Nog een topic. Maar voor degene die bewust voor 1 kind hebben gekozen, wat zijn jullie redenen hiervoor? En wat zien jullie als voordelen en nadelen van 1 kind? En hoe bevalt het jullie?
wij hebben wel en niet bewust voor maar 1 kind gekozen. tijdens de zwangerschap van onze dochter heb ik op het nippertje gelegen door zwangerschapsvergiftiging, dochter is extreem prematuur geboren. Ze gelukkig niets aan haar vroeggeboorte overgehouden en we beseffen ons echt heel goed dat dit vaak anders is. Hierdoor durft mijn man het niet meer aan om voor een 2e te gaan. dus ja door angst hebben wij bewust voor 1 kind gekozen, maar ik weet bijna 100% zeker als mijn zwangerschap normaal had verlopen en dochter gewoon op tijd geboren was waren wij zeker wel voor een 2e gegaan.
In het begin absoluut niet, ondanks dat de eerste weken na J. haar geboorte ontzettend heftig zijn geweest. ik miste gewoon echt het zwanger zijn, het was zo abrupt van me afgepakt. Ik heb mezelf eigenlijk altijd gezien met 2 kinderen ongeacht hoe ziek ik was geweest tijdens het einde van m'n zwangerschap.. later (toen ik hormonaal weer een beetje normaal was) ben ik goed gaan nadenken van wat wil ik hier in en ik kwam er niet uit, wil wel een 2e, durf ik het aan, als ik het wil wat zal mijn man dan vinden, is mijn wens groter dan mijn liefde voor hem of is mijn liefde groter, als ik opnieuw zwanger zou worden zou ik dan weer ziek worden en is dat dan met hetzelfde termijn of 10 weken later (vroeger wil ik liever niet aan denken) zou ik dit keer ook weer overleven, zou de baby er uiteindelijk net zo gezond uitkomen als onze dochter. uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat het zo echt meer dan goed wat we hebben, dochter is inmiddels 9,5 gelukkig gezond en heeft niets aan haar vroeggeboorte overgehouden. Laatst ben ik nagenoeg 3 maanden niet ongesteld geweest meerdere testen gedaan allemaal negatief en elke keer als ik een negatieve test had was ik toch een soort van opgelucht.. kijk was ik wel zwanger geworden zou hij/zij met alle liefde groot gebracht worden maar ik zou niet heel lekker de zwangerschap ingaan (mentaal gezien) maar daar hoeven we nu niet meer over na te denken..
Ik heb een kind. Niet bewust maar door omstandigheden. Mijn zoon zegt gelukkig dat hij het helemaal niet mist. Maar of dat later ook nog zo is.. Er spelen hier wel heel vaak vriendjes en vriendinnetjes, nichtjes en neefjes. En soms heeft hij echt zin om even zonder andere kinderen te zijn en dan kan dat. Ik voel me er toch weleens schuldig om, hoe onterecht ook. Maar ik heb er wel vrede mee. Soms knaagt het gevoel even dat ik het wel graag had gewild, een tweede. Hoe had hij of zij er dan uitgezien, wat voor karakter enz. Ik kan me wel indenken dat je bewust een kind wil. Omdat je die dan alle aandacht kan geven? Of omdat je een al zwaar vind en daardoor kiest voor niet nog een?
Dat laatste was bij ons het geval. Vond het al pittig genoeg met 1, die nogal aanwezig is met allerlei zorgen en onderzoeken en hulp in de opvoeding. Maar achteraf denk ik wel: mijn kind is een kind die niet graag alleen is, graag mensen om zich heen heeft. Had ik niet toch...? Gewoon "ff snel nog 1 erachteraan"? Maar toen was ik er echt niet toe in staat. En nu ben ik ruim 41 en moet ik er niet aan denken weer opnieuw te beginnen. En tja, 1 heeft ook wel voordelen. . Zijzelf vraagt er nooit om en heeft het er zelden over dat zij alleen is.
Dat is toch wel een goed teken dat je opgelucht werd van die negatieve testen. En fijn dat je er helemaal vrede mee hebt en gelukkig bent nu. Ik had vorige week mijn nod en was toch wel heel teleurgesteld van die negatieve testen. Dus de wens is er nog steeds.
Ja mijn zoon heeft geen nichtjes of neefjes dus ziet alleen op de opvang kindjes en soms bij vrienden. Ik denk dat ik toch door wil gaan met proberen. Misschien is een 2e ons niet meer gegunt, maar ik wil nog wel meerdere maanden een poging wagen en dit topic heeft me er wel bij geholpen.
Ik hoop voor jullie dat het lukt! En mijn zoon had toen hij naar de opvang ging ook nog niet veel vriendjes. Maar op school worden dat er (meestal) wel veel meer.
Ik ben alleenstaande moeder , de bevalling was al erg heftig en geëindigd in een spoedkeizersnede waarbij we het beide maar net overleefd hebben. Toen mijn zoon 5 maanden was ben ik met hem gevlucht voor mijn ex. Gezien mijn leeftijd (nu 45) en de ellende die we nog een tijdlang gehad hebben vanwege mijn ex heb ik geen tijd/zin/energie gehad om me open te stellen voor een nieuwe relatie. Het single zijn bevalt me nog steeds goed. Al snel bleek dat mijn zoon anders was en toen hij 2.5 jaar was had hij al de diagnose ass en ptss. Ik heb mijn handen vol aan hem, vooral nu hij te maken heeft met een scholenwissel, het is echt even moeilijk nu voor ons. Had ik het zo ooit in gedachten? Nee maar nu het eenmaal zo is bevalt het me prima eerlijk gezegd. Mijn zoon en ik redden ons heel goed en mijn ex hebben we al heel lang niet meer gehoord of gezien, zijn laatste bezoek was eind 2015 en nog een keer kort in feb 2018. Voor mijn zoon vind ik het vreselijk dat zijn vader geen enkele moeite doet om contact te houden, aan de andere kant is het gewoon het beste voor hem, ik ben niet voor niets gevlucht.
Jeetje wat heftig wat je allemaal hebt meegemaakt. En wat een eikel van een ex en vader! Ik begrijp het dat je het erg vindt voor je zoontje, maar beter alleen een super goede moeder zoals jou, dan zo'n eikel van een vader erbij. Trots hoor, hoe jij dat allemaal regelt in je eentje, ik weet niet of ik dat zou kunnen.
Mag ik ook reageren als ik er uiteindelijk toch 2 heb gekregen? Ik raakte zwanger van Ies en na 22 weken kwam ik daarachter. Niet gepland, wel gewenst. Ik had met mijn ex 7 jaar de MMM doorlopen en ik dacht dat een kindje niet was weggelegd voor mij. Gescheiden, nieuwe relatie, één keer condoom vergeten en voila, ze zat er. Ik ben dus maar 4 maanden bewust zwanger van haar geweest. De maand voor ze kwam, raakte ik blind aan één oog en toen moest ze met een spoed keizersnede komen met 36 weken. Ondertussen had ik HELLP. Voor mij stond vast: geen tweede meer, ondanks dat ze een ongelooflijk makkelijk kind was (en is). Ik was zo bang om bij een tweede zwangerschap volledig blind te raken. En toen ging het kriebelen bij m’n man toen Ies een jaar was. Ik heb het tegen weten te houden tot ze ruim 2 was. Toen heb ik heel veel afspraken gehad bij de gynaecoloog, maar vooral bij m’n oogarts. En die gaven me groen licht, met heel veel controles en medicatie. en toch twijfelde ik nog, tot mijn man zei: nu zeggen. Geen tweede is goed, wel een tweede is goed maar ik wil het nu weten. En toen ging ik nadenken. Wilde niet dat ze alleen zou zijn als wij er niet meer zijn. Nu hebben we ook een Luc en ik had hem voor geen goud willen missen. Tijdens de zwangerschap heel goed in de gaten gehouden en ook weer (omdat ik dat persé wilde) een keizersnede gehad.
Ik ben een bewust alleenstaande moeder van 1 kind. Ergens denk ik wel eens aan een broertje of zusje voor hem maar alleen is het wel gewoon echt pittig. Naast zelf de opvoeding en het huishouden doen ben ik ook mantelzorger van mijn moeder (mentale problemen) èn moet er ook gewoon gewerkt worden. Voor mij voelt mijn leven nu redelijk in balans en ik heb zelfs een leuke partner (30 jaar ouder en onvruchtbaar). Als ik daar nog een kind bij zou doen dan trekt dat de hele balans omver, voor mijn gevoel. Gekke is dat die eierstokken nog wel af en toe flink kunnen rammelen, vooral nu ik ouder begin te worden.
Wij hebben 1 zoon. Tijdens de zwangerschap was ik ziek. Ik kreeg blaasontstekingen omdat ik zwanger was. Zoon kwam eerder omdat ik ziek werd. Uiteindelijk kwam hij met 34.5 Hij heeft een kleine 2 weken in het ziekenhuis gelegen. Daarna kreeg hij verborgen reflux. Dus geen fijne zwangerschap, geen rozecwolk er na en de maanden die daarna kwamen waren vooral zwaar met zeer weinig slaap. Ook daarna bleef het zwaar. Onze zoon is hb en laten we zeggen dat er veel frustratie bij hem zat. Het hoofd kon meer dan dat zijn lijf kon. Overigens wel altijd het gevoel gehad dat ik er 2 wou. Man was na deze ervaring wel klaar met 1.
Ja dat zal vast pittig zijn als alleenstaande moeder, zeker met die mantelzorg erbij. Ik heb zelf ook de meeste zorg voor onze zoon, het huishouden en alles. Ik werk maar 3 dagen, mijn man 6 a 7 dagen. Soms ben ik jaloers op vrouwen die fulltime werken, want ik vond dat een stuk makkelijker dan maar 3 dagen werken haha.
Wat heftig dat je aan een oog blind bent geworden. Gelukkig heb je nog een gezonde zoon gekregen. Als je niet blind was geworden, had je er dan anders in gestaan tegenover een 2e denk je? Ik ben vooral bang dat het heel zwaar en dus niet leuk gaat worden. 2 kinderen is niet perse leuker dan 1 kind.
Onze zoon had ook verborgen reflux, heftig was dat. Ik zie daardoor ook echt op tegen de babytijd. Mijn man wilde het 1e jaar na de geboorte geen 2e. Daarna wel en nu wil hij het nog meer dan mij. Pff moeilijke keuze, je kan niet terug dan hé haha.
Hier ook bewust 1 kind. Geen makkelijke zwangerschap, waar ik nog steeds restklachten van heb. Ik ga mijn lijf niet opnieuw een zwangerschap laten doorstaan, daar wordt ik echt geen leuker mens van. En de restklachten zullen dan weer iets meer zijn, dat zie ik echt niet zitten en mijn man ook niet. Dat betekent niet dat we het niet jammer vinden. Ons meisje blijft alleen en dat vind ik toch wel jammer voor haar. Maar voor nu weegt het zwaarder dat ik goed voor haar wil kunnen blijven zorgen zwaarder. Blijft wel een moeilijke keus, kies je voor jezelf (en daarmee indirect ook voor je kind natuurlijk) of vind je het voor kind toch belangrijker dat ze opgroeit met een broertje of zusje. Die keus is voor iedereen zo persoonlijk en kun je dus ook echt alleen maar zelf (samen met je partner) maken.
Ik denk dat als ik niet blind was geworden ik er ook zo ingestaan had. Ik vond eentje wel genoeg. Bovendien heeft mijn man er ook nog 2 uit zijn vorige huwelijk en die kwamen toentertijd veel vaker dus druk zat. Die kinderen van hem, dat zit wat ingewikkeld en toen ik toch besloot om de tweede te mogen krijgen, kwamen ze al niet zo vaak meer en ik was en ben ervan overtuigd dat als mijn man en ik er niet meer zijn (of als mijn man overlijdt), dat ze niet of nauwelijks nog contact zullen hebben. Dat hoop ik uiteraard niet maar zijn ex is een nogal ingewikkeld type. Dus dat speelde ook mee, ik vond het zo sneu als ze alleen zou opgroeien. Overigens vind ik dat niet van andere mensen hoor die één kind hebben maar het voelde voor mij zo.
Ja dat vind ik nu eigenlijk het enige punt: dat hij emigskind blijft dan. Waar niks mis mee is, ik weet uit ervaring dat broertjes en zusjes hebben ook lang niet altijd leuk is. Maar voor ouders lijkt het me makkelijker als de kinderen samen kunnen spelen (en ruzie maken) bij dagjes weg, vakanties, maar ook thuis. Als je 1 kind hebt moet je zelf vaker overal mee mee doen denk ik haha of een vriendje meenemen.