Welke leeftijd het leukste en welke wat minder?

De leeftijd van jouw kinderen is vergelijkbaar met die van mij

Ik vind tot nu toe elke fase leuk op zijn eigen manier, maar als ik moet kiezen: dan de peuter/jonge kleuterleeftijd (2-3 jaar). De kindjes zijn dan al ‘oud’ genoeg om echte gesprekjes mee te kunnen hebben (ze zijn al een echt ‘persoontje’ op die leeftijd), de gebroken nachten zijn (in ons geval eindelijk !) voorbij , maar ze zijn nog wel o zo schattig in hun manier van zijn, hun reacties, de manier dat ze er uit zien ...

Qua zorg nog wel iets pittiger dan 7-jarigen die toch wel al een heel stuk zelfstandiger zijn, maar qua totaalpakket vraagt onze peuter/kleuter momenteel niet per se zoveel meer energie dan de oudste (toch niet als de kindjes samen zijn, het zijn vooral de ruzies tussen de twee kindjes die hier het meeste energie vragen, en daar treft hier thuis zeker niet alleen de jongste schuld aan). Als slechts 1 van de 2 kindjes thuis is, dan scheelt het wel of het de oudste of de jongste is.

Kan er ook echt wel van genieten als ik eens een moment alleen met onze oudste heb, want ongemerkt gaat er met een peuter/kleuter in huis toch nog wel wat (praktische) zorg (& daardoor aandacht) naar die telg.

 

Babytijd vind ik erg heftig. Maar daarna weet ik het niet goed. Ik kan van elke fase wel leuke en moeilijke dingen noemen eigenlijk. Maar niet echt een fase die er uitspringt.
Voor nu;
Bij mijn oudste vind ik de gesprekken die we voeren leuk. De dingen die ze bedenkt. Zo zijn wij christelijk en zei ze pas; ik denk dat de Heere God zwarte en witte verf in de hemel heeft om een weg te maken.
Bij mn jongsten de schattige dingen die ze zeggen, bijvoorbeeld; ik heb een sticker voor jou op de trap geplakt, lief hè? En hoe enorm schattig ze samen zijn. Elkaar kroelen en samen rollenspellen spelen. Ik smelt dan! Vaak is de één een poes of hond en de ander de baas. Of een moeder en baby.

 

Ik heb meerdere keren gehoord dat de leeftijd tussen 5 en 10 het leukste en makkelijkste is. Kinderen ontwikkelen zich dan razendsnel, zijn minder afhankelijk, heel leergierig en nieuwsgierig, maar blijven toch veilig bij je.
Vooral dat laatste verandert na 10-11 jaar en brengt veel grotere zorgen met zich mee.

 

Ik vond de baby en peutertijd het leukst. Toen hadden we nog niet de zorgen die we vanaf de kleutertijd met beiden hadden.

Maar gekeken naar de oppaskinderen (die ik in alle leeftijden heb) is tussen 1,5 en 2,5 mijn favoriete leeftijd

 

Ik heb vooral genoten van het jaar 1 tot 2. Hierin groeit hun persoonlijkheidje en motorische vaardigheden zo veel. Erg leuk en bijzonder.
Echter 2,5 tot 4 jaar vond ik het minst. Peuterpubertijd en vooral het laatste spurtje richting school gaan. Heel erg aan toe zijn maar moeten wachten op verjaardag... pffff

 

Mijn jongste is nu 7 jaar en dat vind ik wel een hele leuke leeftijd.
De oudste twee zijn pubers en dat vind ik niet altijd even leuk.
De babytijd vond ik ook altijd wel leuk, lekker knuffelen en wandelen.
Peuters ben ik nooit zo dol op, dreinen en huilen en ze zijn altijd een beetje vies met hun snottebellen

 

Ik vond de peuter-fase niet altijd even leuk, die dagen dat alles tegendraads was. Een nu de puberteit vind ik ook wel echt een minder leuke fase. Alhoewel beide fases uiteraard ook zeker hun charmes hebben. Het is meer die extreme wisselvalligheid in die fases die ik minder leuk vind. Puberteit is denk ik ook twee kanten op, puber moet zich los leren maken om zelfstandig te worden dus ze moeten uiteraard ons stom gaan vinden . En wij moeten onze kinderen minder leuk gaan vinden om ze los te kunnen laten .

 

Ik vond babytijd tot anderhalf maar niets. Dat wou ik bij allebei liefst doorspoelen.

Tussen twee en vier vond ik bij beiden dan net de leukste fase. En jawel, ook stevige peuterpuberteit hier, maar dat verbleekt in het niets bij hoe schattig ze dan zijn, en hoe enthousiast ze dan de wereld beginnen te verkennen en benoemen.

 

Ik vond de babytijd (Tot een half jaar) echt verrassend leuk. Ik had niet verwacht een baby-moeder te zijn. Sowieso waren onze meiden het leukste t/m 3 jaar. 4-5 jaar vond ik echt minder. Gelukkig is dat daarna wel weer heel erg bijgetrokken. Ze zijn nu 7,5 en bijna 11. We hebben een pittig jaar achter de rug, dus er zijn wel mindere momenten geweest. Vooral met de jongste. Maar dat heeft denk ik niet alleen met de leeftijd te maken gehad.

 

Ik vond het rond 1 jaar erg leuk, lekker knuffelen en al meer interactie met ze. En nu mijn dochter bijna 4 wordt ben ik ook echt aan het genieten. Ik kan al zo leuk met haar praten, ze is leergierig en nog steeds heel knuffelig en ze kan steeds meer dingen zelf.

 

Tot nu toe vind ik het elk jaar leuker worden. De babytijd vind ik niks, maar voor de rest vind ik alle leeftijden tot nu toe leuk. De oudste begint aardig te puberen en alhoewel dat soms mega irritant is, zitten daar ook leuke kanten aan.

 

Mijn oudste is een aardige prepuber, niet alles is zomaar goed meer. Maar een voordeel daarvan is dat hij nu eindelijk is begonnen met zijn gevoelens te vertellen daardoor weten wij nu beter wat er speelt. En wij kunnen bijna op gelijke voet met hem communiceren, dat vind ik heel fijn.

 

Ik vind iedere leeftijd zo z’n charmes hebben. Ik heb niets met baby’s, maar mijn eigen kinderen vond ik als baby gelukkig wel leuk.

Ik denk dat ik dat ik zo rond de 3 jaar het leukste vond, juist die peuterpuberteit, je eigen mening krijgen ed, heerlijk. En met de oudste nu weer: lekker aan het (pre)puberen, steeds beter weten wat ze wil en waarom ed, ik houd er van. En ik vind het leuk dat ze zo geniet van ‘grote kinder-/mensendingen’. <3

 

Grappig! Want ik vind juist de leeftijd van 2,5 tot 4 ontzettend leuk

 

Ik vond de baby tijd niet leuk. Maar had dan ook een flinke huilbaby.
Daarna maakt hij alles goed nooit last gehad van driftbuien/peuter puberteit
Mijn zoontje is nu 5 en vindt hem geweldig. Kan uren zelf spelen, heeft humor en houdt van lekker knuffelen en kletsen samen. Alles wat we gaan doen vindt hij leuk. En dat kinderlijke enthousiasme mag hij van mij nog heel lang vasthouden

 

Tot nu toe nog weinig leeftijden dat ik denk dat is makkelijk. Als baby verborgen reflux al was hij wel heel schattig toen zijn medicijnen begonnen te werken.
Bij het boodschappen doen zat hij in de maxi cosie en riep dan naar alle mensen heyyyyyyy. Als ze dan niks zeiden was hij teleurgesteld, wanneer ze hi zeiden was hij blij.

Dreumes en peuter lastig, in zijn hoofd verder dan zijn lijf dus veel frustratie.
In middels 5 maar nog steeds best veel frustratie omdat hij op school waarschijnlijk nog niet op niveau werkt.
Gelukkig wel een echt knuffel kind. Krijg nog steeds een kus op het (grote) schoolplein

 

Ik vind de baby tijd en peuter tijd erg leuk. Wel vermoeiend soms maar de ontwikkeling is prachtig om te zien.
Mijn dochter is 4 en gaat net naar school.. dat vind ik wel pittig hoor, ineens een grote mond, niet luisteren, jokken, stiekem dingen doen die niet mogen, der broertje opjutten etc.
Maar dat ligt denk ook aan haar karakter ipv aan de leeftijd.
Ze is gewoon erg moe en heeft eigenlijk nog af en toe een middagdutje nodig.
Wel vind ik het fijn dat ik nu echt gesprekken met haar krijg, ze kan goed uitleggen wat haar dwars zit en waarom ze bepaald gedrag vertoond.

 

Ik heb met mezelf afgesproken dat ik dit niet ga doen... een leeftijd leuk of niet leuk vinden. Alle leeftijden zijn charme en mindere charme.

Maar ik sta hier nogal gekleurd in. Had een moeder die het nodig vond altijd te roepen dat kinderen tot 4 leuk waren, en erna worden verpest door de buitenwereld. En dat gevoel heeft ze erg ver doorgevoerd, en werd er niet een leukere en betere moeder van. Terwijl het niet de buitenwereld was, maar zij zelf die het vanaf een jaar of 4 lastig vond worden.

 

Buiten de babytijd vind ik, in ieder geval bij mijn eigen kinderen, elke leeftijd leuk. Iedere periode is weer een andere fase die weer nieuwe uitdagingen en 'beloningen' met zich meebrengt.

Bij m'n oudste vond ik de babytijd ook nog wel aardig, omdat het toen de eerste keer was dat je dat allemaal meemaakt. Maar bij de tweede vond ik de babytijd alweer erg saai. Ik vind andermans baby ook echt niet boeiend. Je zult mij niet op kinderwagens af zien rennen om te kijken.

Vanaf het moment dat kinderen gaan lopen en praten, vind ik ze boeiend worden. Je ziet ze dan echt in kleine 'mensjes' veranderen. Als ik 'kinderen in het wild' zie (dus in de stad, op het terras, speeltuin e.d.) vind ik de leeftijd vanaf een jaar of 1,5 - 3 het leukste om naar te kijken. Dat is, vind ik, de schattigste periode. Het heeft iets aandoenlijks. (Al kunnen het ook echte draakjes zijn!)

Ik vind de kleuterfase ook heerlijk. Fantastisch om kleuters bezig te zien of een gesprekje met ze te voeren. Eigenlijk wel gek, want ik ben juf maar ik vind lesgeven aan een kleuterklas echt vreselijk. Dat is een overdosis een kleuters. Ik kan er trouwens wel echt van genieten als ik een goede kleuterjuf of -meester bezig zie met een groep kinderen. Dat is echt een vak apart hoor. En heel belangrijk!

Maar indien goed gedoseerd, vind ik kleuters erg leuk. Onze jongste is echt nog volop aan het kleuteren. Dus ik kom wat dat betreft wel aan mijn trekken. Hij is ook heel leergierig zoals veel kinderen in die leeftijd zijn. Vol verwondering en zo aandoenlijk blij en enthousiast als ze iets nieuws ontdekken. Dat vind ik denk ik het leuke aan kleuters, dat ze in zoveel dingen zoveel plezier kunnen hebben.

Om les te geven vind ik kinderen in de bovenbouw (vanaf groep 6) erg leuk. Die beginnen mijn humor te snappen en je kunt al wat meer op niveau met ze praten over hoe de wereld in elkaar zit. Aardrijkskunde, geschiedenis, biologie, actualiteit, techniek. Dat soort dingen vind ik interessant. En kinderen van die leeftijd vaak ook. Als juf draag ik daar graag aan bij.

Ik vond het vooraf lastig in te schatten hoe ik die fase als moeder zou ervaren. Eerlijk gezegd was ik wel eens bang dat ik dat minder leuk zou vinden. Maar onze oudste is nu 9 en zit in groep 6 en ik vind deze leeftijd toch ook echt bijzonder. Het is weer, nog meer, loslaten. Dat is soms lastig. Maar als je dan ziet dat je kind dat ook echt aankan, is dat ook heel bijzonder. Ik ben vaak trots op onze grote kerel. Hij is al zo verantwoordelijk. Ook de gesprekken met hem zijn erg leuk. Je merkt dat je soms met bepaalde zaken echt al als 'gelijke' met elkaar kunt praten. Niet alleen over de schoovakken, maar ook over hemzelf bijvoorbeeld. Over zijn emoties en hoe daarmee om te gaan. Of over de wereld, andere mensen, waarom mensen dingen doen zoals ze die doen.
Maar tegelijk is onze zoon ook echt nog kind en heel aanhankelijk. Hij kruipt dus ook gerust nog bij me op schoot of dicht tegen me aan. Hij geniet er nog steeds van als ik voorlees (en ik houd van voorlezen!) Misschien hebben wij gewoon geluk met een knuffelig kind. Ik hoop dat dan nog lang zo blijft!

Ik ben benieuwd hoe de puberteit is. Met onze oudste hebben we al volop ervaring met nukkige buien. Zouden die in de puberteit weer terugkomen? Of wordt hij zo'n puber bij wie dat wel meevalt, omdat we dat al hebben gehad en hij heeft geleerd daarmee om te gaan?
Als ik nu naar onze oudste kijk, denk ik soms dat zijn puberteit wel eens mee zou kunnen vallen. Hij is zo verantwoordelijk, behulpzaam en lief, met een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Ik kan me bijna niet voorstellen dat hij in de puberteit heel lastig wordt. Hoewel je nooit weet wat hormonen gaan doen. Hij is wel gevoelig voor negatieve stemmingen, dus misschien wordt dat dan toch weer een zorg. Maar dan zullen we er denk ik op moeten vertrouwen dat de basis qua karakter & opvoeding goed is en dat we die puberteit ook wel weer doorkomen.