Hoi, het is vast al het zoveelste topic over dit onderwerp, maar voel echt even de behoefte om van me af te schrijven... Ik ben nu 10 weken zwanger en sinds week 6 zo verschrikkelijk misselijk. Ik geef elke dag over en elke simpele inspanning maakt het erger. Werken lukt nauwelijks, verzorging van de kinderen lukt niet meer. Ik kan bijna niks meer en schiet enorm tekort naar mijn gezin en werk. Ik voel me er enorm schuldig over! De kinderen geven aan dat ze me missen en dat ze willen dat alles weer normaal is. Ik slik emasefene en heb ook primperan geprobeerd, ik hoef daardoor minder over te geven (nu nog ongeveer 3 keer per dag en verder vooral veel kokhalzen) maar het misselijke gevoel blijft en wordt zelfs steeds erger. Daarnaast ben ik verschrikkelijk moe en slap; een paar stappen zetten is me al teveel. Dit is mijn vierde zwangerschap en heb dit nog nooit eerder mee gemaakt, ben er echt wanhopig van. Iemand nog tips om deze periode zo goed mogelijk door te komen?
Kijk eens op de website van stichting ZEHG. Zij hebben tips over medicatie, eten, drinken etc. Er is ook een pagina (besloten groep) op Facebook waar veel gedeeld wordt.
Hier was cola de redding...kleine beetjes dan welliswaar. Normaliter drink ik t niet maar momenteel staat t nog op t dagelijkse programma. Kamertemperatuur en gewoon de regular. Paar weken op yoghurt geleefd.
O meid dat is zo naar. Bij de eerste lag ik gewoon van ellende op de grond in de douche, water leidde wat af van de complete wanhoop. En kon ik mini slokjes nemen. Ik vond het zelf fijn om alleen te slapen, rechtop in bed, spuugzak in de hand geklemd. Mijn man was gewoon teveel. Hoe is je maagzuur? De omeprazol hielp mij daarbij, de maagzuur maakte het voor mij erger. En verder, wees lief voor je zelf. Door wanhoop en uitputting kun je ook gekkere gedachten krijgen: dat is heel begrijpelijk. Ik vroeg mij wel eens af waarom ik zwanger wou worden, omdat het zo'n ellende was. Terwijl het kindje zo gewenst was..maar ik was gewoon uitgeput, nog maar 55 kilo en dat bleef delen en kon niets. Het was tijdens die periode écht geen roze wolk. Ik vond het hel. Het is gewoon echt loodzwaar. Heel veel sterkte
Hier hielp gek genoeg het radicaal accepteren van de misselijkheid. Ik was bij de eerste ook continue misselijk en minima 3 keer per dag aan het overgeven. Ik kon amper iets voor mijn gevoel. Toen heb ik besloten dat ik dan maar overal at random zou overgeven en dat het mij geen reet interesseert. Ik ging gewoon de dingen doen. Op het werk wisten mensen er bijvoorbeeld vanaf, dus er stond altijd een prullenbak in de buurt. Door te accepteren dat ik gewoon schijt misselijk was werd mijn lijden minder, was ik er minder mee bezig en werd het subjectief ook minder. Ik was er in ieder geval een stuk gelukkiger onder. Ik ben misselijk geweest tot aan het moment dat m’n zoontje geboren werd en ben al kotsend de bevalling door gegaan. Maar ik heb geen dag niet gedaan wat ik normaal zou doen. Overigens wel wat “kleine” aanpassingen zoals kleine beetjes door de dag heen eten etc. Cherry tomaten en komkommer hielpen hier goed.
Dat was hier echt geen optie hoor ik heb 9mnd plat gelegen, verloor 30% van mijn spiermassa, thuiszorg kwam mij wassen en alleen sondevoeding die rechtstreeks mijn buik/darn in ging (peg-j) bleef zitten. Normale sondevoeding via mijn neus kwam er gewoon 80x per dag uit. 23 ziekenhuisopnames (variërend tussen de 2 en 13 nachten), wekelijks 3 voxhtinfusen, combinatie van emesafene, Zofran en prednison maakte dat ik niet dood ging, maar ik was alles behalve functioneel. Inmiddels zijn we ruim een jaar na mijn bevalling en ben ik nog niet volledig aan het werk. Dus de optie 'het accepteren' is leuk, maar daarmee ga je voor mijn gevoel echt voorbij aan wat misselijkheid voor impact kan hebben. Het is geen mentale aandoening, met een gebroken been zeg je ook niet tegen iemand "het accepteren en lekker werkenć.
Ik ga nergens aan voorbij, ik noem het als optie. TS kan ermee doen wat ze wil. Ik zeg niet dat ze MOET accepteren. Er wordt gevraagd naar tips, ik geef aan dat het voor mij heeft geholpen. Want ik was ook ziek zwak en misselijk de hele zwangerschap. En dat was ik met accepteren nog steeds, maar had er vooral emotioneel minder last van. Ik zeg niet dat het voor iedereen werkt. Het klinkt alsof jij hele erge HG had, ik lees nergens in het topic van TS dat ze zodanig last heeft dat ze aan een sonde voeding moet. Vandaar dat ik de optie noem. Misschien heeft TS er wat aan, misschien niet.
Wees gerust. Ik ben 9 maanden ziek geweest. Elke dag overgeven, ik heb me erbij neer gelegd. Kreeg wel medicatie voor de misselijkheid. Met 33 weken kwamen ze er achter dat ik een zwangerschapsvergiftiging had. Toen nog 4 weken volgehouden toen is die gehaald. Over heel de zwangerschap ben ik 1.5 kilo aangekomen. Terwijl de baby al 2700 gram was.