De vraag zegt het eigenlijk al. Als jullie kindjes (van rond de 2 jaar) brutaal of uitdagend gedrag hebben. Wanneer negeer je, wanneer corrigeer je (en hoe). Ben wel benieuwd naar wat ervaringen hierin. (Ook van mamas waar de kids nu al ouder zijn maar dit nog weten van rond de leeftijd van 2).
Met glimoogjes is ze aan t uitdagen, dat probeer ik om te buigen naar wenselijker gedrag. Slaan, bijten, schoppen of zaken die écht gevaarlijk zijn en niet bedoeld voor verkenning daar zit gelijk gevolg op. Afdeling foei, niet doen, en aanverwanten was hier direct "oostindisch doof lalalalallala" maakte werkelijk totaal geen indruk enige wat hier helpt is op de deurmat in de gang zetten. Inmiddels is ze wat ouder, dus zit ze alleen (haalt misschien de minuut) en sta ik buiten de deur. Toen ze 2 was zat ik er gewoon rustig naast, zei niks maar ik was er. Ff uit de situatie en als de tranen kwamen zodra ze afkoelde, aangeven wat niet mocht, niet meer doen en goedmaken met een knuffel en weer wat anders samen doen. Zaken als een driftbui, nouja zeg maar gerust meltdown komen hier ook geregeld voor. Heb 1x een zeester op de keukenvloer gezien omdat een puzzelstukje niet paste, ben dr maar naast gaan liggen en vroeg alleen of hij zo wel ging passen...kijkt ze me boos aan, staat op en ramt hoppa t stukje er in en weer blij. Nooit meer een zeester gezien. Helaas is de meltdown nu nog wel gooien, nouja dat is ze dan kwijt voorlopig en een deurmat erbij. Kleine aantekening die van ons heeft een temperament van een compleet weeshuis bij elkaar, geef je die 1 vinger dan ben je je lijf kwijt, echt niet alleen je hand of arm. Het is ook een enorme controlfreak/pietje precies alles moet maar in 1x kunnen en goed gaan. Tegenslag oeeeeeh! Dus ik ben aan alle kanten bezig om te laten zien dat fouten maken mag en kan en dat als je even de tijd neemt je het altijd nog een keer kan proberen of je fout kan herstellen.
Met twee corrigeerde ik een aantal keer. Ging het door dan haalde ik ze uit de situatie (afleiden). Negeren deed ik niet echt op die leeftijd, dat vind ik meer bij zeuren/drammen passen. Als ze door gingen met negatief gedrag dan bleken ze meestal slaap nodig te hebben. Rond de twee was hier en periode van geen middagdutje willen, maar soms wel echt nodig hebben.
Tja die van mij is 2,5 jaar en een behoorlijke pittige tante! Als ze ondeugend doet negeer ik het vaak maar soms gaat ze echt te ver. Met pop ons slaan en als je dan zegt niet slaan zegt ze super onschuldig maar popje doet dat.... hier is het 1 keer waarschuwen en anders op de deurmat in de keuken. Daar is het even flink huilen en proberen om er af te gaan. Na een paar minuutjes leg ik haar uit waarom ze daar moest zitten en knuffelen we. Echt driftbuien is laten razen en haar knuffels geven. Ik blijf aangeven dat ik er ben en dat ze bij me mag komen knuffelen als ze dat wilt. Na een paar minuten razen komt ze bij me knuffelen.
Als ik haar hier in de gang zet.. Vind ze dat dus grappig. Als ze stout doet zegt ze zelf al "gang" en daar vermaakt ze zich dus prima Gister was ze niet lief buiten. Ze wilde ergens een tuin inlopen en had gezegd "nee".. Maar toch doen.. Ik haar net op het randje bij de tuin vandaan geplukt... Door gelopen.. Draait ze om rent ze terug toch die tuin in... Ik haar daar dus weer uitgeplukt en duidelijk gezegd dat dat niet lief was en hop... In de kinderwagen gepland. Probleem opgelost maar zo zijn er wel dingen waar ik over twijfel. Zo kan ze ook ineens echt boos "nee" schreeuwen tegen me en ik ben zelf opgevoed dat schreeuwen tegen ouders een no go is... vind schreeuwen zelf ook nou niet echt nodig. Springen op de bank is er ook zo eens. Ze mag dit absoluut niet maar probeert het elke x weer...
Wij zijn altijd heel duidelijke geweest. Bijten, slaan was gelijk wegzetten (1 jaar) met 2 was dat al trap. Boos worden omdat het niet past (puzzel) of niet lukt dan was het luisteren en kijken of ik het kon ombuigen. (HB kind dat veel meer wou dan hij soms op dat moment kon) extra knuffels en luisteren hielp al veel. Helpen met verwoorden, laten zien dat je het begrijpt en dan dingen samen doen. Nu nog steeds is het zo dat als het niet lukt je hulp moet vragen en je boos mag zijn maar niet boos hoeft te doen. Bij boos doen is het trap/boven
Negeren die ik eigenlijk nooit, wel probeer ik het woord "nee" of "niet doen" ofwel alles met een negatieve bijklank Te vermijden. Mijn hemel, nooit gedacht dat ik dit toe zou durven geven, voel me echt een geitenwollen-sokken-hippie, maar als het eenmaal in je systeem zit, werkt het als een trein. Voorbeeld: ik sta te douchen en peuter krijgt iets te pakken wat ze niet mag en ik zeg "nee, niet doen", gaat ze me of uitdagend aankijken of ze loopt er mee weg. Als ik zeg: "leg het maar weer terug, als je ergens mee wil spelen mag je wel even...... pakken" dan doet ze dat ook gewoon . Ok, in 99% van de gevallen, het blijft een peuter .... Ik ben om....
Wat trouwens niet betekent dat ik ellenlange discussies voer met mijn kind hoor, daar heb ik ook een hekel aan. Als het niet mag, mag het niet, punt. Ga daar niet eerst 2,5 uur uitleg aan geven.
'Niet doen' vond ik toch wel horen bij de begin fase van het corrigeren. Dat vind ik zwartwit, 'goed zo' of 'nee laat dat', nog niet teveel informatie. Een kind heeft ook een moment nodig om op te slaan dat iets niet mag. Hoe pakt een kind dat zelf verder op? Dat verschilt per kind. Mijn middelste is echt niet onder de indruk van wat wel mag, hij heeft zijn eigen plan in zijn hoofd, die liet/laat zich echt niet afleiden. Wat voor hem vooral ging tellen was dat er een consequentie kwam (als je mazzel hebt). Soms moet ik zorgen dat hij zijn plan niet meer kan uitvoeren. De andere twee geven het sneller op en veranderen van plan. In het begin was ik helemaal voor afleiden, maar bij mijn tweede ben ik van gedachten verandert. Geen plan is zo goed in hun ogen als wat ze zelf bedacht hebben. Daar hebben ze ook tijd voor nodig om te verzinnen. Ik vind het positief als een persoon zelf gaat bedenken wat wel kan, dan komt het van binnen uit. Op de lange duur kan dat ook een helpende instelling zijn.
Wat fijn dit topic!!! Onze eerste was nml altijd lief en hooguit wat meer verdrietig als peuter. Maar nu nr2 is een 'pittige tante' of peutermonster. Slaan als ze haar zin niet krijgt, stoute dingen uitproberen gewoon omdat het kan en heel hard schreeuwen. Bij ons werkt idd ombuigen, afleiden en bij echt stoute dingen in ledikant of op gang zetten. Negeren werkt alleen averechts. Daarbij is bij de onze stout gedrag aandacht trekkerij...
Ook mijn ervaring! Ik heb er wel eens meer over gelezen en het blijkt dat het woordje nee nog niet land in een peuterbrein. Als je het uitlegt of een alternatief aanbiedt kunnen ze er ook echt wat mee. Het zijn ook nèt mensen. Het heeft hier ook vaak een oorzaak. Zeuren om koekjes is vaak gewoon honger. Gisteren werd hij woest toen ik hem een cracker aanbood. Ik leg dan gewoon een cracker, soepstengel op de tafel en zeg: je mag helemaal zèlf kiezen wat je wilt. En na een tijdje hoor ik m knagen. Nabijheid en verbinding opzoeken probeer ik altijd. Maar soms lukt niks hoor en mopper ik de dag door. Het is zowieso een heftige fase. Ze hebben je nog zo nodig en tegelijkertijd zoeken ze die eigenheid en vrijheid. Over het algemeen merk ik dat gedrag altijd een oorzaak heeft. Honger, moe, ontdekken, ontwikkelen. (Hoe klinkt het als ik met de stok de muur, vloer, hond, mama sla) Ik ga er vanuit dat hij niet een berekenend, manipulerend wezen is die gekneed moet worden tot een brave burger. Maar dat hij dingen moet leren. Dat hoeft niet per se afgedwongen te worden. Ik geloof dat alles wat je als ouder doet, een spiegel is. Dus ik geloof niet zo in autoritair gedrag. Tenzij je autoritair gedrag graag terug ziet
Herkenbaar...vooral de moahahahahah en weer terug die tuin in. Zie je die oogjes dan ook zo glimmen vlak voordat ze t uitvoert? Die van ons herken je t op 10 meter afstand dat ze wat gaat uitvreten alleen al aan dr ogen. Man wat worden we soms doodmoe van dr. Nog naast de nachtelijke escapades die al maanden duren.
Phoe. Dat hebben we gelukkig niet. Ze slaapt netjes van 1900 tot 700/730. Helaas de baby van 7 mnd nog niet
Wat fijn zo meer reacties te lezen. Momenteel is ze wel lief maar wel vermoeiend. Maar ik ben zelf ook moe en dat werkt niet lekker op elkaar.
Als het gedrag niet gevaarlijk is voor kind of anderen negeer ik zoveel mogelijk. Het gedrag negeer ik welteverstaan, niet mijn kind zelf. Wordt er een grens overschreden, die van mij of van een ander, dan grijp ik in. Toon begrip en vervolgens herhaal ik de gestelde grens. Dus bv; ik begrijp dat je boos bent, maar.... (herhaling grens) en evt uitleg.