Wens tweede kindje maar bang

Kan alleen maar zeggen; hoort erbij.

Je kan er gewoon niet meer onbevangen in staan. Bij de eerste zwangerschap had ik zoiets van; ach ik laat het op mij afkomen en zie het dan wel weer. Na 2 fout gelopen zwangerschappen en nu weer zwanger is die onbevangenheid wel weg. Vond de bevalling een horrorfilm en mijn beeld van rozig van geluk zweven met een baby werd anders met enorme, kraamverbanden, mega uitgescheurd en dat je geen tijd hebt om lekker bij te komen want de baby kent geen pauze knop omdat jij ff wil slapen.

Ik heb dat maar geaccepteerd en denk wel eens met weemoed terug aan de tijd dat ik zo onbevangen was

En 1 voordeel, je weet hoe het kan lopen! Dus je bent al niet meer ingesteld op romantisch zwanger zijn en bevallen zoals in de film je bent realistischer geworden. En meer ervaren!

 

Ja er veranderd een hoop en je krijgt er ook een hoop voor terug. Er kan een boel fout gaan maar veel vaker gaat het goed.

Niks is zeker in het leven, en geen enkele keuze heeft alleen maar voors of tegens.

Sterkte met de beslissing nemen

 

Fuck it en gewoon doen.

Ik ben ook bang....

Dat het niet lukt, zijn sinds Aug al bezig.

En nog banger dat weer niet goed loopt, medische zwangerschap, weer couveuse ouders worden.

Heb zelfs emdr gehad om de scherpe randjes eraf te halen

 

Tsja weet niet zo goed wat hierop te zeggen. Je moet t iig niet alleen doen om je kindje een broertje of zusje te geven. Waarom wil je eerst een paar kilo afvallen? Als je gezond leeft maakt een paar kilo echt geen verschil. ( om ze vervolgens er allemaal weer aan te krijgen) zwangerschapskwaaltjes horen erbij en je hebt geen uitzonderlijke dingen gehad.

Ik zou eerst eens goed bedenken of je t zelf wel echt wil.

 

We kunnen wel een topic aanmaken voor angstige moeders... hier ook angst ivm heftige geschiedenis en helaas, het valt ook niet mee. Maar de sprong gewaagd, morgen 25 weken zwanger en so far, so good.

Probeer de randvoorwaarden zo comfortabel mogelijk voor je te maken. Bij mij gaat het beter als ik rust om mij heen heb.

 

Ik heb volgens mij ergens in februari een post over een 2e gemaakt hier. Ook ik was bang, dat niet zou lukken, dat we weer maanden bezig zouden zijn, weer een miskraam pffff ik vond en vind het ook dood-eng! Hou vast aan dat het ook goed kan gaan! Ik was deze keer in ronde 2 zwanger en morgen 12 weken. Het is en blijft pittig maar wij vrouwen kunnen dit!!! Succes met de keuze

 

ik ben 38 en zwanger van de 2e. Bij de eerste was ik vooral heel moe, maar ondanks dat ik nu een ijzertekort heb (kwamen ze op tijd achter bij bloedprikken, dus ik slik nu ijzertabletten) voel ik mij veel fitter dan tijdens de eerste zwangerschap!
Wel ben ik wat bang voor de bevalling, maar meer een gezonde spanning dan doodsangst. Bij de 1e verliep die namelijk heel soepel, echt volgens het boekje, dus ik ben bang dat het alleen maar tegen kan vallen. Aan de andere kant, ik beval sowieso in het ziekenhuis (medische indicatie, o.a. door een chronische aandoening van mij mijzelf) dus als er ingegrepen moet worden, is daar alles bij de hand.
Al eeuwen zetten vrouwen kinderen op de wereld en dat gaat grotendeels goed. Een bevriende verloskundige heeft stage gelopen in Afrika en daar doen ze niet aan controles tussentijds. Zelfs zij heeft met de beperkte mogelijkheden die ze daar had (geen ziekenhuis in de buurt etc) nooit een moeder verloren. Wel eens een kindje, maar als je tussentijds nooit laat controleren, kan er ook niet tijdig ingegrepen worden als er wel iets is natuurlijk,dus dat is niet zo heel raar. Hier worden ernstige dingen al bij de 20weken-echo gezien. Daarbij is er eventueel NIPT beschikbaar als je dat wilt.

Ik denk altijd 'anderen maken de horrordingen mee voor de spannende verhalen, dan hoef ik dat niet te doen en kan ik hun verhaal vertellen'

 

Ik denk dat enige angst wel normaal is.
Ik heb ook wat angst, weer opnieuw de baby periode in, slapeloze nachten, oververmoeid icm werk terwijl het nu een soort van stabiel is ons leven. Maar we willen super graag 2 kindjes en ook niet een al te groot leeftijdsverschil.
Komt goed. Echt waar.

 

Hier ook angst, bang voor weer een zware zwangerschap, hel bevalling, de tijd erna angstaanvallen, paniekaanvallen, depressie etc etc.
Maar toch is bij mij de hoop en wens voor een 2de kindje die de overhand neemt.
Onze dochter is nu 5 en nu durf ik er pas echt voor te gaan en zitten wij in een traject van de poppoli.

 

Dit is zo herkenbaar... zodra zoontje was geboren had ik totaal geen moeite meer qua verantwoordelijkheid, maar in mijn buik kan ik daar niet normaal mee omgaan...

 

Ik wil je iig zeggen dat t net zo goed fout kan gaan bij jonge vrouwen. Zie mijn handtekening. Dus laat je door je leeftijd en die cijfertjes van meer kans op.... je niet tegenhouden. Ik heb iets meegemaakt waarop de kans 0,03 procent was en tis me toch overkomen. T gaat gelukkig veeel vaker goed dan fout he, hou dat in je achterhoofd.

Verder is t idd bij ieder kind wat erbij ff omschakelen en een nieuw ritme aanwennen. Maar lekker boeiend. Dat is de eerste keer ook zo geweest en heb je toch ook maar mooi gedaan toch.

Hier is elke zwangerschap zwaarder geworden maar ook ik heb t telkens weer overleeft. Vind ik t leuk? Nee. Ik zou liever een zwangerschap zonder kwaaltjes willen. Maar als ik straks mn kindje in mn armen heb, weet ik dat t dubbel en dwars waard was.

 

Hier ook angst waardoor we nog twijfelen of we ervoor gaan. We hebben onze eerste zwangerschap afgebroken, iets wat ik nooit meer mee wil maken maar die garantie krijg je helaas niet. Ons zoontje is nu 15 maanden en ik vind het nu zo makkelijk en geweldig om voor hem te zorgen. Het eerste jaar voelde toch soms als overleven maar wat is nu een jaar. Twee kindjes zou toch wel erg leuk zijn ondanks alle angsten die ik heb...

 

Hier ondertussen aan zwangerschap #8, waarbij maar 1 levend, gezond kind (zs #6). Veel gezeik gehad rondom zwangerschappen, alleen nummer 6 is fysiek goed gegaan van begin tot eind, alleen het gewenste natuurlijk bevallen lukte niet. Maar toen had ik nog héél véél stress.
Nu dus bezig met nummer 8, word in oktober 38, en heb er nog nooit zo ontspannen in gestaan. Ok, 1e trimester was drama, net als altijd, zooooo ziek was ik. Maar toen dat over ging, ging het allemaal wel prima. En nu ook nog 24 weken!! En ja, mijn leven ligt sinds bijna begin zs helemaal stil, ben allang gestopt met werken etc.

Heb de gedachten dat ik ergens controle over zou hebben volledig losgelaten, want controle hebben is iets wat we ons alleen maar wijs maken. Verder neem ik het van dag tot dag. Méér kan ik niet doen.
Je kan je laten leiden door angst, maar wat voor een leven heb je dan? Soms moet je ook maar gewoon in het diepe springen. Het lost zich vaak vanzelf op! Succes!

 

Je vrees herken ik wel, ik liep de kwart marathon niet wetende dat ik zwanger was van mn dochter. Na 21 weken zwangerschap begon bi op te komen, met 26 weken moest ik bij langere stukken (400meter) in een rolstoel gaan zitten. VK erkende t niet, pas januari dit jaar heb ik erkenning dat t inderdaad BI is en flink heftig.

Horrorbevalling van dochter gehad en een klote start met 6 weken lang gekrijs aanhoren (18-21 uur per dag) van waar we uiteindelijk achterkwamen lactose intolerantie en verborgen reflux. We waren het beslismoment wel of geen tweede elke keer aan t opschuiven, de bedoeling was dat we na dochter dr 2e verjaardag eens rustig over zouden hebben. Enigskind leek ons niks, zwangerschap had ik niet veel trek in, was blij dat ik afgezien een paar dagen rondom menstruatie fatsoenlijk kon lopen weer. (Duurde 10mnd tot na mn zwangerschap eer ik weer normaal kon wandelen, zonder belasting, hardlopen wat ik graag deed nooit aangedurfd).

Oktober, 2mnd voordat dochter 2 werd. Bemerkte ik ineens een waas misselijkheid, wat voor mij vreemd is. En toen ineens bedenkende dat menstruatie ook verlaat was (die geintjes kende ik weer wel). Toch maar getest en bleek zwanger.

Ieeeeeeeeeeeek! Ik was mentaal nog niet zo veeeeeer!!! Hele bak emotie er natuurlijk uit want die kut vk, en die klote bevalling en die BI aaaaaaaargh! Hadden we net weer een beetje ons leven weer terug sociaal gezien enzo. Nou dat gestuiter gestress was over toen we een hele vroege pretecho lieten doen en een lichtje zagen knipperen. Zat op de goede plek, hartje klopte en was net 6 weken. Oke, dit kunnen we.

Ontzettend lieve VK gevonden vlakbij niet die slager van de vorige keer. (Was lief mens maar op cruciale punten had ik er dus echt niks aan of ik moest me niet aanstellen). Alles onder controle en al druk speculerende wat de uitgerekende datum zou worden en of t een jongen of een meisje zou worden. Jongen leek mij stiekem toch wel heel leuk maar meisje zou ook vast goedkomen met onze dochter samen. Kleine was goed merkbaar want die kon ik al voelen rond t einde van week 10. Dochter was een schatje die periode en zat op me geplakt en ik kreeg kusjes en knuffels alsof er geen morgen meer was. Normaliter was dat voor papa he? Papa was dr allessie, mama was er toch wel. (Man en ik werken evenveel)

Week 12 brak de paniek uit, dag voor kerst, hygroma colli oftewel vocht in de nek. Voor onderzoek naar t erasmus want dat is geen goed teken. Duurde bijna 3 weken eer we daar waren ivm feestdagen en vakanties. Dus intussen konden wij ook eindexamen doen op t onderwerp. Extra echo's laten maken intussen op eigen intiatief met een sterker apparaat dan die de vk had voor duidelijker beeld. Ukkie had t niet alleen in zn nek maar t zat overal. Intussen zoveel mogelijk gedaan met de kleine wat ik kon, samen muziek luisteren, ik dezelfde liefdjes zingen als wat zn zus te horen kreeg (hoorde nog niks, maar ging om t idee), kletsen tegen die kleine omdat t kon etc. Goed kon dit nooit wezen en nu kon t nog in elk geval. Was t wonderbaarlijk genoeg een sisser dan was de opvoeding al vroeg gestart zeg maar. Vlokkentest, uitslag vlokkentest mislukt, wachten op de array en vernietigend antwoord. T21 en extreme hygroma colli, levensverwachting 0% en mocht hij de artsen doen verbleken en toch geboren worden (ze waren al verbaasd dat hij de 14wkn al had gered) wachtte er gegarandeerd een lijdensweg, riskante operatie met zuurstof te kort als risico (kon niet geintubeerd worden, ook niet zelfstandig ademen), onderontwikkelde longen vanwege de kraag (kon niet oefenen) en de waslijst ging verder. Met 15 wkn en 2 dagen werd ons zoontje in januari dit jaar geboren, de nacht ervoor had ik hem al gemist, hij was steevast op dezelfde tijden aan t feesten, dat klopte achteraf gezien ook, zn hartje was er zelf mee gestopt.

T voelt nu nog aan als een hele bittere pil, waar ik doodsbenauwd was om zwanger te worden was t wel de reden om me daar overheen te zetten en dat ik t merkte dat we dat ook konden. De vroegtijdige afloop echter heeft een hele zere plek achter gelaten.

Desondanks zijn we wel zo ver dat we zoiets hebben van ja een broertje of zusje erbij om mee op te groeien is welkom en gewenst. Al betrap ik me er onbewust op dat ik mentaal nog niet zo ver ben maar weet ik ook dat de klok doortikt. Willen we die uitbreiding dan zal dat dit jaar moeten gebeuren, daarna gaat t niet meer (familiekwaal) wachten totdat ik zo ver denk te zijn dan kunnen we wachten tot oneindigheid vermoed ik.

Ik heb gewoon een schop onder mn reet nodig. Dat lukte mn zoontje behoorlijk. Wat nou overleggen, ha ik ben er al, deal er maar mee! En dat realiserende, vielen mijn zorgen van toen best mee, overal is een oplossing voor. Ik weet dat wij hier 15 verschrikkelijke weken gaan krijgen en dat we daar ons toch overheen moeten gaan zetten. Daar kijk ik wel tegenop, ik ben zo'n control freak bij voorkeur heb ik een raampje in mn buik en een volledige status update met integriteitscontroles op een scherm. Helaas zo werkt dat niet. De kans op nieuw leven komt altijd met een risico. Wil je dat nieuwe leven dan wordt t toch een leap of faith.


BI is naar, ik begon al tekenen te vertonen met 7 wkn zwanger. Ben gewoon sportief gebouwd, niet te zwaar en beweeg voldoende dus daar ligt t niet aan. Scheefstand door beenlengte verschil, tegen hypermobiel aan zitten en inwendige spierschade door de knip van mn dochter s bevalling tesamen met een heel heftig hormonaal component zijn bij mij de boosdoener. Ben je bang voor BI, zoek een erkende bekkenfysio op met goed onderzoek evt voorafgaande trainingen kan je t zoveel mogelijk beperken en voorkom je t de volgende zwangerschap niet dan heb je er op latere leeftijd ook nog wel wat aan.

Neem de tijd, dochter had hier iets over de 2,5 geweest als ons zoontje geboren had mogen worden en ik moet zeggen t is nu ook echt wel een leuke meid om als grote zus te mogen paraderen. (En dat is ze al, maar dat snapt ze nog niet). En verder is t net zo goed een draak als ze dr bui aan heeft hoor, die heeft dr temperament uit Spanje meegenomen...phieeeeeew.

 

Ik was ook super bang om voor een tweede te gaan (ook voor een eerste trouwens ) zwanger zijn, bevallen, verandering in leven, het onbekende, is allemaal niks voor mij, ik hou het het liefst hetzelfde en veilig. Daarbij was onze dochter een ontzettend moeilijke slaper en onrustige baby, dus ik moest heel lang niet denken aan nog een kindje!
Nu 4 jaar later zit ik op een giga roze wolk (ja het bestaat!) Zwangerschap en bevalling waren toch al minder eng omdat ik wist wat me te wachten stond, en we hebben er een wolk van een zusje bijgekregen! En je zult het niet geloven, ze slaapt en ze is super relaxed! Ik weet gewoon niet wat me overkomt! En onze dochter is tot over haar oren verliefd op haar zusje, zo fijn! Het is me allemaal zo meegevallen, dat ik me afvraag waarom ik eigenlijk zo lang heb gewacht