Hallo allemaal, Ik ben een moeder van 36 jaar oud. Ons zoontje is 6. Mijn zwangerschap ging niet over rozen en ondanks dat de bevalling perfect is gelopen, wat de kraamtijd een enorme mokerslag. Ik ben bekend met PTSS, heb in de zwangerschap prenatale depressie gehad en daarna de postnatale. Het heeft echt jaren geduurd, eer dat ik weer 'normaal' werd in mijn doen en laten. Laat ik maar zeggen dat de zwangerschap en kraamperiode een enorme litteken (geestelijke) hebben achtergelaten. Ik was mezelf niet meer. Kreeg dwanggedachten, soms was het zo erg, dat ik dat, dit kind is niet van ons. Is niet van mij en niet van mijn man. Alsof ik mezelf beschuldigde van overspel dat terwijl dat helemaal niet zo was. Klinkt raar toch? Nou zo voelde ik me maanden en jaren. Heb veel psychologen versleten en heb er echt geen één gevonden waarbij ik dacht, ik wordt hier zen van. Nu heb ik gelukkig wel iemand na 6 jaar, die me goed begeleidt en helpt. Mijn vriend zwijgt over kinderen. Heeft gezien dat ik niet te genieten was als partner en wilde mij in alle rust de trauma's verwerken en helpt me goed. Alleen ik weet heel goed dat hij echt wel nog een tweede kindje wil. En ik weet het van mezelf ook maar de stap zetten is zooo verdomd moeilijk. Ik wordt al helemaal panisch als ik hier positieve testen zien, laat staan dat ik er eentje van mezelf in handen heb. Ik merk dat ik het ook uitstel. De drang, althans de wil om voor een tweede te gaan was begonnen toen ik 34 werd. Sindsdien stel ik het uit. Nu ben ik sinds een half jaar 36 en loop ik tegen de 37 en alsnog stel ik het uit. Sterker nog, ik ben begonnen met een opleiding sinds een paar maanden. Als ik vriendinnen zie of familie die zeggen dat ze zwanger zijn krimp ik ineen. Ik wil het zo verdomd graag maar iets houdt me tegen. Angst en stel je toch voor... Ik ben zo radeloos en verdrietig.
Wat ontzettend naar voor je, ik leef met je mee. Deels ook herkenning ivm pnd. Dat doet veel met je. Ik kan je aanraden om contact op te nemen met een pop poli in het ziekenhuis. Zij kunnen je tijdens de zwangerschap goed begeleiden, wellicht daarvoor ook al. Misschien heeft je vk een kinderwens spreekuur, dan kan je voordat je de stap zet dit bespreken en alvast doorverwezen worden.
Ik herken veel van jouw verhaal. Zelf bij de eerste prenataal depressief, vervolgens de tweede na een jaar gekregen en een lange tijd nodig gehad om weer tot mezelf te komen. Met behulp van een personal coach die me echt lag de diepte in gegaan en het bij de wortel aangepakt... En die wortel begon al voor de zwangerschappen. Sinds een jaar heb ik mezelf weer op de rit en begin dit jaar hebben we dus ook bewust gekozen om voor een derde kindje te gaan.... Zonder angst voor wat zou kunnen gebeuren. Ik wil geen beren op de weg zien die er (nog) niet zijn. En komen de beren wel, dan weet ik waar ik moet zijn voor hulp. Ik hoop dat jij ook op dat punt kunt komen, waar je er wat losser mee om kunt gaan. Knuff