Zo, hier een kleine update, ik ben gistermorgen bevallen van een prachtige meid, 2915gr en 50 cm bij 41 weken. Haar maat was wel reden tot controle van haar bloedsuiker en moest nog een dag in het ziekenhuis blijven. (ook nog omdat ze in het vruchtwater had gepoept) Ik heb niks gehoord over dysmaturiteit maar las het toevallig net wel 'gezonde dysmature dochter' in haar papieren! Kennelijk zit ze met dat gewicht wel onder de P5 lijn. Tja, de verwarring over wanneer een kindje dysmatuur is blijft dus wel bestaan want dan zou m'n zoontje het toch ook wel zijn geweest lijkt me. Overigens had ze wel een paar keer een vrij lage bloedsuikerspiegel en temperatuur, die laatste houden we nu nog in de gaten. Misschien doet dat het hem net wel om die benaming te krijgen. Nou ja, ze is in ieder geval gewoon gezond, erg alert en wij zijn echt apetrotse ouders!
Gefeliciteerd met jullie dochter. Wat een mooi gewicht heeft ze en al heerlijk thuis ! Geniet ervan !
Bedankt! Ivy doet het hardstikke goed, haar temperatuur was in het begin nog wat schommelend maar ze kan zichzelf nu al goed op peil houden. Ze is erg makkelijk en heel alert, zo leuk. Broerlief bekeek haar eerst van een afstandje maar is nu al helemaal dol op z'n zusje en komt haar zo gauw ze op schoot ligt een kusje geven. (en dan smelt ik helemaal natuurlijk) Ze drinkt heel goed aan de borst en zat gisteren alweer 145 gram boven haar geboortegewicht! Even showen, hier was ze 3 dagen oud: Inderdaad zoals voorspeld, een smalle meid met een klein koppie (omtrek 33.5 cm) en lange benen.
Wat een schatje!! <smelt> Wel grappig, Daphne, ik ben vorige week maandag ook bevallen van een (kleine) dochter... Ze was bij 38+6 49 cm en woog 2450 gram. Het frappante is dat mijn oudste dochter, inmiddels ruim drie, met 39+2 bijna hetzelfde woog, namelijk 2445 gram. Wel scary, weer zo'n kleintje! Gelukkig gaat het (inmiddels) heel goed, ze had de eerste paar dagen erg veel moeite met drinken en was erg slaperig, na een paar dagen sonde en warmte op de kinderafdeling mochten we afgelopen zondag heerlijk naar huis en thuis gaat het gelukkig goed. Ze hebben de kleine goed gevolgd met groeiecho's tijdens de zwangerschap maar ze was echt veel kleiner dan verwacht, ze hadden gemeten dat ze op de curve van p25 zat maar zat uiteindelijk bij haar geboorte op p2,3. Wat dat betreft kunnen ze er dus aardig naast zitten met groeiecho's...
Wat ik heb begrepen is dat er gewoon richtlijnen zijn voor 'wanneer dysmatuur'. Maar toch, ook professionals roepen soms iets anders! De moeder van een vriend van ons is VK en zei riep toen ze de foto's van onze dochter zag 'ooh! dysmatuur!' hoewel onze dochter dat, qua gewicht, gewoon niet was..
Hier ook een twijfelgeval: de 1 zei het wel en de ander zei het niet Zoontje was 2675gram en 48cm en geboren met 39+5. Inmiddels lopen we bij de kinderarts omdat hij van 's morgens vroeg tot 's avonds laat aan het krijsen is. Medisch is inmiddels alles uitgesloten en nu wordt het prematurengedrag genoemd. In zijn geval was hij dus toch een dysmatuur en als dat meteen duidelijk was geweest hadden we volgens de arts vanaf het begin meteen kunnen gaan handelen zoals ze dat normaal aanraden bij een prematuur. Nu we een aantal dingen aangepakt hebben die ze ook als tips meegeven bij prematuur/dysmatuur geboren kindjes gaat het een stuk beter. Veel geborgenheid geven, zo min mogelijk prikkels, bed tips, speen tips e.d. Hij heeft vanaf afgelopen woensdag tm vrijdag in het ziekenhuis gelegen en we merken nu al dat het stukken beter gaat en hij lekkerder in zijn velletje zit
er is wel een richtlijn voor, want mijn arts die de 20 weken deed (nu) heeft nog opgezocht of mn zoontje nou dysmatuur was of niet bij de geboorte. Dit was hij dus, want hij woon 2780gr bij 41+1, het gewicht lijkt opzich niet Heel erg weinig, maar omdat ik wel al een week en dag overtijd was dus toch dysmatuur. Ook heeft hij er Echt wel last van gehad helaas.
@ Annie, Ben eigenlijk wel benieuwd wat voor tips voor prematuren ze jullie hebben meegegeven. Kun je daar wat meer over vertellen? Vind ik wel interessant...
We hadden zelf alles al geprobeerd: inbakeren, draagdoek, babymassage, voeding, flessen, kamer zo kaal mogelijk en nog veeeel meer. Eigenlijk alles wat er te proberen viel, want als het CB of de kinderarts met iets kwam was onze reactie 'hebben we al geprobeerd' Toen zijn we dus doorgestuurd naar de huilpolie in ons ziekenhuis en is ons ventje een paar dagen opgenomen geweest. Daar krijg je toch van die kleine dingetje te horen en te zien die misschien nét het verschil kunnen maken en waar wij als leken dus niet aan gedacht hadden...we wisten immers ook niet dat hij eigenlijk het stempeltje 'dysmatuur' had moeten hebben. Wat we nu doen: - van een badcape een soort nestje gemaakt in zijn bedje zodat zijn wereldje kleiner is. Ook met zijn voetjes tegen het bedje aanleggen en superstrak instoppen - hij pakt geen speentjes die in de winkel te koop zijn, nu hebben we een spuugdoekje in de flessenspeen gestopt en vastgetaped en die pakt hij dus wel en daar kunnen we hem mee troosten als het écht uit de hand loopt - uit bed meteen dicht tegen ons aanhouden en zorgen dat hij zo min mogelijk de ruimte in kan met zijn armpjes - zijn kamertje zo kaal mogelijk gemaakt, dus alle fel gekleurde dingetje weg zodat hij niet afgeleidt kan worden (hij heeft nu dus een mooi WIT kamertje ) - in de box leggen in een badcape of op/tussen het voedingskussen in met hooguit 1 speeltje wat bestaat uit 1 kleur. Het liefst niet in de box, maar ik moet hem toch ergens laten als ik alleen thuis ben en zijn flesje moet maken. - als we hem vasthouden hem zo klein mogelijk maken; beentje optrekken in kikkerhouding en armpjes begrenzen. - spelen alleen tijdens het verschonen en na het flesje weer zijn bedje in, want dan is hij moe en ontspannen van het drinken waardoor de kans groter is dat hij in slaap valt. - boeren niet op de schouder, want dan went hij aan de warmte en schrikt dan als hij in zijn koude bedje gelegd wordt. Nu zetten we hem dus op ons bovenbeen en zo kan hij zijn boertje laten. Zal vast nog wel iets vergeten zijn, want het zijn echt allemaal van die mini dingetjes die er op neer komen zijn omgeving zo klein en knus mogelijk te maken. Eigenlijk heeft hij op dit moment dus een erg saai, maar wel rustig en regelmatig leventje. Het gaat wel iets beter dan een weekje geleden, maar nog niet zoals het bij de meeste baby's gaat...Al is het denk ik ook zo dat we er misschien te veel van verwachten omdat hij in het ziekenhuis zo supergoed deed. Het probleem hier was/is als volgt: 's morgens rond 6.30 uur wordt hij wakker en daarna slaapt hij niet meer, maar krijst hij heel de dag tot ongeveer 23 uur en is alleen stil tijdens zijn flesjes. Volgens de artsen komt dit omdat hij in zijn hoofdje verder is dan dat zijn lichaampje is. Hierdoor raakt hij gefrustreerd en gaat huilen/krijsen. Daardoor kan hij niet slapen en zo komt hij in een cirkeltje terecht die pas rond 23 uur doorbroken wordt omdat hij dan zo oververmoeid is dat zijn lichaam aangeeft dat er nu écht geslapen moet worden. Hierdoor slaapt hij dus ook vanaf week 1 al door van 23 uur tm 6.30 uur met héél af en toe een nachtje waarin hij voor een nachtvoeding komt, maar die zijn op 1 hand te tellen.... Medisch is alles (voor zover dat getest en bekeken kan worden dan) uitgesloten toen hij in het ziekenhuis lag en het terecht komen in het cirkeltje van frustratie/huilen/krijsen/niet slapen/oververmoeid klinkt op zich best logisch nu we er zo over nadenken... pffffffffffff wat een verhaal
Mijn oudste twee zijn bestempeld als pre- en dysmatuur. De eerste werd gehaald met 36,1 wk, woog 1905 gram en was 44 cm lang. De tweede werd gehaald met 35,4 wk, woog 1860 gram en meette 45 cm. Beide hebben 3 weken in het ziekenhuis gelegen waarvan ongeveer 2 weken in de couveuse, beide hebben sondevoeding gehad. Dat zijn wat mij betreft wel aanwijzingen dat ze echt wel een achterstand hebben opgelopen en dus ook dysmatuur zijn. Ze waren verder magertjes om te zien, heel kwetsbaar, beetje doorzichtige huid met aardig wat haartjes... Nu zijn ze bijna 11 en bijna 8 en doen het super, beide hebben alles ingehaald in de eerste twee jaar, zowel in gewicht en lengte als in ontwikkeling maar wel beide op hun eigen manier Zoon nr 3 was ruim 7 pond en 53 cm met 38,2 wk (lang leven bloedverdunners in mijn zwangerschap ) De dame die nu onderweg is loopt ook mooi op schema!
Deze handelingen hebben bij ons ook goed geholpen. Vooral dus het begrenzen dus... Als hij huilde terwijl we hem vast hadden merkte ik dat hij rustiger werd als hij strakker werd vastgehouden. Ook in het ziekenhuis ging het altijd beter als thuis... dan ben je al snel geneigd te denken dat het dan thuis ook automatisch goed gaat. En dat is niet altijd zo... kan dan een flinke tegenvaller zijn. Uiteindelijk merk je dat het begrenzen steeds minder nodig is.
Meiden, jullie gaan het niet geloven (doe ik zelf eigenlijk ook nog niet) maar vanaf dinsdag gaat het hier super!!!!!!!!!!!!!!!!! Ik heb hem dinsdag de hele dag niet wakker gemaakt, maar besloten hem zelf voor zijn voeding te laten komen en dat heeft blijkbaar geholpen, want vanaf dinsdag slaapt hij netjes tussen zijn voedingen en..........is hij van 6 naar 5 flessen gegaan!!!!!!!! Krijsen doet hij bijna niet meer, behalve als hij vindt dat ik te lang bezig ben zijn flesje te maken Het lijkt alsof er een wonder is gebeurd! Zal het dan toch aan al die kleine dingetjes hebben gelegen? Over 2 weken moet ik weer werken en ik hoop zó dat ik toch nog 2 weekjes kan gaan genieten, want verder heb ik een rot verlof gehad