Herkenbaar voor iemand, dat je heel erg moet wennen aan het idee dat je zwanger bent Maanden ben je bezig om zwanger te worden, en dan is het zover en is er behalve een hele rits positieve testen het besef gewoon niet Maar eerder de onrust "wat hebben we gedaan" kan ik het allemaal wel nog een keer, zal ik van dit kindje wel net zoveel houden als van mijn zoontje, weer slapeloze nachten, misschien wel weer een huilbaby, etc etc Ik voel me zo stom
Heel herkenbaar! Hier precies hetzelfde.. En eerlijk gezegd, ik geloof het soms nog steeds niet. Het is dat mijn buik aardig begint te groeien maar tot voorkort was het besef er gewoon niet. Ook kon ik wel janken en ook de gedachte: wat hebben we in hemels naam gedaan Nu ging ik er van uit dat het weer minimaal 7 maanden zou duren voordat ik zwanger zou zijn, maar het was in maand 2 al raak. Punt 1 om aan te wennen Daarna was ik er van overtuigd dat het een jongen zou zijn. Nou mooi niet. Punt 2 om over heen te komen Nu ik haar wat meer begin te voelen en mijn lichaam zie veranderen durf ik het langzaam te geloven. Maar het blijft onwennig. Lang leve de hormonen!!
Nee want die hormonen heb je ocer 6/7 maanden nog Als je buik gaat groeien en baby gaat trappen etc wordt het wel anders
Ja hoor heel herkenbaar! Heel anders dan bij de eerste. Enerzijds weet je ook wat er op je af gaat komen dit keer. Daarnaast, jeetje wat kunnen hormonen met een mens doen! Nu ik het getrappel voel en me buikje groeit , ik spulletjes kan halen en een naam uitkiezen, begin ik er echt pas van te genieten en aan te wennen.
Heel herkenbaar het daalde bij mij een bertje bij de eerste echo... (8+4) nog een klein beetje met 2de echo (9+6) en bij de 3de weer beetje (10+5) maar sinds een paar dagen voel ik plopjes en nu besef ik het pas helenaal
Herkenbaar. Dit kindje is dan een cadeautje, maar hier kwam pas vanaf een week of 16 a 18 echt het besef, en de angst. Ik ben er gelukkig nu al een stuk rustiger onder
Heel herkenbaar. Altijd gedacht lang te moeten wachten op een zwangerschap: ronde 2 raak. Volgende zwangerschap: ronde 1 raak, tweeling Ze zijn nu 5 maanden oud en ik geloof dat ik nu wel zo'n beetje ben gewend aan het idee een tweeling te krijgen
Herkenbaar! Na zoveel maanden proberen, ineens een positieve test in handen. Kon het niet geloven dat ik zwanger was, het voelde ook te mooi om waar te zijn. Ook een paar dagen heel down geweest in het begin. Zo gek! Denk dat ik pas richting de 20 weken het écht ging beseffen.. ook omdat ik haar begon te voelen. En nu ik haar dagelijks voel, kan ik daar echt van genieten en zie ik het plaatje al helemaal voor me, straks een mooi gezin van 4
Probeer het om te draaien naar het positieve. Tuurlijk kunnen we t. We hebben t al eens gedaan. Hier nu vooral een dubbel gevoel richting m’n dochtertje. Ik kan haar straks niet meer geven wat ze nu krijgt. Ze is een echt mama’s kindje en dat moet straks gedeeld worden..
Ja hoor. Ik kijk zo uit naar dit kindje. Maar het is vooral de bevalling waar ik bang voor ben. Als ik daar aan denk krijg ik het Spaans benauwd en denk ik ook wat hebben we gedaan.
Ja, hormonen! Heb ik met vlagen nog wel eens, dat het me aanvliegt en twijfel of ik een goede mama ben, en dat komt dan omdat ik bv al 2 keer blaasontsteking heb gehad met de nodige antibiotica. Of voor de zoveelste keer heel gestresst of in paniek ben.. Of niet gezond genoeg eet.. etc. Ik had het ook na de gender reveal, dat ik niet gelijk dacht yes een meisje. Wss had ik dit ook niet bij een jongen gehad, gewoon al die gevoelens die je wel of niet zou moeten hebben.. maakt je stik onzeker. Maar hoort erbij, komt ook ineens veel verantwoordelijkheid aan. Dat besef is alleen maar goed..
Heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben Het maakt me erg onzeker en daar wordt ik dan weer angstig van
Yes! Hier ook herkenbaar. Ik was na 3 maanden al zwanger, mega onregelmatige cyclus. Maar 2x ongesteld geweest. Dus ja, we waren het aan het proberen. Maar ik had al in mijn hoofd; duurt wel f, eerst even goed ontpillen. Man man man wat een paniek ineens toen ik die positieve test in mijn handen had. Help!! Het is even weg geweest, maar langzaam naar het einde van mijn zwangerschap kreeg ik soms weer ineens dat opvliegende gevoel van; waar zijn we aan begonnen. Helaas heb je ook nadat je bevallen bent nog last van hormonen enz. Dus daarna heb ik nog heeeeeel vaak gedacht; wat hebben we gedaan, dit is niet leuk. Ik schaamde me er soms echt voor dat ik zo durfde te denken. Maar hey, het komt echt goed hoor. Onze Q is nu 6 maanden en man ik ontplof van liefde en ik kan echt geen leven meer zonder hem voorstellen!