Onze jongste zoon zal volgende maand een heftige opertie krijgen. Hij zal hiervoor 8 dagen in slaap gehouden worden, met beademing en de rest wat erbij komt kijken. Naast het feit dat dit voor ons al vreselijk ingrijpend gaat zijn zit ik vreselijk in dubio, laat ik mijn oudste zoon hem zo zien of moet ik hem hiervoor beschermen. Adviezen lopen zo uiteen, de een zegt niet doen, kan hem op zijn leeftijd niet uitleggen wat er aan de hand is, andere zeggen juist wel doen anders voelt hij zich buitengesloten. Hij zal deze dagen ook bij oma verblijven zodat wij ons volledig kunnen focussen op zijn broertje en ook wij zullen natuurlijk hier ook veel moeite mij krijgen. Ben erg benieuwd wat jullie in mijn geval zouden doen. Wii gaan hem wel naar het RM huis halen zodra hij wakker is en wacht op de volgende operatie, vanaf dat moment vind ik het fijn als we allemaal weer bij elkaar in de buurt zijn.
Jeetje wat heftig, klinkt als een zeer gecompliceerde operatie. Ik zie dat jouw kinderen ongeveer even oud zijn als die van mij en dan zou ik toch zeggen, de oudste ziet broertje weer als hij weer wakker is. Is er ook geen risico op infecties enzo? Dan moet oudste ook nog beschermd gekleed denk ik en dat is allemaal best indrukwekkend. Waarom wil je dat je oudste zoon zijn broertje in die 8 dagen ziet? Wat is de toegevoegde waarde voor hen? Bedoel ik niet lullig hoor, is gewoon even hardop meedenken.
Jeetje wat heftig zeg alvast heel veel sterkte gewenst voor jou en je familie! Mijn eerste gevoel zegt dat ik t niet zou doen. Ik vind hem daar nog te jong voor. Maar is altijd makkelijk een mening hebben op afstand.
Eerlijk? Ik zou het in eerste instantie niet doen. 8 dagen laten slapen is ook lang, is dat ivm ECMO of zo? Een kind tussen al die apparaten, slangetjes, bliepjes en weet ik wat is geen fijn gezicht. Misschien zijn er zelfs slangen waar je bloed doorheen ziet. Voor een volwassene is het al heftig, en nog meer als het je eigen kind is, en voor een driejarige is het niet te bevatten. Je gaat op de IC heel uitgebreid begeleid worden. Als de operatie en het natraject allemaal goed gaat en jullie zelf een beetje geland zijn in de situatie, dan kan je het eens overleggen met de verpleegkundige, maatschappelijk werker en/of pedagogische zorg. Die kunnen je het beste adviseren over wat wijsheid is. Veel sterkte alvast!
Nou heel eerlijk mijn gevoel zegt ook niet doen.. maar het komt door meningen van andere dat ik ga twijfelen. Die zeggen dat ie zich anders buitengesloten gaat voelen ect. Dan schiet ik weer in twijfel wil ook voor hem het beste, is allemaal al moeilijk genoeg. Hij is mega gevoelig en is nog nooit zo lang bij ons weggeweest. Hij zal in deze periode bij mijn moeder blijven zodat wij ons kunnen richten op de jongste.
Zijn luchtpijp is vernauwd dus hij krijgt een soort herconstrucgie van zijn luchtpijp. Hiervoor zal hij een beademingsbuis krijgen, omdat als hij versuft waker word er een groot risico is dat hij deze eruit trekt ( dat kan hem fataal worden ) is het het beste dat hij in slaap blijft in deze periode. Maar ga zeker overleggen met de verpleegkundige en pedagogisch medewerker. Dank je wel voor je berichtje
Ik zou het ook niet doen geloof ik. Wel zou ik zo nu en dan ook even met de oudste zijn geloof ik. Hoe oud is hij? Maar meis wat heftig! Sterkte joh!
Hoewel het natuurlijk heftig is voor een kind, nemen kinderen veel dingen meer ‘zoals ze zijn’, veel van de gedachten (en bijbehorende zorgen) die wij hebben, hebben zij (nog) niet of anders. Als het puur is mbt niet buitengesloten willen laten voelen, dan zou ik vooral kijken hoe je je oudste zoon in die acht dagen af en toe kunt zien of op z'n minst contact kunt hebben. En foto’s maken van zijn broertje, zodat je die kunt laten zien, eventueel later als verwerking. En ik zou het inderdaad in het ziekenhuis bespreken. Heel veel sterkte!
Het is niet te vergelijken, want mijn oudste lag met iets minder heftigs in het ziekenhuis en ook minder lang, wel was het plotseling, dus voorbereiden ging niet. De jongste was toen net 4 en zij vond het heel raar. Vooral het feit dat wij niet thuis waren en alles anders en onduidelijk (‘hoe lang moet ze blijven’, ‘wanneer komen jullie thuis?’) was, vond ze heel vervelend. En haar vader was grotendeels wel thuis of een van de oma’s. ‘Slangen’ ed vinden ze het beiden eigenlijk alleen maar interessant... Mijn zusje heeft nogal wat medische apparatuur en dat vinden ze niet eng oid, ze stellen er wel een hoop vragen over. Maar ze voelen dingen vaak wel aan en dat kan wel lastig zijn, ook omdat je zelf ook grote zorgen hebt en ik denk dat dat misschien nog wel het meeste invloed heeft op een kind...
wat een dilemma. ik zie dat jullie oudste zoon bijna 4 jaar is. Ik denk dat je een 4-jarige goed moet begeleiden in plaats van weghouden. Ze maken er dan hun eigen werkelijkheid van. Benadrukken dat broertje ziek is en nu even blijft slapen, maar dat hij weer wakker gaat worden. Ook uitleg geven over slangen en aparatuur en dan zelf laten bepalen of hij wil kijken of niet. Ook hij mist ineens zijn broertje. Heel erg veel sterkte. Luister naar je gevoel maar ook naar je kind. Leg hem zoveel mogelijk uit. Ik zou zoon ook niet 8 dagen bij oma laten. dat lijkt me juist zo onveilig voor hem. Ik zou de eerste 2 dagen oma doen en hem dan ook naar het RM halen. Hij hoort bij jullie gezin. Ik denk dat als hij de volledige 8 dagen bij oma moet blijven dat hij zich dan wel een soort van buitengesloten voelt. Ik vind het wel heel moeilijk allemaal.
Wat andere mensen ergens van vinden zou ik sowieso los proberen te laten want niemand staat in jouw schoenen. Je kent je kinderen zelf het beste. Misschien is het mogelijk dat de oudste wel steeds contact met jullie heeft, desnoods via skype. En je kunt het wel voorbereidend uitleggen en hem op die manier toch betrekken in het hele proces. Wat hier ook al geschreven werd, overleg het ook eens met pedagogisch medewerker ziekenhuis, zij hebben hier zo veel mee te maken en kunnen een professionele kijk er op geven. Sterkte!
Altijd je gevoel volgen! Je kunt het ook op zijn beloop laten: eerst afwachten hoe de operatie gaat en hoe het er daarna uit ziet, wat je oudste uit zichzelf vraagt/zegt ed. Klinkt als een hele heftige operatie! Heel veel sterkte toegewenst!
Wat heftig zeg! Hier is de situatie niet helemaal te vergelijken, maar onze dochter heeft leukemie en tot nu toe is er nog geen moment dat we de jongste bij haar weg hebben gehouden. Ze heeft al veel complicaties gehad, maar IC en beademing zijn tot nu toe gelukkig net niet nodig geweest, dus vind het lastig inschatten wat ik dan zou doen. Merk dat onze zoon wel van alles vraagt, maar als wij dan uitleggen hoe het zit is het prima. Wij zijn om de beurt bij de jongste en de ander is met de oudste thuis. Oudste komt dus altijd mee naar het ziekenhuis als wij wisselen en de ene keer zit hij een poos met de tablet, de andere keer gaat 1 van ons met hem naar de speelkamer en als z'n zusje zich goed voelt spelen ze samen, ze zijn echt dol op elkaar. Z'n zusje krijgt over een paar weken een stamceltransplantatie, dan mag hij 6-7 weken niet bij haar op de kamer komen, daar zie ik wel heel erg tegenop, vind t zo sneu voor allebei. Na even nadenken zou ik in ons geval de oudste wel meenemen, hij is na al die tijd wel wat gewend wat betreft slangetjes, apparatuur, dokters en zusters. Ik zou hem dan vertellen dat z'n zusje ligt te slapen om weer beter te worden, meestal ervaren kinderen nog niet de lading van de hele behandeling. Onze zoon vertelt ook heel blij dat zn zusje kankercellen in d'r lichaam heeft en dat ze chemokasper nodig heeft om beter te worden. Ook op moment van bijv haarverlies zei hij, oh ja dat komt door chemokasper, groeit vanzelf weer aan. Soms vraagt hij wanneer de haartjes weer komen, maar hij is het nu gewend zo en zal zich er geen moment druk om maken. Het enige wat hij moeilijk vind is dat het soms zo lang duurt voor M. weer thuis is en dat je soms na een paar dagen alweer opgenomen wordt. Heel verhaal geworden, maar er is denk geen goed of fout. Hangt ook van je zoontje af. Onze oudste is best gevoelig als het gaat om emotie, dus ik vind t altijd wel belangrijk om zelf sterk te zijn als hij er is, dat ik niet om alles hoef te huilen en probeer het voor hem dan ook luchtig te houden, maar wel eerlijk. Zou je anders je moeder een foto kunnen sturen van de jongste als hij geopereerd is. Zij kan hem dan uitleggen wat je ziet en waar het voor is. Afhankelijk van z'n reactie kan je dan beslissen om m te laten komen na een paar dagen. Ook voor jezelf misschien, jullie missen ook je andere zoon. Vaak zijn er ook familiekamers of speelruimtes waar 1 van jullie dan ook even tijd met hem door kan brengen. Ik vind dat juist in een proces van ziekte wel heel belangrijk. En onze ervaring is ook dat je soms even ademruimte wil en weg van de kamer. 8 dagen lang alleen maar naast een slapend kindje zitten lijkt me echt heel zwaar. Maar je moet doen wat voor jullie goed voelt. Dit is mijn gevoel en ervaring, de situatie is ook wel anders dan die van jullie en als ouders zijn we ook allemaal anders dus maak daar ook gewoon je eigen keuze in. Heel veel sterkte alvast!
Als jouw gevoel zegt 'niet doen', zou ik het niet doen. Het lijkt me erg heftig en inderdaad geen meerwaarde hebben voor jullie kinderen. Oudste gaat jullie missen. Maar als hij op bezoek komt, mist hij jullie tussendoor nog steeds en heeft hij daarnaast een vervelend beeld op zijn netvlies. Ik zou op zoek gaan naar manieren om hem te steunen, zonder dat hij zijn broertje zo ziet. Bijvoorbeeld een soort aftelkalender zodat hij goed kan zien hoe lang hij bij opa en oma is en wanneer hij jullie weer ziet. Houd daarbij wel rekening met de kans op mogelijke complicaties. Stel dat jullie jongste toch langer moet blijven slapen, ben je het dus wel soort van verplicht de oudste te bezoeken op de dag die de kalender aangeeft. Hij moet erop kunnen vertrouwen dat het gaat zoals afgesproken. Verder elke dag even contact via beeldbellen. Als ik 's avonds rond bedtijd van de kinderen niet thuis was, op die leeftijd, sprak ik via whatsapp altijd iets in wat mijn man kon afspelen. Soms alleen kort 'welterusten', soms een liedje, soms een verhaaltje. Dan nam ik een foto van iets dat ik overdag had gezien en verzon daar een verhaaltje omheen. Jouw moeder kan kijken hoe hij op dit soort dingen reageert. Vindt hij het fijn om jullie op die manier te zien en horen? Of levert het juist extra 'gemis' op. Aan de hand daarvan kun je dan besluiten of je ermee doorgaat of niet. Ik zou ook zeker de mogelijkheid proberen open te houden dat gedurende die 8 dagen zowel jij als je man een keer langs gaan. Je kunt dat nu denk ik nog niet beslissen, je weet niet hoe het loopt. Ik kan me inleven dat je niet weg wilt bij jullie jongste dan! Maar jullie oudste heeft jullie ook nodig. En hij krijgt het natuurlijk bewuster mee. Heel veel sterkte! Het is een moeilijke periode maar gelukkig staat de klok nooit stil (al lijkt hij soms tergend langzaam te gaan). Ook dit gaat weer voorbij!
Ik zou vooral willen aanraden om naar je gevoel te luisteren. Ik denk dat alle situaties en kinderen verschillen en dat er geen goed of fout is. Gewoon doen wat jullie goed lijkt. Veel sterkte de komende tijd.
Toen mijn dochtertje op de IC en MC in Sophia lag mochten er geen kinderen die nog geen waterpokken hadden gehad op bezoek komen.
Geen ervaring met de situatie, maar ik kan je ook alleen adviseren naar je gevoel te luisteren. En het staat niet vast he? Je kan ook halverwege besluiten dat het wel zinvol is. Misschien mist ie jullie heel erg, of juist niet en heeft ie het heerlijk bij oma. Ik zou het op dat moment dat het aan de orde is beslissen. Zegt je gevoel nog steeds niet doen, dan gewoon niet doen. Heel veel sterkte!
Misschien kan je contact opnemen met een kinderpsycholoog, dat die je wat handvatten kan geven. Daar kan je vast mee bespreken hoe je oudste is en hoe je het beste je oudste kan begeleiden. Informeer eerst in het ziekenhuis of er bezoek mag komen en zo ja, wie dan. Veel sterkte!