Helaas ben ik na bijna 2 jaar proberen nog nooit voor eventjes zwanger geweest. Ik heb op 7/8/9 dpo wel eens een super tuur gehad waarvan er nooit een oploop is geweest. Ik heb voor mijn gevoel al zoveel gedaan en gelaten waardoor ik steeds meer denk dat het genoeg geweest is. Het heeft mijn leven totaal over genomen. De onzekerheid die ik telkens weer voel samen met het falen van mijn lichaam. Het vertrouwen in mijn lichaam is volledig weg. Voor ik met de pil stopte was ik licht depressief. Het lichtpuntje was zwanger worden en wat voelde ik me goed. Toen het langer duurde hield de gedachte dat het ooit zou lukken me op de been maar dat gevoel is weg.. ik weet 95% zeker dat het niet meer gaat lukken. Onderzoeken wil mijn man niet, als het lukt is een kindje welkom en anders is hij meer dan tevreden met onze twee jongens.. Ook ik ben natuurlijk 100% blij en dankbaar voor mijn twee jongens maar bij mij staat dat los van die hele diepe wens. Nog 1 keer zwanger zijn en een baby krijgen, nog 1 keer alle fases doorlopen en de band tussen mijn jongens en hun baby broertje/zusje zien.. goh wat had ik dat graag mee willen maken. En hoe maak ik dan de keuze hè? Nu zegt mijn gevoel om de komende maanden nog even alles op zijn beloop te laten maar ik krijg er toch weer hoop van als we dat doen. Blijf ik het niet gewoon uitstellen, moeilijk zal het toch wel zijn. Het is een heel verhaal geworden zie ik.. Jullie kunnen natuurlijk de knoop niet doorhakken maar het voelt fijn het even van me af te schrijven.
Ja die vraag stel ik mijzelf ook regelmatig. En dat antwoord ga je nooit krijgen denk ik want ik denk dat het nooit goed zal zijn. Wat ik wel denk is dat je op een gegeven moment een grens moet stellen want anders blijf je maar door gaan met hopen. Ik weet niet hoe oud je bent? maar misschien dat een leeftijdsgrens helpt. Zoals je misschien weet zijn wij nu 2.5 jaar bezig. Wij gaan starten met IUI in sept en als dat niet lukt hebben wij nog IVF. Daarna is er niks meer voor ons dus dat zal pas voor mij het einde zijn ik kan nu nog niet stoppen. Maar dan moet het ook. Dan ga ik ook een spiraal zetten want een pil zou je zo mee kunnen stoppen/of '' vergeten'' en zo weer hoop creëren. Maar nogmaals ik denk dat het nooit goed zal zijn. Veel wijsheid en hopelijk is het je nog een keer gegund.
Ooo meis toch ik krijg de tranen in mijn ogen als ik je verhaal lees.... Ik kan me zeer goed voorstellen hoe jij je voelt Je hebt alles gegeven wat je maar kon, ik zat ook zo in elkaar, vanalles uitproberen en hopen, zelfs tijdens menstruatie had ik nog hoop dat het een innesteling was (hoe onmogelijk?!) Sinds ik alles naast me heb neergelegd voelde ik mij veel positiever! Deze ronde had ik plezier, dacht nergens bij na, geen ovu testen, geen tempen, geen andere mikmak en tot verbazing gister positief getest. Voor mij scheelde de rust die gecreëerd werd dus echt een heleboel! Loslaten is niet makkelijk, bij mij heeft het ook heel lang geduurd hoor en ineens dacht ik “ik heb hier allemaal geen zin meer in!” De druk was zo hoog dat het alleen maar stressen was. Ik weet dat het toeval kan zijn hoor, maar ik wil je wel meegeven dat dit voor mij toch de meest relaxte en makkelijkste ronde is geweest die ook het snelst om is gegaan. Volg je gevoel en probeer toch een klein sprankje hoop te houden. Dikke knuffel voor jou ❤️
Denk dat we ongeveer in hetzelfde schuitje zitten.... Gelukkig wel twee kinderen mogen krijgen na veel ellende, maar wat is die derde welkom. Heb er alles aan gedaan, van ondersteunende pillen tot ovulatie testen etc.. Alleen geen medische molen meer, ook omdat mijn man dat niet meer wil. Mijn grens heb ik meerdere malen opgeschoven. Nu ben ik 38 en ben het afwachten en hopen meer dan zat. Heb de babyspullen uitgezocht en verkocht. Laat binnenkort een spiraal zetten, zodat hopen ook niet meer kan. En een afspraak voor het zetten van een kleine tatoeage. Ter ere van de kinderen die er wel zijn en die ene die maar niet kwam. Zo is het toch tastbaar en krijgt het letterlijk een plekje. Daarnaast ben ik gaan nadenken over wat ik verder nog wil, maar niet heb gedaan door de kinderwens en wat als... Nu aan het trainen voor het lopen van de halve marathon (erg goed voor je geest ook) en heb een andere baan aangenomen. Kostte me veel tranen en tijd, maar het is bijna goed zo. Wat een proces hè, vond het heel heftig.....
Voor zoveel vrouwen zijn deze gevoelens helaas zo herkenbaar lees ik. Het blijft zo vreselijk oneerlijk. Ik denk idd dat je nooit echt een antwoord zal krijgen maar het gevoel moet er goed bij zijn. Alleen zal definitief stoppen nooit goed voelen.. Het lijkt me ergens wel prettig dat je iui/ivf hebt om naar toe te leven maar anderzijds wil je het helemaal niet nodig hebben. Iets gaat voor jou je grens bepalen, namelijk ivf. Dan kun je de keuze niet zelf maken. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel? Ik ga sowieso voor je duimen dat iui het voor jullie gaat zijn. Heel erg veel sterkte en succes.
@DCG afgelopen ronde ook alles naast me neer gelegd. De thermometer weg gedaan, geen ovu testen gehaald en alle apps verwijderd op mijn telefoon. Het was idd veel relaxter en op deze manier kan ik het misschien nog wel even vol houden maar ik ben ook wel bang om dan alsnog met ‘lege’ handen te staan. Komt de klap dan niet alleen maar harder? Voor jullie na al die tijd zo fijn dat het gelukt is. Dat geeft me ook wel hoop hoor blijft allemaal zo dubbel.
Het is idd heel dubbel hoor, want wie weet was ik ook zwanger geworden als ik wel alle mikmak gewoon gebruikt had. Maar de rust zonder alles was gewoon op zich al een last minder! Ik denk dat de klap als het niet lukt sowieso hard erin hakt, vooral als de wens zo groot is. Ik zou gewoon zo door proberen te gaan als ik jou was, als jij je hier ook relaxed bij voelt, dan is het sowieso al een teken dat je “iets” loslaat en wie weet pakt het bij jou ook positief uit. Ik heb al zoveel rondes de hoop opgegeven, tot ik het echt beu was. Ik had gewoon nergens zin meer in en de knop moest gewoon om. Wij hadden ons ook al ingesteld op proberen met injecties, waar ik heel erg tegenop zag. Mede door die angst dacht ik “als het niet lukt dan hebben we pech en zijn we met zijn 3tjes ook gelukkig”. De injecties wou ik nog wel proberen maar daarna zou voor mij de koek ook op zijn aangezien ik het mentaal al erg zwaar vond. Nu ben ik ook dubbel zo blij dat er toch een wondertje in mijn buik aan het groeien is, ik stond al heel positief in deze ronde, gewoon doordat de stress er niet meer was... Ik blijf voor jou hopen dat ook jouw wens nog vervuld mag worden ❤️
Wat ontzettend mooi dat je een tattoo laat zetten. Daar heb ik ook wel eens over nagedacht. Dan draag je het alsnog bij je. Jullie dus in dezelfde situatie. Merk je dat als je de spullen weg doet het definitiever is? Juist moeilijk of helpt het? Dat nadenken over andere dingen ben ik ondertussen ook al een poosje aan het doen. Mijn man geeft me hierin alle ruimte. Alles wat ik zou willen is mogelijk maar ik kan me er nog niet toe zetten actie te ondernemen. Constant had ik de wat als gedachte in mijn hoofd dus er was nog geen ruimte voor een opleiding, ander werk. Nu vind ik het moeilijk om er mee aan de slag te gaan. Terwijl en en eigenlijk ook kan. Ervaart jouw partner het ook als moeilijk om te stoppen met proberen?
Ik zag er als een berg tegenop om de spullen weg te doen, maar heeft me wel geholpen. Kijk er niet meer tegenaan en het zijn maar spullen. Zo weer gekocht indien toch nodig. Geeft me letterlijk en figuurlijk meer ruimte om vooruit te kijken. Mijn man heeft er veel minder moeite mee, hij is blij met de twee die we hebben en geniet nu ook wel van de vrijheid die we nu hebben. Definitief is het pas zodra de spiraal er in zit, maar het voelt ergens ook wel fijn om vooruit te kijken. Stond al zolang stil.... Maar nogmaals, poeh heeft flink wat tranen gekost.
Wij zijn nu dik 3.5 jaar verder zonder positieve test. Ik hou me eigen steeds voor dat we alles gedaan willen hebben en nooit spijt zullen krijgen dat we het 'niet' geprobeerd hadden.
Je hebt helemaal gelijk over de spullen idd. Laatst heb ik al wat spul weg gedaan zoals commode, die is verkocht aan een stel die hun eerste baby krijgen. De kledingkast krijgt een nieuw gaaf kleurtje en een plekje in onze nieuwe woonkamer. Dat zijn al flinke stappen voor mij. De verhuizing helpt er goed bij. Dat stil staan herken ik, doet ook zeer want ineens zijn mijn kids 2 jaar ouder. Straks krijg ik daar ook nog een schuldgevoel over Misschien moet ik het maar een beetje meer als mijn man denken. Soms vind ik het zo simpel maar in deze situatie lijkt het me heel fijn
In jullie geval staan jullie allebei achter de mmm. Als dat hier zo was geweest dan was ik zeker weten de mmm in gegaan. Nu voelt dat ook zo dubbel want ik heb er niet alles aan gedaan. Wie weet waren er hele andere kansen als we vorig jaar wel die stap hadden genomen. Maar dat ‘wat als’ denken heeft helemaal geen zin.. daarmee maak ik alles alleen maar moeilijker. Voor jullie ook enorm heftig, 3,5 jaar. Wanneer gaan jullie voor ivf/icsi? Was je snel zwanger van jullie eerste kindje?
Wij hebben de eerste 2 jaar zelf moeten proberen omdat ik natuurlijk zwanger ben geraakt van ons zoontje. Zelf stond ik niet zo achter de MMM in het begin waar door het ook op zijn beloop lied gaan. Uit eindelijk dan toch besloten er wel voor te willen gaan en toen bleek het zaad zo slecht dat icsi /ivf enigste hoop is. Ze gaan de eerste keer 50 50 proberen te doen indien er genoeg zaad en eicellen zijn. Omdat ze niet weten waar het stuk loopt en ze het jammer zouden vinden als er 0 uit zouden komen. Wij mogen eind augustus starten.
Het wachten duurd lang. Ik heb als max leeftijd 37 voor mezelf ingesteld. Ik was 24 toen we klaar waren om een gein te stichten. Inmiddels 31 en nog steeds geen kinderen. Inmiddels wel meerdere huisdieren. Met de laatste uitbreiding zei ik al tegen mijn man. Het lijkt erop dat we aan het compenseren zijn voor dat we nog geen kindje hebben. Hebben we toch even om moeten lachen We zijn al jaren bezig, inmiddels weer volop ziekenhuis bezoeken. We staan er positief in. Het zwaarste vond ik na 2 jaar. Na zoveel jaar kan ik er over spreken, het gemis, de moeite en wat we ondergaan. Vrienden en familie weten er van. Ze vinden de openheid die we hebben redelijk speciaal. Openheid heelt mij denk ik
Ik vind dat ik geen recht van spreken heb op klagen aangezien wij nog niet zolang bezig zijn voor een 2e. Alleen lukt die 2e ook niet op de normale manier.. Het meest pijnlijke vond ik dat anderen die dichtbij je stonden met opmerkingen kwamen waarbij je liever huilend in een hoekje zou willen gaan zitten. O.a laat het los je bent er teveel mee bezig of je hebt toch al een kindje? Wees gelukkig met wat je al hebt! Alsof je dan niet meer een wens mag hebben en mag vervullen.. Alsof je dan geen baal momenten mag hebben als die positieve test keer op keer uitblijft. Keer op keer het achter gesloten deuren bespreken omdat alleen mensen die hetzelfde doormaken weten wat je voelt. Ik wil geen moeite meer doen om tegen mijn omgeving te zeggen dat ik mezelf rot voel omdat het weer een ronde niet gelukt is.. Ze zeggen dat ze er voor mij zijn om vervolgens 5 minuten later een verkeerde opmerking te plaatsen. Ik neem ze het niet kwalijk, ben blij voor ze dat ze het verdriet, verlangen en de wanhoop van het zwanger willen worden niet kennen. Het is zo dubbel aan de ene kant ben ik zo dankbaar met mijn zoontje, hij was echt een gelukje en dat winnend lot uit de loterij.. Maar juist omdat het een keer eerder is gelukt, frustreert het des te meer dat het dan ineens niet meer zo spontaan wilt lukken. Dat ik mij soms tegenover hem zo schuldig voel dat ik onbewust en bewust teveel bezig ben met het opnieuw zwanger worden. Waardoor het genieten in het hier en nu ook minder makkelijk word. Ik ben er van overtuigd dat iedereen onbewust voor zichzelf het verlangen naar een zwangerschap moeilijk kan loslaten zolang het medisch nog mogelijk is om zwanger te raken. Zolang wat als nog kansen heeft is het des te moeilijker om te zeggen genoeg is genoeg. En voor iedereen is die grens anders.. De één vindt dat bij twee kinderen en de ander vindt dat bij een medisch traject. Verwerken lukt dan ook vaak pas wanneer men weet dat zwanger worden niet meer zal lukken of dat door een medische ingreep een zwangerschap risicovol zal zijn. Dan heb je een definitief antwoord waarom je het moet loslaten.. Tegenwoordig kan ook veel meer mogelijk gemaakt worden waardoor iedereen zijn grenzen ook verlegd en langer door gaat voordat zij stoppen. En niemand kan voor jou bepalen wanneer en waar je stopt, alleen jijzelf. Anderen kunnen je alleen een advies geven maar het is aan jou wat je met advies doet. Een verlangen of dat sprankeltje hoop hoeft niet perse negatief te zijn, voor sommigen is dat dat laatste puzzelstukje om vol te houden om de puzzel compleet te maken. Het is de kunst om soms de puzzel weg te kunnen leggen om hem op een later moment af te maken. "Het laatste puzzelstukje maakt de puzzel compleet, maar de complete puzzel bestaat niet alleen uit dat stukje. "
@catlady door jouw verhaal, en dat bedoel ik niet verkeerd, besef ik me dat ik enorm blij mag zijn dat ik eerder zorgeloos ben zwanger geraakt. Ik vind het knap dat jullie er positief in staan en dat gaat zeker jullie sleutel zijn. Ergens vind ik dat ik niet mag miepen, mijn man vind dat ook... maar het blijft natuurlijk een diepe wens. Mocht het niet meer lukken zal ik veel dingen een plaatsje moeten geven maar dat is niet erg. @Snies oeh die opmerkingen.. ooit zei iemand tegen me; anders stuur je *man* maar eens een nachtje hier heen. Met andere woorden: ik denk dat hij mij wel zwanger kan maken. Ik weet wie het zegt en meestal ben ik best in voor een grapje maar als ik eraan terug denk doet het wel zeer. Verder idd de opmerkingen dat ik er niet mee bezig moet zijn. Gelukkig weten maar een paar mensen van ons ‘traject’, ze weten ook dat we niet zo lang zouden proberen dus ik verwacht dat ze denken dat we ermee gestopt zijn. Dank voor je mooie woorden. Ik neem ze zeker mee in mijn gedachte. Jullie heel erg veel succes de komende maand.
Gister een goed gesprek gehad met mijn man. Hij is van mening dat we het op zijn beloop moeten laten en dat ik er positiever naar moet kijken. Wat niet lukt dat lukt niet en als het wel lukt dan is dat mooi. Ik begrijp wel wat hij zegt. Onze nieuwe grens leg ik op eind dit jaar maar het hoeft geen definitieve keuze te zijn. Tegen die tijd bespreken we het weer opnieuw. Leeftijd grens is een dingetje want ik ben pas 33 en het leeftijdsverschil met onze kinderen maakt eigenlijk ook niet echt meer uit. Dat is nu toch al groot Kortom, nog een keer of 5 en die ga ik proberen zo relaxt mogelijk door te brengen. Geen ovu testen, geen zwangerschapstesten, niet gericht vrijen en minder zp
Het kan ook allebei. Los een pauze in voor een half jaar/een jaar en ga daarna verder. Doe je wel ovulatietesten? Bij mij kwam na gebruik van hormonale ac de eisprong niet meer op gang. Zonder eitje geen baby. Wat dat betreft kun je natuurlijk wel kiezen voor onderzoek alleen bij jou. Weet je in ieder geval de helft van het verhaal en kun je het misschien beter afsluiten ter zijner tijd. Want dat maakt het ook lastig lijkt me. Misschien is er maar iets heel kleins. Geen mmm snap ik. Maar wat voor kwaad kan een semenonderzoek en bij jou bloed en cyclus analyse?