Hallo allemaal, Allereerst, ik weet dat dit HELEMAAL NIKS zegt voor ieder ander… Maar ik ben gewoon nieuwsgierig en ik hoop uit eventuele reacties letterlijk HOOP te krijgen haha. Mijn man heeft altijd koudwatervrees met alles… bij het krijgen van ons 1e kindje, opnieuw bij het 2e kindje, zelfs bij onze beide honden.. terwijl hij bij ons 1e kindje juist eerst zelf degene was die graag wilde gaan proberen.. ook bij onze 2e hond, was hij degene die er graag eentje bij wilde, totdat ik ook wilde… toen was er weer twijfel en moest ik hem een soort van overhalen. nu wilde hij een 3e kindje, ik eerst niet.. althans, ik denk achteraf dat ik al een soort bang was voor bepaalde reacties en het ook spannend vond. Ik weet het nu zeker, ik wil ontzettend graag nog 1 kindje. Maar meneer zegt nu niet meer te willen… ziet enorm op tegen de babytijd (gebroken nachten, vast zitten aan voedingsmomenten e.d). bij ons eerste kindje wilde mijn man starten, en toen het ook eenmaal kon (ivm mijn opleiding), moest ik 3 maanden wachten voor hij ECHT wilde beginnen.. dus voor mijn gevoel: 3 maanden tot hij om was! op een gegeven moment was ik klaar voor een 2e kindje en moest ik een maand of 4/5 wachten eer mij man om was (weet niet meer exact hoelang, maar zoiets in ieder geval). nu voor een 3e, ben ik al 6 maanden verder en ik ga me er steeds rotter door voelen. Hij begint zelf super vaak tegen de kids over een broertje/zusje, of soms in bijzijn van visite, maar zegt dan vervolgens toch maar niet te willen… grrrrrr niet leuk!! nu benieuwd; hebben jullie moeten wachten op jullie partner zijn/haar overtuiging en zo ja , hoelang????
Mn 1e is uit een vorige relatie, met die man wilde ik niet nog een kind. Mn 2e en 3e zijn van mn huidige partner, voor ons 1e kindje samen, waren we 3 jaar samen dat hij erover begon een kindje te willen, ikzelf was daar helemaal niet mee bezig, maar vele gesprekken volgden. (Of hij t echt wilde, en of we dat wel konden). Toen zijn we toch gestart toen mn oudste 4 was (ong een jaar later vanaf dat t ter sprake kwam), we zijn 4 jaar bezig geweest (oudste was 8 jaar) dat ik blijvend zwanger raakte, dit werd mn 2e dochter. Na haar geboorte zei ik direct ik wil er nog 1, mn vriend zei resoluut nee! Iknheb t gelaten, ik dacht dit zijn de hormonen, uiteindelijk kwam t gevoel voor nog een kindje terug, en bracht ik t ter sprake (dochter was bijna 1), en ik vroeg hem hoe hij erover dacht, en hij zei nu niet, pas als ze 4 jaar is ofzo.. ik wilde dit niet, en zei nee als ze 2 jaar is wil ik er graag voor gaan. Hij wilde dit niet, dus uit eindelijk me er maar bij neergelegd en me voorgenomen er komt geen kindje bij, want ik wilde niet pas als ze 4 was beginnen. Ze werd 2 en ik had me ingesteld op dit is het en blijft t, en ineens.. ik bracht onze dochter naar bed, en hij vroeg het me of we voor nog een kindje gingen, ik was verbijsterd, en zej gelijk ja! We hadden ivf gedaan voor onze dochter en daar waren nog cryo's van over, dus direct de maandag na t weekend (t was een zaterdag da tie t zei), gebelt met de fertiliteit, en ik mocht direct met ovulatietesten beginnen, mn menstruatie was net geweest, en diezelfde ronde was ik zwanger van onze zoon Het heeft hem dus de 2e keer 2 jaar gekost om om te zijn nunzijn we wel klaar, ik mag ook niet meer zwanger raken. Ik hoop dat het jullie gegund is nog!
aaah wel mooi om te lezen dat hij er ineens zelf over begon! ik begin er niet vaak over, of eigenlijk helemaal niet zelfs… omdat ik wil dat het vanuit hem komt. Mijn man begint er zelf vaak over tegen anderen , of tegen onze kids.. nog een zusje of broertje. Hij zegt dan vervolgens , nee dat zou mama wel willen maar doen we toch maar niet. Waarop ik steeds aangeef er maar over op te houden (want ik wil die discussie niet waar anderen, of dus onze kids, bij zijn). hij geeft als reden zo op te zien tegen een baby, weer vastzitten aan voedingsmomenten, gebroken nachten etc… maar ergens merk en denk ik dat hij puur die babyperiode spannend vind maar het ergens toch wel wil!
Bijna 4 jaar… Ik heb altijd gezegd dat het me mooi lijkt om 3 kinderen te krijgen. Hij vond 2 wel meer dan genoeg. Bij nr 1 heb ik op een gegeven ogenblik de knoop doorgehakt en gezegd, we gaan ervoor. Pil aan de kant en we zien het wel. Hij had nog allerlei bezwaren en wilde oa dat ik eerst een vast contract zou krijgen. Nu zag ik mijn werk er niet voor aan moeilijk te doen over een zwangerschap en de vraag was ook bij ons hoe makkelijk het zou gaan. En of het wel spontaan zou lukken. Hij is toen er wel in mee gegaan en zo kwam nr 1 (spontaan na 8 maanden!). Dat we voor een 2e wilden gaan was geen discussie en we wilden ze ook graag kort op elkaar, als dat zou lukken. Nr 1 was een enorm makkelijke baby en zijn na 5 maanden weer gaan proberen, meteen raak. Toen nr 2 1,5 jaar was eens begonnen over een derde, maar hij vond het mooi zo. Wilde niet weer die hele zwangerschap, bevalling en babyperiode. Met name de 1e 2 vind hij helemaal niks, hij maakt zich snel zorgen om mij en de baby. En ik reageer ook niet zo heel lekker op hormonen Na een jaar ofzo toch weer eens begonnen over een derde. Het was geen harde nee, maar zeker geen ja. We hebben toen wel besloten om de babyspullen te bewaren. Een jaar geleden waren we aan het opruimen en ik zei wat wil je met de babyspullen? Hij gaf aan ze nog te willen bewaren, want hij wist het gewoon niet. Na veel gepraat te hebben uiteindelijk besloten om er toch voor te gaan. Hij zag hoe diep het gevoel bij mij zat. En bij hem is een kindje erbij altijd welkom, alleen hij slaat de 1e 1000 dagen graag over. Maar zie banner en hij is er blij mee! We hebben ook gekeken naar adoptie, die wens hebben we beide. Alleen het wordt sterk afgeraden als je al eigen kinderen hebt, omdat die kinderen toch vaak een rugzakje hebben. Het was een fantastische “oplossing” geweest.
Ontzettend leuk om te lezen, van harte gefeliciteerd! Ik blijf hoop houden als ik dit zo lees, vooral omdat mijn man zelf als eerst degene was die een 3e kindje wilde. Het is dus niet zo dat hij ‘altijd al’ nee verkoopt.. Nee pas sinds ik juist om ben, kreeg hij koudwatervrees en wil hij niet meer… Onze omgeving werkt btw ook niet echt mee, krijg van opa’s en oma’s de ongezouten mening dat we het lekker bij 2 moeten laten…pfffff zo slopend irritant. maar voor jullie, superleuk!!! Hebben jullie er voor de 3e lang over gedaan?
Adoptie is ook helemaal niet meer realistisch in NL... er worden maar heel heel weinig Nederlandse kinderen voor adoptie opgegeven (hoera voor goede seksuele voorlichting en abortus), en internationaal is iig voorlopig gestopt ivm risico op mensenhandel etc. Veel mensen die er niet veel van weten roepen bijv "Waarom doe je geen adoptie", nou, daarom dus. De kans is minimaal dat je een kind kunt adopteren in NL.
Wie weet over een tijdje.. Mijn schoonmoeder gaf vorig jaar zomer ook even duidelijk aan dat het leeftijdsverschil zo groot zou worden als er nog eentje bij kwam. Gelukkig een man die zich er niet enorm veel van aantrekt van wat z’n moeder zegt Nee, deze madam was ook ronde 1. Echt enorm fijn! Zeker als je al 8 jaar denkt dat het een lastig verhaal wordt. Enorm lange cyclussen, veel buikpijn etc. Maar toch wel een eisprong blijkbaar (huisarts heeft dit gezegd toen ik hiermee bij hem kwam, dat ik er rekening mee moest houden dat zwanger worden mogelijk niet vanzelf zou gaan) We hadden ook nu afgesproken om niet de mmm in te gaan mocht het niet lukken, maar dat was niet nodig
Klopt. We hebben ons er 2 jaar geleden wel goed over ingelezen. Zowel buitenlandse adoptie, als Nederlandse adoptie. Maar buiten dat er gelukkig weinig adoptie kinderen zijn (en de kosten die eraan vasthangen) wordt het ook gewoon niet geadviseerd met een eigen gezin. En dan ben ik wel hard, maar dan gaan m’n eigen kinderen echt voor. Daarnaast de regels voor Nederlandse adoptie zijn ook niet heel motiverend. Zo kan een kind na een jaar nog terug naar de biologische ouders. En opzich heel fijn dat die regel er is, maar ik zou dat niet trekken.
Wat ontzettend mooi zeg, dus bij de eerste 8 rondes en bij nr 2 en 3 beide direct raak. En dat met het idee dat het mogelijk moeilijk zou gaan worden.. wow! Geweldig. Geniet van jullie zwangerschap! En nou.. ik hoop het, over een tijdje.
Nee bij nr 1 in ronde 4. 2x een cyclus van 6 weken. En bij hem was het een cyclus van 12 weken (dat was redelijk normaal). Nr 2 uit een cyclus van bijna 9 weken en deze dame cyclus van 6 weken. Een ronde is bij mij geen 4 weken En thnx Vreemd om te beseffen dat het echt de laatste keer is
Klinkt alsof je man het in theorie wel wil maar als het dan dichtbij komt toch koudwatervrees krijgt idd. Heel vermoeiend! Ik zou denk ik toch een heel serieus gesprek hebben over of hij het écht niet wil, het hebben van een tweede kindje, of dat er angst in de weg zit die uiteindelijk wel meevalt. In het laatste geval zou ik zelf denk ik gewoon de knoop op een gegeven moment doorhakken en zeggen 'ik doe geen voorbehoedsmiddelen meer, je ziet maar wat jij doet'.
klopt, is ook vermoeiend. Maar wil dat het uit hem zelf komt, wil niet altijd degene moeten zijn die overhaalt. Wie weet ben ik dat INEENS wel beu en ga ik het alsnog aangeven hoor.. Maar zeggen dat hij maar moet zien wat hij doet, nee dat zit niet in mij haha. Maar snap wat je bedoeld.
ik heb 3 kinderen uit een eerdere relatie en riep eigenlijk altijd dat ik er geen meer wilde.... tot ik afgelopen september dacht dat ik door de pil heen zwanger was van mijn huidige partner ( zelfde symptomen als bij mijn oudste die door de pil geen kwam). dit bleek niet zo te zijn en eigenlijk waren we beide wel teleurgesteld en hebben we uiteindelijk in oktober besloten te stoppen met de pil en ons zelf een jaar te geven voor een kindje van ons samen.is het dan niet gelukt zijn we ook blij met de 3 kids van mij waar mijn vriend ook gek op is... we zijn nu bijna 2.5 jaar samen
Onze eerste kwam ongepland en dit was echt een schok voor mijn man. Hij heeft ontzettend moeten wennen aan het vaderschap en genoot er niet bepaald van het eerste jaar. Toen onze zoon 1,5 was, was ik klaar om voor een tweede te gaan, maar voor mijn man voelde ons gezin compleet. 4 maanden aan moeilijke gesprekken later, gaf hij aan eigenlijk toch wel nog een kindje te willen, maar niet meteen. Omdat de eerste ongepland kwam, gingen we ervan uit dat wij makkelijk zwanger konden worden. Weer 3 maanden later heb ik hem gevraagd 'waar wachten we nou eigenlijk op, we worden alleen maar ouder?'. Daar gaf hij me gelijk in en we gingen ervoor. Uiteindelijk dus 7 maanden geduurd voordat mijn man zover was, rond de tweede verjaardag van onze zoon. Zie mijn banner, we zijn helaas al een hele tijd verder en nog niet zwanger. Hadden we geweten dat zwanger worden voor ons toch niet zo makkelijk is als we dachten, hadden onze gesprekken 2 jaar geleden er waarschijnlijk heel anders uit gezien en was mijn man er misschien eerder voor gegaan.
Oh nee wat ontzettend sneu!! begrijpelijk dat je er dan anders instaat als je dat van te voren had geweten, ik hoop dat het jullie snel gegund is !
Ik herken overigens wel een beetje wat je zegt in jouw eerste bericht, over de koudwatervrees van je man. Toen mijn man en ik elkaar een paar maanden kenden, zag hij alles door een roze bril en zei hij dingen als 'ik wil echt graag een kindje met jou'. Maar toen we eenmaal een paar jaar samen waren en het wel paste in ons leven om aan kinderen te beginnen, zei hij steevast 'over een jaar ofzo'. Hij bleef zeggen dat hij het wel wilde, maar schoof het moment steeds voor zich uit. Zelfs na onze bruiloft nog, terwijl we toen al 31 en 35 waren. En toen was ik dus ineens per ongeluk zwanger. Bij een tweede ging het vergelijkbaar. Totdat onze zoon 1,5 was zei hij dat hij wel een tweede wilde, maar nu nog niet. Weer zei hij telkens 'over een jaartje ofzo'. Totdat ik klaar was met dat antwoord en gewoon een stellige 'ja' wilde. Toen was het dus ineens een 'nee' geworden. Maanden later werd de nee dan weer een ja, met wederom als toevoeging 'maar nu nog niet'. Ik denk dat ik me dus wel een beetje voor kan stellen hoe rot je je nu moet voelen. Ik kan me de machteloosheid, frustratie en het verdriet uit die tijd nog zo goed herinneren! Je weet totaal niet waar je aan toe bent, of je ooit dat volgende kindje gaat proberen te krijgen, laat staan in je handen zal hebben en ondertussen wortelt de wens zich alleen maar dieper. Uiteindelijk ben ik in maart 2021 zo ontzettend verdrietig geworden over die onzekerheid, enorm uitgevallen tegen mijn man. Dat hij al jarenlang, zowel voor een eerste als een tweede, een beetje om de brij heen bleef draaien en hoe pijnlijk het voor me was dat hij in al die jaren nog nooit vol overtuiging tegen me had gezegd 'ik wil heel graag nu een kindje met jou'. Dat opende zijn ogen wel. De volgende dag kreeg ik een stellige ja. In die maanden hebben we veel gepraat, soms met veel verdriet, maar altijd op een constructieve manier. Ik heb altijd geprobeerd om niet boos te worden en om zijn beweegredenen goed te begrijpen, goed door te vragen waarom hij zich voelde zoals hij zich voelde bij het idee van een tweede kind. Hem goed begrijpen had me uiteindelijk kunnen helpen om te accepteren als we nooit voor een tweede waren gegaan. En door zijn angsten te begrijpen, kon ik er ook een deel van wegnemen. Andersom probeerde ik hem te inspireren/verleiden met een mooi beeld van wat er allemaal leuk is aan een tweede kindje. En vooral heel duidelijk te maken wat mijn gevoelens waren bij het krijgen vs. niet krijgen van een tweede kindje. Dat hij zag wat het met mij deed, heeft hem uiteindelijk over de eerste streep getrokken denk ik. Met als slotstuk dus mijn emotionele uitbarsting (waarin ik wel boos werd ). Wel echt enorm rottig voor je dat je man je wel een worst voorhoudt, maar er verder niet op doorpakt. Ik hoop echt van harte dat hij overstag gaat! En jullie heerlijk voor een derde kindje gaan!