Sommigen zullen mijn verhaal kennen. Anderen niet. Korte samenvatting: Zwanger geraakt van een 'scharrel'. Hij wilde abortus, ik uiteindelijk niet maar heb hem nooit gedwongen deel uit te maken van het leven van zijn zoon. Dat wilde hij wel zei hij. 1e jaar veel gedoe, wisselend contact. Toen een half jaar niks gehoord en toen wilde hij ineens een omgangsregeling. Een tijdje begonnen met begeleide omgang, is hij ook een paar keer niet op komen dagen/vergeten/te laat maar... so be it. Uiteindelijk moesten we het zelf op gaan pakken en na een keer of 5 waren het weer dezelfde excuses en was ik een beetje klaar met achter hem aan vangen. Ook nooit appjes gekregen van goh hoe gaat het, of heb je foto's of wat dan ook. Vorig jaar op A. Zijn verjaardag wel nog een appje ontvangen van gefeliciteerd en laten we binnenkort weer een afspraak plannen, waarop ik zei: dat is prima laat maar weten wanneer het kan... Nooit meer iets gehoord. Ik ben ergens in het traject gestopt met moeite doen, in het begin deed ik heel veel moeite en stak ik er veel energie in maar op een gegeven moment de keuze gemaakt; als hij contact wil prima, maar ik ga niet meer steeds het initiatief nemen dan. Afgelopen week was A jarig. Over het algemeen ben ik heel weinig bezig met zijn vader, maar rond feestdagen en verjaardag wat meer. Het was ook vaderdag natuurlijk. Ik hield er rekening mee dat hij niks zou laten horen, maar ook dat er wel een appje zou kunnen komen. Lang verhaal kort.. niks noppes nada. Geen verrassing, en toch... toch breekt mijn hart voor het kleine mannetje. Toch voel ik me schuldig over de situatie. Wanneer gaat dit gevoel over? Wanneer sluit je het echt af? Want ik dacht en voelde dat ik op dat punt was. Maar kennelijk had ik ergens toch nog hoop en was er teleurstelling.
Ik kon niet weggaan zonder een digitale knuffel te geven. Wat enorm verdrietig en vind het heel logisch dat je er zo mee bezig bent. Het is echt zijn gemis..
Ik denk niet dat het ooit helemaal weggaat… omdat je je kind een vader gunt misschien dat het een heel stuk minder word als je eenmaal een relatie hebt en diegene een vader figuur voor hem kan zijn En tsja… verder helaas maar accepteren
Herkenbaar verhaal , ex wilde zoon eigenlijk niet en heeft hem zelfs niet erkend in het begin.Toen we eenmaal in nl zaten wilde ex ineens van alles, erkenning ,omgang en voogdij...Tot we het 2e gesprek hadden bij de rvk, hij kreeg te horen dat hij nederlands moest leren omdat zoon toen nog niet kon praten en tweetalig opvoeden ook geen optie was vanwege ass.Ex is echt boos geworden en weggelopen uit het gesprek ,nooit meer wat van gehoord.Er stonden nog 2 zittingen gepland bij de rechtbank die heeft hij beide afgezegd omdat ons rechtssysteem corrupt was in zijn ogen (vond de rechter niet leuk..).Ik heb ex nog regelmatig berichten gestuurd maar nooit antwoord gehad.Zoon heeft het er regelmatig moeite mee omdat zijn beste vriendje een schat van een vader heeft en we hebben het er bij vlagen over ,hij weet wie zijn vader is en wat voor werk hij doet (waar hij inmiddels woont ,geen idee).Ik blijf eerlijk tegen hem maar zal nooit zeggen dat zijn vader een l*l is of dat zoon niet gewenst was bij zijn vader en dat er geen contact is vanwege zijn diagnose daarmee breek ik mijn zoon... We hebben ex nu 4.5 jaar niet gezien en bij vlagen is het moeilijk ,ik gun mijn zoon een echte vader alleen zal zijn vader dat nooit zijn voor hem.Dat heb ik geaccepteerd en dat geeft ook rust, beter geen vader als een vader waar je niet op kan bouwen en die je iedere keer teleursteld want dat doet uiteindelijk meer pijn en verdriet bij je kind....
Ik denk dat het belangrijk is om te beseffen dat de afwezigheid van de vader van je zoontje niets te maken heeft met A., maar puur met hemzelf. Hij zal waarschijnlijk wel aan A. gedacht hebben, maar zichzelf misschien te veel schamen of iets om iets te laten horen, er is iets in hém waarop hij blokkeert. Jij klinkt als een toegewijde, lieve moeder en het is goed om je te realiseren dat jij alles in huis heb om A. op te laten groeien tot een stabiele volwassene. De wereld is niet maakbaar en zal zich niet aanpassen aan onze verlangens, dus is het aan ons om er iets van te maken, binnen onze eigen mogelijkheden. En gelukkig zijn er veel mogelijkheden! En uiteindelijk kan de vader van A er beter helemaal niet zijn, dan dat hij er wel is, maar op een schadelijke manier. Iemand met een stabiel leven en die psychisch in orde is, zal er namelijk wél willen zijn. Dus zolang hij niks laat horen, is het in het belang van A dat zijn vader niet voor hem zorgt. Sterkte!
Het is fijn om jullie perspectief hier te lezen. En daar ben ik het ook volkomen mee eens. A heeft het er zelf nog niet zo veel over. Dat zal op den duur nog wel komen, ik ga zijn vader ook zeerzeker niet zwartmaken tegenover hem en als hij over een paar jaar contact wil zoeken zal ik hem er zeker bij helpen. Het gevoel is inmiddels ook wel weer wat weggezakt, zoals dat altijd gebeurd. Ik denk dat ik me gewoon niet in kan denken hoe dat kan.. dat je weet dat ergens je vlees en bloed rondloopt, maar dat je daar geen contact mee hebt. Maarja. Wellicht heeft hij daar zelf ook wel pijn van zonder dat ik dat weet natuurlijk
Jouw verhaal lijkt heel erg op het mijne mbt mijn oudste. En ik herken je gevoel van verdriet en teleurstelling. Je gunt je kind een betrokken vader en kunt gewoon niet begrijpen dat een vader geen interesse (genoeg) heeft in zijn eigen kind. En dat doet pijn. Dat iemand min of meer je kind afwijs en die iemand nota bene zijn eigen vader is. En eerlijk, ik denk dat die pijn en verdriet nooit helemaal zullen slijten. Daarvoor hou je teveel van je kind. Meer dan goed naar je kind blijven kijken, hoe het met hem gaat, of hij er over wil praten of juist niet, en eerlijk en open tegen hem zijn als hij wel wat wil weten, kun je niet doen. Mijn zoon is 6 en heeft er tot nu toe zelf weinig last van. Maar ook dit kan veranderen als hij verder opgroeit, of niet. Geen idee. Dat zien we wel weer als we er voor staan en ik zal er voor hem zijn.
Nooit. Omdat het om je kind gaat en je het hem zo gunt ♡ en hoe ouder hij wordt, hoe bewuster van dit... en ik denk echt dat dit je ook over 10 jaar nog steeds raakt. Omdat het je kind raakt. Zelfs als het je kind over 10 jaar het niets doet, zelfs dan denk je nog: maar ik had het je zo enorm gegund. Die belangrijke momenten blijven een ding wat dat betreft... Sucks dat je zoon geen betrokken vader heeft
Vanuit mn omgeving: Er komt een zekere acceptatie, maar je gunt je kind zo graag een vader waar hij op kan bouwen en waar jij als moeder ook op kan bouwen. Hij is t niet, maar allicht komt er in de toekomst nog iemand op je pad die allicht dan niet zijn biologische vader is, maar die wel de vaderrol perfect vervult. Zo liep t bij een kennisje en het kind is nooit gevraagd om hem papa te noemen. Maar bij zn trouwen kreeg hij om zn oren dat hij allicht niet papa was, maar meer vader dan hij ooit had durven wensen.
❤️ Ik denk dat het gevoel nooit helemaal weggaat. Je kent mijn verhaal ook een beetje en hier merk ik dat ik er ook geen efford meer in stop. We zijn inmiddels op het punt beland dat we elkaar nog maar zelden spreken. En het enige teken van leven dat ik krijg de betaling van de alimentatie is. Heel vreemd is dat. Zoon is bijna 8 en het doet hem zeker verdriet dat zijn biologische vader niet naar hem omkijkt. Het is helaas niet anders. En volgensmij doe jij er alles aan om het leven van jou en je zoontje zo fijn mogelijk te maken. Hij zal het heus soms gek of moeilijk vinden. Maar uiteindelijk begrijpen ze het wel.
Bedabkt voor jullie lieve, begripvolle en herkenbare reacties. Gisteren kwam er een vriendje van A. Spelen en die vind het heel gek dat er geen vader is hier. Hij vraagt A. dus ook continu waar zijn papa is en waarom hij geen papa heeft. A. Zijn antwoord: mijn papa woont op een eiland met heel veel treinen Uh.. wat? hij heeft mij er nooit naar gevraagd of iets, dit heeft ie dus zelf verzonnen. Vind het wel grappig ergens. Kennelijk heeft hij er (op dit moment in elk geval) niet zo veel last van en is het voor hem wel normaal.