Hallo.. Ik ben net zwanger.. weet het sinds vandaag een week. En toch knaagt het van binnen aan me. Al 2 jaar lang wil ik graag een kindje, alleen mijn man was er nog niet aan toe. Ik heb tranen met tuiten gehuilt, omdat we nog gingen wachten. Toen hij afgelopen jaar aangaf dat hij er nu ook voor wilde gaan sprong ik een gat in de lucht. We zijn er meteen voor gegaan.. en nu, nu ben ik zwanger.. Ik had gedacht dat ik helemaal uit mijn dak zou gaan maar het is eigenlijk het tegenovergestelde. Ik maak me zorgen van: Zijn we er wel aan toe? Kunnen we de verantwoording aan, hadden we niet nog langer met zn tweeen moeten genieten. Ook ben ik opeens heel erg bezig met mijn lichaam, vind het erg dat ik straks een dikke buik heb (mijn hele leven nog nooit zorgen gemaakt over een paar kilootjes meer, ben altijd al stevig geweest, en me nooit druk gemaakt over een buikje..) Ook mijn werk, daar maak ik me zorgen over.. ik wil opeens daar niet meer werken, kan de dagen niet om krijgen, terwijl ik altijd met plezier naar mijn werk ging. Ik wordt helemaal gek van mezelf. Ben heel erg emotioneel, zonet zij mijn man tegen me dat ie van me hield, en ik barste in tranen uit. Wie herkend dit? Begrijp dit niet verkeerd, ben echt blij dat ik zwanger ben, maar alles maalt door mijn hoofd heen, n dat maakt het erniet leuker op! Ik moest dit even van me af schrijven! Groetjes Kalush
Hoi Kalush, Dat is allemaal niet raar hoor! je leven staat op zijn kop. Het zijn vooral je hormonen die nu door je lijf gieren... Kop op.. komt allemaal goed. Groetjes
ach, hormonen..... ik heb er zelf geen last van gehad, (niet zo als jij het beschrijft) maar ik hoor het wel meer.... schrijf lekker van je af, praat met je man, en het gaat allemaal goed komen!
Ja, het zijn de hormonen. ik ken het, ze gieren af en toe erg door mijn lijf! Zeker de eerste weken dat ik wist dat ik zwanger was was ik op van de zenuwen en gedachten. Neem de tijd om er aan te wennen en die heb je gelukkig ook. Succes en genietze. Liefs Jenny
Ik weet sinds donderdag dat ik zwanger ben, maar ik heb ook nog niet echt het gevoel van super blij zijn, ik denk inderdaad ook aan allerlei dingen, zoals wat moet ik allemaal regelen, komt het huis wel op tijd af etc... Maar ik denk dat je op den duur aan het idee gaat wennen. Ik ben inderdaad ook heel blij met mijn zwangerschap maar ja het is niet niks een kindje krijgen, je leven gaat wel op z'n kop staan. Liefs, misspuma
Ja hoor, hier ook zo één... ook ik weet pas sinds donderdag dat ik zwanger ben, en ik ben er onwijs blij mee.. maar het is ook nog niet echt 'binnengekomen' geloof ik.. en maak me nu al zorgen over dat het allemaal wel goed gaat als mijn ukkie er is, en of ik het allemaal wel (aan)kan, enzovoort.. we zien wel hoe het loopt.. zijn waarschijnlijk de hormonen.. en sjaa.. dr is geen weg meer terug!!! Een paar mensen in mijn omgeving weten het al(familie en beste vriendin), en kwamen met kleine cadeautjes aan, boekje, sokjes, dat soort dingen.. En ik heb dan echt zo iets van .. Wat moet ik hier in hemelsnaam mee? Oh ja, ik ben zwanger, er komt een kindje aan!.. hihi..Hmm.. het is dus nog niet echt werkelijkheid geloof ik...hahaha
ach meisje, al die hormonen ook. Die doen toch wel speciale dingen met je. Hoop dat je je snel weer lekkerder gaat voelen en er dan van kan gaan genieten.
Ik had dit in het begin van mijn eerste zwangerschap . Na een paar maandjes ga je dr aan wennen . Toen de kleine er eenmaal was , was ik onzeker of ik het wel kon als de kraamverzorgster weg was . Nou , daar groei je echt in . Als de kraamverzorgster weg is moet je het alleen doen , en raak je steeds zekerder van je zelf . De zwangerschap , tja , die kwam ( ondanks dat wel al 2 jaar aan het klussen waren ) toch nog onverwachts . Heb er echt ontzettend aan moeten wennen en mezelf in acht moeten nemen . Bij de 2e was het gewoon routine Ik wist wat er gaande was en wat ik doen moest en zo . Het is heel normaal , dat zijn die gekke hormonen die je zo onzeker maken . Maar geen zorgen ,het gaat echt over Is gewoon even de 1e tijd en daarna begint het grote genieten . Het trots zijn op je buik enz . Groetjes Joyce
Ik hoop echt dat het van korte duur is, deze gevoelens.. gisteravond een heel gesprek met mijn man erover gehad. Die vind het het vreemd dat ik me nu zo voel, maar kan er weinig aan doen. Ach ik zie het ook allemaal wel, ik kan en wil niet terug, dat weet ik wel, alleen het moet eerst maar eens vorm gaan krijgen, ik kan er tot nu toe ook nog met weinig mensen over praten. Ben normaal een grote flapuit en als ik het eenmaal verteld heb, lijkt het niet een probleem meer, maar goed ik moet daarin nog even geduld hebben. We zien wat de toekomst ons gaat brengen, 1 ding weet ik al, en dat is het mooiste wat je maar krijgen kunt! Groetjes Kalush
Ik heb die gevoelens soms nog wel is hoor .. Onzekerheid, kan ik het allemaal wel, ben ik wel een goeie moeder .. enz enz .. Maar ik denk dat het heel normaal is .. Gelukkig worden ze steeds minder ..
Soms is het lastig; je wil gewoon blij zijn en genieten, maar op dat moment lukt je dat niet. Da's erg vervelend. Ik hou me vast aan de gedachte dat het gauw vast wel beter gaat en dat ik er iets heel moois voor terug krijg. Groetjes, Ramona
Ik ben tot een week of 13/14 heel terughoudend geweest in blijschap. Ook met dezelfde twijfels; kunnen we het wel, zijn we wel goede partners/ouders. Vind ik het wel leuk.........enz En vanaf het moment dat ik het ging voelen, toen viel er een hele hoop vragen weg en nu genieten we volop. Of het hormonen zijn weet ik niet......maar ik hoor heel veel net zwangeren vertwijfeld praten over de toekomst. Is (hoop ik) een fase waar je door heen gaat..
Nou ik geloof dat mijn 'onvrede' zich een beetje aan het bedaren is.. maar ben er nog niet helemaal. Gisteravond een hele wandeling met mijn man gehad (in de kou, brrr) maar heeft me wel goed gedaan, we hebben er uitgebreid over gepraat.. en hij was het ook wel een beetje met me eens. Eerst wil je het super graag.. en nu is het er en dan..?? Ik moet bekennen dat ik het eerst niet met hem durfde te bepraten (stom natuurlijk) maar ik schaamde me er voor.. Nu deze lucht is opgeklaard gaat het met mij ook de goede kant op.. vooral toen hij zei: Er groeit leven in jou, tuurlijk is dat vreemd.. Toen was ik opeens bijna genezen.. stom, maar zo had ik het nog niet bekeken.. Ook het gevoel dat je nu echt je jeugd achter je laat, en de toekomst nu wil geven aan een kleine.. is ook niet niks.. Opeens wordt je (voor je eigen gevoel) ouder. En dat is voor mij best moeilijk om los te laten. Ik heb altijd al moeite gehad met het afsluiten van periodes in mijn leven, maar zodra het nieuwe hoofdstuk opengaat, ben ik het oude alweer vergeten, maar het moment dat het afgelopen is, huil ik tranen met tuiten.. En nu, nu ga ik ervoor.. met vallen en opstaan.. ik ga een nieuw hoofdstuk beginnen, een hoofdstuk dat de mooiste uit mijn leven gaat worden. Dit weet mijn verstand nu, maar mijn gevoel zit nog bij het oude.. maar die komt langzamerhand ook wel mee.. Bedankt voor de lieve reacties.. Heb ik echt veel aan, te weten dat ik niet als enige zo 'gek' ben. Groetjes Kalush
Kalush, het is echt ontzettend herkenbaar!! En het komt allemaal goed! Het zijn vast ook de hormonen die als een dolle door je lijf gaan... geniet van je zwangerschap en als je het even moeilijk hebt, verwen je jezelf gewoon extra. Bij mij helpt dat wel. Groetjes, Eefje
Ik herken het helemaal. Ik voel me ronduit depressief. Ik heb het al eerder gemeld maar ik ben gewoon helemaal niet blij. We hebben er zo lang over gegaan en er zo op gehoopt en het enige wat nu gebeurd is dat mijn verleden omhoog komt....Tjeetje, hier baal ik enorm van. Ik vecht er echt tegen maar soms kan ik echt de noodrem van de trein niet vinden. Zou het slecht zijn voor de baby denk ik dan en dan wordt ik hier weer ellenig van. Dit had ik nooit kunnen verwachten. Kent iemand dit? Ik hoor het heel graag.... Een verdrietige Cat.
Ben blij dat't wat beter gaat met je Kalush! Het is even wennen in het begin, ik heb't ook gehad. Ik kreeg een soort van paniek-reactie... "Ik groeide overal, mijn vriendinnen hebben nog geen kinderen, verantwoordelijkheden, alles zal veranderen." Maar nu... super blij en we genieten er heel veel van! Groetjes, Pamela
Ik herken mijzelf helemaal in je verhaal, als je eenmaal begint met denken, kun j niet meer stoppen. Het is gewoon echt ellendig dat je van spannend en er echt naar uitkijken omslaat naar bijna paniek! Gewoon omdat je het zelf zo graag wil, en nu is het zover, en dan zo.. Echt vervelend. Ik heb vanochtend de VK gebeld, en ik moet zeggen dan wordt het wat geloofwaardiger voor jezelf.. en dan veranderd je gevoel toch wel iets.. Maar we komen er wel.. Iedereen geniet ervan, dus wij komen er ook wel! Veel succes! Groetjes Kalush
Tuurlijk komen we er wel, daar gaan we toch gewoon enorm ons best voor doen! Positief denken is het sleutelwoord maar soms gaat dat gewoon niet zo. Ik probeer het nu te laten gaan en me pas zorgen te maken als het echt zover is...Het is echt raar wat dit allemaal met je doet. Het zijn echt de hormonen hoor. Normaal ben ik echt een lachebekkie maar nu lijk ik wel een stuk chagerijn. Vreselijk. Op het moment dat je helemaal de balen hebt van jezelf dan gaat het gelijk alweer een stuk beter. Relativeren heet dat geloof ik.... Sterkte en kop op hé! Mocht je een steuntje nodig hebben dan mag je altijd een PB sturen hoor! Groetjes, Cat