Weinig steun/betrokkenheid van man...

Discussie in 'Zwangerschap' gestart door Muisje2016, 3 jul 2021.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Muisje2016

    Muisje2016 Fanatiek lid

    18 jan 2016
    3.004
    5.079
    113
    Ik weet niet wat ik precies wil met dit topic, in ieder geval het even van me af schrijven en aan iemand kwijt kunnen. (Sorry, het is echt enorm lang geworden.)

    Mijn man zit al een poos niet lekker in zijn vel. Is bij vlagen heviger en dan weer een paar maanden wat beter. Het gaat op en neer en hangt samen met drukte op zijn werk, maar er is ook een onderliggend iets dat speelt. We zijn inmiddels ruim 12 jaar samen en ik weet dat hij worstelt met kenmerken van ass, ook is hij enorm perfectionistisch en gevoelig voor angsten. Hij functioneert hiermee allemaal wel in het dagelijks leven, maar in die 12 jaar geeft hij met enige regelmaat aan nooit écht gelukkig te kunnen zijn.

    Hij vind het moeilijk om te kijken naar wat hij allemaal heeft: een gezin met prachtige kinderen die het goed doen, een vaste baan met de doorgroeimogelijkheden die hij wil, een mooi huis, geen financiële zorgen en we zijn allemaal gezond. Toch is alles in zijn ogen moeilijk, zwaar, nooit perfect. Hulp zoeken voor deze gevoelens wil hij absoluut niet. Dat kost volgens hem alleen maar meer tijd (die hij niet heeft, zegt hij) en het helpt toch niet, evenals relatietherapie.

    Dit heeft uiteraard ook zijn weerslag op onze relatie. Ik heb zelf een aantal jaar geleden bij een psycholoog gelopen als een soort eenzijdige relatietherapie. Dat gaf mij wel veel handvatten om beter met zijn ass kenmerken om te gaan en hierdoor verbeteren de communicatie tussen ons en was er minder ruzie.

    De afgelopen anderhalf jaar met corona maatregelen hebben hem geen goed gedaan. Het weinige sociale contact dat hij op zijn werk had is vrijwel weg door thuiswerken. Hij zit constant tegen overspannenheid aan, kort lontje, kan geen ontspanning vinden in leuke dingen. Maar corona is hiervan niet de oorzaak, daarvoor speelde het ook al.

    Ruim 1,5 jaar geleden (vlak voor dr corona crisis) hebben ik/we deels om die reden besloten dat ik van baan ging veranderen. Van verloskundige naar lactatiekundige, minder onregelmatigheid, meer rust in het gezin, minder gepuzzel met opvang en diensten. Dat was deels omdat ik het zelf te zwaar vond worden maar ook zeker om hem te ontlasten en meer ruimte te geven om op zijn werk te kunnen focussen en de stress te verlagen.

    Wat meespeelde in die beslissing was de wens voor een derde kindje. Die was vooral bij mij sterk aanwezig, voor hem had het ook bij twee mogen blijven. Hoewel we het altijd gehad hebben over dat we graag drie kinderen wilden. Hij twijfelde dus na de tweede, of hij een derde wel zag zitten. Ik vond dat moeilijk, wilde het heel graag. Veel over gepraat, uiteindelijk was de conclusie dat we ervoor gingen maar dus wel met de verandering dat ik minder en regelmatiger ging werken.

    Nadat we de knoop door hadden gehakt duurde het met een fertiliteitstraject nog bijna een jaar voordat ik uiteindelijk zwanger was. Gedurende die tijd nog steeds over gepraat: hij wilde wel nog een kind, maar zag op tegen de babytijd, gebroken nachten etc. Daarover nu al veel praktische afspraken gemaakt in de hoop hem wat rust te geven.

    Maar de hele zwangerschap al is hij amper betrokken. Toont weinig of geen interesse, ondersteunt me alleen met de hoognodige fysieke dingen als ik daar specifiek om vraag. Nou was hij de vorige keren ook al geen man die super betrokken was en mee ging naar alle afspraken, het besef dat hij vader was kwam echt pas na de geboorte. Ik weet dat hij zo is, dat heb ik geaccepteerd al vind ik het soms jammer, en voor deze zwangerschap had ik dan ook echt geen torenhoge verwachtingen van hem. Maar het is nu wel heel minimaal.

    De afgelopen weken zat hij nog slechter in zijn vel dan anders. We hebben gepraat, over alles waar hij mee zit, ik heb hem tijd voor zichzelf gegeven, deels om achterstanden weg te werken zodat hij minder gestresst is, deels om eindelijk weer met vrienden af te spreken.

    Ik heb zelf enorm hard meegewerkt met alle klussen die er liggen voor het maken van een nieuwe kamer voor de oudste zodat haar kamer babykamer wordt, daarbij ook wel wat over mijn grenzen heen gegaan qua lijf. Ik ben ondertussen ook mijn opleiding aan het afronden en ben bijna in het derde trimester beland, het wordt allemaal wat zwaarder.

    Vandaag kwam het allemaal tot uitbarsting, ik was zó moe en had zo'n behoefte aan zijn steun. En dan komt er uit dat hij het eigenlijk nog steeds niet ziet zitten een derde kind. Dat hij weet dat ik het zo graag wil, maar het van hem niet hoeft... en ja, hij zal er heus wel van gaan houden als ze er eenmaal is, maar ik moet van hem nu geen (emotionele) support verwachten want dat kan hij er gewoon niet bij hebben o_O

    Ik ben niet eens ontploft, zoals ik normaal wel doe bij ruzies. Ik ben eten gaan koken en de kinderen in bed gaan stoppen. Ik vraag me serieus af hoe dit verder moet, of ik nog wel met hem verder wil. Aan de ene kant: ja natuurlijk, ik houd van hem en wil niets liever dan samen met hem gelukkig zijn. Maar ik weet onderhand niet meer hoe ik dat moet doen met iemand die zó met zichzelf in de knoop zit, geen hulp wil en waarvan ik blijkbaar geen enkele steun kan verwachten, zelfs wanneer ik op mn kwetsbaarst ben. :cry:

    Ik weet het gewoon even niet meer. Behalve dat ik wél zo ontzettend blij ben met het kindje in mijn buik en dat ik ergens denk: flikker jij toch op, ik doe het wel alleen...
     
  2. Chayammy

    Chayammy Fanatiek lid

    14 aug 2020
    1.285
    2.081
    113
    Vrouw
    Wat een heftige en lastige situatie ❤️

    Ik herken sommige dingen die je schrijft. Mijn vriend heeft ook ass, waardoor hij soms ook zo in de knoop zit met zichzelf en het leven. Maar gelukkig heeft mijn vriend een paar jaar geleden wel hulp geaccepteerd. Om zo ver te komen zat hij wel eerst in een depressie (kwam echt dagen z'n bed niet uit, at niets, etc.). En een groot verschil is dat wij toen nog geen kinderen hadden.

    Weet/herkent jouw vriend dat hij kenmerken heeft van ass? Dat was voor mijn vriend eerst moeilijk te accepteren, omdat het niet iets is wat je kunt fixen. Maar nu helpt het hem juist om zichzelf beter te begrijpen. En dat kan hem misschien ook eerder openstellen voor hulp.

    Je zegt dat hij absoluut geen hulp wil zoeken, omdat dat hem alleen maar drukker maakt. Fijn dat jullie er wel over kunnen praten. Maar zo te lezen is het dan vooral vanuit zijn beleving? Heb je het al met een andere insteek geprobeerd? Dat het jou en de kinderen vooral kan helpen hem beter te begrijpen?

    Denk aan je eigen grenzen! Het is gemakkelijk om jezelf te verliezen om het gezin draaiende te houden en er voor hem te zijn. Maar dat hou je alleen vol als je eerst voor jezelf kiest.
    Ik heb gemerkt dat als ik duidelijk mijn grens aangeeft, hij eerst even tijd nodig heeft om het te verwerken, maar daarna mij tegemoet komt. Dus aangeven dat je nu eerst voor jezelf (en kinderen) moet zorgen. Dat je er voor hem wilt zijn, maar alleen als hij zich daar voor open stelt (en dus hulp van buiten accepteert). Emotioneel dus even afstand van hem nemen, uit zelfbescherming. Jij bent niet de vijand.

    Misschien zit ik er wel helemaal naast en projecteer ik teveel mijn eigen ervaringen. Als dat zo is, excuses. Heel veel sterkte!
     
    Muisje2016 vindt dit leuk.
  3. 2jongensmama

    2jongensmama Fanatiek lid

    17 jan 2020
    3.829
    3.602
    113
    Oh jeetje wat heftig meid. Ik heb zelf geen ervaring, maar zou het niet helpen dat je eigenlijk je laatste woorden ook tegen hem zegt?

    Want met jezelf in de knoop zitten is natuurlijk ontzettend rot, maar er niks aan willen doen, is wel een eigen keuze van hem, met grote gevolgen voor jou en de kinderen dat mag/moet hij zich wel gaan realiseren.
     
    Muisje2016 vindt dit leuk.
  4. bulakgirl

    bulakgirl Fanatiek lid

    4 aug 2013
    2.928
    2.383
    113
    Oh vervelend zeg! Ik herken wel het een en ander in je verhaal... Mijn man loopt ook al jaren met zichzelf in de knoop (andere redenen) wilde er in eerste instantie ook geen hulp voor zoeken, maar na vele lange gesprekken waarin ook een keer de bom is gebarsten... Bij hem was het voornamelijk onzekerheid (over van alles..) wat hem parten speelden! ik heb toen heel duidelijk laten weten dat ik zielsveel van hem hou, maar dat ik het niet lang meer zou trekken als hij geen hulp ervoor ging zoeken! Uiteraard was het niet gelijk opgelost, maar het gaat nu al zoveel beter!

    Wat ik hiermee wil aangeven is dat het denk ik wel belangrijk is dat je bij je partner aangeeft dat hulp zoeken dus wel belangrijk is en je grenzen aangeven!
    Heel veel sterkte!
     
    Muisje2016 vindt dit leuk.
  5. Chechi

    Chechi Niet meer actief

    Wat een rot situatie! Ik vind het erg jammer dat hij geen hulp zoekt; want als GZ-psycholoog die volwassenen heeft behandeld met autisme weet ik dat mensen echt veel baat hebben bij zichzelf, valkuilen en krachten leren kennen en dit kunnen inzetten. Overprikkeling gebeurt snel, vooral bij veranderingen.

    Misschien helpt het jou in ieder geval om te weten dat zijn desinteresse waarschijnlijk niet voort komt uit niet willen, maar vooral niet kunnen. Als het hoofd zo’n chaos is, dan is het echt moeilijk om ruimte te maken voor verandering (wat een kleintje is) en houden mensen met ASS zich graag vast aan het oude. Hoe meer chaos in het hoofd hoe meer rigide dit wordt.

    Het lastige is dus vooral dat hij hier iets mee moet gaan doen. Je kan coulant zijn voor zijn stukje, maar je kan wel de verantwoordelijkheid bij hem neerleggen om hulp te gaan zoeken. Het gaat hem namelijk vooral helpen. Naast gesprekken kan hij bijv ook medicatie krijgen afhankelijk waar hij tegenaan loopt. Hij is het jou en zijn kinderen bijna verplicht. Ik zou hem niet vragen, maar vooral stellig zeggen wat je verwacht en waarom (vooral vanuit ASS, duidelijkheid bieden). Desnoods op een brief geschreven zodat hij wat langer verwerkingstijd heeft (dit werkt vaak beter dan praten).
     
    Muisje2016 vindt dit leuk.
  6. Muisje2016

    Muisje2016 Fanatiek lid

    18 jan 2016
    3.004
    5.079
    113
    Dankjewel allemaal voor de lieve reacties!!

    Ik heb hem dit topic laten lezen en daarna hebben we een lang gesprek gehad. Op zich wel op een goede manier, alleen staat hij nog steeds maar matig open voor hulp. Hij zegt daarover dat hij zelf wel weer wat er mis is en hoe hij het moet veranderen, dat hoeft een ander hem niet te vertellen. Op mijn vraag waarom hij dat dan niet doet, zegt hij dat hij daar meer (vrije) tijd voor nodig heeft. En dat het vanzelf wel beter gaat als de kinderen groter zijn.

    Aan de ene kant was dit een goed gesprek, aan de andere kant hebben we dit soort gesprekken met tussenpozen al een jaar of 7/8. Hij zegt dat hij gaat nadenken over hulp, ook dat heb ik vaker gehoord.

    Wat ik wel (weer) zie op zo'n moment is wat @Chechi ook zegt: het is geen onwil, hij doet echt zijn best en doet niet iets om mij te pesten. Dat maakt dat ik van hem houd en hem wil helpen. Maar ik zit ook aan mijn grens en wil dat er structureel iets verandert. Pfff....

    Hij zegt dat hij van mij ook emotionele steun en warmte mist, en dat klopt. Ik heb me de laatste maanden steeds verder terug getrokken en me op mezelf en de kinderen gericht om overeind te blijven. Heb gezegd dat ik ook best samen in therapie wil, aan dingen wil werken. Maar ook dat wil hij niet. Hij zegt steeds: we moeten gewoon liever voor elkaar zijn. Dat klopt, maar voor mijn gevoel zitten we al zo in de knoop dat we allebei niet weten waar te beginnen...

    Jullie reacties lezen doet me in ieder geval goed, fijn dat er (deels) herkenning is. En alle tips en adviezen zijn welkom, ik weet nog steeds niet hoe we nu precies verder moeten. Ik kan hem toch moeilijk als een peuter naar een therapeut sleuren als hij niet wil...
     
    Chechi en bulakgirl vinden dit leuk.
  7. Chayammy

    Chayammy Fanatiek lid

    14 aug 2020
    1.285
    2.081
    113
    Vrouw
    Goed idee, om hem het topic te laten lezen!

    Begrijpelijk dat je emotioneel wat meer afstand hebt genomen. Dat moet ook wel, want jij moet tenslotte nog wel overeind blijven. Voor jezelf, de kinderen en de kleine in je buik. Dat is niet niks.

    Fijn dat de deur naar hulp op een klein kiertje staat. Het begint met een redelijk vrijblijvend gesprek met de huisarts, met alleen vaststellen dat de situatie niet gaat zoals je zou willen. Misschien dat hij daar wel voor open staat? De wachtlijsten in de GGZ zijn op dit moment gigantisch lang. Mijn vriend moest toen al 4/5 maanden wachten, en dat was voordat corona uitbrak. Nu is het helemaal ellende. Misschien dus een idee om al vast naar de huisarts te gaan op de lijst gezet te worden? Heeft hij tijd om aan het idee te wennen. Het zou zonde zijn dat als hij eenmaal echt open staat voor hulp, die er niet is omdat de wachtlijsten zo lang zijn. Dat vond mijn vriend heel frustrerend.

    Misschien kan hij ondertussen ook artikelen lezen over autisme bij volwassenen, of Instagram accounts volgen die daar over gaan, etc. Om te kijken of hij er wat van zichzelf in herkend. Voor jou kan dat trouwens ook handig zijn, zodat je beter weer hoe je met bepaalde trekjes kunt omgaan.
     
    Muisje2016 vindt dit leuk.
  8. Chechi

    Chechi Niet meer actief

    Heel lastige situatie. Eigenlijk zijn jullie beide overvraagd op een andere manier. Het is moeilijk om “lief” voor elkaar te zijn als je beide op je tenen loopt. Hij wil graag rust. Hoe ziet hij dit voor zich? Wat betekent rust? Misschien dat hij geen therapie wil maar wel praktische hulp en oplossingen? Er bestaan bijvoorbeeld speciale autisme coaches die samen met iemand gaan kijken wat nodig is om overeind te blijven. Die kijken ook veel meer praktisch ipv therapeutisch. Wellicht dat de term coach ook minder bedreigend voelt.
     
    Muisje2016 vindt dit leuk.
  9. Septembre

    Septembre Bekend lid

    19 jan 2021
    933
    1.295
    93
    Lijkt me eenzaam zo af en toe.
    Helpt het om je energie niet in hem te stoppen, maar juist in jezelf? Wat vaker even met een vriendin kletsen. Even alleen wandelen als de kinderen op bed liggen. Zoiets? Uiteindelijk moeten we allemaal voor ons zelf zorgen en verantwoordelijk zijn. Het is zijn keus om al dan niet hulp te zoeken. Zoals het jouw keus is om al dan niet bij hem te blijven. In beide gevallen kun je het je niet permiteren om in te storten, want je hebt de kinderen nog (waar hij uiteraard ook verantwoordelijk voor is, dus ik hoop dat hij zijn verantwoordelijkheid ook neemt en alles doet om incl ass de beste vader en man te zijn die hij kan zijn!) en ik hoop dat jij iets egocentrischer durft te zijn en te kijken naar wat jij nodig hebt om een goede moeder en vrouw te zijn. Sterkte, want het lijkt me best zwaar zo!
     
    Muisje2016 vindt dit leuk.
  10. Muisje2016

    Muisje2016 Fanatiek lid

    18 jan 2016
    3.004
    5.079
    113
    Goede tips allemaal, dankjewel! @Chayammy dat van die wachtlijsten had ik me helemaal nog niet gerealiseerd, dat is inderdaad iets om rekening mee te houden.
    @Chechi goed om te weten dat er ook minder "heftige" hulp is dan een therapeut, want inderdaad, bij het woord alleen al gaat hij steigeren :rolleyes:

    @Septembre klopt, het voelt ook af en toe eenzaam. Wel ben ik ruim een jaar geleden al begonnen met goed voor mezelf zorgen. Regelmatig sporten, met vriendinnen afspreken of online bijkletsen. En ik plan af en toe doordeweeks een extra dag kinderopvang in zodat ik een dag voor mezelf heb, want in het weekend moet hij zo vaak werken dat ik meestal alsnog de kinderen in mijn eentje loop te managen. Niet dat ik daarvoor zo slecht voor mezelf zorgde, maar sinds hij het laatste jaar echt balanceert op het randje van overspannenheid, ben ik me er wel nog meer van bewust dat ik de stabiele factor ben en dat ik er dus bewust voor zorg dat ik het blijf trekken.

    We hebben voor nu afgesproken dat we de komende week allebei bewust ons best gaan doen om lief voor elkaar te zijn. Dus weer bewust knuffelen, aandacht voor elkaars verhalen over de dag, 's avonds iets samen doen/kijken ipv iedere avond apart van elkaar iets doen. Vanavond was in ieder geval een goed begin en dat geeft meteen wel positieve moed. Al heb ik niet de illusie dat hiermee het probleem is opgelost. Maar we moeten ergens beginnen.
     
    Cobon, NiVa0230, Chechi en 2 anderen vinden dit leuk.

Deel Deze Pagina