dan black outs en wist bvb mijn pincode niet meer. Nu heb ik alleen nog bij drukte dat ik boodschappen vergeet of niet meer weet wat ik moest hebben en bij stress ook dat ik weer black outs krijg. Ik zou eigenlijk best graag goeden hulp willen om bepaalde dingen los te leren laten. Mijn hoofd loopt over. Ik wil accepteren dat ik ziek ben en nooit meer beter word. Maar ook omgaan met mijn beperkingen en onze zoon loslaten ipv alles voor hem te willen doen. Maar weet niet waar te beginnen. Sorry voor dit warige verhaal kan begrijpen dat mensen dit te lang vonden om te lezen. Heb het icm autocorrectie zo goed en duidelijk mogelijk getypte maar door mijn disorthografie kunnen er fouten staan.
Ik vind het niet raar dat je hem moeilijk kunt loslaten en dat je in je dagelijks leven deze stress ervaart. Jullie hebben een hele hoop meegemaakt qua gezondheid! Maar wat bedoel je precies met hem niet kunnen loslaten? Kun je een voorbeeld noemen? Ben je naar een psycholoog geweest, voor een degelijke therapie? Die zou je verder kunnen helpen. Zelf heb ik gedragstherapie gedaan om bepaalde angsten te verminderen, dat heeft echt geholpen om te relativeren!
Wat heb jij een hoop ellende meegemaakt zeg. Ik denk dat het heel verstandig is om hier hulp voor te zoeken, ik weet alleen niet welke therapie het beste bij jou past. Misschien is het verstandig om even langs de huisarts gaan en dat te bespreken? Ik wil je in ieder geval een digitale knuffel geven. ❤️
De grootste issues zijn nu..... School, vanuit school is er een slechte communicatie en zijn er een aantal dingen gebeurd waar door ik als ouder weinig vertrouwen in school heb maar wat een ander flink onzin kan vinden omdat zij niet zo angstig met hun kind omgaan. Mijn aandoening is bevoorbeeld erfelijke onze oudste heeft afwijkende ecg's gehad. Als hij nu een evt ritmestoornis of nog erger kamer ritmestoornis zou krijgen zie ik ze hem pas vinden als het te laat is. Hij komt soms thuis met blauwen plekken zo groot als mijn hand. Waar naar anderen kinderen de juf halen maar deze niet komt doordat hij bevoorbeeld gevallen is maar ook geslagen. Nu gaf de juf aan dat ze vond/vind dat ik mijn angst op onze zoon projecteert. Zoon zit op een cluster 2 school met 3 juffen en 15 kindjes. Verder wilt hij graag buiten spelen maar zijn onze buurtkinderen niet allemaal even sociaal en accepteren ze onze zoon niet vanwegen zijn 'beperkingen'. Waar door hem niet achter op het pleintje in de speeltuin durf te laten spelen omdat niet hem en onze jongste in de gaten kan houden. Hij overziet zelf situaties niet . Van het weekend is hij bijna aan gereden door een fietser. We zegen kijk uit er komen twee fietsers aan hij kijkt naar de ene en loopt recht voor de ander. Verder ziet hij wel anderen kinderen hoor elke week een uur judo en elke week zwemles.
Ik heb zelf onwijs veel gehad aan emdr bij de psycholoog om de trauma's minder beladen te worden in mijn herinnering. Hier ook veel pech op gezondheidsgebied (en veel pech met ziektes en dood binnen familie) omdat ik altijd doorging heb ik te weinig verwerkt van toen ik jonger was. Dat heeft mij zoveel handvatten gegeven die therapie dat ik zelfs op een normale manier de horrorbevalling van de jongste heb verwerkt. Geen flashbacks, geen complete paniek omdat ik piepjes hoor en ik kan zelfs de foto's terug kijken van dat op dat moment levenloze lijfje (hoewel slechte start en dat het nu nog steeds effect heeft en we bij de kinderarts lopen en hij prelogopedie krijgt vamwege eetproblemen, is hij er wel goed doorgekomen). Emdr was echt voor mij de uitkomst heeft mijn nachtrust weer terug gegegeven en de paniek de deur uit gegooid.
Je verhaal is voor mij erg herkenbaar. Onze dochter is met 35 weken geboren met een ernstig buikwanddefect. Lang verhaal kort, 14 operaties verder is ze nu bijna 8 en stabiel. Een jaar geleden heb ik bij de huisarts aan de bel getrokken omdat haar gedrag niet klopt. Via de revalidatiearts is ze aangemeld bij de jeugd en kinder psychiater in het Sophia en blijkt ze een trauma gerelateerde stoornis te hebben. Al mijn oude trauma’s zijn hierdoor weer naar de oppervlakte gekomen. Advies is Theraplay omdat de verhoudingen door haar ziek zijn en vele opnames verstoord zijn. Ik ben ook die helicoptermoeder ondanks dat ik heel eeg probeer haar los te laten. Het is gewoon heel moeilijk als je een kind hebt met zoveel zorgen. Misschien is emdr iets voor je?
Wat een zorgen! Heftig verhaal. Eerste waar ik aan denk is ook emdr om dingen te verwerken. Daarna kijken wat er overblijft en of er dan nog dingen zijn waar je hulp bij nodig hebt.
Natuurlijk niet leuk, maar een vind in leuk betekent nu even ik begrijp je. Fijn om ervaringen van anderen te horen. Ik dacht dat je voor Emdr veel moet ' herinneren' terwijl ik juist alles heel ver verstopt heb.
Heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie. Hoe gaat Emdr in zijn werking? Ik heb van onze vruchtbaarheids traject ook een duw gehad. Ik ben niet graag fysiek meer omdat ik niet graag aangeraakt word. Intiem zijn mijn man en ik wel hoor maar ik kroel bevoorbeeld niet vaak. Wel de kindjes overigs hoor.
Ik heb ervaring met twee sooten behandeling bij PTSS met meerdere losstaande trauma's. Naast EMDR is er ook nog Imaginary Exposure als behandeling bij trauma. Dan ga je onder begeleiding en met hulp van een psycholoog door je verhaal heen, inclusief emoties. Ik vond het heel heftig, maar het was wel een manier om bij mijn emoties te komen die ik blokte. Dit was de behandel keuze van het protocol voor een uitgebreider trauma. EMDR heb ik ook gehad door middel van oogbewegingen, een opdringerig beeld van een ander trauma is hiermee compleet verdwenen en ik kan het niet meer oproepen, ook nu bijna 2 jaar later niet. De eerlijke versie is ook dat het niet alles helemaal opgelost heeft, maar het heeft er wel voor gezorgd dat alles voornamelijk naar de achtergrond verdwijnt. Stress en concrete triggers kunnen het bij mij wel weer naar de voorgrond halen, maar het gaat daarna ook weer terug naar de achtergrond.
Pfft wat een verhaal...ik heb geen oplossing voor je, maar ik kan niet zo maar doorklikken. Ik wil je sterkte wensen, het hier vertellen en vragen om hulp is al een grote, moedige stap!
Ik noem het aanrakingsmoe, heb dat zelf ook. Bij emdr doorloop je de kenmerkende gebeurtenissen in je leven. Voorbeeld van mijzelf: dat ik als 13 of 14 jarige (leeftijd precies weet ik niet meer) alleen thuis was met mijn vader die een hartinfarct kreeg. Zijn huidskleur was grauw en ik wist gelijk dat het heel ernstig was en debeeld van mijn vader die bij ons op de bank ligt, hard op weg om in shock te raken riep bij mij de grootste angst op: ik voelde weer wat ik toen ook voelde. Dat moment moest ik goed voelen, bewust worden van elk stress signaal in mijn lijf. Terwijl ik daaraan dacht en het plaatje voor mij zag, volgde ik met mijn ogen een lichtje dat heen en weer bewoog. Daarna praatte ik er weer over en weer inbeelden en weer lampje. Net zolang tot mijn stress niveau laag was en acceptabel. De details van het geheel vervaagden ook meer voor mij en roepen minder emotie op. Doordat je ogen zo snel heen en weer bewegen tijdens de herinnering, slaat je brein de gebeurtenis op een andere plek op is het idee. Het is super vermoeiend, emotioneel maar ik heb er veel aangehad. (Mijn vader heeft het overleefd, de helft van zijn broers niet en daarom wilde ik sterk zijn voor pa omdat hij doodsbang was. Daardoor heb ik het nooit verwerkt)
Jeetje wat heb jij al veel meegemaakt. Mss toch naar je huisarts en een verwijzing vragen voor een psycholoog. Emdr is mss idd een goede optie voor je. Sterkte ❤
Wat heftig zeg! En wat fijn dat je vader het overleefd hebt. Mijn vader is mijn jeugd ook ' ziek' geweest, dat vind ik soms wel moeilijk hij is verbitterd geraakt en dat wil ik absoluut niet. Al begin ik te merken dat ik net zo hard geworden ben en steeds meer op hem ga kijken terwijl ik juist dat niet wil.
Wat een naar verhaal en wat goed dat je er mee aan de slag wil. Wat emdr voor mij doet is de emotie loskoppelen van het beeld. Om een beeld te schetsen van de therapie: Je gaat met een therapeut de 'beelden' doornemen waar je last van hebt en die op je netvlies gebrandt staan. In mijn geval bijvoorbeeld het plaatsen van een sonde. Je vertelt hoe dat beeld er uit ziet en hoeveel spanning je daarbij ervaart. Dan zetten ze een soort looplampje aan dat van links naar rechts beweegt en wat je volgt met je ogen. Vervolgens ga je aan dat beeld terug denken en vertel je wat je ervaart/ziet als je dat doet. Dat is behoorlijk heftig en er komt dan vaak veel los. Op een gegeven moment komt er dan niks meer in je op. Vanaf dat moment gaat de therapie over op een soort herprogrammering van je hersenen. In mijn geval het zinnetje "het is een vervelend beeld, maar dat kan ik aan". Emdr heeft voor mij niet het beeld zelf opgelost, maar ik heb geen triggers meer in het dagelijks leven waardoor ik de paniek/emotie van dat moment voel. Laatst woonde er iemand op de 'ruimtesonde', een of andere weg. Toen kwam het plaatsen van de sonde naar boven, maar ook meteen de gedachte "dit kan ik aan".
@Oilell ja dat idd. Je hebt de regie weer terug over je gedachten als het ware. Het beeld blijft naar maar je kijkt er nu meer op een afstand naar als het ware. Waardoor je over dat moment kan praten zelfs, zonder overvallen te worden door totale paniek. Ja ik zie mijn vader nog steeds zo voor mij, maar wat ik bv droeg of hij aan had weet ik al niet eens meer. Of hoe t ambulance eruit zag (behalve dat ik zo gezellig aan het praten was met de chauffeur dat hij daardoor de afrit mistte hihi). Ja het is nog steeds een rot moment in mijn leven, maar het is ook oke. Het is gebeurt en beheerst mijn leven niet meer: ik heb daar nu de controle over terug gekregen. Het is oké dat het een naar beeld is was mijn mantra. Dat de gedachten ook alleen bij het beeld zelf horen, niet over worden gedragen naar het nu.
Herkenbaar dit, meer omdat de zwangerschap van mijn moeder al dramatisch was van mij en ik als baby ook slechte start had en als uk waardoor ik iig vanaf 4 actieve herinneringen heb aan ziekenhuis (en ik ben nog steeds onder controle, heb geen ziekenhuisvrij jaar gehad). Ik ben sterk zeggen mensen en klopt, maar ik vergeet wel vaak stil te staan bij wat er gebeurd. Dat het niet normaal is. Afgekeurd worden door schade door zwangerschap ook niet. Bij de bbz heb ik 2,5 week rondgelopen met actieve inwendige bloeding door zeer foute inschatting verloskundige en echoscopiste ('bult bloed in vrije buikholte lost vanzelf op, normale miskraam') en goddank gyn die 'iets' zag op de eierstok en al dat bloed in de buikholte niet oke vond. Maar dat was ook zeer traumatisch, eerste 6 maanden waren mooi omdat ik leefde en heb daarna zo'n klap gekregen (op uitgerekende datum nog niet zwanger maar hop de mmm in) dat ik weer emdr kreeg en echt, ik kreeg mijzelf weer terug. Was zo fijn! de zwangerschap van nr 2 ging daardoor ook mentaal goed. T was oke dat ik het kindje mistte dat er niet mocht komen. Maar die extreme angst bleef bij die gebeurtenis, niet in t dagelijks leven.
Wat een heftig verhaal en wat draag je veel verdriet, zorgen en angsten met je mee. Ik zou via de huisarts een verwijzing voor een psycholoog vragen. Mogelijk dat emdr je hierin kan helpen ook al kun je dingen op dit moment niet meer zelf precies voor de geest halen, omdat je ze diep hebt weggestopt. Weet dat er tegenwoordig ook emdr mogelijk is bij kinderen, mochten daar nog dingen zitten vanuit zo’n heftige bevalling en ziekenhuis periode. Wat vervelend (en dat is nog zacht uitgedrukt) dat je weinig vertrouwen in school hebt. Ik werk zelf ook met cluster 2 kindjes en communicatie daarin met en naar ouders vind ik heel belangrijk, vooral omdat het voor deze kinderen vaak toch moeilijk is duidelijk te communiceren. Misschien toch eens een gesprek aanvragen met de juffen en bv een intern begeleider.
Natuurlijk niet als vind ik leuk bedoeld. Maar heel erg bedankt om je verhaal te delen. Ik krijg ook altijd te horen dat ik zo 'sterk' ben maar merk nu dat er ruimte is om alles te laten zakken het mentaal gewoon echt zwaar is. Zou zo graag weer willen kunnen genieten. In plaats van altijd in een soort staat van paraatheid staan.