Hallo! Ik ben de trotse moeder van een heel lief, knap, maar zeer slim, gevoelig, ondeugend, en temperamentvol jongentje. Mijn zoontje is nu ruim 2 jaar en 7 maanden. Al die tijd twijfelen we al over een 2e kindje. Ik zie mezelf als mama van 2. Maar, wanneer beslis je of je klaar bent voor een 2e kindje? Of ik überhaupt een 2e kindje wil? Mijn vriend en ik denken er trouwens hetzelfde over. Bij onze zoon hebben we ook lang getwijfeld. Maar meer van ja wat is een goed moment? Eerst nog dit, eerst nog dat. Onze doelen zijn : Ik : Nog 6 kg afvallen Vriend : Rijbewijs halen, opleiding afmaken, en nog een andere opleiding doen. (Dit heeft geen invloed op de verzorging van een tweede kindje, aangezien ik het meeste doe en mijn vriend altijd laat slapen) Wat kunnen we een kindje bieden? Heel veel liefde, we hebben het financiëel prima. Ik ben thuisblijfmoeder en mijn vriend onderhoud ons. We hebben spaargeld, geen schulden. Mijn vriend is bijna klaar met zijn opleiding, en dan is zijn salaris nog iets hoger. (Gok z'n 200 euro) Het nadeel is dat we in een flat wonen, we willen over een jaar of twee/drie een huis kopen. Zodat we ons kind in ieder geval (hoogstwaarschijnlijk) eindelijk een tuin kunnen bieden. Flat : We hebben een kamer "over" die nu volstaat met troep zoals stoomreiniger, stofzuiger, logeerbed, boodschappen voorraad etc. In principe hebben we dus nog wel plek voor een tweede kindje in het huis waar we nu wonen. Note : Mijn zoontje is een zeer zeer slechte slaper, altijd al geweest. Sinds hij geboren is haat hij slapen! Hij is erg temperamentvol, en we denken dat hij hoogsensitief is. Ik heb mijn handen dus vol aan mijn zoontje, maar ik doe dit met liefde. We willen (als het ons gegund is) niet teveel jaren tussen een eerste en tweede kind hebben. Ik weet uit ervaring dat het zwanger worden (en blijven) even op zich kan laten wachten. Ik ben ook heel bang dat ik enorm veel spijt krijg als ik niet voor een 2e kindje ga. Maar ik ben soms ook bang dat ik spijt krijg als ik er wel voor ga. Spijt zal ik vast niet krijgen, omdat je natuurlijk enorm veel houd van je kind etc. Maar het schiet soms wel eens door mijn gedachten. Tussen mijn vriend en mij gaat het oke. We hebben een lastigere periode achter ons. Er zijn natuurlijk wel eens onenigheden, discussies etc. Maar we zijn er al 6.5 jaar altijd uit gekomen. We weten beide dat er niemand zo goed bij ons zou passen dan elkaar. (Hier zijn we beide van overtuigd) We hebben trouwens ook nog eens geweldige liefdevolle familieleden om ons heen. Fantastische opa's en oma's, ooms, en overgrootmoeders. Ik heb onze situatie zo uitgebreid mogelijk proberen te omschrijven! Dus sorry voor het boekwerk. Maar wat is nu wijsheid? Ervaringen? Iemand een soortgelijke situatie (meegemaakt?)
Volg je gevoel! En waarom is een flat een nadeel. Als je plek hebt is het toch okee. Grote mensen denken vaak dat kleintjes een hele hoop nodig hebben. Maar als jij het samen aan kan, je liefde geeft, geborgenheid en dat het financieel haalbaar is en er natuurlijk plek is. Wat wil je nog meer?
Bij de eerste waren we beide student en woonden we thuis. 2,5 maand voor de uitgerekende datum kregen we een flat toegewezen met 2 slaapkamers. Tussen de eerste en tweede zit 2,5 jaar. We woonden toen nog in een flat en kregen 3 maanden na de geboorte van de jongste een andere woning toegewezen. Onze kinderen kwamen trouwens nooit iets te kort hoor. Zo’n kleintje vind een balkon ook prima. Mijn zwager en zijn vriendin wonen in een appartement met 1 grote slaapkamer en een keuken/woonkamer in 1. Geen tuin of balkon en zij verwachten hun eerste. Mijn schoonzusje heeft een behoorlijke tijd met 2 kleine kinderen in een appartement gewoond waarbij alleen badkamer, toilet en keuken apart waren (kinderen van bijna 4 en 8). Later zelfs nog even in iets wat beter beschreven kon worden als ruime kamerwoning. Inmiddels heeft ze een eengezinswoning met 2 slaapkamers en een tuin. De kinderen slapen dus samen op 1 kamer. Wat je met deze info moet? Er zijn altijd mensen die het “slechter” voor elkaar hebben op papier en toch voor een eerste, tweede, derde, etc gaan. Financieel stabiel zijn en ruimte hebben voor een kind is altijd fijn. Als je gevoel zegt dat het kan en je staat erachter, dan zou ik er gewoon voor gaan
Bedankt juist voor de info! Ja, ik vind het altijd lastig om te beslissen. Ik wil het wel, maar wachten op een goed moment is natuurlijk eigenlijk een beetje stom als je gewoon een dak boven je hoofd hebt, geen schulden etc.. Toch wil je altijd "meer" en"beter" Aan zulke voorbeelden heb ik juist een hoop.
Ja, je hebt ook helemaal gelijk hoor haha. Maar ik denk dat je toch altijd "meer" wilt en het nog beter voor je kind(eren) wilt hebben. Ik kan ook wachten tot mijn vriend bijvoorbeeld over 10 jaar nog 3 loonschalen (ik noem gewoon iets randoms) is, maar dat slaat natuurlijk helemaal nergens op haha.
Herkenbaar hoor! Maar ook over 10 jaar heb je wel weer twijfels. Wij gaan nu voor een derde en ondanks dat alles gewoon prima kan, twijfel ik alsnog. Twijfels heb je altijd wel
Ik zie in heel je verhaal eindelijk niets wat er in de weg zou staan eerlijk gezegd. Als jullie hart er klaar voor is zou ik dat in deze situatie gewoon volgen. Verhuizen en dit en dat over 3 jaar...dat is mí koffie dik kijken. Je zegt 2 jaar en 9 maanden dat is als je het mij vraagt heel normaal gedraag voor die leeftijd
Zoals @2littlemonkeys zegt er is altijd wel "iets" zelfs als je al in verwachting bent kun je ineens denken o jee wat hebben we gedaan.
Ik zou niet meer teveel tijd wachten. Dan komt er teveel tijd tussen de kinderen en hebben ze minder aan elkaar. Zeker als zwanger worden al minder snel gaat. Die 6 kilo zou ik laten zitten als je zwanger wilt worden. Kan je beter na de tijd doen. Rijbewijs halen zou wel prioriteit moeten hebben! Dat is wel erg handig en belangrijk voor je werk en met kinderen. Heb jij wel een rijbewijs en een afgeronde opleiding? Of investeren jullie alleen in je vriend terwijl jij thuis zit? Wellicht kan jij een kleine baan erbij nemen zodat je meer mogelijkheden hebt voor betere woonruimte. Een baby op een flat gaat nog. Maar 2 kleine kinderen is echt wat anders. Zeker een ouder kindje heeft echt wel buitenruimte nodig. Met een kleine baby, loopfiets en boodschappen is dat erg onhandig.
Ja, ik heb een afgeronde opleiding en rijbewijs. Mijn boodschappen laat ik bezorgen, dus dat is geen probleem haha! Daarbij heb ik een fantastische draagzak, dus ook dat is opgelost. Een rijbewijs en auto is zeker handig, maar wij hebben gelukkig alles in de buurt. En anders hebben wij onze ouders eventueel, maar een eigen auto is natuurlijk altijd handig. Die 6 kg wil ik er toch eerst af hebben, ik ben erg aangekomen tijdens mijn zwangerschap en heb echt vrijwel niet zitten vreten of iets. Ik heb heel gezond gegeten, dus ik ben bang dat het er blijkbaar bij mij gewoon bij hoort, maar dan wil ik niet nog 6 kg zwaarder wegen dan wat ik tijdens mijn eerste zwangerschap woog, want nu al zoveel kilo wegen vond ik al verschrikkelijk.
Weet je? Je bent er gewoon nooit echt klaar voor Zo te lezen heb je het goed voor elkaar. Ik snap alleen de zin niet zo: ‘mijn vriend laat ik slapen’ Sta je er nu vaak alleen voor? Of doet je vriend ook veel? Twee kindjes hebben is wel andere koek dan eentje. Als ik me nu bedenk waar ik me druk om maakte toen ik alleen Ies nog had Maar je gaat het echt redden hoor! 2 kindjes is hartstikke leuk en helemaal als ze ook nog eens lief zijn voor elkaar. En het voordeel, tenminste dat vind ik, is als je er wat ruimte tussen laat, je eerste kindje heel erg kan helpen met een baby. Ik deed Luc weleens in badje en als ik dan de handdoek vergat oid, dan was Ies daar om die te halen
Ja, ik laat mijn vriend in de nacht slapen. Maar, hij neemt onze zoon weer vaak mee in het weekend, zodat ik een paar uurtjes mijn gang kan gaan. Ja, ik weet zeker dat mijn zoontje een geweldige grote broer zou zijn! Hij is 2, en hij zegt serieus al een hele tijd dat hij een broertje of zusje wilt. Of hij zegt zo uit het niets: Mama krijgt een baby in haar buik. Ehhhh oké? Dan weet je voorlopig meer als ons vriendje. Mijn kindje is nu al een kleine terror, hij is zo 15x per nacht wakker, slaapt al vanaf baby zijnde amper, verborgen reflux gehad (eerste maanden sliep ik 2.5 uur per 24 uur) hij is heel temperamentvol, speelt nooit alleen, gaat zelfs met me mee naar de wc, en waarschijnlijk hoogsensitief. Dus gelukkig ben ik heel wat gewend haha! Voor een 2e draai ik mijn hand niet om. Heb nooit een kindje gehad die bijvoorbeeld in de box sliep of ledikant, of kinderwagen ofzo.
Klinkt herkenbaar, pas sinds kort slaapt hij meer nachten door. Zeker lastig als je ook nog zwanger bent, maar dan ben je ook gewend aan de gebroken nachten . En ik laat manlief ook meestal slapen, ook al hebben wij beiden een baan, want ik kan er beter tegen (geduldiger en lang bv gegeven dus gewend op te staan). Er komt nooit een goed moment, er zijn altijd voors en tegens. Maar zoals de rest zegt, ik lees niets wat echt een bezwaar is. Jullie hebben voldoende liefde te geven, een stabiele thuissituatie, en een groter huis dat komt wel. Genoeg kinderen zijn op een flatje groot geworden. En wij hebben een huis met een tuin.... maar daar valt nog niets te spelen (grote bouwput ,stond voor later op de planning). Volg je hart!