Oh ik bedenk trouwens ineens dat mijn man ook flauwgevallen is bij de geboorte van de eerste! Hij had zich voorgenomen om niet naar het rampgebied te kijken zeg maar.. Maar toen ik volledige ontsluiting had en het hoofdje ‘stond’, was hij toch wel erg nieuwsgierig. En toen werd mijn stoere brandweerman die geregeld openliggende benen/hoofden etc. vast zit te houden bij een ongeluk, toch even niet lekker Zelf kon ik trouwens niet naar de placenta kijken zonder beroerd te worden. Heel gek, maar het idee dat er zo’n vlezige bal bloed uit me kwam
Dat was toch wel het moment na de vreselijke bevalling van de oudste... Ik moest mij 2 weken lang thuis om de 3 uur katheteriseren. Zit je dan samen naar het plasbuisje te zoeken en er iets in te steken terwijl je via een spiegeltje probeert te kijken. En het deed zeer kan ik je vertellen. Nu kunnen we er om lachen.
Van man zou ik zo echt niks weten. Niet wat ik gezien heb tenminste. Wel 2x dat hij overboord is gevallen maar die klappen kreeg ik pas later. 1x hem moeten helpen met douchen en recent was ik thuis en appte hij dat. Is ook wel mijn angst, dat het een x wel fout gaat. Oh en zijn radeloosheid toen een matroos vermist was, vermoeden was overboord gevallen (savonds achterop nog wat gedronken, niet meer in de voorwoning aangekomen. Was winter en glad). Bleek gelukkig "gewoon" weggelopen te zijn voor drugs maar brandweer is wel aan het duiken geweest om te zoeken. Bij mij denk ik dat het ergste de bevallingen waren al waren die geeneens gecompliceerd. Kijken bij de ks vond hij achteraf niet heel slim haha.
Ja heel naar. Maar hem daarna dood te zien liggen was ook niet heel fijn. Ik heb ook nog tijden gehad dat ik naar werd van de sirene van een ambulance.
Voor mij de geboorte van onze jongste dochter. Ik heb mijzelf tijdens de weeën onder gezeken (Dat moest, want ik moest NU plassen of ik kreeg een catheter. Ik mocht niet naar de wc) en tijdens het persen uiteraaaaard gepoept. En ik rook het zelf he!! Ik heb me nog verontschuldigt voor de stank. Voor mijn vriend zou dat denk ik zijn die keer dat hij in bed had geplast... Hij had gedroomd dat hij op de wc was en toen... Tsja. Ook niet een klein beetje he. Achja.. Kan gebeuren.
Nee afschuwelijk.. En van die sirene had mijn moeder ook heel erg, ik vond het gek genoeg juist extra interessant daarna en heb zelfs een dagje meegelopen op de ambulance met de broeder die bij mijn vaders ongeval kwam. (Deed ook wel verpleegkunde opleiding op dat moment overigens)
Pfff.. heftig om dat als laatste beelden op je netvlies te hebben. Kan me voorstellen dat je dat nooit meer vergeet
Mijn man heeft me een x een zetpil moeten geven toen ik een migraine aanval had. En ik zat een x op de wc midden in de nacht en toen kreeg ik ineens een aanval van een galsteentje (denk ik) dat deed zo pijn dat ik binnen 3 sec op de grond lag (met mijn broek op mijn enkels) en heel raar deed. Mijn man kwam naar de badkamer gerend en dacht wtf. Ik moet wel zeggen dat ik na 20 jaar me eigenlijk nergens voor schaam. Dus bovenstaande incidenten zijn wel een beetje raar maar ach ja lief en leed delen we .
Bij mijn laatste bevalling 4 maanden geleden, poepte ik een verstopping eruit van een week. In bijzijn van man, verloskundige en verpleegkundige. Ik zat op het toilet met iedereen om me heen. Ik was zo opgelucht dat ik zei; wauw!!! Ik voel me zoveel beter. Om vervolgens binnen 2 minuten baby op de wereld te zetten want die kwam erachteraan. Dit vond ik trouwens niet erg... maar mijn man vertelde dat hij maar even had doorgetrokken toen de verloskundige en verpleegkundige me naar het bed sleepte. Hij had nog nooit zoveel stront gezien vertelde hij. Dat was wel een momentje dat ik dacht, ja.. nu heb je wel alles gezien van me, denk ik.
Het verdriet dat ik zag en voelde bij mijn man, toen we zijn overleden beste vriend een laatste groet brachten. We zijn al 20 jaar samen maar wat ik 3 jaar terug zag en voelde, had ik nog nooit gezien bij hem. Manlief bij mij. Overgeven, plassen en diaree gelijk en hulp nodig hebben bij het opkuisen. Flauwvallen In het ziekenhuis liggen. Allemaal dingen die bij hem enorm binnen komen
Bij mijn man, de keer dat hij midden in de nacht van de trap afviel omdat hij dacht dat die de andere kant op draaide. En het instorten omdat we van de kraamzorg verplicht het filmpje over shaken babysyndroom moesten kijken. Bij mij, de keer dat ik onderuitging en hij en mijn ouders buiten zaten en zich afvroegen waar ik bleef, mijn hart bleek door alle stress en spanning omtrent mijn ex een loopje met mij te nemen en het zag er niet bepaald geruststellend uit, ben ook met goerende sirenes afgevoerd. Zowel hij als mijn ouders hebben mij daarna heel lang niet alleen durven laten. En toen de operatie van de bbz langer duurde dan aangegeven, hij had heel sterk het gevoel dat het niet goed ging en hij mij kwijt raakte zonder dat hij bij mij mocht zijn. Bleek ook zo te zijn mijn eileider bleek al gescheurd en ben door het oog van de naald gekropen, zelfs de arts was bang dat ik erin zou blijven. En dan vinden mensen in onze omgeving het raar dat ik zeg dat die bbz met operatie voor mijn man heftiger was dan voor mij, ik heb er niks van meegekregen buiten een pijnlijk herstel.
Los van alle lichamelijke ongemakken (kots, bloed, bevallen) denk ik dat de herbeleving de dag voor ik ging bevallen hem het meest is bijgebleven tot nu toe. Zijn tante zou die middag gecremeerd worden, ik liep zelf echt op mijn tandvlees (achteraf was mijn lichaam zich duidelijk aan het voorbereiden op de bevalling), hij trok de tussendeur dicht en het glas sprong eruit. Kan gebeuren natuurlijk, alleen ik ben door dit in een zeer heftige herbeleving geschoten door ptss van vorige relatie. Ik weet er zelf gelukkig niet meer zoveel van en vriend praat er niet graag over maar het schijnt echt heel erg heftig te zijn geweest.. Ik kon er niks aan doen, maar vond het wel heel erg dat hij mij zo zag. Dat heeft ook nog lang tussen ons in gestaan.
Mijn 2e bevalling. Placenta kwam niet en verloor 3 liter bloed. Snel naar de ok waar placenta manueel is verwijderd. Vervolgens terug naar mijn man en zoontje. Ik was niet lekker uit de narcose gekomen en lag te schudden in het bed. Had het koud en was totaal de controle kwijt. Is allemaal heel heftig geweest voor m'n man, om mij zo te moeten zien. Het stomme is dat ze m'n man niet even hadden gewaarschuwd hoe ik erbij lag. Dus daar schrok hij wel heel erg van.
Ik bij mijn man. De eerste keer dat ik hem zag huilen toen we onze kat in moesten laten slapen 2 weken nadat mijn vader compleet onverwacht is overleden. Voor mijn man eerste bevalling waar ik helemaal in mijzelf keer en hij niets kon doen totdat de keizersnee was gedaan en hij de navelstreng kon doorknippen. En mij vinden na een overdosis waarbij hijzelf helemaal blokkeerde.
Wat heftig poro. Ik weet niet wat te zeggen, maar te midden van poep en spuug verhalen staat jouw verhaal. En ik kan niet zomaar wegklikken Hoe is het nu met je?
Ik heb van mijn man niks ergs gezien. Ik ben verpleegkundige, dus al zou er poep en plas zijn, ik kijk er niet van op. Andersom... Tijdens de bevalling van nr 2 over hem heen gespuugd. Tijdens de zwangerschap van nr 2, kreeg ik pijn medicatie waar ik high van werd. Dus... Dat was genant voor hem. Het ergste voor hem was na de bevalling van nr3.. ik verloor veel bloed en ging voor een manuele placenta verwijdering. Ik, nog niks in de gaten, zette mijn zuurstofmasker af en zei:" ben over 15 minuten terug schat, is een standaard ingreep'. Uren hoorde hij niks, en zat hij moederziel alleen met onze dochter te wachten.. tot het bericht kwam dat ik stabiel genoeg was voor de IC. En daar kwam hij, midden in de nacht, met onze dochter op de IC. Natuurlijk wist hij dat ik er niet glorieus bij zou liggen...maar hij is wél geschroknen
Best goed hoor. Het is nu bijna 2,5 jaar geleden en we hebben met ons drieën heel goed onze draai gevonden. Gemis blijft maar wel meer op de achtergrond dan in het begin. Toen dacht ik dat het nooit meer goed zou komen.
Samen mijn miskraam door moeten maken Ik heb op de wc en man er naast op de grond zittend Ik durfde niet alleen te zijn