Hoi allemaal! ik ben er afgelopen weekend achter gekomen dat ik zwanger ben van mijn derde kindje! Helemaal blij natuurlijk. Mijn oudste is 7 en de jongste 4 jaar. Mijn oudste zei vanmorgen ineens mama je buik is dikker geworden zit er een baby in? Dat zou ik zo leuk vinden en hij begon helemaal te stuiteren heb maar gezegd dat mijn darmen opgezet zijn door de buikgriep want ik ben al bijna twee weken (sinds bevruchting al) enorm misselijk steeds. Mijn oudste is enorm pienter en hem voor de gek houden is praktisch onmogelijk. Wat moet ik nou doen? Mijn buik zet bij elke zwangerschap altijd enorm snel op en zelfs met wijde kleding is het nog zichtbaar. Dit komt ook doordat mijn romp vrij kort is ivm een scoliose. Het kan eigenlijk alleen maar naar voren gaan staan vandaar dat je het snel ziet. Maar als ik het nu al aan mijn kinderen vertel moet ik het iedereen vertellen want ze kunnen echt hun mond niet houden. Ben ook hartstikke beroerd steeds dus het gaat meer mensen opvallen. HELP!!!
Gefeliciteerd! Ik vertelde het altijd snel. Zie geen reden om het geheim te houden. Ze mogen ook meemaken als het mis zou gaan, dat hoort er ook bij vind ik. Doe wat je zelf fijn vindt toch!
Ben zo blij met je reactie! We hebben het gisteren verteld want mijn oudste bleef maar gissen haha. Alleen ben bang dat ze huh mond niet kunnen houden dus twijfel of ik het ook aan een paar moeders van kinderen uit hun klas moet vertellen….. familie woont niet vlakbij dus dat is geen probleem nog.
Zo fijn jullie reacties! Bij mijn eerste twee kinderen heb ik het al met 5 weken aan de familie verteld, vooral omdat ik toen HG had. Nou daar kreeg ik behoorlijk veel commentaar op hoor. Waarom vertel je het nu al? Dat hoort helemaal niet zo! En mijn schoonmoeder zei zelfs dat ik er nog niet blij mee moest zijn want er kon nog zoveel misgaan en ze had zelf twee keer met 15 weken een miskraam gehad zei ze toen. Dat ik daar boos en verdrietig om werd snapte ze niet en ze werd zelfs boos dat ik niks over haar miskramen zei want ze had het toen (35 jaar geleden) ontzettend moeilijk mee gehad. Ja hallo! Ik vertel je net dolblij dat je nog een kleinkind krijgt en dan zeg je zoiets?! Maar goed we hebben door verschillende oorzaken geen contact meer met mijn schoonouders dus dat is dit keer geen probleem. Maar het zorgt er wel voor dat ik nu nog heel moeilijk kan genieten van deze zwangerschap omdat ik het met de familie niet wil delen nog uit angst voor commentaar en mijn schoonmoeder heeft me vijf jaar geleden wel bang gemaakt met haar bloederige verhalen over haar miskramen
Oh wij zijn juist team laat vertellen. Meestal ergens tussen de 15-20wk. Maar als jullie je er goed bij voelen het bij 5wk te vertellen is dat toch ook helemaal prima?
Zelf hebben we het aan directe familie en vrienden redelijk snel verteld omdat er complicaties waren. Aan onze zoon echt pas later. Zonder complicaties vertellen we het rond de 10 weken. Maar het maakt niet uit wat wij zouden doen, je moet je eigen gevoel hierin volgen
Inderdaad ieder zijn ding. Wij hebben ivf gedaan maar wist vantevoren ook (bijna) niemand. Wilde t als verrassing houden. Denk dat t met meer kids al lastiger is. Als een kind roept mama baby haha
We hebben het inmiddels verteld aan de kinderen. De oudste bleef maar gissen en naar mijn buik staren haha. Voor de zekerheid hebben we het ook aan de moeders van de beste vriendjes en vriendinnetjes verteld voor de zekerheid. Dat zijn er maar 3 haha dus dat valt mee. Nu maar hopen dat het goed gaat allemaal.
Ze wisten het hier voor de eerste echo met 7,5 weken. Ik voelde mij al snel beroerd. Misselijk, moe, korter lontje, last van mijn standaard zwangerschapsangsten. De oudste vroeg een paar keer of ik boos of verdrietig was. De middelste kwam steeds knuffelen. Blijkbaar voelden ze iets aan, maar konden ze dit niet plaatsen. Na het vertellen, was het oké. Ze maakten zich geen zorgen meer en waren blij met het nieuws. Als het mis was gegaan (dit kan ieder moment in de zwangerschap gebeuren...), zouden we het ook hebben uitgelegd. Je bent dan toch verdrietig en ik leg dan graag uit waarom...
Overigens hebben mijn 5-jarige en 3-jarige keurig hun mond gehouden tot we het met 14 weken aan familie bekend gemaakt hebben
Hier t wel stil gehouden voor mn oudste dochter bij de zwangerschap van mn jongste dochter en deze. Maar dit heeft de reden dat we al een verlies hebben moeten mee maken na geboorte, en zij dit nog niet goed verwerkt heeft. Bij dr zusje hebben we t met 10 weken na een 3e goeie echo verteld, en deze zwangerschap na 12 weken. Wel weet ik dat ze pas opgeluchter ademhaalt als de baby ouder word dan 10 dagen. Het was wel.een hele opgave om niks te zeggen, want ik weet dat nog een verlies ze niet aankan. Maar iedereen moet doen wat goed voelt natuurlijk! Er zit geen termijn aan om het wel of niet te vertellen
Wij gaan mijn ouders ook niet inlichten als ik zwanger raak deze keer (ze weten dit keer niet van y traject) mijn moeder reageert net zoals jouw schoonmoeder en ik snap het. Ik had het er ook moeilijk mee als ik te vroeg te horen kreeg dat iemand zwanger was: heb mijn portie verdriet ook gehad en maak mij dan gelijk zorgen voor een ander. Ik wil t liever ook pas horen veel later. Mijn moeder herbeleeft bij een zwangerschap van iemand die direct naast haar staat haar eigen nachtmerries weer, idem voor mij. Die eerste 12 weken vind ik een hel. En ik herbeleef dat ook weer. Dus ja ik snap je schoonmoeder dat ze vanuit emotie zo kan reageren... mijn man deed dat oook bij zijn zus. Ook hij puur vanuit emotie. T is een trigger helaas Moeder heeft t zelfde met de bevalling, liefst hoort ze het pas als kindje er is. Haar bevalling is dusdanig verkeerd gegaan dat hun kindje dusdanig hersenbeschadiging had dat ze hem in de kraamweek moeten laten gaan. Ze herbeleeft dat gelijk weer dan ik vind het ook super verdrietig voor haar en snap het heel goed. Geboorte van onze jongste ging ook fout, maar is goed afgelopen: ze heeft daar echt lang van moeten herstellen voordat ze écht goed kon genieten. Ze was zo bang dat hem wat overkwam. Onze insteek is ook: een ander hoeft er niet blij mee te zijn, wij snappen de emoties ook die anders zijn. Het is onze keuze en wij moeten er zelf blij mee zijn
Mijn schoonmoeder was er bij onze eerste zwangerschap dolblij mee en toen vertelden we het ook met 5 weken. Ze omhelsde me direct en barstte in tranen uit van blijdschap. Bij de tweede zwangerschap reageerde ze ineens zoals ik hiervoor zei….. ze zei ook van nou ik vind jullie meer types voor 1 kind. De band met mijn schoonmoeder was altijd ontzettend goed totdat mijn schoonzus ook zwanger raakte. Waar ze elkaar eerst niet konden uitstaan werden ze vanaf dat moment ineens beste vriendinnen. En ik vond dat juist fijn voor ze want die ruzie was voor niemand goed. Maar ineens werd er steeds lulliger tegen mij en mijn man gedaan en de kinderen van mijn schoonzus werden enorm voorgetrokken. Dus als het puur aan de miskramen van mijn schoonmoeder lag had ze bij mijn eerste zwangerschap ook zo moeten reageren, maar toen zei ze zelfs dat ze dolblij was dat we het zo snel vertelden en dat het vast allemaal goed kwam…
Ah nee dan is t gewoon een heks als ze net als mijn moeder bij elke zwangerschap zo reageerde (ook mijn zus kreeg t te horen namelijk) dan is t te begrijpen. Maar nee... in dit geval... nee. Aparte dame