Er zijn vast een hoop topics erover, sterker nog, ik Google me suf op dit onderwerp. Vind dit een lastig onderwerp. 15 juni (2,5week) geleden ben ik bevallen van een zoontje van bijna 16 weken jong. Mijn lichaam hersteld redelijk snel. Het vloeien is nu gestopt, ondanks veel bloedverlies kan ik best veel. Ik heb alleen een opgejaagd gevoel soms dat komt en gaat. Volgens mijn huisarts is een psycholoog erg fijn voor de begeleiding. Ik ga dat dus ook wel doen. Ik heb afgelopen dinsdag contact gehad en aanwezig geweest met een bepaalde sessie met mijn werk en het team waarin ik zit. Vond dat een prettige manier om weer voor het eerste contact te hebben. Ik heb gezegd dat ik as maandag langzaam weer begin. Ik voel ook best veel verantwoordijkheden (ben leidinggevende) en tel de dagen af dat ik 'al' thuis zit. Aan de andere kant tel is de dagen dat het 'pas' geleden is gebeurd allemaal. Maand geleden was ik gewoon nog zwanger en hadden we goede echo's. Leven is soms gek. Het leven met drie meiden (einde schooljaar, overstap VO, zijn ook allemaal jarig volg week) geeft weinig rust en geeft ook afleiding. Het voelt daarom ook wel gewoon 'fair' om te gaan werken. Ik kan dat ook allemaal regelen (incl het huishouden wat ook gewoon door gaat) Ik merk hoe dichter het weekend komt hoe minder lekker ik in mijn vel zit. Ik kijk erg tegenop om te gaan werken. Word er emotioneel van. Soms denk ik dat ik er gewoon ff doorheen moet, of ik nou 2 of 4 weken thuis zit. Het moment is altijd moeilijk. Heb gewoon het gevoel thuis ook nog niet 'klaar' te zijn geeft ook onrust. (en wanneer is het wel 'klaar' ) Wilde nog wat dingen doen zoals fotoalbums maken, geboorte kaartje, kledingkasten opnieuw indelen etc. En ook een boek lezen, film kijken, en dagboek bijhouden etc. Allemaal goede voornemens. Wat je natuurlijk ook gewoon kan doen na het werk.. Ik heb 12 juli de nacontrole en kijk ook daar heel erg na uit. We gaan ook begin augustus op vakantie en wellicht daarna beginnen opnieuw voor een vierde. Dan denk ik op sommige momenten: Ga nou maar gewoon werken! Hoe eerder je het leven oppakt, hoe normaler alles weer is en het moment komt om voor een vierde te gaan. Terwijl ik nog in fase zit van plekje geven van deze zwangerschap. Lang warrig verhaal. Wanneer zijn jullie gaan werken na miskraam of vroeggeboorte? En wat was jullie motivatie/doorslag? Velen om mij heen zeggen het kost tijd. Maar wat is tijd en hoe luister je naar je lichaam? Het is niet mijn sterkste kant.
Ik heb eerst 2 weken thuis gezeten in afwachting of t vanzelf op gang kwam. Dat gebeurde maar halfjes en ben toen weee gaan werken (werd thuis ook niet vrolijk en wilde me weer normaal vorlen). Bleek niet schoon te zijn en toen afspraak gemaakt voor curettage maar pas 2 wk later. In de tussentijd gewerkt voor de afleiding en na curettage nog paar dagen thuis. Ik was voiral blij weer door te kunnen met het normale leven. Maargoed een ma in een vroeg stadium is wwl wat anders dan een vroeggeboorte met 16 wk, kan me voorstellen dat je daar langer de tijd voor nodig hebt. Misscgien kun je t proberen en kijken hoe t gaat...
Tijdens mijn miskraampje rond 8 weken ben ik niet thuis gebleven, gewoon wezen werken. Ik vond dat niet zoveel voorstellen, zowel lichamelijk als emotioneel. Het was niet nodig om daarvoor 'ziek' thuis te zitten. Het gebeurt gewoon en dat is de natuur. Na de plotselinge immature geboorte (tussen 17-24 weken) van mijn zoon heb ik 4 weken thuis gezeten, daarna langzaam opgebouwd. Dat was emotioneel gezien een heel ander verhaal omdat het kindje al groot was en leefde na zijn geboorte. Daarnaast was ik 2,5 liter bloed verloren en dat vergde lichamelijk herstel. Na de crematie heb ik denk ik 2 á 3 weken thuis alles laten bezinken en een mooi geboortekaartje geregeld, wat andere dingen ter herinnering geregeld. Echt mijn ding gedaan om hem er te laten zijn en het voor mijn gevoel een plaats in mijn leven en hart te kunnen geven. Daarna had ik het gevoel weer rustigaan aan de slag te kunnen. Ik heb toen in 2,5 maand tijd opgebouwd naar fulltime. Voor mij was dat goed zo. Maar ik ken ook mensen die vlugger of veel later pas weer aan het werk gingen. Ik denk dat het te maken heeft met je eigen veerkracht, levenservaring en omgevingsfactoren. Geef jezelf vooral even de tijd om stil te staan bij wat er is gebeurd. Een week eerder of later aan het werk is daarbij niet zo belangrijk. Zeker met het drukke gezinsleven dat je al hebt ernaast.
Ik was er pas na 2 maanden klaar voor, buitenbaarmoederlijke zwangerschap, 2,5 week inwendige bloeding, operatie, dood in de ogen kijken en verlies verwerken en nog flinke bloedarmoede hebben; ik was er fysiek en mentaal nog niet aan toe. (Helaas hadden ze mij vervangen, dus toen ik klaar was om terug te komen maar was ergens ook wel goed; ik kon überhaupt niet 4 uur achter elkaar werken en dat wou ik nog niet inzien. Was los van de bbz)
De eerste miskraam die ik kreeg was bij 10 weken. Het gebeurde toevallig net aan het begin van mijn vakantie. Ik ben 2 weken vrij geweest. Het was een vrij heftige miskraam. Ons eerste kindje maar lichamelijk kreeg ik ook best een klap. Ik was compleet mn conditie kwijt. Uiteindelijk denk ik dat ik iets te snel weer aan het werk ging. Vorig jaar maart is mn zoontje plots bij 19 weken geboren. Waarschijnlijk door een zwakke baarmoederhals. Hij heeft nog 1,5 uur geleefd. Heel heftig en verdrietig. Ik ben toen in totaal 4 weken thuis geweest. Ik merkte dat ik echt gek werd thuis en ben toen weer langzaam gaan werken. Eerst halve dagen. Dit heb ik 2 weken lang gedaan. Daarna een weekje vakantie en toen weer fulltime. Concentratie was wel echt ver te zoeken. Op het werk kreeg ik geen stressvolle projecten en hield iedereen echt rekening met me. Ik kreeg ook vrij om emdr therapie te volgen. Het werk deed me gek genoeg wel goed. Het was zo’n omslag van zwanger zijn naar opeens niet meer zwanger zijn en geen kindje meer hebben. Werken was een uitlaatklep. We hadden een babymoon geboekt naar Tenerife. Het was wel gek om op vakantie te gaan en niet meer zwanger te zijn. Maar de vakantie heeft ons wel goed gedaan. In de zomer hebben we samen nog een verre reis gemaakt. In oktober kreeg ik weer een miskraam. Dit keer bij 5 weken. Ondanks dat het flink balen en verdrietig was vond ik deze eigenlijk het makkelijkst van allemaal. Dit keer was het gewoon een heftige menstruatie. Ik ben twee dagen thuisgebleven en toen weer gaan werken. Het is voor iedereen anders, merk ik. Iedereen rouwt ook anders. Neem je tijd en volg je gevoel. Sterkte!
Toen ik hoorde dat mijn baby niet meer leefde met 12 weken wilde ik even afwachten, ben wel gewoon blijven werken. Helaas moest ik een curettage, ben na 2 dagen weer gaan werken maar jouw geval is even anders. Doe vooral waar jij je goed bij voelt en neem je tijd om dit verlies goed te verwerken (niet alleen lichamelijk).
Bij mijn vroege miskraam met 6 weken ben ik gewoon gaan werken, bij het verlies van mijn tweeling met 22 weken heb ik eerst een tijd thuis gezeten en daarna rustig opgebouwd in uren. Eerst boventallig en later pas in de planning. Er is door niemand te bepalen hoeveel tijd je nodig denkt te hebben. Volg hierin vooral je gevoel. Heel veel sterkte.
Heel herkenbaar @Line85 Wat een spannende zwangerschap voor jou ook weer dit keer. Fingers crossed voor oktoberkindjes. @MIss X wat ik nog wil zeggen is dat je je niet schuldig moet voelen (t.o.v. werk) dat het thuis nu gewoon doorgaat allemaal en er een drukke periode aankomt mert verjaardagen, etc. Juist nu is het dan misschien goed om even te focussen op je 3 meiden en het verdriet om de miskraam. Jij hebt hier niet voor gekozen en er zal niemand met gezond verstand zijn die je vreemd aankijkt omdat je een paar weken nodig hebt om tot rust te komen en kan verwerken wat er is gebeurd.
Lieve allemaal Jullie hebben mij echt geholpen met jullie adviezen en persoonlijke verhalen. Ik heb mijn werkgever uitgelegd dat het voor mij nog echt te vroeg is. Ik ga dinsdag wel even uurtje langs om even gedag te zeggen. Ik heb twee stagiaires die ik begeleidde en ze moeten het afronden en presenteren. Heb wel besloten maandag met ze af te spreken gewoon buiten de deur om hun plan af te ronden. Ik zag hierin gewoon geen uitweg en ik vind het ook niet erg. Heb gezegd dat ik wel de tijd wil afwachten tot de nacontrole vrijdag en eventueel daarna voor 50% begin. Ik ben dan een maand weggeweest. Ik heb deze week dan tijd om ook begeleiding te zoeken. Heb een verwijzing van de huisarts maar zag ook enorme wachtlijsten. Jullie tips?
Ik heb tien weken niet gewerkt. Ik was heel erg verdrietig en voelde me lichamelijk na de bevalling ook nog niet goed. Dus gewoon goed naar je lichaam luisteren en naar je mentale gesteldheid wanneer je weer wilt gaan werken.
@MIss X wat fijn om te horen dat je voor jezelf een plan hebt getrokken. En deze manier om toch je stagiaires nog goed af te ronden is toch ook prima. Vooral doen wat voor jou goed voelt. Succes met de nacontrole.
Wat betreft jouw vraag m.b.t. begeleiding @MIss X , is mijn ervaring dat het fijn is om met iemand te praten die gespecialiseerd is in het verwerken van zwangerschapsverlies, miskraam op latere termijn/immature geboorte, etc. Ik kreeg gelukkig een tip van een bekende en kon na 3 weken terecht omdat deze mevrouw voorrang verleende aan vrouwen in onze situatie. Mij heeft het vooral geholpen om te praten met een bekende die ook net een kindje was verloren na de geboorte en om invulling te geven aan het bestaansrecht van onze zoon. Het praten met een begeleidster vond ik persoonlijk niet veel verschil maken. De eerste keer was erg prettig, maar daarna merkte ik weinig verschil.
Op dinsdag is Beau* geboren en de maandag erna ben ik weer aan het werk gegaan. Lichamelijk ging dat prima en dan had ik ook even wat afleiding.
Wat heb ik mij ontzettend in jou vergist met je uitspraak hier. Ik zocht op hoe het met je ging. Wat een spijt dat ik jou ooit privé hebt gesproken als jij hier zo over praat terwijl jij weet voor sommige zeker voor mij wat die 2 ‘miskraampjes’ betekende. Stelt niks voor lichamelijk en emotioneel.. En ik weet heus wel wat jij hebt meegemaakt en dat is heftig en erg. Maar dat je zulke dingen zegt.. verbazingwekkend Bah ik vind je echt een naar persoon dat je dit zegt. En dan houd ik het nog netjes. Bah bah en nog eens bah
Ik wil hier zoveel op zeggen, maar de boosheid overheerst al de hele dag. Alsof je geen verdriet mag hebben, niet meetelt, het niet bestaan heeft omdat ‘de natuur beslist’. Ik zou me de ogen uit de kop schamen als ik zo zou denken als jij, of me zou uitspreken als jij. Natuurlijk begrijpt iedereen hier dat een kindje verliezen verderop in een zwangerschap veel heftiger is. Maar dit doet niets af aan álle vrouwen die een miskraam hebben moeten doormaken in een vroeg stadium. En al jouw medeleven destijds @Liefeling was dus niet oprecht. Dat was ook wel te merken doordat je ons de rug toekeerde: ‘Jij was immers al zwanger’ Ga je schamen voor je uitspraken hierboven. Ik hoef nooit meer iets van jou te horen.