Ben door oude foto's aan het bladeren. Kom net de foto tegen van het whiteboard in de ZH kamer waar alle bijzonderheden werden opgeschreven. Nu staat er: 14.50 VO (volledige ontsluiting), 16.45 start persen. Ik dacht dat het gebruikelijk is dat er vrijwel direct na constatering van de VO geperst mag gaan worden en niet twee uur later pas. Iemand enig idee waardoor dit bij mij anders was? Kleine kanttekening wellicht: ik beviel van een gedraaide sterrenkijker waardoor de persweeen al met 5 cm. ontsluiting begonnen en ik niet anders kon dan kiezen voor pijnmedicatie. Zou het kunnen komen dat mijn lijf nog onder de medicatie zat dat ik daardoor lang moest wachten voordat ik over mocht gaan op meepersen?
Kan meerdere redenen hebben. Medicatie zou er best 1 van kunnen zijn. Bij de oudste had ik om 17.30 uur volledige ontsluiting, maar mocht pas om 19.30 uur persen, vanwege drukte op de afdeling. Gynaecoloog moest extra opgeroepen worden vanuit Hengelo (ik was in het ziekenhuis in Almelo). De 2e moest eerst goed indalen voor ik mocht persen. Weet niet meer hoe lang het duurde voor ik mocht persen. Ik had om 4 uur 8/9 cm (om 14.00 uur was dat nog 2/3 cm) en om 18.45 mocht ik persen. Bij de 3e en 4e hoefde ik niet te wachten.
Pijnmedicatie kan daar zeker mee te maken hebben, net als het gebrek van personeel om de bevalling goed te begeleiden. Ik weet niet of je een ruggenprik hebt gehad, maar als dat het geval is voel je de pijn van de weeën niet meer. De ruggenprik moet daarom eerst langzaam uitwerken voordat je de weeën voelt en dus kan gaan persen.
Ik had om 04.00 volledige ontsluiting, maar mocht / kon ook pas 07.30 beginnen met persen, omdat de ruggenprik eerst uit gezet moest worden en dus uitgewerkt zijn.
Ja medicatie klinkt dan de logische redene. Ik ben 3x bevallen maar ik zou niet weten hoe ik de persdrang had kunnen tegenhouden?! Bij nr. 3 kwam de persdrang en 1 perswee later was hij geboren, zonder enig personeel in de kamer .
Om te "mogen" starten met persen moet er in principe aan 3 voorwaarden zijn voldaan: 1) je hebt volledige ontsluiting 2) je hebt (iedere wee) reflectoire persdrang 3) de baby is voldoende ingedaald Dat gebeurt vaak niet allemaal tegelijkertijd daarom kan het zijn dat je nog een poosje moet wachten op één van de drie. Bij een tweede of volgende bevalling gaat dit allemaal sneller en komt het minder vaak voor dat je moet wachten. De reden dat het verstandig is om te wachten tot aan alledrie de voorwaarden is voldaan is omdat je anders langer actief aan het persen bent en dat is zowel voor moeder als baby erg inspannend. (Natuurlijk is persweeen wegpuffen ook heel heftig, maar voor de baby geeft dit minder druk dan meepersen.) Moet er wel bij zeggen dat er natuurlijk altijd uitzonderingen op de regel zijn. Als verloskundige maak je een inschatting wanneer het verstandig is om te starten met actief persen. Ervaring leert dat met name bij 2e en volgende bevallingen het persen soms zo snel gaat dat het geen kwaad kan om al te starten als het kindje nog wat moet indalen of bij 9cm.
Dat is dus niet waar. Mijn pers weeen kwamen dwars door de epidurale heen. 3 min later is hij geboren. Zowel bij de eerste als de derde.
Dat is ook mijn ervaring. Voor mijn idee dat die ruggenprik er pas net in (eigenlijk was het 4 uur later) toen ik toch weer scherpen pijnen kreeg. Dat waren de persweeën. Daar kon geen ruggenprik tegenop.
Ik moest bij de bevalling van mijn tweeling wachten. Bij de eerste baby mocht ik meteen gaan persen (na 4 minuten was hij er), nummer twee lag met zijn hand voor zijn hoofd dus ik moest wachten tot de gynaecoloog er was om zijn handje weg te halen zodat de vacuüm erop kon, duurde 15 minuten (omdat ze verkeerde arts hadden gebeld).
Ruggenprik is niet per se reden van wachten met persen. Ik had net 15 minuten de ruggenprik, was in die korte tijd van 3 cm naar volledige ontsluiting gegaan en kon meteen persen, maar de ruggenprik had bij mij de persdrang totaal niet weggenomen (die had ik al uren) dus ik had goede persweeen en kon ondanks de ruggenprik prima meepersen. Maar bij mijn schoonzus vielen de persweeen volledig weg met haar ruggenprik, die kon dus pas persen toen hij uit werkte (en toen werd het alsnog een keizersnede omdat het te lang duurde en de hartslag van de baby begon te dippen).