Vaak als ik het met vriendinnen of kennissen heb over moederschap hoor ik vaak andere vrouwen / moeders over tijd voor zichzelf, alleen dagjes weg willen met vriendinnen, het moeten werken oid. Of (en deze vind ik persoonlijk vreselijk) “je bent toch meer dan alleen moeder”. NEE, nu even niet en dat wil ik ook niet. Zelfontplooiing kan ook zeker samen met kinderen. Ik heb heel bewust gekozen voor het ouderschap. Ik heb die “me-time” behoefte niet zo en ik vind t heerlijk om de “mama van” te zijn. Ik werk wel, maar als het financieel voordeliger zou zijn thuis te blijven had ik hier ook geen moeite mee. Ik heb gereisd en genoeg leuke dingen gedaan vóór de kinderen. Nu wil ik alles mèt mijn kinderen doen. Waarom moet ik mij daarvoor steeds verdedigen? Herkenbaar?
Heel herkenbaar. Ik hoef geen me-time, mijn kindjes zijn mijn 'hobby' en ik vind het heerlijk om dag in dag uit jaar in jaar uit met ze te zijn.. Ik ben op eerste en belangrijkste plaats moeder en daar ben ik blij om en trots op
Nou ik begrijp totaal niet wat je hieraan stoort. Ik krijg bijna zelf het gevoel mij te moeten verdedigen waarom ik juist aangeef ooit me time te moeten hebben en ook vrouw van mijn man ipv altijd moeder. Ik heb een kind wat erg druk is en door momenten voor mezelf te hebben kan ik juist een betere moeder zijn. En ook ik heb heel bewust gekozen voor het ouderschap maar dat betekend niet dat er je er alleen maar voor je kind moet zijn…. Dus ik begrijp dat je vrienden zich “verdedigen” op het moment dat je een dergelijke uitspraak doet. Super fijn dat jij het zo voelt maar dan mag een ander t anders voelen.
Ach ja, er valt altijd wel wat op te merken. Ik ben voor mijn werk altijd een paar dagen weg, en kreeg vaak te horen, zeker toen mijn kinderen nog klein waren “ohhh dat zou ik nooit kunnen, mis je ze niet en hoe is dat wel niet voor je kinderen..En is dat wel oké dat onregelmatige werk zo weten ze niet waar ze aan toe zijn…”. Blablabla. Doe wat je gelukkig maakt, dat krijgen je kinderen mee. Als jij je op dit moment happy voelt met de focus op je rol als moeder, is dat toch prima? Andere vrouwen doen het op hun manier. Voor mezelf zie ik het geheel, dat moet in balans zijn, en waar die balans ligt, dat bepaal je zelf.
Euhhhh ik ben ook op de eerste plaats moeder maar heb wel me-time nodig, zeker als single mom. Die 2 zaken staan echt los van elkaar.
Ik reis (nou ja, reisde) ook regelmatig voor werk. Dan kreeg ik regelmatig: ‘wie is er dan bij de kinderen?’ Eh, gewoon, hun vader…
We MOETEN helemaal niks toch? En ons al helemaal niet vergelijken met wat een ander normaal vindt. Vaak moeten we van onszelf alle balletjes in de lucht houden, of... dat wordt vaak verwacht. Moeder zijn, vriendin, vrouw van, collega, enz. Maar ik heb nog nooit al die balletjes tegelijk in de lucht gehad. Er is er altijd wel 1, 2 of 3 die op de grond liggen en dat ligt er maar net aan wat op dat moment belangrijker voor me is. Echt.. als jij blij bent, is het toch prima? Zo zonde van je energie om je met dit soort meningen van anderen bezig te houden.
Oooohhh ja die kreeg ik ook! En nu ik al jaren gescheiden ben nog steeds. Als ik aan het vliegen ben (ben stewardess) dan zeggen collega’s soms: maar waar zijn je kinderen dan nu? Euhhh mee in m’n koffer?
Ik geef anderen nooit commentaar op het feit dat zij wel liever meer tijd voor zichzelf hebben. Soms geef ik aan dat de kinderen in de vakantie thuis blijven, omdat zij de opvang niet leuk vinden. Dan krijg IK commentaar dat ik meer dan moeder ben en de kinderen pech hebben. Nou, dat vind ik vervelend. Ik begrijp mijn kinderen heel goed. Ook dat ik maar uit eten moet of eens een dagje winkelen want ik ben teveel met de kinderen bezig. Dat mag IK toch weten. Ik bekritiseer een ander ook niet.
Ik herken wat je zegt heel erg van toen mijn kinderen nog een stuk jonger waren. Ik werk natuurlijk wel als gastouder, maar niet iedereen telt dat onder werken geloof ik Inmiddels is dat bij mij (om meerdere redenen) veranderd en heb ik echt wel tijd voor mijzelf nodig. Maar als dat bij jou niet is, is het ook goed! Maar herkenbaar dus zeker.
Klopt helemaal. Ik vind het gewoon vervelend om steeds te horen. Ik heb ook geen mening over andere moeders. Ik heb gewoon geen zin in zulke reacties tijdens gesprekken omdat ik er niets mee kan.
Heb zelf eigenlijk nooit commentaar gehad op mijn keuzes (ondanks dat die soms bepaald niet in het maatschappelijke ideaal plaatje vallen) of misschien ben ik er gewoon Oost-Indisch doof voor Maar lijkt me heel vervelend als je dat commentaar wel krijgt, ongeacht wat je keuzes ook zijn. Toppunt van feminisme is wat mij betreft dat wij vrouwen gewoon lekker onze eigen keuzes mogen maken wat die ook zijn en verder live and let live! Misschien is dat een goede reply op ongevraagd commentaar?
Ik vind dat je je ontzettend druk maakt, zonde van je energie. Je hoeft je helemaal niet te verdedigen, het ene oor in en het andere uit.
Ik snak juist naar ruimte voor mijzelf. Ik werk niet dus heb geen collega's, een zorgenkindje is intensief en trekt de accu leeg en ik geef al 1,5 borstvoeding, nog steeds dag en nacht. Dus ik voel mij alleen maar in dienst van de kinderen. Ik kijk uit naar de kapper morgen of zelfs naar de fysio: even half uur sporten zonder kids.
Ik heb het hier toevallig met mijn psycholoog over gehad. Ik ben hooggevoelig en ik gaf aan soms wat jaloers te zijn op moeders die continue maar op aan kunnen staan bij hun kinderen en altijd enthousiast kunnen zijn. Ik hou van ze met heel mijn hart, maar ja, ik ben zo’n moeder die soms me-time nodig heeft, niet omdat ik mijzelf zo leuk vind, maar omdat ik het allemaal moet verwerken. Je moet dus niet meer zijn dan moeder, alleen iedereen zit anders in elkaar en dat maakt het soms dat het begrip er niet altijd is. Daar moet je je niets van aantrekken.
Ah ja dit is weer zo’n typisch geval dat werkt beide kanten op. Jij vind het vervelend om te moeten verdedigen waarom je je leven helemaal op je kinderen richt, ik vind het vervelend als mij wordt gevraagd of ik niet teveel werk of men “vindt” dat ik mijn kinderen uitbesteedt aan de opvang. Of men vraagt waar mijn kinderen zijn als ik op zakenreis ga. Nou gewoon bij mijn man. Dus ik vind er niks van en ik irriteer me ook niet meer. Iedereen moet lekker zijn ding doen. We zijn allemaal ook andere persoonlijkheden. Ik kan gewoonweg niet 24/7 met de kinderen thuis zijn dan kost me dat teveel energie en daar word ik zelf niet leuker van. Dus mijn leven en lifestyle past bij mij en bij ons en we zijn allemaal hartstikke gelukkig.
Dan zeg je dat toch gewoon? Je verdoet je tijd gewoon hiermee door je er druk over te maken. Dat ik tijd voor mezelf nodig heb wil nog niet zeggen dat jij dat nodig hebt.
Ik herken het ook. Ik denk wel dat het erg afhankelijk is van wie het zegt, in welke situatie en op welke manier. Ik heb zelf heus nog wel behoefte aan me-time maar over het algemeen heb ik er geen moeite mee dat mijn leven nu grotendeels in het teken staat van mijn kinderen. Vrijwel al mijn vriendinnen (met en zonder kinderen) begrijpen dit, sommige staan er hetzelfde in. Van mijn twee schoonzussen krijg ik echter regelmatig opmerkingen waardoor ik het gevoel krijg dat mijn leven als moeder niet voldoende is en ik inderdaad "meer dan alleen moeder" moet zijn. Ze hebben beiden geen kinderen en hoewel ik snap dat het grotendeels onwetendheid is, wordt ik er zo moe van dat ze eigenlijk graag willen dat ik nog exact dezelfde dingen doe als voordat ik kinderen kreeg. Ze willen bijvoorbeeld alleen met me afspreken zonder kinderen en wel altijd overdag want een van hen is chronisch vermoeid en wil/kan niet 's avonds afspreken. Ze snappen niet dat dat gewoon echt ingewikkeld is en ik niet te pas en te onpas een oppas ergens voor kan/ga regelen. Daarbij komt dat de afgelopen 1,5 jaar de keren dat ik dus met ze afspreek (zonder kinderen) ze totaal geen interesse tonen in mijn kinderen en ze ook hele nare opmerkingen hebben gemaakt over mijn wens voor een derde kindje en het ivf traject dat we daarvoor nodig hadden. Ook voor mijn carrière switch vanwege de rust voor het gezin hebben ze geen begrip, alleen maar kritiek. Bij hen is het dus de hele context eromheen maar hun opmerkingen als: "Je bent toch nog meer dan alleen moeder" of "nu ben je er eens lekker even uit" hangen me dus echt de keel uit. Ik ben namelijk heel tevreden met mijn leven op dit moment en ja, dat draait vooral om mijn kinderen. Over een aantal jaar als ze wat groter zijn worden dingen weer anders. Maar vanuit hen merk ik continue een mengeling van medelijden en afkeuring, en dat ik eigenlijk zou moeten streven om precies dezelfde persoon te blijven als ik was voor ik kinderen kreeg. Terwijl ik dat niet meer ben en daar ben ik blij mee!